งานเต้นรำ

EP:8

 

“แล้วแกรู้ได้ไงว่ะป๊อป”โทโมะที่ถามเพื่อน

 

 

“ก็ฉันสงสัยตั้งแต่ฟางไปเข้าห้องน้ำแล้วไอ้หมอตามเข้าไปวันนั้นแล้วล่ะ”ป๊อปปี้ที่บอก

 

 

 

“เอ่อ ฟางไปเข้าห้องน้ำนานแล้วว่ะฉันออกไปตามก่อนนะ”ป๊อปปี้ที่เดินเข้าไปก่อนจะเห็นจองเบและฟางยืนคุยกันอยู่

 

 

“เป็นไงเราได้กินยาไหม”

 

“กินค่า แค่กๆ”

 

“ยังไงก็อย่าพยายามออกมาข้างนอกมากละ นี้ยาพ่นเอาไปพ่นก่อน”

 

“พี่ว่าฟางไม่ไหวหรอกบอกไอ้ป๊อปเถอะ”

 

“อย่านะพี่หมอ ฟางขอ อย่าพึ่งให้พี่ป๊อปรู้ตอนนี้นะ”

 

“เราจะปิดมันไปนานแค่ไหน ไอ้อาการที่เราเป็นอยู่ไม่นานมันก็ต้องแสดงออกมาเรื่อยๆนะ แล้วคิดว่าไอ้ป๊อปมันจะไม่รู้รึไง”

 

“ยังไงพี่ป๊อปก็รู้เรื่องนี้ไม่ได้ ฟางขอเป็นคนบอกเขาเองนะค่ะพี่หมอ ถือว่าฟางขอนะ”

“อืม ดูแลตัวเองดีดีละ”

 

“ฟางเป็นอะไร ทำไมต้องไม่ให้บอกเราด้วย”ป๊อปปี้ที่ได้ยินสองคนนั้นพูดแปลกๆก่อนจะเดินออกมานั่งที่เดิม

 

“ไหนแกบอกไปตามฟางไงว่ะ”เขื่อนที่ถาม

 

“เอ่อ ยังไม่ออกมาอ่ะ”ป๊อปปี้ที่ตอบไปโดยยังข้องใจเรื่องของฟางอยู่ ‘ฟางมีอะไรที่ยังไม่บอกพี่’

 

“และฉันเคยเขียนกับฟางไว้ว่า5สิ่งก่อนที่เราจะจากไปอยากทำอะไร ฉันเริ่มจับสังเกตุได้เพราะ5อย่างนั้นฉันจำได้ดี”ป๊อปปี้ที่เอ่ย

 

ตุบ!!!

หญิงสาวที่กำลังเดินลงมาจากบรรไดอยู่ดีๆก็ล้มลงไปกับพื้น

 

“โอ๊ย อาการอย่างพึ่งออกตอนนี้เลยนะขอร้อง”

 

“ฟาง!!!” ป๊อปปี้ที่ตกใจแต่อาการ อาการอะไร?

“ฟางเป็นไรมากไหม"

 

“ปะ ปล่าวแค่สะดุดขาตัวเองนิดหน่อย แห่ะๆ” “ซุ่มซาม”

 

 

“และฉันก็แค่แอบดูตอนที่ฟางเอากระดาษมาพับดาวซึ้งฟางบอกว่าอยากพับดาวให้ได้1000ดวง ที่ฉันบอกว่าฉันจะออกมาหาไอ้เขื่อนที่จริงฉันแอบเอาซองยามาให้ไอ้หมอตรวจต่างหาก”ป๊อปปี้บอกความจริงกับทุกคน

 

 

 

“ไอ้หมอ แกบอกมาว่าฟางเป็นอะไร”ป๊อปปี้ที่เอาซองยามาตรวจกับจองเบ

 

“ไอ้ป๊อปแกใจเย็นนะเว้ย” จองเบที่จ้องหน้าเพื่อน

 

