Fic inazuma eleven yaoi(tsurugi X tenma)
9.3
เขียนโดย 
Kyojimirai
วันที่ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 01.39 น.
2 chapter
1 วิจารณ์
7,775 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2558 01.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
1) -love?-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความFic inazuma eleven yaoi(tsurugi X tenma) Chapter 1 -love?-
หลังจากการแข่งขันโฮลีโรดจบไป ที่โรงเรียนไรมงเป็นฝ่ายได้แชมป์อีกเช่นเคย สมาชิกในชมรมฟุตบอลไรมง ที่ก่อนหน้านี้ได้แต่ก้มหน้ายอมรับในคำสั่งของฟิฟเซคเตอร์ แต่เมื่อมีสมาชิกคนใหม่เข้ามาในชมรมฟุตบอลไรมงที่มีชื่อว่า"มัตสึคาเซะ เท็นมะ" ได้ปลุกกำลังใจของสมาชิกทุกๆคนในชมรม ให้ลุกขึ้นต่อต้านฟิฟเซคเตอร์ เพื่อที่จะเอาฟุตบอลที่พวกเค้าเหล่านั้นรักกลับคืนมาอีกครั้ง และ..."เขา"ก็ทำสำเร็จ และนั้นก็ทำให้ใครหลายๆคนในชมรม ชื่นชมและขอบคุณในความมุ่งมั่นของเท็นมะ และหนึ่งในหลายคนที่ว่าไป ก็รวมถึง"สึรุงิ เคียวสุเกะ"ด้วยเช่นกัน ถึงแม้ว่าทุกๆคนในชมรมจะมองว่า สึรุงิ เป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าสังคมสักเท่าไหร่ คงจะคิดว่าสึรุงิค่อนข้างเย็นชาและคงไม่ค่อยรักใครง่ายๆแน่นอน แต่จะรู้ได้ยังไงว่า....มันคือความจริง?
"สึรุงิ!!" เสียงเล็กแหลมของชายหนุ่มร่างเล็ก ที่ทำเอาคนที่ตัวสูงกว่าที่ยืนอยู่ด้านหน้าสดุ้งโหย่ง
"หืม? ไม่ต้องเรียกฉันเสียงดังขนาดนี้ก็ได้มั้ง-__-" ชายหนุ่มร่างสูงเรือนผมสีน้ำเงิน หันมาตอบคำถามหนุ่มร่างเล็กที่ตอนนี้เดินนำมาเสมอประชิดกับเค้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย(ตามสไตล์)
"คิกๆ ขอโทษคร้าบบบ >v< แล้ว...วันนี้นายไม่เข้าชมรมหรอ จะสายแล้วน้า" ชายหนุ่มร่างเล็กเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม เงยหน้าขึ้นถามคนตัวสูงกว่า
"ถ้าฉันมาที่นี้นานแล้ว นายจะเห็นฉันอยู่ตรงนี้มั้ยละ? -__-" คนตัวสูงตอบคำถามคนตัวเล็กด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"อ้าววว ทำไมต้องดุกันด้ยวเล่าาา >^< วันนี้ชินซุเกะ คาลิยะแล้วก็อาโออิจังไปกันก่อนอีกแล้ว...งั้น! เดินไปที่ชมรมด้วยกันอีกมั้ย?•v•"คนตัวเล็กถามอีกครั้ง
" ..อืมได้.." คนตัวสูงเพียงแค่มองคนตัวเล็กด้วยหางตาแล้วตอบคนตัวเล็กด้วยคำสั้นๆด้วยเสียงและสีหน้าที่เรียบเฉย
คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรต่อ แต่กลับหันไปส่งยิ้มให้คนตัวสูงทำเอาคนตัวสูงนั้นใจสั่นกันเลยทีเดียว
ณ ชมรมฟุตบอล
"เอ...เท็นมะกับสึรุงิไปไหนกันน่ะ? ทำไมป่านนี้ยังไม่มาเลย" เสียงเล็กๆ ของคนตัวเล็กพูดขึ้นมาด้วยสีหน้ากระวนกระวาย
"อ้าว.. ชินสุเกะยังไม่รู้อีกเหรอจ้ะ?" จู่ๆเสียงหวานของหญิงสาวคนนึงพูดขึ้นมา
"รู้อะไรงั้นเหรออาโออิจัง?"
