Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

     พรวดดดด

 

 

     "เฮือกกกกก" พวกเราทั้ง 10 คนพุ่งพรวดออกจากน้ำโคลน ฮ่าาา อากาศหายใจของฉานนนน T0T!!! โชคดีนะที่บ่อโคลนไม่ลึกเท่าไร ประมาณหน้าอกเท่านั้นเอง!(เท่าหน้าอกพวกนั้นแต่เท่าคางของฉัน ไม่ค่อยบงบอกถึงความเตี้ยเลยแฮะ -0-;)

 

 

     ทุกคนรีบว่ายเข้าฝั่ง เหนื่อยจนแทบจะคลานกันเลยที่เดียว พอถึงฝั่งก็นอนแผ่กันทุกคน  ฉันหันไปมองสภาพแต่ละคนแล้วก็ต้องหลุดขำออกมา

 

 

"อุ๊บ! คิกคิก"

 

 

"หัวเราะอะไรของเธอ -_-" โทโมะจ้องหน้าฉันขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากัน นี่นายมาอยู่ข้างตัวตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ? -*- ฉันไม่ตอบแต่มองบุ้ยใบ้ไปยังคนอื่น ๆ โทโมะมองตาม...          

 

 

     สถาพแต่ละคนตัวดำปิ๊ดปี๊ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลอะเทอะกันไปด้วยโคลน แต่คนที่ออกอาการมากที่สุดก็ไม่พ้น  

 

 

ยัยหนองโพ!ยัยนี่ส่งเสียงยี้ ๆ แหวะ มาเป็นระยะ ๆ  - -* คนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะแกเหรอย่ะ !   

 

 

"เธอก็มีสภาพไม่แย่ไปกว่ากันหรอก ^^" โทโมะพูด  

 

 

 

     เขาเอื้อมมือมาลูบโคลนออกจากแก้มฉัน -///-  เขินนะตาบ้า! เรานั่งมองตากันสักพักก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า!"  

 

 

     ดูดิหน้าใสๆของเขาดิค่าาาา ดำเป็นปื้นเลย   ฮาอะ! หนูแก้วอยากจะลงไปดิ้นกับพื้น!หมดกันความหล่อที่สะสมมา กร๊ากกกกก >0< คนที่เหลือมองฉันกับโทโมะอย่าง งง ๆว่าหัวเราะอะไรกัน แล้วพอพวกนั้นหันไปมองหน้ากันเองก็หัวเราะขึ้นมาบ้าง ยัยหนองโพที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวโวยวายขึ้นมา

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า!!"

 

 

"อะ อะไรกัน !-0- ขำอะไรกัน ใครก็ได้ช่วยบอกพิมพ์ที พิมพ์อยากขำบ้าง >0<! โอ๊ย คนสวย งง! "

 

 

     ไม่มีใครสนใจยัยนั่นแต่กลับนั่งหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย อ๊าก ปวดท้องไปหมดแย้ว T^T   เสียงหัวเราะประสานกันดังลั่นทุ่งนา  

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

 

 

     และแล้วก็ได้เวลากลับรัง  หิวข้าวมากกกกก 9 โมงเช้าแล้วยังไม่มีน้ำสักหยดตกถึงท้องเลย  พวกเราเดินกลับมาถึงที่ตั้งแคม  นักเรียนทุกคนที่อยู่บริเวณนั่นต่างก็มองตรงมายังพวกฉันอย่างสนใจตายๆ ลืมไปเลยว่าตอนนี้พวกเราอยู่ในสภาพที่ทุเรศสุด ๆ T^T จะมาอายเอาตอนนี้ก็ไม่ทันละ รีบเดินดีกว่า พวกฉันรีบเดินลัดเลาะลานกว้างเพื่อรีบไปล้างเนื้อล้างตัว รู้สึกคันยิบ ๆเพราะโคลนมันเริ่มแห้งติดตามผิวหนังแล้ว  

 

 

     ขณะที่เรากำลังแยกย้ายกัน เสียงมารร้ายก็ดังขึ้น

 

 

"นี่ พวกเธอกำลังจะไปไหน!"  

