คนไม่มีหัวใจ... (No heart)

 
 
 
 
 
 
ป่าน: ป้าเพ็ญ พี่ฟาง พี่ฟ้ามาจ้ะ 
 
 
 
 
ฟ้า: หวัดดีจ้ะป้าเพ็ญ ฟาง 
 
 
 
 
ฟาง: พี่ฟ้า (วิ่งเข้าไปกอด) 
 
 
 
 
 
ฟ้า: สมบูรณ์ ไปเอาของมา 
 
 
 
สมบูรณ์: ครับ คุณฟ้า
 
 
 
ป้าเพ็ญ: ของอะไรกันลูก
 
 
 
ฟ้า: ของฝากเล็กๆน้อยๆนะจ้ะป้าเพ็ญ 
 
 
 
ป้าเพ็ญ: จริงๆไม่ต้องก็ได้นะ 
 
 
 
ฟ้า: ไม่ได้หรอกจ้ะ ป้าอุสาห์เลี้ยงน้องสาวให้ฟ้า 
 
 
 
 
ป้าเพ็ญ: พูดอะไรอย่างนั้น ฟ้ากับฟางก็เหมือนลูกป้าคนนึง ป้าเห็นเราสองคนมาตั้งแต่เล็กๆ แม่เราเค้ายังฝากฟ้ากับฟางไว้กับป้าเลยนะ เค้าอยากเห็นเราสองคนรักกัน แล้วตอนนี้แม่เราก็คงชื่นใจที่พี่น้องรักกัน ไม่เคยทะเลาะกันเลย 
 
 
 
 
ฟ้า: จ้ะ ว่าแต่เป็นไงบ้างล่ะเรา
 
 
 
 
ฟาง: ฟางสบายดีค่ะ พี่ฟ้าล่ะ ดูผอมไปนะ 
 
 
 
 
ป้าเพ็ญ: นั้นนะซิ ดูผอมไปนะ กำลังท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ 
 
 
 
 
ฟ้า: ก็ใช่จ้ะ แต่ว่า ช่วงนี้ฟ้ายังแพ้ท้องอยู่เลยจ้ะ ก็เลยกินอะไรไม่ค่อยได้ 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่ฟ้าต้องกินให้ได้นะค่ะ เพื่อ...เพื่อลูกของพี่
 
 
 
 
 
ฟ้า: ฟาง พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยซิ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่ฟ้ามีอะไรเหรอค่ะ 
 
 
 
 
ฟ้า: ฟาง ฟางรู้มั้ยว่าตอนนี้พี่มีความสุขมากเลย ป๊อบปี้เค้าดูแลพี่ดีมากเลยนะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ ก็ดีแล้ว 
 
 
 
 
ฟ้า: เค้ากลับมาอยู่บ้าน แล้วก็เวลาไปทำงาน ทำงานเส็จก็รีบกลับ พี่โชคดีจริงๆที่ได้ลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจ พี่กับเค้า ลูกคนนี้ทำให้ความแค้นที่เค้ามีต่อพี่หายไปเลย 
 
 
 
 
 
ฟาง: อือ อุ๊บส์ ! 
 
 
 
ฟ้า: ฟางฟางเป็นอะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
ฟาง: อ้วกๆๆ 
 
 
 
 
ฟ้า: ฟาง เป็นอะไร 
 
 
 
ฟาง: เอ่อฟาง ฟางไม่สบายอะค่ะ 
 
 
 
 
ฟ้า: พี่ถามว่าเป็นอะไร 
 
 
 
 
 
ฟาง: เอ่อ เอ่อคือ คือ คือว่า ฟางฟางเป็นโรคกระเพาะอ่ะค่ะ 
 
 
 
 
 
ฟ้า: แน่ใจนะ ว่าเป็นโรคกระเพาะจริงๆ 
 
 
 
 
 
ฟาง: แน่ใจค่ะ 
 
 
 
 
ฟ้า: ฟาง มีอะไรอย่าปิดบังพี่นะ 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะพี่ฟ้า 
 
 
 
 
  
 
 
                 พอช่วงบ่ายๆฟ้าก็ลาทุกคนกลับแต่ก็ยังอดสงสัย อาการแปลกๆของฟางอยู่ลึกๆ ส่วนฟางก็หลบสายตาฟ้าตลอดเวลาเช่นกัน