[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

 
กลับมาได้ไหม
 
 
ได้โปรดเถอะ
 
 
กลับมาหาผมได้ไหม
 
 
พี่หมอ..
 
 
เซฮุนสะดุ้งตื่นจากความฝันในช่วงเช้ามืดของวันหนึ่ง เหงื่อกาฬไหลท่วมกาย ขอบตาดำคล้ำบ่งบอกถึงการอดหลับอดนอนเป็นระยะเวลายาวนาน แต่แท้จริงแล้วเป็นเพราะความฝันบางอย่างที่เข้ามาก่อกวนเขาทุกครั้งยามหลับตา ความฝันที่ช่างสมจริงเหลือเกินในความรู้สึกของเขา
 
นี่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้าพี่หมอมินซอก เซฮุนโหยหาและต้องการจะได้พูดคุยและปรับความเข้าใจให้ตรงกัน แต่หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น พี่หมอก็ไม่มาเขาอีกเลยแจะเฝ้ารอคอยอยู่นานแค่ไหนก็ตาม
 
เสียงเปิดประตูปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ความคิดถึง เขามองไปยังแขกตรงหน้าอย่างคาดหวัง คาดหวังว่าจะเป็นคนที่เขารอคอย
“ว่าไงเซฮุน ฉันเอายามาให้” แบคฮยอนกล่าวทักทายตามปกติ เขาถือถาดยาเข้ามาข้างในพร้อมกับรอยยิ้มซื่อๆที่เป็นกันเอง เซฮุนถอนหายใจเบาๆและหลบหน้าจากบุรุษพยาบาลตรงหน้า
“เป็นอะไรไป? ทำไมถึงดูซึมๆ..”
“พี่หมอล่ะ?” น้ำเสียงของคนไข้หนุ่มแหบพร่าเหมือนดินที่แล้งน้ำ
“พี่หมอ?.. พี่หมอมินซอกน่ะหรอ??”
“....”
“เขาไม่ได้เข้ามาหานายเลยหรอ”
เซฮุนส่ายหัว
“คงจะยุ่งๆอยู่ล่ะมั้ง เห็นว่าต้องคอยดูแลแล้วก็จัดการเอกสารให้กับคุณลู่หานด้วย”
แบคฮยอนพยายามตอบคำถามเพื่อคลายความสงสัยของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนเมื่อเซฮุนได้ยินชื่อ ลู่หาน กลับดูหงุดหงิดขึ้นมา เขาวางถาดยาลงที่โต๊ะหัวเตียงแล้วก้มลงมองอีกฝ่าย
“ผม.. อยากเจอพี่หมอ” เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตรงหน้า แววตาและน้ำเสียงของคนไข้โรคจิตคนนี้ดูจริงจัง
“ฉันจะไปบอกพี่หมอว่าให้มาตรวจอาการนายบ้างก็แล้วกันนะ แต่ตอนนี้นายต้องทานยา อาการต่างๆและเรื่องร้ายๆจะหมดไป” แบคฮยอนพูดให้กับลำใจแก่เซฮุน ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
เซฮุนไม่รู้ว่าบุรุษพยาบาลคนนั้นจะทำตามคำขอร้องของเขารึเปล่า ความหวังที่มีอยู่มันช่างริบรี่และพร้อมจะดับลงได้ตลอดเวลา เขาตัดสินใจกรอกยาทั้งหมดเข้าปากตัวเอง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาแทบไม่ได้ทานยาตามที่แบคฮยอนจัดให้เลย แต่ครั้งนี้เขายินดีที่จะได้รับการรักษาแต่โดยดี และหวังว่าตัวเองจะหายและกลับไปใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นในสังคมได้อีกครั้ง
 
ตัวยาเริ่มออกฤทธิ์ทำให้เขาเริ่มมีอาการง่วงซึมขึ้นมา เซฮุนตัดสินใจทิ้งร่างกายลงบนเตียงพร้อมกับเปลือกตาอันหนักอึ้งที่พร้อมจะปิดตัวลงได้ตลอดเวลา
 
 
.
.
.
 
 
เปลือกตาหนาค่อยๆเปิดขึ้นรับกับแสงที่ส่องเข้ามา เซฮุนลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องโล่งๆที่ไม่มีอะไรเลย และดูเหมือนว่ามันก็ไม่มีกำแพงเพื่อบอกจุดสิ้นสุดด้วย ขายหนุ่มหันซ้ายแลขวาก็ไม่ปรากฏสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกจากตัวเขา อีกทั้งเสื้อผ้าที่สวมอยู่ก็เปลี่ยนไปเป็นสีขาวดูสะอาดตา ไม่ใช่เสื้อคนไข้โทรๆที่สวมอยู่เป็นประจำ เขาตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง
 