 

 

     เสียงนี้อีกแล้ว T^T เจ๊อร~  พวกเราค่อย ๆหันไปมองตามเสียงเรียก หน้าแห้งกันเป็นแถว ๆ   พอเห็นทุกคนหงอย ฉันก็เลยส่งเสียงทักพยายามร่าเริงเข้าสู้  อย่าไปกลัวซี่~ อาจารย์เขาไม่กินตับพวกแกซักหน่อย -0-; 

 

 

"แหะ แหะ ไม่มีนมกลับมา มีโคลนแทนได้มั้ยค่าาา ^0^;"

 

 

 

     ชิ้งงงๆ  (เสียงชักดาบออกจากฝัก) "ใครเพื่อนเล่นเธอ จริญญา (แก้ว) แล้วดูซิ ไปเล่นอะไรกันมา ? มอมแมมขนาดนี้เลยเหรอ หวังว่าคงไม่ได้ทะเลาะกันหรอกนะ - -+

 

 

" เจ๊อรจับผิด พวกฉันรีบส่ายหน้าปฎิเสธพร้อมกัน "เปล่านะคะ/ครับ ( ><)(>< )( ><)"

 

 

     พวกหนูเปล่าทะเลาะกันเอง แต่พวกหนูแค่ทะเลาะกับควายมาก็เท่านั้นเองงงงงง -..- เจ๊อรทำท่าจะดุต่อ แต่ก็มีเสียงบางอย่างแทรกขึ้นมา

 

 

      แท๊น แท๊น แท๊น  เสียงตามมาหลอกหลอนฉันถึงนี่เลยหรอ -0-^        

 

 

      พวกเราทั้งหมดหันไปมองก็เจอกับรถอีแต๊นคันหนึ่งมุ่งตรงเข้ามาจอดอยู่ข้าง หน้าพวกเรา  ชายวัยกลางคนที่สวมเสื้อม่อฮ่อมเก่า ๆ กระโดดลงมาจากรถด้วยใบหน้าที่พร้อมจะฆ่าคนตายได้ตลอดเวลา ชายคนนี้เดินมาชี้หน้าพวกฉันพร้อมกับตะเบ็งเสียงอย่างโกรธจัด

 

 

"พวกเธอใช่มั้ยที่ทำไอ้หนูแดงของฉันจมโคลน!!!!! -0-^" หนูแดง ????  

 

 

     หรือว่า...รถอีแต๊นสภาพจะพังแหล่มิพังแหล่คันนั้น ? 

 

 

     เจ๊อรหันมามองพวกฉันสลับกับตาลุงนี้อย่างงุนงง  พวกฉันพากันหน้าซีดลงเรื่อย ๆ   ไอหยาาา  งานเข้าแล้วซิพวก ...  T_T             

 

 

     ตอนนี้ฉันกำลังนั่งฟังพี่เกดกำลังบรรยายกิจกรรมต่อไปที่พวกเราทุกคนจะต้องทำ ให้ทราบ หลังจากที่โดนคาดโทษจากเจ๊อรทันทีที่ฟังเรื่องราววีรกรรมทั้งหมดจบว่า 'พวก เธอทั้ง 10 คนจะต้องได้รับโทษเมื่อกลับไปที่ถึงกรุงเทพ !'  ท่าทางเจ๊แกคงจะไม่กล้าลงโทษพวกฉันที่นี่อีกแล้วละ -0- คงรอไว้ถึงถิ่นตัวเองก่อนค่อยเล่นงานพวกฉัน ไม่งั้นพวกฉันอาจจะทำรถอีแต๊นชาวบ้านพังอีกสักคันก็เป็นได้ -.- 

 

 

"เอาละ พี่ขอความร่วมมือทุกคนให้เชื่อฟังและอยู่ในความดูแลของพวกพี่ๆนะ  เพราะกิจกรรมที่เราจะทำต่อไปนี้ค่อนข้างอันตราย  สีแดงมีหน้าที่ตกแต่งภายในห้องสมุดนะ สีเขียวสร้างรั้วและป้ายโรงเรียนจ้า ส่วนสีน้ำเงินทำหน้าที่ตกแต่งโรงอาหารแล้วกัน ขอให้ทุกคนทำกิจกรรมนี้ให้สำเร็จ เพราะว่าตอน 5 โมงเย็นพี่จะปล่อยให้พวกเราได้เล่นน้ำตกกันและพอ 1 ทุ่มหลังรับประทานอาหาร ขอให้ทุกคนมาร่วมตัวกันที่ลานกว้าง  เพื่อจะได้ทำกิจกรรมที่น่าหวาดเสียวกัน"กิจกรรมน่าหวาดเสียวเหรอ ???  อยากรู้แล้วแฮะ  >.<     

 

 

     พี่เกดพูดทิ้งท้ายแล้วปล่อยให้พี่ประจำสีพาไปโรงเรียนทุ่งต้นดู่  (ชื่อบ่งบอกความบ้านนอก - -*) โรงเรียนนี้เป็นพื้นที่เล็ก ๆ ที่เอาไว้ให้ลูกชาวบ้านใช้เรียนหนังสือกัน พี่พอร์ชเอาพวกเราชาวสีแดงไปปล่อยไว้ที่ห้องๆหนึ่งที่เล็กมาก ๆ -0- นี่ น้องๆที่นี่อ่านหนังกันในที่แคบ ๆ แบบนี้น่ะหรอ ??? สภาพก็ดูแย่เอามาก ๆ ฝุ่นจับกันเป็นก้อน ๆ หนังสือก็มีกระย่อมกระแย่ม นี่น่ะเหรอห้องสมุด!

