L O V E. . .

 
 
 
 
 
“อื้ออ...” แสงแดดยามเช้าผ่านผ้าม่านกระทบดวงตา หญิงสาวที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงร้อง
เสียงด้วยความขัดใจก่อนจะเอาหมอนปิดทับหน้าตัวเองหนีแสงแดดนั้นแล้วนอนหลับต่ออย่างไม่
ยอมจะตื่นเอาเสียง่ายๆ
 
 
อยากบอกว่าเธอมีแฟนคนหนึ่งที่แอบไปหึงเธอทุกวัน...♫ ตึ้ด!
 
 
“ฮัลโหล...โทรมาทำไมตอนนี้ห้ะ คนเขาจะหลับจะนอน” ฟางพูดเสียงงัวเงียใส่โทรศัพท์เครื่อง
สวยที่พึ่งจะกดรับสายไปเมื่อสักครู่อย่างขัดใจ ก็แหม่ นี้มันเวลานอนของเธอนี้นาใครช่างกล้าที่โทร
มาลบกวนเธอตอนนี้
 
(เสียงงัวเงียเชียวนะ พึ่งตื่นหรอเนี้ยไอ้หมูกระปุก) เสียงคุ้นหูของปลายสายทำให้ฟางที่กึ่งหลับกึ่ง
ตื่นรีบลืมตาแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะรีบดูที่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง
ทันที
 
“ใครอ่ะ!” ฟางรีบร้อนพูดถามคนปลายสาย ก่อนจะได้คำตอบกลับมาเป็นเสียงหัวเราะ
 
(จำไม่ได้จริงหรอเนี้ย งั้นรีบลุกไปดูปฏิทินเลยนะว่าวันนี้เป็นวันอะไร) ฟางถึงจะงงๆกับคำสั่งแต่ก็
รีบคว้าปฏิทินตั้งโต๊ะของเธอมาดูก่อนจะนึกขึ้นได้ก็ตกใจมาก
 
“ทะ ธามไท!! ฉันต้องไปรับธามไทที่สนามบินวันนี้!” ฟางตะโกนลั่นห้องจนปลายสายที่ได้ยินก็
หัวเราะชอบใจ ก่อนฟางจะชะงักแล้วนึกอะไรขึ้นได้
 
“นี้นาย...ธามไทหรอ”
 
(5555555 ก็ใช่น่ะสิ ฉันรอที่สนามบินนะ รีบมาล่ะ) ตึ้ด! สายถูกตัดทันที ฟางที่ชะงักไปนิดนึ่ง
ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปที่สนามบินทันที  แต่ถึงยังงั้นในใจก็กลับนึกตลอดว่า
เธอยังควรทำหน้าที่นี้อยู่หรือเปล่า ไปรับเขาที่สนามบิน ...
 
 
เขาที่เป็น ‘แฟนเก่า’ ที่เธอ รักมากที่สุด...
 
“ฉันจะทำยังไงดีเนี้ย!!”
 
 
 
“บ้าบอที่สุดเลย ทำไมของต้องมาหมดสต็อกตอนนี้ด้วยนะ”เฟย์เดินไปบ่นไปท่ามกลางถนนที่แสน
จะร้อนมากมายสำหรับเธอ ก็จะให้ทำยังไงในเมื่อเธอต้องมาซื้อของเข้าร้านกาแฟของเธอเอง แถม
รถส่วนตัวของเธอก็ดันเข้าอู่เพราะยางแตกเลยต้องอาศัยรถแท็กซี่ไปชั่วคราว
 
“ให้ตายเถอะ...”
 
เฟย์เดินก่อนจะหยุดยืนเอามือพัดตัวเองอยู่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งแล้วมองซ้ายมองขวาเพื่อจะเรียก
แท็กซี่กลับบ้านแต่ดันมารถสปอร์ตคันหรูมาจอดลงหน้าเธอ ก่อนคนขับจัค่อยเลื่อนกระจกลง เผย
ให้เห็นหน้าที่หล่อเหลาถึงแม้จะมีแว่นดำบดบังสายตาก็ตาม
 
“ขึ้นมาสิ” เสียงคนในรถที่จอดตรงหน้าเธอ เรียกสติเธอ
 
“ค่ะ คะ? เรียกฉันหรอ?” เฟย์เอาชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ ชายหนุ่มในรถทำหน้าไม่พอใจนิดหนึ่ง
ก่อนจะขยับแว่นแล้วมองเฟย์ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเล้าโลมแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก จนเฟย์เกิด
อาการประม่ากับสายตานั้น
 
“ก็...เธอไม่ใช่คนที่พี่กีกี้นัดให้ฉันหรอกหรอ?”
 
