remember me.. อย่าลืมรักเรา

ภายในห้องที่มีไมค์และพิมอยู่ส่วนโบว์ก็ต้องออกไปรอข้างนอกตามคำที่ไมค์บอกแต่โบว์ก็ยังแอบแง้มประตูโผล่มาดูโดยที่พิมและไมค์มองไม่เห็น ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนที่ไม่มีมารยาทแต่ทำไมเธอถึงนึกอยากจะฟังการสนทนาระหว่างไมค์กับพิม

"พี่ไมค์รู้จักนังนั่นด้วยหรอคะ"พิมถามขึ้นเมื่อโบว์เดินออกไปแล้ว

"แค่คนเคยรู้จักนะ"ไมค์ตอบแบบเรียบๆ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าโบว์เองก็แอบฟังอยู่ โบว์ได้แต่พูดในใจและคิดเสียใจที่ไมค์บอกแบบนั้นกับพิม แค่คนเคยรู้จัก งั้นหรอ โบว์นิ่งเงียบแล้วก็ฟังการสนทนาของไมค์และพิมต่อไป

"แล้วพิมรู้จักกับเค้าด้วยหรอ"ไมค์ถามพิมกลับ

"ไม่รู้จักหรอกคะ แต่นังนั่นมันเคยเดินชนพิมที่สนามบินแล้วยังมาปากดีเถียงพิมฉอดๆอีก"

"พี่ว่าพิมออกไปก่อนเถอะเดี๋ยวตอนเย็นพี่จะรับไปทานข้าว เเล้วเรียกผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาพี่ด้วย"

ตอนแรกพิมทำท่าจะปฏิเสธแต่พอไมค์พูดว่าจะพาไปทานข้าวเธอจึงยอมไป

"ก็ได้คะ งั้นพิมไปก่อนนะคะอย่าลืมสัญญานะคะ"

พิมพูดก่อนจะกระโดดหอมแก้มไมค์ ไมค์อึ้งกับการกระทำของพิมก่อนพิมจะเดินออกไป

โบว์ที่เห็นพิมเดินมาก็รีบกลับไปนั่งที่เดิม

"นี่แกพี่ไมค์เรียกเธอให้เข้าไปพบ"พิมเดินออกมาจากกห้องก่อนจะบอกโบว์

"คะ อ้อแล้วกรุณาเรียกชื่อฉันใหม่ด้วยนะคะฉันชื่อ เมลดาหรือเรียกโบว์ก็ได้คะฉันไม่ได้ชื่อแกขอตัวก่อนนะคะ" โบว์พูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของไมค์ ปล่อยให้พิมกรี๊ดกร๊าดอยู่คนเดียว

ก๊อกๆ โบว์เคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่ที่เก้าอี้ตรงข้ามกับไมค์

"ยินดีที่ได้เจออีกครั้งนะ เมลดา สุศรี"ไมค์มองโบว์ที่นั่งก้มหน้าอยู่ก่อนจะพูดขึ้น

"เธอคงเป็นคนที่หุ้นส่วนของพ่อฉันส่งมาทำงานที่นี่สินะ"ไมค์พูดต่อ

"คะ"โบว์ตอบแบบสั้นๆและยังคงก้มหน้าต่อ เพราะตอนนี้เธอยังไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับไมค์แบเต็มๆ

"ทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมามองชั้น หรือไม่กล้ามองคนที่เธอเคยทิ้งไป"

"ป่าวคะ"โบว์กั้นน้ำตาไว้เพื่อไม่ให้ไหลออกมาให้เค้าเห็น

"เงยหน้าขึ้นมา!"ไมค์ทำเสียงดุโบว์ก่อนโบว์จะเงยหน้าขึ้นมา

"หึ"ไมค์หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นโบว์ตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้

"น้ำตาของเธอมันใช้ไม่ได้กับฉันหรอกนะ"โบว์ที่ได้ยินไมค์พูดอย่างนั้นก็น้ำตาล่วงทันที

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะให้มันไหลออกมาหรอกคะ"โบว์พูดขึ้นแต่น้ำตายังคงไหลอยู่

"ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องอ่อนให้เธอ อ้อแล้วฉันจะให้เธอทำงานที่ในฐานะเรขาส่วนตัวของฉันแล้วกัน"

"แต่ว่าฉันพึ่งเข้ามานะคะ แล้วอีกอย่างฉันก็พึ่งเรียนจบด้วย"

"อย่าคิดว่าฉันยังพิศวาทเธออยู่หรอกนะ เรขาของฉันเขาลาพอดีกับที่เธอเข้ามา"

"คะฉันรู้ดี หมดธุระแล้วใช่ไหมคะงั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว พรุ่งนี้ฉันจะให้เธอเริ่มงานได้ส่วนวันนี้ฉันให้เธอพักแล้วกัน"

"คะ"โบว์พูดก่อนจะเดินออกไป ไมค์มองตามร่างของโบว์ที่เดินออกไปและหันกลับมาสนใจงานของตน

พอตกเย็นพิมก็โทรมาเตือนเรื่องสัญญาที่เขาให้ไว้กับพิมก่อนไมค์จะเดินออกจากบริษัทและไปยังรถของเขาก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว   ในขณะที่ไมค์ขับรถอยู่ก็ยังคงนึกถึงใบหน้าของโบว์ที่มีน้ำตา ทำไมเมื่อเขาเห็นน้ำตาเธอแล้วถึงเจ็บที่ใจขึ้มมาทันที ไมค์สลัดความคิดนั้นออกก่อนจะตรงไปรับพิมทันที.....