"เดินมากับคาลิยะแท้ๆเชียว เค้ายังไม่ได้บอกสินะ คืออย่างนี้จ้ะ ฉันกับคาลิยะไปถามรุ่นพี่ชินโดว่า พักนี้สึรุงิทำตัวแปลกๆนะจ้ะ เพราะฉันเห็นว่า สึรุงิชอบไปเดินแถวๆทางเข้าโรงเรียนไม่ยอมเข้าชมรมแถมกลับบ้านก็ช้ากว่าปกติก็เลยได้คำตอบมาว่า สึรุงินะรอเท็นมะตลอดเลยนะจ้ะ พักนี้ฉันก็เลยเรียกคาลิยะกับชินซุเกะให้กลับกันก่อนยังไงละจ้ะเพื่อที่จะให้เค้าสองคนอยู่ด้วยกันนะจ้ะ^^"
"หา? อย่างนี้นี่เอง สึรุงิชอบเท็นมะสินะ ใช่มั้ยอาโออิจัง?"
"ถูกต้องจ้า^^"
"แล้วอย่างนี้เท็นมะจะโกรธเรามั้ยถ้าเราชิงกลับก่อนแบบนี้ทุกๆวันนะ?"
"ไม่หรอกจ้ะ ฉันเชื่ออย่างนั้น"
"ล..แล้วทุกคนในชมรมก็คง..."
"ใช่จ้ะทุกคนรู้กันหมดแล้ว รวมถึงโค้ชด้วยจ้ะ^^"
"อรุณสวัสดิ์คร้าบบ ขอโทษนะครับที่วันนี้ผมมาสายนะครับ..แฮะๆ" จู่ๆประตูชมรมก็เปิดขึ้น เสียงเล็กแหลมพูดขึ้นพลางก้มศรีษะเพื่อเป็นการขอโทษที่ตนมาสาย
คนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังคนตัวเล็ก ก้มศรีษะตามแต่ไม่ได้เอ่ยคำใดๆออกมาจากปาก และก้าวเท้าเดินผ่านคนตัวเล็กไป
"สึรุงิๆ-.." จู่ๆเสียงเล็กๆของรุ่นพี่คนหนึ่งที่กระซิบเรียกสึรุงิเบาๆ พลางกวักมือเรียกไปด้วย
"ครับรุ่นพี่คิริโนะ?"
" ตอนพักกลางวันเสร็จมาหาฉันที่ชมรมหน่อยนะ"
"ครับ..."
พักกลางวัน ณ ชมรมฟุตบอล
"รุ่นพี่มีอะไรหรอครับ?" ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในชมรมพลางพูดกับรุ่นพี่ ที่นัดเค้าไว้ที่นี้อยู่แล้ว
"เฮ้อ...สึรุงิ เมื่อไหร่นายจะบอกเท็นมะสักทีละ.." ชายหนุ่มร่างเล็กถอนหายใจเป็นระยะ
"ผมว่าเท็นมะคงไม่ชอบผมหรอกครับ ผมบอกไปก็ไม่มีอะไรดี.." จู่ๆหนุ่มร่างสูงก็หน้าขึ้นสีขึ้นมาดื้อๆ
"สึรุงิ...นายพูดแบบนี้มาเป็นรอบที่ล้านแล้วนะ...เพราะนายมัวแต่ปากแข็ง มัวแต่พูดจากระแทกกระทั้นนี้ไง...."
"บางที ถ้านายเลิกทำแบบนั้นนายอาจจะเห็นในสิ่งที่นายคาดไม่ถึงก็ได้นะ.." ชายหนุ่มร่างเล็กพูดจบพลางยกยิ้มให้รุ่นน้องที่สูงกว่า
"คาดไม่ถึง? ยังไงครับ..ผมไม่เข้าใจ.." หนุ่มร่างสูงสงสัยในคำพูดของอีกฝ่าย
"เอาน่า...เชื่อฉันสิ..ฉันเป็นรุ่นพี่นายสะอย่างน่า...ทำตามที่ฉันบอกก็พอ..ฉันไปละ..โทษทีนะที่ทำให้เสียเวลานะ.."พูดจบหนุ่มร่างเล็กก็ยกมือข้างหนึงมาแตะไหล่อีกฝ่ายเชิงให้กำลังใจและเดินผ่านอีกฝ่ายออกจากชมรมไป
"คาดไม่ถึง? หมายความว่ายังไงกันนะ?"หนุ่มร่างสูงสบถกับตัวเองเบาๆ พลางสอยเท้าเดินออกจากชมรมไป
"โครม!"