“ทำไมว่ะ ฟางเป็นอะไรบอกมาสิไอ้หมอ!”ป๊อปปี้ที่กระโจนไปกระฉากคอเสื้อของจองเบ

 

 

“นี่แหละที่ฟางไม่อยากบอกแก ก็เพราะแกมันใจร้อนแบบนี้ไง”จองเบที่ว่า

 

“แกบอกฉันมาเถอะไอ้หมอ ฉันขอร้อง”ป๊อปปี้ที่อ่อนลงก่อนจะขอร้องจองเบ

 

“ที่จริงฉันก็ไม่อยากบอกนะเว้ยฟางขอฉันไว้ แต่ฉันว่าแกต้องรู้ก่อนอะไรมันจะสายไป”จองเบที่มองหน้าเพื่อนจริงจัง

 

“แกหมายความว่าไง”ป๊อปปี้ที่ถาม

 

“ฟางเป็น ลูคีเมีย” จองเบบอกออกมาป๊อปปี้อึ้งไปสักพัก

 

“ลูคีเมีย”ป๊อปปี้ที่ทวน

 

“ใช่ลูคีเมีย มะเร็งในเม็ดเลือดขาว ซึ่งฟางอยู่ในเคสที่แย่ ระยะสุดท้ายว่ะ”จองเบที่บอกกับป๊อปปี้เหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่งป๊อปปี้ที่ข่มอารมณ์ก่อนจะกลั้นใจถามไป

 

“มีโอกาสหายไหมว่ะ”ป๊อปปี้ที่ถามอีก

 

“ไม่ว่ะ ฟางอยู่ได้อีกแค่3เดือนซึ่งตอนที่ฟางมาตรวจก็น่าจะเป็นก่อนที่แกจะเปิดร้านสักเดือนหนึ่ง ตอนนี้เหลือแค่ไม่ถึง2เดือน”จองเบที่บอกออกไปยิ่งทำให้ป๊อปปี้อึ้งหนักกว่าเดิมนี่สินะที่แฟนสาวของเขาถึงถามว่า5สิ่งก่อนจากไปอยากทำอะไร

 

 

 

“แล้วทำไมฟางไม่บอกฉันว่ะ ทำไม ทำไม!!!”ป๊อปปี้ที่โมโหก่อนจะชกกำแพงจนได้เลือด

 

 

“พี่ป๊อป/ไอ้ป๊อป” ทุกคนที่ตกใจแล้วเดินไปห้ามป๊อปปี้ แต่

 

 

เพี้ยะ!!!

เสียงฝามือของเฟย์ที่ตบเข้าหน้าของป๊อปปี้อย่าแรง ทำเอาทุกคนอึ้งหนักกว่าเดิม

 

 

“พี่จะทำแบบนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา พี่ทำไปแล้วพี่ดูแลพี่สาวเฟย์ได้มากขึ้นไหม เรามาช่วยกันคิดดีกว่าว่าสิ่งที่พี่ฟางอยากทำคืออะไรอีก ไม่ใช่มาหมดความหวังยังงี้!!!”เฟย์ที่โผล่งออกมาอย่างเหลืออด

 

 

"หึ ดีแล้วและที่ฟางไม่บอกฉัน ถ้าฟางบอกฉัน ฉันคงได้ทำอะไรบ้าๆกว่านี้แน่"ป๊อปปี้ที่พูดตัดพ้อตัวเอง เฟย์ที่ดูอารมย์ร้อนไปอีกก็พูดออกมา

 

 

"พี่ป๊อป พี่ฟางไม่ใช่คนแบบนั้นพี่ก็รู้ ที่เขาไม่บอกพี่ ใช่ เขาอาจจะกลัวพี่เสียใจกลัวทุกคนเสียงใจ แต่ถ้าเขารู้ว่าพี่อ่อนแอ แม้กระทั่งทำร้ายตัวเองขนาดนี้ พี่สาวเฟย์คงไม่อยากเห็นหน้าพี่อีกหรอก เพราะเขาเสียใจ ที่ทำให้พี่เสียใจทำให้คนที่เขารักเสียใจโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด" เฟย์ที่หน้าแดงด้วยความโกรธความน้อยใจและเสียใจที่พี่สาวเธอเป็นแบบนี่และป๊อปปี้กลับมาอ่อนแอแบบนี้ เขื่อนที่มองดูแฟนสาวก็ได้แต่โอบไว้ห่างๆ