 

 

"พี่อยากให้สีแดงทุกคนช่วยกันปฏิวัติให้ห้องนี้ใหม่เอี่ยมและดูดีขึ้น เพราะนี่เป็นกิจกรรมอาสา 'พี่ช่วยน้อง' เรามาสร้างห้องสมุดที่ดีกันเถอะ " พี่พอร์ชพูด ฉันรับคำแล้วยิ้มระรื่นให้พี่เขา

 

 

"ค่าาาาาา  รับทราบ ! ^0^"

 

 

"ดีมากน้อง...แก้ว ^^" พี่พอร์ชชมแล้วอ่านชื่อที่ป้ายแขวนคอฉัน เขาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู  โทโมะกับฮาร่ามองไปที่พี่พอร์ชอย่างไม่พอใจ  - -? อะไรของพวกนาย !

 

 

     พวกเราแบ่งหน้าที่กัน ผู้ชายทำหน้าที่ลงสีใหม่ แล้วก็ยกของออกจากห้อง  ส่วนพวกผู้หญิงจะทำความสะอาด แล้วก็ตกแต่งเอง   

 

 

"พวกเรา!!! มาบูมกันหน่อยเร็วสีแดง!!!" เสียงป๊อปปี้เรียกทุกคนให้เข้ามาร่วมแรงร่วมใจกัน  สีแดงทั้งหมดยื่นมือข้างที่ผูกผ้าพันคอสีแดงไว้ที่แขน(สีแดงผูกแขนขวา สีเขียวผูกไหล่ซ้าย สีน้ำเงินผูกที่คอ)มาประสานวางทับ ๆ กันแล้วตะเบ็งเสียงลั่น 

 

 

"สีแดง สู้ๆ! เฮ้!" พอพูดว่า 'เฮ้' ทุกคนก็สะบัดมือขึ้นแล้วแยกย้ายกันไปทำงาน  ฉันกับฟางกำลังปัดกวาดชั้นวางหนังสือที่เฟย์กับตัวซีช่วยกันยกหนังสือออก  พวกเคโอติคกับฮาร่าก็กำลังลงสีให้กำแพงใหม่  สีฟ้าสดใสเชียว >0<  ส่วนคนอื่นๆก็ช่วยกันจัดวางของตกแต่งที่ขนมาจากกรุงเทพให้เข้าที่เข้า ทาง

 

 

     2 ชั่วโมงผ่านไป ~

 

 

     ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเห็นเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ทำความสะอาดเสร็จแล้ว ทาสีก็เสร็จแล้ว เหลือแต่ตกแต่งอีกนิดหน่อย  นี่ก็ใกล้เวลาดีเลขึ้นทุกที เพราะ 4 โมงแล้วน่ะสิ!      

 

 

     พวกตัวซีเอาน้ำไปป้อนเหล่าเคโอติคแถมมีหยอกเย้ากันนิดหน่อยพองาม แหมมม หวานกันเชียวนะย่ะ! ฉันเองก็กำลังจะเดินถือผ้าเช็ดหน้าไปซับเหงื่อให้โทโมะที่กำลังลงสี ตกแต่งกำแพงเป็นรูปดาวอยู่มุมห้อง แต่ยัยหนองโพก็เข้ามาซะก่อน

 

 

"โมะคะ พิมพ์เอาน้ำมาให้ เหนื่อยละสิพ่อคุณ เหงื่อท่วมเชี่ยว >< อ้ามมม" ยัยหนองโพจ่อหลอดไปที่ปาก โทโมะงับหลอดขึ้นดูดน้ำและหันมาสบตาฉันที่กำลังมองเขาอยู่พอดี ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะเดินเฉไฉไปหาฮาร่าที่นั่งขัดพรมอยู่อีกมุม ห้องเรื่องอะไรจะให้เขารู้ว่าฉันหน้าแตกละ !  ฮึ่ย!

 

 

"มีอะไรเหรอแก้ว ?" ฮาร่าเงยหน้าขึ้นมามองฉันงงๆ ฉันทรุดนั่งลงข้างฮาร่าอย่างหงุดหงิดก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ่มร่าเมื่อ นึกขึ้นได้ว่าโทโมะมองอยู่ ฉันใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนเองซับเหงื่อที่หน้าผากให้ฮาร่าเบา ๆ ปากก็พูดอย่างเห็นอกเห็นใจ

 

 

"เหนื่อยมั้ย ? เอาน้ำสักหน่อยมั้ยฮาร่า ^^" ฮาร่ายิ้มเขินอย่างน่ารัก และเอามือมาโยกหัวฉันไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว

 

 

"ไม่อะ พอดีมีกำลังใจดี ^///^ ว่าแต่แก้วเถอะ หน้าแดงแบบนี้ เหนื่อยมากเหรอ?"