เซฮุนสังเกตให้ใครบางคนที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเขา เขาหรี่ตาลงเพื่อมองภาพให้ชัดเจนขึ้นและกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปหาคนๆนั้น แต่กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นเพียงเด็กชายตัวเล็กเท่านั้น
“หนูคือใคร??!!” เซฮุนมองอย่างอึ้งๆและทำตัวไม่ถูก เด็กชายตัวเล็กก็จ้องหน้าเขากลับอย่างไม่เกรงกลัวต่อคนแปลกหน้าที่ยืนอยู่เลย ถึงแม้จะตัวเล็กถึงแค่สะโพกของเซฮุนแต่เขากลับสัมผัสไม่ได้ถึงความหวาดกลัวที่มีอยู่เลย
“พ่อจ๋าแม่จ๋าอยู่ไหน??” เด็กชายไม่ยอมตอบสิ่งที่เขาถาม และเริ่มตะโกนเรียกพ่อกับแม่เสียงดังลั่น เซฮุนพยายามให้เด็กน้อยคนนี้หยุดร้องเรียกพ่อแม่จึงเอื้อมมือไปพยายามจับอีกฝ่าย
 
“หยุดนะ!!”
 
เสียงตะโกนห้ามดังลั่นขึ้นมาจากด้านหน้าทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักลง ชายร่างโปร่งวิ่งตรงมาคว้าตัวมินซอกไปอุ้มแนบกับอก
“แกห้ามเอาเนื้อตัวสกปรกมาแตะต้องมินซอกเด็ดขาด!!” นั้นคือมินซอกงั้นหรอ และสิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือชายร่างโปร่งคนตรงหน้าเซฮุนคือลู่หานนั่นเอง อีกฝ่ายเริ่มขยับถอยห่างจากลู่หาน มินซอกในร่างเด็กเมื่อได้ลู่หานพูดดังนั้นจึงเริ่มหวาดกลัวเซฮุนขึ้นมาและเริ่มร้องไห้
“พูดบ้าอะไรของแก?..” คิ้มเข้มขมวดเป็นปม ลู่หานกอดมินซอกไว้แน่นและชูบางสิ่งขึ้นมาจากด้านหลัง
“แกมันปีศาจ!” ปืนสีเงินวาวถูกชูขึ้นมาจ่อเข้าที่หน้าเซฮุน ชายหนุ่มเริ่มสงสัยว่านี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไรจากลู่หาน ก็เกิดอาการปวดหัวอย่างฉับพลัน คนไข้หนุ่มกุมหัวตัวเองอย่างเจ็บปวด ภายในหัวมันร้อนระอุเหมือนน้ำต้มเดือด เขางอตัวลง ลมหายใจเริ่มแรงขึ้น ทัศนวิสัยในการมองเห็นเริ่มแย่ลงตามมา เซฮุนเริ่มรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
 
เนื้อหนังที่ห่อหุ้มร่างกายเริ่มซูบผอมลงอย่างรวดเร็วจนมันกลายเป็นสีแดงฉาน มีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ที่บริเวณแผ่นหลังกว้าง และมีบางสิ่งที่เริ่มงอกออกมาจากที่หลัง เซฮุนร้องครวญครางและแหกปากร้องขอความช่วยเหลือจากคนตรงหน้าอย่างเจ็บปวด เขาไม่เคยรู้สึกทรมานเท่านี้มาก่อนในชีวิต เหมือนมีคนเอาไม้มาตอกที่ตัวของเขาหลายสิบอัน ใบหน้าแสบเหมือนมีคนเอาน้ำกรดมาสาด ผิวหนังชั้นนอกเริ่มลอกออกมาเป็นแผ่นๆ ดวงตาเริ่มขยายกว้างจนน่ากลัวและเปลี่ยนเป็นสีดำสนิททั่วทั้งตา ฟันเริ่มเปลี่ยนรูปจากทรงที่ใช้เพื่อการบดและเขี้ยวกลายเป็นฉีกและกระชาก ความรู้สึกเหมือนยามฟันน้ำนมซี่แรกในปากงอกขึ้นมา สร้างความเจ็บปวดแก่เซฮุนเป็นอย่างยิ่ง เส้นผมเริ่มร่วงจนหมดและกลายเป็นผิวหนังหยาบน่าขยะแขยงพร้อมกับเขาที่งอกออกมาทีละนิดๆ ขาเรียวสวยของเขาเริ่มโก่งงอและกลายเป็นสีแดงเช่นเดียวกับแขน อีกทั้งเล็บอันน่าเกลียดที่ยาวขึ้นเรื่อยๆ
“ก-เกิดอะไรขึ้นกับฉัน อ๊ากกกกกกกกกกก!!!”
 
ปัง!!!
 