 

 

"ถ้าเราจะรักพี่ฟาง เราต้องทำอะไรเพื่อพี่ฟางมากกว่านี้ ไม่ใช่มาตัดพ้อแบบนี้ เฟย์รู้ว่าพี่ป๊อปยังทำใจไม่ได้ แต่เมื่อมันทำอะไรไม่ได้แล้วพี่ก็ควรจะทำใจ แบบเฟย์"เฟย์ที่พูดคำหลังแผ่วหลงใช่เธอสะอึก แต่จะให้ทนเห็นว่าที่พี่เขยเป็นแบบเธอ เธอคงทนไม่ได้

เฟย์พูดเสร็จก่อนจะหันหลังเดินออกไป เขื่อนที่รู้ว่าแฟนสาวก็แค่เข็มแข็งให้เพื่อนของเขา เข็มแข็งขึ้นก็เท่านั้นจึงเดินตามเฟย์ออกมา

 

 

"เฟย์ถ้ามันไม่ไหวก็ปล่อยออกมาก็ได้ ไม่มีใครว่าเราอ่อนแอหรอก"เขื่อนที่พูดปลอบใจแฟนสาวหลังจากที่พาแฟนสาวมาที่รถเฟย์ที่ตอนนี้ไม่ไหวก็ปล่อยโฮออกมา เขื่อนที่สงสารแฟนสาวไม่ได้ก็น้ำตาซึมทันที

 

 

 

"นี้มันอะไรของยัยฟางว่ะ"แก้วที่สถบออกมา โทโมะที่รู้ว่าแฟนสาวที่ไม่ได้ดูเสียใจหรือข่มอารมณ์ได้มากสุด ก็รู้ว่าหญิงสาวคงอึ้งและช็อกกับสิ่งที่รู้อยู่

 

 

"เอาหน่าแก้ว ฟางก็ยังอยู่กับเราไม่ใช่หนิ"โทโมะที่พูดแล้วลูบหัวแฟนสาว

 

 

"พี่ป๊อป ต่อไปนี้ แก้วฝากดูแลฟางด้วยนะ"แก้วที่เดินไปนั่งข้างๆป๊อปปี้แล้วพูดป๊อปปี้หันมาก่อนแก้วและป๊อปปี้จะกอดกัน แก้วที่รู้ว่าป๊อปปี้คงอยากจะกอดฟางแบบนี้ตอนนี้แต่ไม่มีโอกาสก็ปล่อยให้ป๊อปปี้กอด ก่อนตัวเองจะเดินออกไป เพื่อให้ป๊อปปี้ได้คิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดและ รักษาแผลในใจ ที่รู้ว่ามันกำลังจะผุผองแต่ มันก็ต้องหาย แต่ไม่ใช่ว่ามันจะหายไปจากชีวิต มันยังคงติด ติดในใจตลอดไป แค่ตอนนี้ภาวนาให้คนข้างใน อยู่ต่อลมหายใจให้เขาอีกสักพัก แค่นี้ก็พอแล้ว...

 

 

    "พี่จะทำแบบนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา พี่ทำไปแล้วพี่ดูแลพี่สาวเฟย์ได้มากขึ้นไหม เรามาช่วยกันคิดดีกว่าว่าสิ่งที่พี่ฟางอยากทำคืออะไรอีก ไม่ใช่มาหมดความหวังยังงี้!!!”  BY:faye

 

................................................................................................................

 

ดราม่ามาแล้ววววว ก็ปล่อยให้ดราม่ากันไปแปปหนึ่ง พยายามอัพแล้วน๊าาาา

 

มาเม้นกันหน่อยนะจ๊วบๆ