 

 

"เปล่าเหนื่อย แต่โกรธตั้งหาก! - -^"

 

 

    ฉันบุ้ยใบ้ไปทางโทโมะที่นั่งอยู่กับยัยหนองโพ ยังไงฮาร่าก็รู้เรื่องทุกอย่างแล้ว ปิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ฮาร่ามองตามแล้วก้มหน้าลงมาชิดใบหน้าของฉันพลางกระซิบบอก

 

 

"ตอนนี้โทโมะกำลังมองพวกเราอยู่ จ้องเขม้นเลย ^^"

 

 

"จะจริงเหรอ ?" ฉันกำลังจะหันไปมองให้หายสงสัยแต่ฮาร่าล็อกหน้าฉันไว้ และก้มลงมาใกล้กว่าเดิม  >///< ฮาร่าทำแบบนี้ฉันแอบหวั่นไหวนะ!!!!

 

 

"จะหันไปให้มันรู้ทำไม - -* ว่าแต่...เธออยากดูอะไรสนุกๆมั้ย ?" ฮาร่ายิ้มเจ้าเล่ห์ อะไรที่น่าสนุกของเขา -_-  ฉันนิ่งเงียบเป็นคำตอบ .... ฮา ร่าค่อยๆโน้มหน้าลงมาเรื่อย ๆ ฉันทำตาโตตกใจและเริ่มขยับนิดหน่อย เขารู้ว่าฉันจะต้องหันหน้าหนีแน่ๆจึงใช้มือที่จับใบหน้าฉันอยู่ก่อนแล้วออก แรงบีบให้แน่นขึ้นแต่ไม่ถึงกับเจ็บ  

 

 

     ปลายจมูกของเราทั้งสองค่อยๆสัมผัสกันเบา ๆ  หัวใจฉันเต้นโครมครามอย่างตื่นเต้น  ขณะที่ริมฝีปากของเรากำลังจะแตะกันก็มีเสียงอะไรบางอย่างดัง ขึ้น  โครม !!!!! 

 

 

     เสียงนั่นทำให้เราทั้งสองสะดุ้ง โหยงผลักออกจากกัน  โทโมะใช้แปรงทาสีขว้างมาที่กำแพงไม้ใกล้ ๆกับที่ฉันและฮาร่านั่งอยู่  ทุกคนหยุดกิจกรรมทุกอย่างแล้วมองไปที่โทโมะเป็นตาเดียว  

 

 

     เขา ... น่ากลัวมาก  ความคิดนี้แว็บเข้ามาในหัวเมื่อฉันได้สบตากับเขา

 

 

     โทโมะมองมาที่ฉันกับฮาร่าตาขวางกำหมัดแน่น  แล้วย่ำเท้าเดินออกจากห้องไปโดยมียัยหนองโพวิ่งตามออกไปด้วย

 

 

"โทโมะ รอพิมพ์ด้วยยยยย >0<" เขา...โกรธที่ฉันจะจูบกับฮาร่างั้นเหรอ ??? ฮาร่าหันมาบอกฉันด้วยรอยยิ้มให้กำลังใจ 

 

 

"หมอนั่นกำลัง ..หึงเธอ "

 

 

"ใครจะเล่นน้ำก็เดินตามพี่เขตแดน พี่หลิน แล้วก็พี่พัชไปนะ  ส่วนคนที่จะอยู่พักผ่อนที่ค่ายจะมีพี่แล้วก็พี่พอร์ชอยู่ดูแลจ้า  ทุกคนจะต้องกลับมารับประทานอาหารให้ทันก่อน 1 ทุ่มนะ เพราะพวกพี่ๆมีกิจกรรมเข้าฐานสนุก ๆ รอน้องๆอยู่ ^^"  

 

 

     พี่เกด ออกคำสั่งเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกัน  ส่วนเดอะควีน เคโอติคแล้วก็รวมถึงฮาร่าออกความคิดเห็นว่าจะนอนพักผ่อนเอาแรงอยู่ที่ค่าย (ความจริงต่างคนต่างอิ่มอกอิ่มใจกับบ่อโคลนเมื่อตอนเช้าแล้วน่ะ - ประชดเฟร้ย!)  

