[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

 ตอนเช้าในโรงพยาบาลจิตเวชดำเนินไปอย่างปกติอย่างที่เป็นมา เหล่าคนไข้ที่อาการไม่หนักมาก ก็จะได้รับอนุญาตให้ออกมาเดินเล่นที่บริเวณสวนหลังตึกคนไข้ วันนี้มินซอกตื่นเช้ากว่าปกติ เนื่องจากต้องรีบไปหาคนไข้อย่างโอ เซฮุนที่อยู่ตึกแยกอีกตึกนึง เป็นตึกคนไข้พิเศษที่ไม่ค่อยได้ใช้งาน
ก๊อก..ก๊อก..
"หมอขอเข้าไปหน่อยนะ~" เขาพยายามหลีกเลี่ยงใช้ชื่อตัวเองในการสนทนา มินซอกค่อยๆแง่มประตูห้องพักคนไข้ส่วตัวของเซฮุนออก เมื่อเช้ามืดได้มีการย้ายคนไข้ไปยังห้องพัก ภายในห้องมีแต่สีเทาชวนหดหู่ มีเตียงแข็งๆวางอยู่ที่มุมห้อง โถส้วมแบบยืน และโต๊ะกับเก้าอี้หนึ่งชุด บรรยากาศเย็นชื้นชวนขนลุก จากที่ได้รับรายงานมาจากบุรุษพยาบาล ดูเหมือนว่าตั้งแต่เซฮุนเข้ามาอยู่ที่โรงพยาบาล เขายังไม่ข่มตาหลับลงเลย หวังว่าเซฮุนคงไม่เพลียจนระหว่างรักษาเผลอหลับไปหรอกนะ
"ปล่อยให้ผมรอนานเลยนะครับ.."
"อ่า.. หมอขอโทษทีนะ" มินซอกพยายามแสดงตัวท่าทางเป็นมิตร นับเป็นหนึ่งในวิธีรักษาเบื้องต้นของคนไข้ เซฮุนนั่งหันหน้าเข้าหามุมห้องอยู่อย่างนั้น ไม่คิดแม้แต่จะหันมามอง 
"นี้เซฮุน หันหน้ามาหน่อยได้ไหม" 
เซฮุนค่อยๆหมุนตัวหันมาเผชิญหน้ากับมินซอก เงยหน้าขึ้นมาสบตา ริมฝีปากหนายิ้มกรุ่มกริ่มอย่างไม่เขินอาย ทั้งเลียทั้งกัดริมฝีปากตัวเองไปมา มินซอกถึงกับกลืนน้ำลายพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองไว้
"นี้ๆ เซฮุนยังไม่ได้ทานอะไรมาเลยใช่ไหมหล่ะ เรามาทานข้าวเช้าด้วยกันเลยเนอะ"
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยสนใจในสิ่งที่มินซอกพูดสักเท่าไหร่ แต่ก็ช่างมันเถอะ เขาเรียกบุรุษพยาบาลให้ยกถาดอาหารสองที่เข้ามาในห้อง ทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากันบนโต๊ะ พวกอุปกรณ์ในการกินจะเป็นพลาสติกเพื่อป้องกันไม่ให้คนไข้ใช้เป็นอาวุธในการก่อเหตุรุนแรงได้ ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทานอาหารอยู่นั้น มินซอกก็คอยสังเกตอาการของอีกฝ่ายแทบไม่คลาดสายตา 
'มีอาการเบื่ออาหารด้วยงั้นหรอ??'
เซฮุนไม่ได้กินอาหารในจานเลย เอาแต่ใช้ส้อมเขี่ยไปเขี่ยมา บ้างก็ใช้ส้อมแทงกับถาดอาหารซ้ำไปซ้ำมา 
"นี้เซฮุนทำไมไม่ทานข้าวหล่ะ?"
"ม่ายอ่ะ ตั้งแต่มาที่นี้ผมยังไม่ได้ชักว่าวเลย รู้สึกหมดแรง.." เซฮุนทำท่าทางง่องแง่งเหมือนเด็กที่โดนห้ามกินขนมหวาน มินซอกชะงักเล็กน้อยกับเหตุผลที่พิลึกพิลั่น
"งั้น.. นายลองเล่าอะไรก็ได้ให้ฉันฟังหน่อยสิ??" 
"เรื่องอะไรก็ได้งั้นหรอ??" 
"อืม จะเป็นเรื่องชีวิต เรื่องเกี่ยวกับครอบครัวก็ได้"
"เล่ารักครั้งแรกของผมหล่ะกัน.."