เพียงแค่สองก้าวที่สึรุงิเดินจากชมรม จู่ก็มีอะไรบางอย่างชนเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย!!...อ..อ..ขอโทษคร้าบ!!"จู่ๆ เสียงเล็กแหลมก็ดังขึ้นมา"อ..เอ๋..?สึรุงิ? นายมาทำอะไรที่ชมรมอะ0W0..เมื่อกี้ขอโทษน่ะ เจ็บตรงไหนรึปล่าวแฮะๆ"
"ไม่อะ...แล้วนายจะวิ่งมาชนฉันทำไมเนี้ย!"คนตัวสูงใช้มือปัดๆตามร่างกาย พลางหันมาว่าคนตัวเล็กที่ไม่ระวัง
"ขอโทษทีๆ พอดีฉันเอาของไปให้โค้ชมานะ ก็ไม่คิดว่า นายจะออกมานี้หน่า.."คนตัวเล็กพูดด้วยความรู้สึกผิด
"น...นี้! ช่างมันเถอะ ฉ..ฉันก็ขอโทษที่ตวาดใส่นายไป.." คนตัวสูงเห็นคนตัวเล็กทำสีหน้ารู้ผิดแล้วอดใจอ่อนไม่ได้จึงพูดแก้เก้อไป
"แล้ว...นายไปพักมาหรือยังละเท็นมะ?" คนตัวสูงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ทานอะไรเลยจึงถามคนตัวเล็กไป
"ยังเลย...สึรุงิละ?"
"ยัง....งั้นไปทานข้าวกลางวันด้วยกันมั้ย?"คนตัวสูงพูดเบาๆ แต่คนตัวเล็กก็ได้ยินอยู่ดี
"หืม?.."(อึ้ง)
"อะไรเล่า!! จะไปมั้ย!?" คนตัวสูงหน้าขึ้นสีนิดๆ
"อ..อ่อ!..ไปสิไป.."คนตัวเล็กก้มหน้าตอบคำถามคนตัวสูวอย่างติดๆขัด เพราะคิดว่าชาตินี้คนอย่างสึรุงิ เคียวสุเกะคงไม่ชวนเค้าไปนั้งทานข้าวด้วยแน่นอน
"แล้วเราจะไปนั้งที่ไหนดีละ? "คนตัวเล็กเอ่ยถามไป
"ดาดฟ้ามั้ย? ฉันไม่เคยไปเลยนะ จะไปด้วยกันมั้ยละ?..."