“นัด? นัดไปไหน?” เฟย์ทำหน้างงจนคนในรถคิ้วขมวดเป็นปม
 
“นี้เธอไม่รู้จริงๆหรอ ฉันเขื่อนที่ซื้อเธอจากพี่กีกี้เพื่อไปกินนอนกับฉันไง แล้วฉันก็นัดไว้ที่หน้า
โรงแรมนี้ ที่สำคัญก็มีเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว”
 
“ห้ะ! นี้คุณจะบ้าหรอ ฉันมะ...”
 
ฟึบ!
 
“นี้คุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ!!”
 
เขื่อนที่ลงมาจากรถก่อนจะกระชากข้อมือเฟย์แล้วพยายามจะกดยัดเธอเข้าไปในรถให้ได้ หญิงสาว
ทั้งดิ้นทั้งกรี้ดจนข้าวของที่เธอพึ่งซื้อมากระจัดกระจายไปทั่ว
 
“อ่อ ที่ดิ้นนี้เรียกค่าตัวเร่อะ อย่าทำตัวงี่เง่าไปหน่อยเลยฉันซื้อเธอมาจากพี่กีกี้แล้วนะ เธอได้ค่าตัว
จากฉันไปแลล้วด้วย ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะอารมณ์เสีย!” เขื่อนตวาดลั่น แต่เฟย์ที่ไม่ยอมคนก็
สะบัดแขนที่ถูกเขื่อนจับกุมให้หลุดก่อนจะต่อยเข้าที่หน้าชายหนุ่มจังๆ
 
“โอ้ย!”
 
“นี้แค่โทษฐานที่มาฉุดกระชากจนแขนฉันแดงช้ำนะคะ และนี้...”
 
ผลั่ว!
 
เฟย์เตะเข้าที่เป้าชายหนุ่มจังๆ
 
“คือโทษฐานที่คุณไม่รู้จักฉันแล้วพูดจาไม่ดีใส่!” เฟย์สะบัดผมใส่ก่อนจะมองเขื่อนแล้วกระกระยิ้ม
มุมปาก ก่อนจะหยิบถุงที่กะจัดจายขึ้นมาแล้วเดินเชิดออกไปจากตรงนั้น แล้วรบีเรียกแท็กซี่ที่ขับ
ผ่านมาพอดี
 
“ฝะ ฝากไว้ก่อนเถอะ!” เขื่อนที่ล้มไปกับพื้นตั้งแต่แรกก็ชี้อาฆาตเฟย์ทั้งที่เอามือกุมเป้าตัวเองหน้า
เขียวปั้ด
 
 
 
“หยุดทำหน้าเป็นตูดสักทีได้ไหม ฉันเห็นแล้วหงุดหงิด”
 
“ฉันก็หงุดหงิดนะ! อยู่ดีๆเธอก็ไปตามลากฉันถึงที่บ้าน ไม่สิ ถึงที่ห้องนอนฉันเลยต่างหาก!”
ป๊อปปี้หันหน้าไปพูดกับฟางที่อยู่ดีๆก็พุ่งเข้ามาหาเขาแล้วพาเขามาที่สนามบิน ฟางหันขวับก่อนจะ
หยิกแขนชายหนุ่มแรงๆไปหนึ่งที
 
“ที่หงุดหงิดไม่ใช่เรื่องทีว่าฉันเข้าไปขัดจังหวะนายกับผู้หญิงคนนั้นหรอกหรอ แหม่...เห็นภาพนั้น
แล้วรู้สึกอุบาทตายังไงไม่รู้ สงสารแม่นายเน่อะที่มีลูกทำตัวแบบนี้ ” ฟางพูดยาวเหยียด แล้วนึกถึง
เรื่องที่เธอเจอเมื่อเช้า ภาพที่ป๊อปกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจูบกันอย่างร้อนแรง ก็หน้าแดงแล้วขนลุก
ซู่
 
“อารมณ์ค้างหรอ ฉันช่วยเธอได้นะ โอ้ย!” ป๊อปปี้แกล้งพูดกระซิบข้างหูฟางเสียงแห่บแห้ง จนฟาง
ขนลุกซู่ก็รีบต้อยท้องชายหนุ่มไปหนึ่งทีจนป๊อปปี้ตัวงอ
 
“ค้างบ้าค้างบออะไร เลิกคิดเลิกพูดเรื่องใต้สะดื้อสักนิดนายจะตายไหมห้ะ”
 
“ดูตัวเองก่อนเถอะ! เลิกใช้กำลังทำร้ายคนอื่นก่อนปะ”
 
“อย่าเถียงนะ ฉัน...ธามไท...”
 
