[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

 ตอนเช้าในโรงพยาบาลจิตเวชดำเนินไปอย่างปกติอย่างที่เป็นมา เหล่าคนไข้ที่อาการไม่หนักมาก ก็จะได้รับอนุญาตให้ออกมาเดินเล่นที่บริเวณสวนหลังตึกคนไข้ วันนี้มินซอกตื่นเช้ากว่าปกติ เนื่องจากต้องรีบไปหาคนไข้อย่างโอ เซฮุนที่อยู่ตึกแยกอีกตึกนึง เป็นตึกคนไข้พิเศษที่ไม่ค่อยได้ใช้งานก๊อก..ก๊อก.."หมอขอเข้าไปหน่อยนะ~" เขาพยายามหลีกเลี่ยงใช้ชื่อตัวเองในการสนทนา มินซอกค่อยๆแง่มประตูห้องพักคนไข้ส่วตัวของเซฮุนออก เมื่อเช้ามืดได้มีการย้ายคนไข้ไปยังห้องพัก ภายในห้องมีแต่สีเทาชวนหดหู่ มีเตียงแข็งๆวางอยู่ที่มุมห้อง โถส้วมแบบยืน และโต๊ะกับเก้าอี้หนึ่งชุด บรรยากาศเย็นชื้นชวนขนลุก จากที่ได้รับรายงานมาจากบุรุษพยาบาล ดูเหมือนว่าตั้งแต่เซฮุนเข้ามาอยู่ที่โรงพยาบาล เขายังไม่ข่มตาหลับลงเลย หวังว่าเซฮุนคงไม่เพลียจนระหว่างรักษาเผลอหลับไปหรอกนะ"ปล่อยให้ผมรอนานเลยนะครับ..""อ่า.. หมอขอโทษทีนะ" มินซอกพยายามแสดงตัวท่าทางเป็นมิตร นับเป็นหนึ่งในวิธีรักษาเบื้องต้นของคนไข้ เซฮุนนั่งหันหน้าเข้าหามุมห้องอยู่อย่างนั้น ไม่คิดแม้แต่จะหันมามอง "นี้เซฮุน หันหน้ามาหน่อยได้ไหม" เซฮุนค่อยๆหมุนตัวหันมาเผชิญหน้ากับมินซอก เงยหน้าขึ้นมาสบตา ริมฝีปากหนายิ้มกรุ่มกริ่มอย่างไม่เขินอาย ทั้งเลียทั้งกัดริมฝีปากตัวเองไปมา มินซอกถึงกับกลืนน้ำลายพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองไว้"นี้ๆ เซฮุนยังไม่ได้ทานอะไรมาเลยใช่ไหมหล่ะ เรามาทานข้าวเช้าด้วยกันเลยเนอะ"ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยสนใจในสิ่งที่มินซอกพูดสักเท่าไหร่ แต่ก็ช่างมันเถอะ เขาเรียกบุรุษพยาบาลให้ยกถาดอาหารสองที่เข้ามาในห้อง ทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากันบนโต๊ะ พวกอุปกรณ์ในการกินจะเป็นพลาสติกเพื่อป้องกันไม่ให้คนไข้ใช้เป็นอาวุธในการก่อเหตุรุนแรงได้ ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทานอาหารอยู่นั้น มินซอกก็คอยสังเกตอาการของอีกฝ่ายแทบไม่คลาดสายตา 'มีอาการเบื่ออาหารด้วยงั้นหรอ??'เซฮุนไม่ได้กินอาหารในจานเลย เอาแต่ใช้ส้อมเขี่ยไปเขี่ยมา บ้างก็ใช้ส้อมแทงกับถาดอาหารซ้ำไปซ้ำมา "นี้เซฮุนทำไมไม่ทานข้าวหล่ะ?""ม่ายอ่ะ ตั้งแต่มาที่นี้ผมยังไม่ได้ชักว่าวเลย รู้สึกหมดแรง.." เซฮุนทำท่าทางง่องแง่งเหมือนเด็กที่โดนห้ามกินขนมหวาน มินซอกชะงักเล็กน้อยกับเหตุผลที่พิลึกพิลั่น"งั้น.. นายลองเล่าอะไรก็ได้ให้ฉันฟังหน่อยสิ??" "เรื่องอะไรก็ได้งั้นหรอ??" "อืม จะเป็นเรื่องชีวิต เรื่องเกี่ยวกับครอบครัวก็ได้""เล่ารักครั้งแรกของผมหล่ะกัน.."มินซอกแสร้งตั้งหน้าตั้งตาฟัง มือพร้อมจดบันทึกข้อมูล"ตอนนั้นผมเดินกลับมาจากร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า ผมเดินอยู่ในตรอกคนเดียว มีผู้หญิงร่านคนนึง ยืนโปรยเสน่ห์ให้ผม ผมคิดว่าเธอคงเป็นอีตัวแน่ๆ เธอถามผมว่าจะมานอนกับฉันไหม... ตลกดีที่ผมดันตอบตกลง เธอจูงผมเข้าไปในโรงแรม พอมาถึงที่ห้องเธอก็ปลดเข็มขัดของผมออก ร่านชะมัดเลยเน๊อะ ระหว่างที่ผมกับเธอ ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าเอาไปยังไงก็เป็นสวะ ผมก็เลยฆ่าเธอซะ.. ผมลองเอาหลอดไฟที่ผมซื้อมายัดลงไปในตัวเธอดู รูแรกดูเหมือนจะตันและสั้นไปหน่อย แต่รูสองนี้ก็เกือบครึ่งหลอดแหน่ะ จริงๆผมว่าเธอก็สวยน้า~ ผมเสียดายใบหน้าของเธอ ผมก็เลยตัดหัวของเธอออกแล้วพาเธอกลับบ้านด้วย ผมหลงรักหัวของเธอมาก ผมมักจะชักว่าวใส่หัวนั้นตลอด แต่ไปๆมาๆผมเบื่อแล้วก็หัวมันเริ่มเน่าก็เลยเลิก.." เซฮุนยิ้มแป้นหลังเล่าประสบการณ์รักครั้งแรกจบ "แล้วทำไมนายถึงต้องทำแบบนั้นด้วย?""ผมรู้เสร็จทุกครั้งที่ทำ""...."มินซอกใช้ความคิดอันชาญฉลาดในการวิเคราะห์อาการอยู่นาน'มีแรงชักจูงในการก่อเหตุคือ รู้สึกมีอารมณ์ทางเพศจึงกระทำการลงไป ไม่มีความรู้สึกสำนึกผิดในการกระทำ'ข้อความดังกล่าวถูกเขียนลงในบันทึกการรักษาของวันแรก"งั้น..วันนี้หมอพอแค่นี้ก่อนนะ" มินซอกลุกขึ้นเก็บข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะ จู่ๆเซฮุนก็อาแขนออกมา "หมอครับ ขอกอดหน่อย""เอ่อ.." เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนไข้ขอร้องให้ช่วยอะไรแบบนี้ ส่วนมากคำขอร้องของคนไข้จะเป็นประเภทขอออกไปข้างนอก ขอเครื่องมือเครื่องใช้ แต่ครั้งนี้กลับถูกขอร้องให้กอดงั้นหรอ?? คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง..มินซอกเดินไปยืนข้างหน้าเซฮุน รวบรวมความกล้าทั้งหมด ซบลงไปที่หน้าอกของคนไข้ เสียงหายใจของเซฮุนดังและถี่ วงแขนของเซฮุนรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ"นี้..เซฮุน.. ปล่อยได้แล้วมั้ง?.."เซฮุนปล่อยวงแขนออกอย่างว่าง่าย นั้นยิ่งทำให้มินซอกนึงติดขิดตะขวงใจขึ้นมา ในกรณีของคนไข้ส่วนใหญ่ที่รับการสัมผัสทางร่างกาย จะไม่ยอมปล่อยสัมผัสนั้นไปง่ายๆ แต่แปลกกับเซฮุนที่เป็นเคสพิเศษกลับปล่อยไปง่ายๆ.."หมอขอตัวก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่" มินซอกโบกมือลาเหมือนเด็กๆ หลังจากประตูห้องปิดลง ถาดอาหารของมินซอกยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เซฮุนคว้าช้อนและส้อมของคุณหมอมาดม ดูดทั้งใช้ลิ้นหนาตวัดเลียอย่างบ้าคลั่ง "รสหวานเหลือเกิน.. กลิ่นหอมเหลือเกิน.."เซฮุนแบฝ่ามือทั้งสองข้างมา สูดดมอย่างหื่นกระหาย "กลิ่นของพี่หมอหอมจังเลย..ทำไมถึงหอมแบบนี้นะ??..อยากได้มากกว่านี้จัง.. มากกว่านี้.. อยากจะกลืนกินให้มากกว่านี้...."ในมือของเซฮุนมีผ้าเช็ดหน้าที่เขาแอบหยิบมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ เป็นผ้าเช็ดหน้าสีขาวเรียบ แต่ตอนนี้มันกลับเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำลายของเซฮุน เขาใช้มันห่อหุ้มท่อนเอ็นที่แข็งโด่ ก่อนจะนั่งลงกับเตียงและสำเร็จความใคร่กับผ้าเช็ดหน้าของมินซอก"อ่าห์...พี่หมอ... พี่หมอครับ..พี่หมอ!.."คราบน้ำแห่งความสุขพวยพุ่งออกมามาก เซฮุนล้มตัวลงนอนขดตัวเองบนเตียง ระเบิดเสียงหัวเราะเสียงดัง หัวเราะซ้ำไปซ้ำมาอย่างเสียสติ บิดตัวไปมาบนเตียง"อยากเจอพี่หมออีกจัง.."----------------------ไปหวีดกันได้ในทวิตที่แท๊ก #ฟิคเซฮุนวิปลาส คอมเม้นท์ได้นะคะเราอยากรู้ว่าสนุกไหม555+ เข้ามาทวงฟิคกันได้ที่ @Mrq_uestionsขอบคุณค่าา