 

 

   พวกฉันเดินแยกไปยังโซนผู้หญิงที่ต้องนอนห้องละสี  ห้องสีแดงอยู่ริมสุด ทำให้ต้องเดินผ่านสีอื่นๆ  ฉันเห็นแต่ละคนเร่งเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเล่นน้ำตกรวมถึงยัยหนองโพ เดซี่และเอ็มมี่ด้วย ฉันยังไม่อยากจะต่อกรอะไรตอนนี้ ขอไปนอนงีบพักหลับเอาแรงดีกว่า -*-                        

 

 

"ตื่น ๆ พวกแก"

 

 

     เสียงฟางดังขึ้นพร้อมกับแรงเขย่าที่แขนทำให้ฉันลืมตาขึ้นมอง  ตัวซีและเฟย์เองก็กำลังสะลึมสะลือลุกขึ้นนั่ง  ฉันค่อยๆยันตัวลุกขึ้นบ้าง  ขยี้ตาแล้วถามฟาง

 

 

"กี่โมงแล้วเนี่ย ?"

 

 

" หกโมงยี่สิบแล้ว ไป ๆ อาบน้ำกินข้าวแล้วไปรวมตัวกันที่ลานกว้าง อ่อ แต่งชุดพร้อมลุยด้วยนะ อย่าสะเออะแต่งชุดสวยละ เละแน่ๆงานนี้ - -*" ฟางตอบขณะที่กำลังเตรียมชุดกางเกงสามส่วนกับเสื้อยืดสีดำ พวกฉันลุกขึ้นรื้อเสื้อผ้าที่ดูน่าจะพร้อมเละมากที่สุด ตอนเช้าเป็นคนรีดนมวัวจนโดนควายไล่ขวิด ตอนบ่ายเป็นกรรมกรก่อสร้าง  ตอนเย็นยังจะต้องเจอศึกหนักอีกเร้อออ -.,-  พอได้ชุดแล้วพวกฉันก็พากันไปอาบน้ำ กินข้าว หลังจากนั้นพอเวลาหนึ่งทุ่มเป้ะ ๆ

 

 

    ทุกคนก็ไปนั่งรวมตัวประจำสีกันที่ลานกว้างโดยมีพี่เกดเป็นเจ้าแม่แถลงข่าว อีกเช่นเคย 

 

 

"มากันครบแล้วนะ? รบกวนพัชช่วยไปไล่ต้อนดูหน่อยว่าใครมาช้า เดี๋ยวจะจับทำโทษสักหน่อย  " พี่เกดหันไปบอกพี่พัชแล้วหันกลับมาพูดต่อ          

 

 

"เอาละ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา พี่ขอพูดให้ทราบถึงกิจกรรมต่อไปเลยละกัน กิจกรรมนี้พี่ตั้งชื่อว่า 'ฐานสามัคคีชุมนุม' ก็นั่นแหละจ้ะ ตามชื่อเลย กิจกรรมนี้พึ่งพาความสามัคคีของหมู่คณะในสี ทุกคนต้องร่วมแรงร่วมใจกันฝ่าฟันไปให้ได้ พวกพี่ๆเตรียมฐานไว้ให้ 9 ฐาน ทุกคนสามารถเลือกที่จะไม่เล่นได้ 2 ฐานเท่านั้น ไม่งั้นจะถือว่าไม่ผ่านกิจกรรมนะจ้ะ พี่จะขอปล่อยทีละสี ขอทวนจากท้ายมาหน้านะจ้ะ เพราะสีแดงได้อภิสิทธิ์ไปก่อนหลายรอบแล้ว^^"

 

 

    ชาวสีแดงโห่ใส่พี่เกด แต่พี่แกไม่สนใจกลับพูดต่อ "สีน้ำเงิน ลุกคะ เดินตามพี่เขตแดนไปก่อน แล้วจำไว้นะจ้ะ ถ้าสีไหนถึงทีหลังโดนลงโทษ^^+" สีน้ำเงินลุกอย่างอิดออดและเดินตามพี่เขตแดนไปทางป่าด้านขวา  พี่เกดปล่อยสีเขียวให้ตามพี่หลินไปทางที่มีต้นกล้วยเยอะๆ ส่วนสีแดงปล่อยให้เดินตามพี่พอร์ชไปยังป่าด้านซ้าย

 

 

"พี่พอร์ชๆ เดินเข้ามาในป่าแบบนี้ไม่กลัวอันตรายหรอพี่ - -?"  ฉันเดินไปตีเสมอพี่พอร์ชแล้วถาม พี่เขาหันมามองแล้วยิ้มให้ฉันนิดหน่อย

 

 

"อันตรายสิ แต่พี่เชื่อว่าพวกเราทุกคนโตๆกันแล้ว คงรู้จักดูแลตัวเอง^^" ฉันพยักหน้าอืม ๆแล้วเดินตามโดยแอบหันไปชำเลืองมองโทโมะเล็กน้อย วืดดดด และต้องหันหน้ากลับอย่างไว ตานั่นมองฉันตาขวางเลยอ่าาา T^T ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ -0-;

 

 

