รักสองทาง .

 
 
 
    C H A P T E R 1  
 
      ' P A N I C '     
         
 
 
           หญิงสาวร่างบางมองลอดหน้าต่างออกไปด้วยสายตาทีเหม่อลอยอาลัยอาวรณ์พลางคิดอะไรบางอย่างอยู่เดียวพลันถอนหายใจเฮือกใหญ่
 
 
 
        " วันนี้แล้วสินะที่ชั้นจะต้องกลับไป ไปในที่ๆจากมา " หญิงสาวร่างบางพูดกับตัวเองด้วยเสียงสั่นพลันเหมอลอยพร่ำเพ้อ ทว่าไม่นานก็มีเสียหนึ่งเรียกสติเธอกลับมา 
 
 
     
       อย่าให้ความหวังทั้งๆที่เธอก็ยังต้องมีเขา เกิดฉันเหงาและไม่ทันคิด~~~ 
 
 
 
     "เอ่อ สวัสดีค่ะพี่โทโมะ ^^ " หญิงสาวร่างบางทักปลายสายที่โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงร่าเริง ทว่า.. จิตใจและหน้าตาเขาตอนนี้เป็นแบบนี้ก็คงดี ..
 
      "ไงน้องสาวคนสวย สบายดีนะคะ กลับวันนี้แล้วใช่มั้ยไม่อยู่ต่อจริงๆหน่ะหรอโอเคแน่นะ" ชายหนุ่มที่มีนามว่า ' โทโมะ วิศว ไทยานนท์ ' ถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง 
 
       " ค่ะ สบายดีกลับวันนี้ค่ะไม่อยู่ต่อโอเคแล้วคะไว้เจอกันนะคะพี่ชาย^^ " หญิงสาวร่างบางตอบคำถามผู้เป็นพี่ชายครบหมดทุกคำถามพลันกดวางสายแล้วถอนหายใจ ทว่า.. มีใครคนหนึ่งเข้ามา..
 
        " เธอจะไปจริงๆหน่ะหรอ เอ่อเค้าขอโทษนะที่เสียมารยาทพอดีเข้ามาหาเธอพอดี โอเคแล้วแน่นะ " หญิงสาวร่างบางตัวแสบเดินเข้ามาพลันถามหญิงสาวผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องคนสนิทชองเธอด้วยความเป็นห่วง 
 
       " แน่ใจสิเฟย์เค้าโอเคมากแล้วเค้าจะกลับไปเป็นคนใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิม^^ " หญิงสาวร่างบางตอบร่างบางคนสนิทที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอที่มีนามว่า ' เฟย์ พรปวีณ์ ไทยานนท์ '
 
     " ถ้า เฟียร์ โอเคเค้าก็จะไม่ห้ามงั้นไปกันเลยมั้ย " หญิงสาวร่างบางตัวแสบบอกกับหญิงสาวร่างบางลูกพี่ลูกน้องคนสนิทของเธอที่มีนามว่า ' เฟียร์ ณัฏฐชยา ไทยานนท์ ' ??!
 
     " อื้อ งั้นนไปเลยย " หญิงสาวร่างบางตอบไม่นานนักทั้งสองก็ออกเดินทางมายังสนามบินไม่นานนักก็ขึ้นเครื่องบินต่อ ไปยังที่ที่เธอจากมา...?
 
                    BANGKOK THAILAND
             @ สนามบินสุวรรณภูมิ 
 
     ร่างบางรีบวิ่งลงมาก่อนแล้ววิ่งไปหาชายคนหนึ่งที่ยืนต้อนรับเธออยู่เธอเร่งโผล่เข้ากอดชายหนุ่มคนนั้น ผู้สูงโปร่ง ดั้งโด่งเป็นสันผิวขาวดุจหุมะใบหน้าหวานราวผู้หญิง สีผมสีขาวควันบุหรี่ ชายหนุ่มคนนี้คือ โทโมะ วิศว ไทยานนท์ นั้นเอง
 
      " ไงสาวน้อย ยินดีต้อนรับกลับมาคิดถึงงมากๆเลยนะคะ" โทโมะผู้เป็นพี่ชายแท้ๆของเธอกอดต้อนรับแล้วลูปผมอย่างเบามือไม่นานนักก็พลั่กกันออกทว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งเดินมาด้วยหน้าตางวงเงีย ทว่าหน้าคุ้นๆ ...
 
