remember me.. อย่าลืมรักเรา

   วันนี้เป็นวันที่สองของการเริ่มทำงานของโบว์เธอนั่งแท็กซี่มาตามเคย
     "อ้าวยังไม่มีใครมาสักคนหนิสงสัยจะมาเช้าไปไปหาไรกินดีกว่า"
   โบว์พูดแล้วไปเซเว่นที่อยู่ตรงข้ามบริษัท
  พอเธอเดินมาถึงสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นยายแก่คนนึงกำลังเก็บขยะ
  เธอจึงเดินเข้าเซเว่นเพื่อซื้อของที่เธอต้องการก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับแซนวิชและนม
  แล้วเดินไปหายายแกที่กำลังเก็บขยะเพื่อนำขยะที่ได้ไปขาย
 "ยายจ๋า" โบว์เดินเข้าไปหายายก่อนจะนั่งลงกับยายก่อนจัพูดขึ้น
  "มีอะไรหรอแม่หนู"ยายละสายตากจากกระดาษที่กำลังจะเก็บหันมามองโบว์แล้วพูด
  "ยายหิวรึป่าวจ๊ะ"
  "ก็หิวนิดหน่อยละจ๊ะแต่ทำไงได้ละยายมันจนไม่มีเงินมาซื้ออะไรกินหรอก"
  "งั้นยายกินนี่ก่อนนะจ๊ะจะได้มีแรง"โบว์พูดพร้อมยื่นแซนวิชกับนมที่เธอซื้อมาให้ยาย
  "ไม่เปนไรหรอกแม่หนู"
  "ยายรับไว้เถอะนะจ๊ะ ยายจะได้มีแรงหาของไปขายไงจ๊ะ"
  "ขอบใจนะแม่หนู หนูชั่งมีเมตตาจริงๆ"ยายพูดพร้อมกันยื่นมือไปรับของกับโบว์
  "แล้วพ่อหนุ่มนั่นเปนใครละลูกเห็นมายืนดูนานแล้ว"ยายพูดพร้อมกับชี้ไปทางหลังต้นไม้
  ปรากฏให้เห็นร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินออกมาและตรงมายังทางเธอและยาย
   "คุณภัทรเดชคุณมาทำอะไรที่นี่คะ"โบว์ถามไมค์ที่เดินมาและมาหยุดอยู่ที่เธอ
  "ว่างมากรึไงมานั่งอยู่เนี่ยไม่เข้าไปทำงานรึไงสายแล้วนะ"
  "อุ๊ยตายละเลยเวลามาเยอะแล้วหนิ ยายจ๊างั้นหนูไปก่อนนะจ๊ะ"โบว์พูดก่อนจะลุกขึ้น
  พร้อมกับไมค์แล้วเดนไปด้วยกัน
    
   "นี่กะจะอู้งานรึไง"ไมค์พูดขึ้น
   "ป่าวนี่คะ คุณก็เห็นหนิว่าฉันกำลังทำไร"โบว์สวนกลับ
  "อ้อหรอ ฉันนึกว่าเธอกำลังสร้างภาพ"ไม่พูดต่ออีก
   "คุณอย่าหาเรื่องฉันได้ไหมคะ"
   "ก็ได้งั้นไปทำงานกัน"ไมค์พูดพร้อมกับยกมือข้างหนึ่งค้องคอโบว์ ตอนแรกเธอมีท่าทางจะขัดขืนไมค์จึงรัดไว้แน่นกว่าเดิมและเดินเข้าบริษัทซึ่งก็มีคนมองมากมาย
   
   ติ๊ด  ติ๊ด ติ๊ด 
ขณะที่ไมค์กำลังนั่งทำงานก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
   "ว่าไงวะไอพอร์ช หายหัวไปตั้งนาน"ไมค์พูดขึ้น
  (ไอ้นี่ปากจัดไม่หายเลยนะแก)เสียงงของพอร์ชในโทรศัพท์
   "มีไรวะที่โทรมาเนี่ย"
  (ฉันพึ่งกลับมาจากอังกฤษอยากเลี้ยงฉลองเว้ย)
  "ที่ไหนละ"
  (ร้านเดิม ทุ่มนึงอย่าลืมนะเว้ยแค่นี้แหละ)
  "หึไอ้เพื่อนบ้าเอ้ย)ไมค์มองโทรศัพท์ที่ตัดไปก่อนจะหันไปทางร่างบางที่กำลังมองเค้าอยู่
  "มองอะไร"
  "อะเอ่อ ป่าวคะ" โบว์สดุ้งก่อนจะปรับสีหน้า
  "วันนี้ไปไหนรึป่าว"
  "ป่าวคะ"โบว์ตอบ
  "งั้นก็ดีเธอไปทำธุระกับฉันหน่อย"ไมค์พูด
  "ธุระ? ธุระอะไรคะ"
  "เดี๋ยวก็รู้เลิกงานแล้วเตรียมตัวให้พ้อม"
  "เอ่อคะ"
 