สิ้นเสียงกรีดร้องเป็นครั้งสุดท้ายของเซฮุน เสียงปืนก็ดังขึ้นหนึ่งนัด ร่างกายหยุดนิ่งเขาก้มลงมองที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองที่บัดนี้มันเริ่มมีจุดสีแดงปรากฏขึ้นมาและเริ่มแผ่วงกว้างไปทั่วเสื้อสีขาว มือที่เหลือแต่โครงกระดูกและเล็บที่ยาวน่าเกลียดจับที่รอยเลือดอย่างสั่นเทาเพื่อพิสูจน์ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง มือของเซฮุนเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด จมูกได้กลิ่นที่กลิ่นเลือดที่สดใหม่ที่กระจายฟุ้งไปทั่วอากาศ ก่อนที่เรี่ยวแรงทั้งหมดจะพลันหายไปทำให้เขาทิ้งตัวลงนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น แต่เขายังมีสติอันเลือนลางเหลืออยู่
“ฉันจะไม่มีวันให้แกได้เข้ามาใกล้หรือได้มีชีวิตอยู่เป็นขวากหนามของมินซอกเด็ดขาด!!” ลู่หานตะคอกกับร่างที่ใกล้จะสิ้นลมหายใจอยู่ร่อมร่อ เซฮุนได้ยินเสียงหายใจของลู่หานที่หอบรัว เขาดูตื่นกลัวที่ตัดสินใจจบชีวิตของเขา ในตอนแรกเซฮุนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น แต่ตอนที่เขาได้เห็นมือของตัวเองก็เข้าใจได้ในทันที
 
เพราะเขาน่ะ คือปีศาจร้าย..
 
โครงกระดูกและเล็บน่าเกลียดเริ่มกลับสภาพกลายเป็นมือมนุษย์เหมือนเดิม ทุกอย่างในร่างกายเริ่มกลับไปเป็นสภาพดั้งเดิมของมนุษย์ แต่น่าเสียดายที่หัวใจของเซฮุนใกล้จะหยุดเต้นเต็มที ลู่หานยืนนิ่งและมองสภาพของปีศาจร้ายที่เริ่มกลับกลายเป็นคน เขาเริ่มสติแตกและตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอฆ่าคน เขาลนลานและเริ่มทำอะไรไม่ถูก เอาแต่ร้องไห้และหัวเราะแห้งๆ ลู่หานปล่อยมินซอกลงจากอ้อมแขนและจับปืนกะบอกเดิมแน่น จ่อเข้าที่ขมับของตัวก่อนจะเอาหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมๆกันให้กับตัวเอง
 
เสียงปืนคือสิ่งสุดท้ายที่เซฮุนได้ยินก่อนที่ลมหายใจของเขาจะแผ่วเบาลงและดับไป
 
.
.
.
 
“เซฮุน..”
“เซฮุนตื่นเถอะ..”
“เซฮุน..”
ชายหนุ่มได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองดังแว่วอยู่เบาๆ เขางัวเงียเล็กน้อยและดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ดูเหมือนว่าจะมีแขกมาหาเขาที่ห้อง เขาค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆเนื่องจากแสงของหลอดไฟบนเพดานที่สว่างจ้า เซฮุนหันไปมองและมันก็ทำให้เขาตกใจจนแทบหมดสติ
 
พี่หมอ!?
 
“พี่หมอ! พี่หมอมาหาผมแล้วจริงๆด้วย พี่หมอรู้ไหมผมคิดถึงพี่หมอมากๆเลย คิดถึงจนเหมือนจะตายเลย” ชายหนุ่มคว้าตัวแพทย์หนุ่มเข้ามาไว้ในอ้อมแขนและเผลอร้องไห้ออกมา เขาคร่ำครวญและเรียกแต่ชื่อของมินซอกซ้ำไปซ้ำมา แต่ใบหน้าของมินซอกกลับเรียบเฉยไม่ได้มีความรู้สึกยินดีร่วมด้วยเลยซักนิด เขาบอกให้เซฮุนปล่อยและพยายามแกะแขนของอีกฝ่ายออกอย่างยากลำบาก
“เซฮุนปล่อย!”
“ไม่เอาไม่ปล่อยหรอกครับ” เขารัดวงแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม มินซอกจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสียจนเผลอใช้กำลังด้วยการผลักเซฮุนอย่างแรงจนเขาไปชนเข้ากับกำแพงห้องอย่างจัง
“ฉันมีเรื่องจะบอก”
“พี่หมอไม่เห็นจะต้องรุนแรงกับผมเลยก็ได้ครับ--”
“ฉันจะไม่มารักษานายอีกแล้ว” สิ้นคำประกาศิตของมินซอก เซฮุนถึงกับถึงกับชะงักและเงยหน้าขึ้นไปสบตากับมินซอก ความรู้สึกเย็นวาบแผ่กระจายไปทั่วหัวใจ แววตาที่มองมานั้นช่างเหยียดหยามและเย็นชา
 
นี่ไม่ใช่พี่หมอคนเดิมที่เขารู้จักอีกแล้ว..
 
 
 
สกรีมผ่าน #ฟิคเซฮุนวิปลาส
พูดคุยผ่าน @Mrq_uestions