     " เฟย๋ !! มาได้ไงเนี้ยยยไม่เห็นบอกเลยว่าจะมายินดีต้อนรับคิกถึงคิดถึง "มชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยเร่งโพล่เข้ากอดหญิงสาวร่างบางผู้มาเยือนใหม่และขยี้ผมด้วยความเอ็นดู เธอคือน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของเขานั่นเอง 
  
 
   " ป่ะ ไปกัน " ชายหนุ่มพูดพลันพลั่กน้องสาวออกเบาๆแล้วเดินไปโดยมีคนคุ้มกัน2คน ทว่าร่างบางน้องสาวแท้ๆตกใจเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าคือใคร หนึ่งคนผิวขาวร่างสูงโปร่งดุจหุมะดั้งโด่งเป็นสันดูดีไม่น้อย หนึ่งคนหล่อคมเข็มผิวออกขาวพอดีสูงโปร่งดั้งโด่งเป็นสันสายตาคมกริบ ส่วนสาวเฟย์ไม่มีทีท่าตกใจ เพราะเธอรู้ดี ว่าคือใคร
 
 ไม่นานนักทั้งสองก็มาถึงรถ เมื่อถึงก็มีบริการ์ดคนนั้นที่มีผิวขาวดุจหิมะผ่ายมือให้ขึ้นรถพลันพูดว่า..
 
 " เชิญขึ้นรถครับคุณหนู "ชายหนุ่มพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสทว่าร่างเล็กน้องสาวแท้ไของโทโมะตกใจไม่น้อยแต่ก็เพียงพยักหน้าน้อยๆและยิ้มเจือนๆให้ส่วนเฟย์สาวน้อยคนนี้สนิทสนมเป็นอย่าดียิ้มพลันขึ้นรถไม่นานนักรถออกจากสนามบินโดยมีคนขับรถเป็นบริการ์ดหน้าคมส่วนอีกคนนั่งอยู่ข้างคนขับ ส่วนเราสามคนนั่งด้านหลัง
 
  " เอ่อพี่โทโมนคะทำไมต้องมีบริการ์ดด้วยละคะแค่มารับที่สนามบิน? " หญิงสาวราางบาง
ถามผู้เป็นพี่ชายแท้ๆพลันหันไปมองด้วยความสงสัย 
 
   " ไว้ถึงบ้านพี่จะบอกและเล่าให้ฟังนะ " ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงเรียบแล้วยิ้มให้น้องสาวร่างบางผู้เป็นที่รัก ทว่าาด้วยความอยากรู้ ก็เลยหันไปถามหญิงสาวร่างบางอีกคน
 
  " นี่เฟย์เธอรู้มั้ย" สาวร่างบางหันมาถามลูกพี่ลูกน้องตัวแสบของเธอด้วยความสงสัย
 
 " รู้สิไว้ถีงบ้านแล้วจะบอกนะ^^ " สาวร่างบางตัวแสบบอกพลันยิ้มให้แล้วไปสนใจมือถือในมือต่อหญิงสาวร่างบางหันมานั่งเป็นปกติพลันถามทั้งสองข้างหน้าแต่ได้คำตอเดียวกันก็ถอนสายใจอย่างขัดไม่ได้แล้วนั่งนิ่งๆไปพักหนึ่งไม่นานนักหญิงสาวก็เปิดบทสนทนาอีกครั้ง ...
 
 
  "พี่โทโทะคะ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านเรานี่คะ? ทำไมมาทางนี้ละ " หญิงสาวถามผู้เป็นพี่ชายด้วยน้ำเสียงดุดันใบหน้าเรียบเฉยไม่นานนักห็ได้คำตอบ
 
 
  " เรากำลังจะไปบ้านใหญ่กันเราจะไม่อยู่ที่นั้น ว่าแต่ทำไมวันนี้พูดเก่งจังคะ" ทุกคนบนรถแอบสะดุ้งเล็กน้อยแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติส่วนเฟย์สาวเจ้าแกล้าหลับไปแล้ว โทโมะตอบแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง 
 