“อ้าวฟาง นึกว่าจะไม่มารับเราสะแล้ว”
 
ธามไทที่เดินออกมาแล้วเจอฟางก็พูดทักขึ้น ฟางชะงักที่เจอแฟนเก่าของตัวเองไปครู่หนึ่ง เขาดูดี
ขึ้นมากเลยทีเดียว ป๊อปปี้ที่สังเกตท่าทีของฟางกับธามไทก็รู้สึกแปลกๆ
 
“อ่ะ เออคือ...”
 
“นี้ใครอ่ะฟาง” ธามไทพูดถามฟางถึงป๊อปปี้ที่ยืนข้างๆ ซึ่งฟางที่กำลังตกตะลึ่งทำอะไรไม่ถูกก็ได้
แต่เงียบ
 
“ผมป๊อปปี้เป็น‘คู่หมั่น’ของฟางครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายหนุ่มพูดแล้วแสระยิ้มใส่ธามไท
 
“อ่อ.. ผมชื่อธามไทนะเป็น ‘แฟนเก่า’ ของฟาง” ธามไทยิ้มก่อนทั้งสองจะจ้องหน้ากันนิ่งจนหน้า
กลัว รอยยิ้มที่ยิ้มให้กันมันน่ากลัวนะ ถึงแม้มันดูจะเป็นรอยยิ้มที่สง่า - - (งงไปดิ)
 
“เอ่อ คือ...ธามกลับมาที่ไทยทำไมหรอ” ฟางพูดถามเพื่อทำลายบรรยากาศ ธามไทหันมาส่งยิ้ม
หวานจนป๊อปปี้ที่เห็นก็หันหน้าหนีอย่างไม่พอใจ
 
“คุณพ่อเรียกกลับด่วนน่ะ แล้วนี้ฟางหมั่นกับเอ่อคุณป๊อปแล้วหรอ”
 
“ยังหรอก/หมั่นแล้ว!” ป๊อปปี้กับฟางตอบพร้อมกัน ก่อนทั้งคู่จะหันมามองหน้ากันอย่างดุเดือด
 
“ตกลงว่าหมั่นกันยัง?”
 
“ยะ.../แล้วนี้จะกลับกันยังอ่ะ เสียเวลาฉันมามากแล้วนะ” ฟางที่กำลังตอบแต่ป๊อปปี้พูดขัดขึ้นมา
สะก่อน
 
“กลับเลยก็ได้ย่ะ แล้วนี้ธามพักที่ไหนล่ะ ให้ฟางไปส่งไหม” ฟางหันมาตอบป๊อปปี้ แล้วหันไป
พูดกับธามไท
 
“แต่นี้มันรถฉันนะ เปลืองค่าน้ำมัน!” ป๊อปปี้รีบโวยวายทันทีที่ฟางบอกจะไปส่งธามไท
 
“55555 ธามไทว่าจะไปที่บ้านก่อนน่ะ แต่ถ้าฟางไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ” ธามไทพูดยิ้มๆกับฟาง
ก่อนจะเล่ตาไปมองป๊อปปี้ที่ทำหน้าไม่พอใจ
 
“สะดวกสิ ตาบ้านี้ถึงปากจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่น้ำใจมีมากเลยนะ ใช่ไหมนาย” ฟางพูดยิ้มแหยๆ
ก่อนจะหันไปสะกิดป๊อปปี้ที่ยืนทำหน้าบูดอยู่
 
“เออๆ ไปรถฉันก็ได้”
 
“เอ่อ งั้นไปกันเลยดีกว่า เดี๋ยวรถจะติดเอา แล้วอยู่ที่อมเริกาเป็นยังบ้างล่ะธาม” ฟางพูดยิ้มๆ ก่อน
จะเดินนำธามไทไปที่รถ ธามไทก็เดินตามไปและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ป๊อปปี้มองก่อนจะเดิน
ตามไปอย่างหงุดหงิดที่ฟางไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
 
 
 
 
 
เห้อออออ ไม่มีใครอ่านใครเม้นเลยอ่ะ รู้สึกเสียใจมากๆ เรื่องนี้ไม่สนุกหรอ T^T
 
อ่านกันน้อยจังเลยอ่ะ แต่ก็ไม่เป็นไร ไรเตอร์จะแต่งให้อ่านกับไรเตอร์ส่วนน้อยแล้วกันนะ ^^
 
#เพลงชอบส่วนตัว 5555555 ><