"เอา ละถึงแล้ว ฐานนี้ชื่อว่าฐานโรยตัว ทุกคนจะต้องแขวนตัวอยู่กับเชือกข้ามไปฝั่งนั้นให้ได้ เพราะทั้ง 9 ฐานจะเชื่อมต่อกันหมด "ฐานนี้ลักษณะเป็นหอคอยไม่สูงมาก  

 

 

     มีเชือกเส้นใหญ่ห้อยคล้องกับเชือกที่แขวนยาวไปหาอีกฝั่ง ข้างล่างเป็นบ่อน้ำแอ่งเล็ก ๆ พวกเราทุกคนปีนขึ้นไปบนเชือกครั้งละคนแล้วจัดการโหนเชือกข้ามฝั่ง พอถึงตาตัวซี จองเบก็มาอุ้มตัวซีให้ขึ้นไปจับเชือก -/// เขินแทนวุ้ย!  พอตัวซีไปถึงฝั่ง  ก็ตาฟางแล้วเฟย์ และแน่นอนป๊อปปี้กับเขื่อนก็คอยประคบประหงมอยู่ตลอดเวลา  

 

 

      ตอนนี้ทุกคนไปกันหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ฉันโทโมะ แล้วก็ฮาร่า  บรรยากาศรู้สึกอึดอัดมากตอนนี้ T_T ฮาร่ายิ้มให้ฉันบาง ๆ แล้วพูด

 

 

"ขึ้นไปจับเชือกสิแก้ว เดี๋ยวฉันคอยดูให้^^"

 

 

 

    ฉันค่อยๆขึ้นไปจับเชือกพลางหันไปมองโทโมะ  แต่เขาหันหน้าเมินหนีไปอีกทาง ...  

 

 

   เฮ้อ ~ คนที่อยากให้ดูแลดันไม่สนใจ ส่วนคนที่อยากให้ไปก็ดันอยู่ - -*ฉันถอนหายใจคิดอย่างปลงตก (_*_) เลยทำให้ไม่ทันระหว่าง เมื่ออยู่ดีๆเชือกมันดันกระตุกเองอย่างแรงเลยทำให้ฉันตกใจปล่อยมือออกจากเชือก  พร้อมกับหลับตาปี๋เตรียมตัวรับความเจ็บปวด  

 

 

"เฮ้ย!!"

 

 

     เสียงโทโมะและฮาร่าอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าร่างของฉันกำลังจะตกจากหอคอย   พรึบ !    

 

 

     เหตุการณ์มันเกิดขึ้นไวมาก ๆ จนฉันไม่ทันตั้งตัว  แต่รู้สึกว่าจะมีใครบางคนที่กระโดดเข้ามารวบตัวฉันทันก่อนที่ร่างจะหล่นลงไปกระแทกพื้นที่ถึงแม้จะไม่สูงมากแต่ก็ทำให้เจ็บหนักเอาการร่างของฉันกับผู้มีพระคุณกลิ้งลงไปนอนที่พื้นหอคอยโดยมีฉันนอนทับอยู่

 

 

     เสียงร้องซี๊ดๆคาดว่าคงจะเจ็บดังออกมาจากปากเจ้าของร่างที่ฉันทับทำให้ฉันลืมตาขึ้นมอง ทันที

 

 

"0_0 โทโมะ!!"

 

 

      ฉันพูดชื่อคนที่ช่วยชีวิตไว้ อย่างตกใจ ทำไมเป็นเขาละ ? ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นฮาร่าเพราะฮาร่าอยู่ใกล้ตัวฉันมากกว่าแท้ ๆ  ! โทโมะพอเห็นว่าฉันปลอดภัยดีก็ตวาดใส่เสียงดัง

 

 

"ยัยบ้า!! ทำอะไรไม่รู้จักระวัง !!! ไหนดูดิเจ็บตรงไหนบ้าง "

 

 

     โทโมะดันตัวฉันออกเพื่อสำรวจร่างกายของฉันให้ได้ถนัดมากขึ้น แล้วพอเขาเห็นว่าไม่มีบาดแผลก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอดแน่นมาก ๆ  

 

 

     "โทโมะ...ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่เจ็บตรงไหนด้วย..."ฉันเรียกชื่อโทโมะแล้วพูดปลอบประโลม  ตอนนี้ตัวเขาสั่นมาก ๆเลย สั่นจนน่ากลัว ฉันเอื้อมมือไปกอดเขาตอบแล้วพูดซ้ำไปซ้ำมาหวังให้เขาดีขึ้น พอผ่านไปสักพักโทโมะก็ปล่อยฉันออกจากวงแขน  แล้วหันหน้าหนี              

 

 

     อั้นแน่~ ถึงมันจะมืดไปหน่อยแต่ฉันก็แอบเห็นว่าใบหูเขาแดงก่ำ  กิ้ว ๆ นายเขินเหรอเนี่ย >*< น่ารักจัง!          