 
   " ทำไมต้องเปลี่ยนเรื่องด้วยคะ ไม่ถามพี่โทโมะแล้วก็ได้ " หญิงสาวร่างบางตอบผู้เป็นพี่ชายอย่างขัดเสียไม่ได้เพราะเธอเริ่มได้คำตอบที่เธอต้องการถึงมันจะยังไม่ค่อยชัดเจนเมื่อเธอดูจากสีหน้าทุกคนบนรถ 
 
 
   " เฟย์!! เฟย์ เธอรู้ไหม เฟย์ เฟย์ อ่าว แกล้ง หลับไปแล้ว " หญิงสาวร่างบางหันไปถามคนสนิททว่าหญิงสาวแกล้งหลับเธอรู้ดีเพราะการหารใจของเธอไม่สม่ำเสมอกันคำพูดของเธอทำเอาคนข้างกายสดุ้งอยู่ไม่น้อยเลย
 
 
    ไม่นานนักรถเบนซ์คันหรูก็เคลือนตัวมาจอดอย่างช้าๆเมื่อประตูใหญ่เปิดออกและรถเคลือนตัวเข้าทำเอาหญิงสาวร่างบางถึงกับร้องอ๋อในใจเธอได้คำตอบของเธอแล้วตอนนี้ใบหน้าของเธอสีเรียบเฉยนิ่งไร้ความรู้สึกมันน่ากลัวจนคนในรถเริมรู้สึก เธอมองลอดออกไปทางหน้าต่างรถที่มีบริการ์ดยืนเรียงรายอยู่ทุกจุด ไม่นานนักรถเบนซ์คันหรูก็จอลดงและมาเปิดประตูรถให้เธอเธอแสดงสายตาเรียบเฉยนิ่งไม่พูดอะไรทำเอาสาวร่างบางกับพี่ชายกังวลไม่น้อยเมื่อเดินเข้ามาในบ้นกก็มีแม่บ้านยืนต้อนรับนับสิบเมื่อเธอเดินผ่านก็โค้งทำความเคราพและแยกไปทำงานกันต่อทว่าสาวเจ้าไม่พูดอะไรเมื่อมาถึงโถ่งใหญ่ก็เกิดความเงียบปกคลุมไม่นานนักก็มีเสียงบทสนทนาดังขึ้น
 
 
   " น้ำหวาน พาคุณหนูไปหัองสิ " โทโมะพูดไม่นานนักสาวใช้ก็โค้งให้แลพผ่ายมือให้สองสาวเดินตามเธอมา ส่วนโทโมะและบริการ์ดก็ตรวจความเรียบร้อยและขึ้นไปทำงาน 
 
 
   เมื่อเดินออกมาจากลิฟท์ ก็ถึงห้องของ 'เฟย์ พรปวีณ์ ไทยานนท์ '
 
 " นี่คะห้องคุณหนูเฟย์^^ " สาวใช้บอกพลันเปิดประตูและยิ้มให้พลันจะยกกระเป๋าทว่าสาวเจ้ายกมือเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไรพลันยิ้มให้และปิดประตู 
 
 
  " เห้ออออออออ โล่งงงงง " หญิงสาวถอนหายใจพลางสถบออกมาเฮือกใหญ่และกระโดดขึ้นเตียง
 
 
  ทว่าสาวใช้เดินนำหญิงสาวร่างบางมาด้วยความหวั่นนิดๆเมื่อถึงห้องสาวเจ้าก็เอ่ยบอก
 
 " นี่คะห้องคุณหนู 'ฟาง ' " สาวร่างบางแอบงงเล็กน้อยก้บสรรพนามที่สาวใช้เรียกเธอแต่ไม่ได้ทักท้วงไปสาวใช้จึงเปิดประตูห้องให้และพร่ายมือสาวเจ้าพยักหน้าเล็กน้อยและเดินเข้าไปแสดงสีหน้าเรียบเฉยทำเอาสาวใช้แอบกลัวไม่น้อย เมื่อเสร็จเธอจึงรีบเดินออกมา ส่วนสาวร่างบางก็เกินสำรวจห้องตามปกติ
 
 
 
 
 
 
 