 
  เมื่อทั้งคู่เลิกงานก็พากันเดินออกจากบริษัทพร้อมกันก่อนหน้านั้นโบว์ได้โทรไปบอกแม่ของเธอแล้วตอนนี้ก็ 6โมงครึ่งแล้ว
 "ขึ้นรถสิจะรอให้ฉันเปิดประตูให้รึไง"ไมค?พูดขึ้น
  "ป่าวคะ"โบว์พูดแล้วก้าวขึ้นรถทันที
  ทั้งคู่กำลังมุ่งหน้าไปยังที่ไมค์นัดหมายกับเพื่อนเค้าไว้   
 *อยากบอกรักกับใครสักคน*
 โทรศัพท์ของโบว์ดังขึ้น
  "ฮัลโหลว่าไงมิกมีอะไรรึป่าว"
  (นี่โบว์อยู่ไหนละเนี่ยไหนบอกจะมารับมิกไงมิกอยู่สนามบินแล้วนะอย่าบอกนะว่าลืม)
  "เห้ยจริงด้วยมิกขอโทษทีพอดีว่าโบว์ลืมอ่า ฮะๆๆ"
  (ไม่ตลกนะโบว์มารับเดี๋ยวนี้เลย)
  "แต่ว่า..."
  (ไม่มีแต่ละ ให้เวลา20นาทีต้องมาถึงที่นี่)
  "มิกเดี๋ยว  มิก มิก เห้ยย"โบว์ร้องก่อนที่สายจะถูกตัดไป
  "มีไรหรอ"ไมค์เห็นท่าทางของโบว์จึงถามขึ้น
  "เอ่อคือแบบว่า คุณช่วยจอดรถได้ไหมคะคือพอดีว่าโบว์นัดกับเพื่อนว่าจะไปรับที่สนามบินอะคะ"
  "นี่เธอจะบ้าหรอไหนเธอบอกว่าเธอว่างไงละ"ไมค์เริ่มหงุดหงิด
 "คือฉันลืมคะ"
  "เธอนี่มันขี้ลืมไม่เปลี่ยนเลยนะ งั้นก็ไปรับด้วยกันนี่แหละ"
  โบว์นิ่งเงียบกับคำพูดของไมค์ที่เค้าพูดว่า   เธอนี่มันขี้ลืมไม่เปลี่ยนเลยนะ  ก่อนอมยิ้มและนั่งเงียบต่อไป
 
  "อ้าว ไหนละเพื่อนเธอ"เมื่อมาถึงทั้วคู่ก็เดินเข้าไปในตัวสนามบิน
  "นั่นไงคะ  มิก มิก ทางนี้"โบว์ไปทางมิกก่อนจะเรียกเค้า
   "อ้าวโบว์ คิดถึงจังเลย"มิกวิ่งมากอดโบว์ทันที่ ไมค์เห็นดังนั้นจึงเบือนหน้าหนี
  "อะแฮ่ม"ไมค์เห็นว่าสองคนนี้กอดกันนานเกินไปจึงทำเสียงใส่
  "เอ่อ ขอโทษคะ"
  "โบว์ไอ้หน้าจืดนี่ใครอะ"มิกถามขึ้นทำให้ไมค์ทำตาเขียวใส่ทันที
  "เอ่อ มิกนี่คือบอสของโบว์เอง"
  "อ้าวหรอนึกว่าทาสของโบว์ซะอีกหึ ปะ ปะ ไปกันเหอะ"มิกพูดแล้วค้องคอโบว์ก่อนจะเดินนำหน้าไป
  "เห้ออออ "ไมค์ถอนหายใจยาวก่อนจะเดินตามทั้งสองไป
 
 
 
 
 
 
 
อีกตอนละน้าาา  ยาวเลยละตอนนี้