มินซอกแสร้งตั้งหน้าตั้งตาฟัง มือพร้อมจดบันทึกข้อมูล
"ตอนนั้นผมเดินกลับมาจากร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า ผมเดินอยู่ในตรอกคนเดียว มีผู้หญิงร่านคนนึง ยืนโปรยเสน่ห์ให้ผม ผมคิดว่าเธอคงเป็นอีตัวแน่ๆ เธอถามผมว่าจะมานอนกับฉันไหม... ตลกดีที่ผมดันตอบตกลง เธอจูงผมเข้าไปในโรงแรม พอมาถึงที่ห้องเธอก็ปลดเข็มขัดของผมออก ร่านชะมัดเลยเน๊อะ ระหว่างที่ผมกับเธอ ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าเอาไปยังไงก็เป็นสวะ ผมก็เลยฆ่าเธอซะ.. ผมลองเอาหลอดไฟที่ผมซื้อมายัดลงไปในตัวเธอดู รูแรกดูเหมือนจะตันและสั้นไปหน่อย แต่รูสองนี้ก็เกือบครึ่งหลอดแหน่ะ จริงๆผมว่าเธอก็สวยน้า~ ผมเสียดายใบหน้าของเธอ ผมก็เลยตัดหัวของเธอออกแล้วพาเธอกลับบ้านด้วย ผมหลงรักหัวของเธอมาก ผมมักจะชักว่าวใส่หัวนั้นตลอด แต่ไปๆมาๆผมเบื่อแล้วก็หัวมันเริ่มเน่าก็เลยเลิก.." เซฮุนยิ้มแป้นหลังเล่าประสบการณ์รักครั้งแรกจบ 
"แล้วทำไมนายถึงต้องทำแบบนั้นด้วย?"
"ผมรู้เสร็จทุกครั้งที่ทำ"
"...."
มินซอกใช้ความคิดอันชาญฉลาดในการวิเคราะห์อาการอยู่นาน
'มีแรงชักจูงในการก่อเหตุคือ รู้สึกมีอารมณ์ทางเพศจึงกระทำการลงไป ไม่มีความรู้สึกสำนึกผิดในการกระทำ'
ข้อความดังกล่าวถูกเขียนลงในบันทึกการรักษาของวันแรก
"งั้น..วันนี้หมอพอแค่นี้ก่อนนะ" มินซอกลุกขึ้นเก็บข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะ จู่ๆเซฮุนก็อาแขนออกมา 
"หมอครับ ขอกอดหน่อย"
"เอ่อ.." เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนไข้ขอร้องให้ช่วยอะไรแบบนี้ ส่วนมากคำขอร้องของคนไข้จะเป็นประเภทขอออกไปข้างนอก ขอเครื่องมือเครื่องใช้ แต่ครั้งนี้กลับถูกขอร้องให้กอดงั้นหรอ?? คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง..
มินซอกเดินไปยืนข้างหน้าเซฮุน รวบรวมความกล้าทั้งหมด ซบลงไปที่หน้าอกของคนไข้ เสียงหายใจของเซฮุนดังและถี่ วงแขนของเซฮุนรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
"นี้..เซฮุน.. ปล่อยได้แล้วมั้ง?.."
เซฮุนปล่อยวงแขนออกอย่างว่าง่าย นั้นยิ่งทำให้มินซอกนึงติดขิดตะขวงใจขึ้นมา ในกรณีของคนไข้ส่วนใหญ่ที่รับการสัมผัสทางร่างกาย จะไม่ยอมปล่อยสัมผัสนั้นไปง่ายๆ แต่แปลกกับเซฮุนที่เป็นเคสพิเศษกลับปล่อยไปง่ายๆ..
"หมอขอตัวก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่" มินซอกโบกมือลาเหมือนเด็กๆ หลังจากประตูห้องปิดลง ถาดอาหารของมินซอกยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เซฮุนคว้าช้อนและส้อมของคุณหมอมาดม ดูดทั้งใช้ลิ้นหนาตวัดเลียอย่างบ้าคลั่ง 
"รสหวานเหลือเกิน.. กลิ่นหอมเหลือเกิน.."
เซฮุนแบฝ่ามือทั้งสองข้างมา สูดดมอย่างหื่นกระหาย 
"กลิ่นของพี่หมอหอมจังเลย..ทำไมถึงหอมแบบนี้นะ??..อยากได้มากกว่านี้จัง.. มากกว่านี้.. อยากจะกลืนกินให้มากกว่านี้...."
ในมือของเซฮุนมีผ้าเช็ดหน้าที่เขาแอบหยิบมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ เป็นผ้าเช็ดหน้าสีขาวเรียบ แต่ตอนนี้มันกลับเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำลายของเซฮุน เขาใช้มันห่อหุ้มท่อนเอ็นที่แข็งโด่ ก่อนจะนั่งลงกับเตียงและสำเร็จความใคร่กับผ้าเช็ดหน้าของมินซอก
"อ่าห์...พี่หมอ... พี่หมอครับ..พี่หมอ!.."
คราบน้ำแห่งความสุขพวยพุ่งออกมามาก เซฮุนล้มตัวลงนอนขดตัวเองบนเตียง ระเบิดเสียงหัวเราะเสียงดัง หัวเราะซ้ำไปซ้ำมาอย่างเสียสติ บิดตัวไปมาบนเตียง
"อยากเจอพี่หมออีกจัง.."


----------------------
ไปหวีดกันได้ในทวิตที่แท๊ก #ฟิคเซฮุนวิปลาส คอมเม้นท์ได้นะคะ
เราอยากรู้ว่าสนุกไหม555+ เข้ามาทวงฟิคกันได้ที่ @Mrq_uestions
ขอบคุณค่าา