  " เคนจิ ทาดะ เข้ามาพบชั้นที " โทโมะพูดเพื่อเรียกคนสนิทเข้ามาพลันกดอุปกรณ์อะไรสักอย่างเพื่อให้ทั้งสองได้ยินไม่นานนักทั้งสองก็เข้ามา
 
 " มีอะไรให้รับมช้ครับนายท่านนนน " เคนจิหนุ่มหล่อหน้าคมพูดพลันหยอกล้อถามชายหนุ่ม
 
" มีอะไรรครับคุณชายย" ทาดะ ชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวดุจหิมะถามขึ้นด้วยคารมดี
 
  " ไปตามน้องสาวสองคนของชั้นให้ที " ชายหนุ่มพูดทำเอาทั้งสองหน้าถอดสีถ้าแค่เฟย์คนเดียวคงไม่เป็นไรแต่นี่..ไม่นานนะกทั้งสองก็โค้งและเดินออกจากห้องไปทั้งสองเถียงกันอยู่นานว่าใครจะตามใครสุดท้าก็ได้คำตอบคือไปด้วยกัน..
 
กริ๊งๆๆ~~ เคนจิกดกริ่งเรียกสาวเฟย์
 
 " อ่าวว่าไงคะ พี่เคนจิพี่ทาดะมีอะไร " สาวน้อยร่างบางถามพลันถอนหายใจนึกว่าเป็นสาวเจ้าคนสนิท
 
  " โทโมะเรียกพบแหนะ " เคนจิตอบสาวเจ้าทำเอาสาวเจ้าตกใจเล็กน้อย
 
" เรียกคนเดียวใช่มั้ยบอกให้เฟย์ชื้นใจที" สาวเจ้าถามออกมากับสองหนุ่ม
 
" เรียกสองคนเลยครับ_._" สองหนุ่มมองหน้ากันและพร้อมใจกันตอบทำเอาสาวร่างบางทำตาโตเท่าไข่ห่าน 
 
" O.O T^Tตายแน่งานนี้เฟย์ไปก่อนนะคะT^T " สาวเจ้าพูดพลันเดินไปห้องทำงานของชายหนุ่ม ส่วนสองหนุ่ม ค่อยๆเดินมายังหน้าห้องของสาวร่างบางพลางยืนทำใจอยู่นานในขณะที่สาวเฟย์เดินไปถึงแล้วและกำลังดูพฤติกรรมกับฟังเสียงสองคนนั้นที่กำลังจะคุยกับสาวเจ้า
 
 
  กริ๊งๆๆ~~ ทาดเกดกริ่งหน้าห้องไม่นานนักสาวเจ้าก็เดินมาเปิดประตูด้วยสีหน้านิ่งเรียบเฉยทำเอาทั้งสองไม่สบตา
 
 " มีอะไรคะ " สาวเจ้าถามเล่นเอาสะดุ้งทั้งคนเ้านหน้าและคนที่ดูผ่านกล้อง
 
" เอ่อนายท่านเรียกไปพบที่ห้องทำงานครับ" ทะดะกับเคนจิพูดพร้อมกันพลางหลบสายตาสาวร่างบางตรงหน้า
 
"  คุณ วิศวหน่ะหรอคะ?" สาวเจ้าถามทำเอาทั้งเคนจิทะดะและคนที่ดูผ่านกล้องเริ่มหน้าถอดสีกับสรรพนามที่เธอเรียก
 
" เอ่อใช่ครับ" ทาดะกับเคนจิตอบพร้อมกันพลันหลบสาวตาเช่นเคย
 
"ดิฉันไม่ทราบค่ะว่าห้องทำงานคุณวิศว ไทยานนท์ อยู่ ตรงไหน ดิฉันไม่เคยมา " หญิงสาวร่างบางพูดเน้นที่ละคำทำเอาทุกคนหน้าเริ่มถอดสีกับสรรพนามที่เธอแทนและการแสดงอาการ
 
" ตามผมมาครับ " ทั้งสองพูดพลางเดินนำไปขึ้นลิฟท์กดไปยังชั้น3ชั้นทำงานของชายหนุ่มไม่นานนักก็มาหยุดตรงหน้าห้อง สองหนุ่มกดกริ่งเรียกชายหนุ่มไม่นานนักประตูก็เปิดออก ทว่า..หญิงสาวเดินเข้ามาชายหนุ่มโทโมะพร่ายมือให้สาวเจ้านั่งก่อนที่โต๊ะด้านหน้าเขาส่วนสาวเฟย์อยู่โซฟาไมไไกลกันนัก ทว่า..สองหนุ่มเร่งฝีเท้าจะเดินออก
 