 

 

     ฉันจับให้เขาหันหน้ามาสบตากันตรงๆ  โทโมะทำตาโตแล้วแกะมือฉันออกพร้อมกับลุกขึ้นยืนแกมดุฉันแก้เขิน  

 

 

"วันหลังจะทำอะไรก็หัดรู้จักระวังซะมั้ง  เตี้ยแล้วยังซ่าอีก!  " ฉันยืนขึ้นประจันหน้าโทโมะแล้วยิ้มล้อเลียน  

 

 

"เป็นห่วงเค้าอ่ะดิ :P "  โทโมะไม่ตอบแต่อุ้มฉันให้ขึ้นไปจับเชือกพร้อมกับพูดสั่งเสียงกำชับ 

 

 

"จับให้แน่นๆละ อย่าปล่อยมืออีก เข้าใจมั้ย ?" ฉันยิ้มหวานแล้วตอบด้วยคำพูดแฝงเลศนัยไว้ หุหุ

 

 

"อื้มม! ไม่ปล่อยหรอก ต่อไปนี้จะไม่มีทาง'ปล่อย'เด็ดขาด ^_^" โทโมะส่งสายตาดุแล้วปล่อยให้ฉันข้ามฝั่งไป  .....

 

 

     ฮาร่าที่วิ่งเข้าไปช่วยแก้วช้ากว่านิ่งเงียบเฝ้ามองเหตุการณอยู่ตลอด พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเยาะ ๆ โทโมะที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สะดุ้งโหยงเพราะลืมไปว่ายังมีบุคคลที่สาม อยู่ด้วย

 

 

"นายก็ยังมีความสุขดีนี่ -_-" ฮาร่าไม่พูดเปล่าเดินเข้ามาแทรกแล้วกระโดดโหนขึ้นไปจับเชือก พร้อมกับปล่อยคำพูดกระแทกใจคนฟังเข้าให้

 

 

"ทีเมื่อตอนเย็นทำจะเป็นจะตาย!นั่งเหม่ออยู่ได้คนเดียว:P"

 

 

    ฮาร่าแลบลิ้นทิ้งท้ายแล้วปล่อยน้ำหนักตัวทิ้งลงไปกับเชือก โทโมะเต้นเร่าๆอย่างแค้นใจในตัวเพื่อนรักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้  เพราะเจ้าเพื่อนตัวดีโหนเชือกข้ามไปอีกฝั่งแล้ว 

 

 

"ไอ้เวรฮาร่า!!!!" โทโมะกรอดฟันกรอด  เขาละไม่เข้าใจไอ้เพื่อนคนนี้เลย บางทีก็ทำเป็นเชียร์ให้เขาสมหวังกับอแก้ว บางทีก็กักแก้วเองไว้เอา  นี่มันคิดอะไรของมัน?   

 

 

     โทโมะส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจแล้วโหนเชือกข้ามไปบ้าง ....          

 

 

     ณ ขณะนี้สีแดงของพวกเราผ่านมา 8 ฐานแล้ว >0< วู้ว ๆ เหลืออีกแค่ฐานเดียวพวกเราก็จะได้ไปอาบน้ำอาบท่าใหม่แว้ววว คันเนื้อคันตัวไปหมด T0T แต่ละฐานนี่โหดร้ายมากอะ ถ้าไม่สามัคคีกันดีๆก็จะร่วงลงไปในบ่อน้ำเป็นการทำโทษ (สีแดงร่วงลงไปหลายรอบเพราะความติดเล่น)

 

 

     ฐานสุดท้ายของสีเราเป็นการนั่งห่วงยางเข้าถ้ำ พวกเราสามารถเลือกได้ว่าจะนั่งคู่หรือว่านั่งเดี่ยว  แน่นอนฉันเลือกที่จะนั่งเดี่ยว ^0^  ด้านนี้ฮาร่าผู้แกร่งกล้านำไปเป็นคนแรกครับท่าน!  ที่เหลือก็ทยอย ๆ กันไป เย้ ถึงตาฉันแล้ว ฉันรีบมุดตัวเข้าไปนั่งบนห่วงยางและรอคอยการปล่อยตัว  ปล่อยเร็วเซ่! หนูแก้วอยากเล่นแล้ว >.<    

 

 

     ฉันกำลังจะหันไปว้ากเมื่อห่วงยางฉันยังนิ่งอยู่ที่เดิม - -^  แต่ก็ต้องหุบปากลงเมื่อเห็นโทโมะลงมานั่งห่วงยางอันข้าง ๆ  ฉันส่งสายตาเป็นคำถามไปให้ ???  

 

 

"ขืนปล่อยให้เธอไปคนเดียว เดี๋ยวก็เกิดเรื่องกันพอดี =_="

 

 

"เฮอะ!"ฉันแกล้งทำเสียงขัดใจแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทางเพื่อซ่อนรอยยิ้ม ห่วงยางของเราทั้งคู่เคลื่อนตัวออกไปเรื่อย ๆ  โทโมะเอื้อมมือมากุมมือของฉันทำให้ฉันนึกอะไรบางอย่างออก  

 

 

     จริง สิ! บนห่วงยางนี้สูงกว่าทุกฐานที่ผ่านมา  แล้วโทโมะก็กลัวความสูงอีกด้วย! ฉันมองหน้าโทโมะที่ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด  แล้วพูด

 

 

 

"กลัวก็อย่าไปมองข้างล่างสิ เงยหน้ามองฟ้าดูดาวกันนะ " โทโมะมองหน้าฉันอย่างไม่มั่นใจ ฉันบีบมือเขาแน่นแล้วส่งยิ้มจริงใจให้เชื่อมั่นในตัวฉัน เขาถอนลมหายใจออกมาแล้วค่อย ๆเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้า    

 

 

     ค่ำคืนนี้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวดวงเล็ก ๆ กลาดเกลื่อนฟ้า  สวยจัง ....

 

 

"ดูเหมือนกระดาษสีดำถูกโรยด้วยน้ำตาลเลยเนอะ" โทโมะพูดขึ้นขณะที่ยังตายังจ้องมองท้องฟ้า  ฉันมองหน้าโทโมะค้างไว้  เขาเห็นว่าฉันเงียบไปไม่ตอบจึงละสายตาจากท้องฟ้าลงมามองหน้าฉัน            

 

 

     เราทั้งสองเหมือนถูกต้องมนต์สะกดไม่อาจถอนสายตาไปจากกันได้...  ฉันรู้สึกมีความสุขที่สุดในชีวิตที่รอคอยเขามาโดยตลอด  วันนี้ฉันจะจดจำไว้ไม่มีทางลืม  

 

 

"อธิฐานซะสิ เดี๋ยวจะไม่ทัน" ฉันบอกแล้วหลับตาลงอธิฐาน  ... โทโมะไม่ทำเพราะเห็นว่าไร้สาระ แต่ก็ยังคงจ้องหน้าฉันต่อไป  

 

 

     พอฉันอธิฐานเสร็จลืมตาขึ้นมาอีกที ห่วงยางก็เทียบท่าซะแล้ว ขณะที่เราทั้งคู่กำลังลงจากห่วงยางโทโฒะก็ถามขึ้นมาอย่างสงสัย 

 

 

"เธอขอพรอะไรเหรอ?" 

 

 

"บอกไม่ได้ย่ะ! เดี๋ยวจะไม่ศักดิ์สิทธิ์!" ฉันยิ้มมุมปากส่ายหน้าไม่บอก แล้วเดินเลี่ยงไปหาพวกตัวซีแทน ขอให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างฉันกับดวงดาวเท่านั้นพอ  ...                                 

 

 

'ขอให้เขารักฉัน เหมือนที่ฉันรักเขา' 

 

 

     เอ้กอี้เอกเอ้ก~ (ไก่ขันละจ้า)      

 

 

     เช้านี้รุ่นพี่ปล่อยให้พวกเราตื่นสายได้ถึง 10 โมง เพื่อกินข้าวแล้วเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพ  เมื่อคืนฉันนอนฝันดีมาก ๆ ๆๆ ๆ >*<  มีความสุขวุ้ย! (พวกตัวซีขู่บังคับให้ฉันเล่าเรื่องจนหมดเปลือก เล่าไปเขินไป อ๊ากกก -///- )      

 

 

     หลังจากรับประทานอาหารเสร็จทุกคนก็ขึ้นรถตามหมู่สี (ทีงี้ละเข้ามารับได้นะย่ะ! ขามาทำเอาพวกฉันเดินขาลากเลย!- -^)  ทำให้ฉันต้องเจอหน้าโทโมะแบบหลบเลี่ยงไม่ได้ หันไปสบตากันที่ไรเขินหน้าแดงทุกทีสิน่า !  เวลาผ่านมาแค่ 3 วันก็สร้างความทรงจำให้มากมายขนาดนี้เชียวหรอเนี่ย ? คิดถึงเหมือนกันนะที่นี่ :(      

 

 

      ขากลับนักเรียนทุกคนร่าเริงกว่าขามามาก โซเฟอร์เปิดเพลงให้พวกเราแดนซ์กันกระจายจนหน่ำใจ  >.<  วู้ว ๆ สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยค่าาาา -..-

 

 

กรุงเทพจ๋าาาาาาา

 

 

รอแก้วก่อนน้า ~

 

_________________________________________________________

อัพแล้วชะช่วงนี้จะอัพหลายๆตอนนะ เพราะแต่งจบแล้ววว เม้นโหวตหน่อยจ้า