 
 " อยู่ก่อนสิ เคนจิทาดะ ปกติต้องอยู่ฟังตลอดนี่น่า" ชายหนุ่มพูดรั้งสองคนสนิทโดยมีสายตาสาวเจ้าจ้องอยู่
 
 " เอ่อไม่เป็นไรครับนี่เรื่องครอบครัวผมไม่..." สองหนุามพูดทว่าสาวเจ้าแอบขำในใจ
 
" ไม่เป็นไรหรอกอยู่สิ "โทโมะตอบด้วยสาตาอ้อนวอน
 
" อยู่สิพี่เคนจิทาดะ" เฟย์พูดขอร้องอีกแรงทว่าเธอไม่อยากอยู่กับสาวเจ้าตามลำพัง..
 
 " ไม่... " ทั้งสองหนุ่มคนสนิทคุณโทโมะยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงหนึ่งแทรกมา..ทำให้ทุกคนเงียบกริบ
 
 " อยู่ก่อนสิ" หญิงสาวร่างบางคิดเล่นสนุกให้สองหนุ่มนี่อยู่ซึ่งเขาไม่สามารถปฏิเสธได้..
 
 " เอ่อ คะครับ" สองหนุ่มรับคำแล้วรีบเดินไปอยู่หลังโทโมะทันทีทำเอาโทโมะกับสาวเฟย์ถอนหายใจ
 
 " มีอะไรเรื่องอะไรจะคุยกับดิฉันคะ? คุณวิศว " สาวเจ้าแกล้งชายหนุ่มด้วยการเปลี่ยนแปลงสรรพนามและท่าทางทำเอาคงทั้งห้องหน้าเริ่มถอดสี..
 
 "เอ่ออ.. " โทโมะยังคงอึกอักกับการตอบคำถามของสาวเจ้าทว่าสาวเจ้าคิดถีงสนุก..
 
 "คุณ เคนจิกับคุณทาดะคนสนิทคุณวิศว ทราบรึเปล่าคะ? " สาวเจ้าแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบดี
 
" เอ่อ..." สองหนุ่มหน้าตาดียังคงอึกอักกับการตอบคำถามสาวเจ้าส่วนสาวเฟย์แถบปัสสาวะราดเพราะคิดว่าสาวเจ้าต้องถามเธอแน่..
 
 "ว่าไงคะคุณ พรปวีณ์ ??! คุณทราบรึเปล่า?!!" สาวเจ้าแกล้งถามขึ้นเสียงใส่ทำเอาคนทั้งห้องเริ่มหน้าถอดสีและเหงื่อไหล
 
 " ถ้าไม่มีใครตอบงั้นดิฉันขอถามนะคะ?! พวกเราเป็นมาเฟีย. ...?! งั้นหรอคะ?!!? คุณวิศว!! คุณทาดะ!!! คุณเคนจิ และคุณพรปวีณ์!!!!?! " หญิงสาวแกล้งถามเน้นยังทีละคำ ทีละคำพลันเรียกชื่อและใบหน้าเรียกเฉยทำเอาทุกคนหน้าถอดสีหนักไปอีกพลันเหงื่อไหลทุกคนเมื่อเจอคำถามนี้ถึงกลับสดุ้งไม่หาย...
 
"เอ่อคืออ... " 
 
 
 
 
_______________________________________________
 
Hello !! หลีเดอร์ทุกคนสวัสดี่ค่ะนี่เป็นฟิคเรื่องแรกชองแอทเค้าท์นี้เลยไม่ได้แต่งมานานเอาสะหน่อย ยังไงก็ฝากติดตามหน่อยนะคะ ต้องขออภัย พิม ผิดๆถูกๆ พอดีพิมพ์ในมือถือ ยังไงติชมได้นะคะ^^ตอนแรกไม่สนุกเท่าไหร่ยังไงขอโทษเ้วยนะคะ คอมเม้นกันหน่อยน้าาา ^^