"ได้..เอาสิ•v•"พูดจบคนตัวเล็กก็หันไปยกยิ้มให้คนตัวสูงอีกเช่นเคย
ณ ดาดฟ้าของโรงเรียน
"ทำไมนายถึงอยากขึ้นมาบนดาดฟ้าหรอสึรุงิ0w0?" คนตัวเล็กถามคนตัวสูงที่นั้งทานข้าวอยู่ด้านหน้าด้วยสีหน้าสงสัยสุดๆ
"ก็..มันเงียบดี.."คนตัวสูงตอบคำถามที่เค้าเพิ่งจะโกหกไป เพราะความจริงแล้วเค้าอยากจะอยู่กับอีกฝ่ายแค่สองคน
"ทำไมถึงไม่ชวนพวกรุ่นพี่หรือพวกชินซุเกะมาด้วยละ?"คนตัวเล็กถามด้วยความสงสัยอีกเช่นเคย
"ไม่อะ...ชวนมาเยอะๆทำไม ฉันชวนนายมาที่นี้เพื่อที่จะอยู่กับนายสองคนนะ..."คนตัวสูงไม่พูดอะไรต่อพลางนั้งทานข้าวำปเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเห็นสีหน้าของตนเองตอนนี้
"อ...เอ่อ..ง..งั้นเหรอ..อยู่กับ..สึรุงิแค่สองคนก็ได้..น..เนอะ?.."คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆเพราะอึ้งและรู้สึกเขินที่อีกฝ่ายพูดมา
"นายจะเขินทำไม?" คนตัวสูงเห็นท่าที่ที่คนตัวเล็กทำมันบอกว่ากำลังเขินอาย เลยพูดหยอกล้อคนตัวเล็กไปพลางยกยิ้มนิดๆ
"หะ...หา!! อะไร...ฉันปล่าวเขินสะหน่อย!! "คนตัวเล็กเพิ่งรู้ตัวหน้าขึ้นสีจางๆจนต้องเบนหน้าหนี
"ฉันแค่ล้อเล่นเองน่า...จะพูดเสียงดังทำไมเล่า.."คนตัวสูงมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้กระวนกระวายไปมา
"แหม่..! ทีตอนที่เราอยู่ชมรมนายยังพูดเสียงดังๆเลยนะ-3- "คนตัวเล็กทำหน้าไม่พอใจนิดๆเชิงงอน
คนตัวสูงไม่ได้ตอบอะไรคนตัวเล็ก บรรยากาศค่อยๆเงียบลงเรื่อยๆ เพราะทั้งสองไม่ได้เอ่ยคำใดๆออกมา
"อา....หนิสึรุงิ ฉันจะถามนายตั้งนานล่ะละ"
"ถามอะไรละ?"
"ก็......ฉันเห็นว่าพักนี้นายมาสายบ่อยจัง"
"หืม? ก็..พักนี้ฉันตื่นสายบ่อยๆนี้! ช่างมันเถอะน่า!!"
ตอนนี้คนตัวสูงรู้สึกใจหายวาบ เพราะกลัวว่าร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าจะรู้ความลับของเขาสะแล้ว จึงจำเป็นต้องโกหกคนตัวเล็กไป
"นอนดึกเหรอ?"
"อ.....อ..อื้ม!"
"ถ้าอย่างนั้นก็อย่านอนดึกมากละกันนะ^^ จะหมดเวลาพักแล้วละ...ไปกันเถอะ.."
"อืม..."
คนตัวเล็กเดินนำหน้าคนตัวสูงไปก่อน ทำให้ตอนนี้ข้างบนดาดฟ้าของโรงเรียนมีเพียงร่างสูงเท่านั้น
"เฮ้อ...เท็นมะ..ขอร้องละนายอย่าเพิ่งรู้เลย.."ร่างสูงสบถกับตัวเองเบาๆ
-ถึงเวลาเลิกเรียน ณ ชมรมฟุตบอล-
ตอนนี้ทุกๆคนในชมรมกำลังซ้อมฟุตบอลกันอยู่ ซึ่งก็เป็นเรื่องตามปกติแต่มีสิ่งหนึ่งที่แปลกไปกว่าทุกๆทีคือ เท็นมะไม่ลงซ้อม
"เท็นมะจ้ะ ทำไมไม่ลงไปซ้อมกับทุกๆคนละจ้ะ?"
"อ..อ่อ..พอดีฉันขาเจ็บนะแฮะๆ"
"อ้าว...ตอนเช้ายังดีๆอยู่เลยนี้หน่า"
"ก็...ย..อย่าบอกใครนะ...คือว่าฉันข้อเท้าพลิกเมื่อกี้เองน่ะ.."
"เอ๋? แค่ข้อเท้าพลิกเอง ไม่เห็นร้ายแรงอะไรเลยนิจ้ะ?"
"ก็ไม่อยากให้ใครเป็นห่วงนี้..."
"อืม..เข้าใจแล้วละ...แล้วเจ็บมากมั้ยจ้ะ?"
"ก็ยังเจ็บอยู่นิดๆหน่อยๆน่ะ ฮ่ะๆ ฉันซุ่มซ่ามเองแหละ"
หญิงสาวผมสั้นสังเกตุท่าทางของเพื่อนสนิทตัวเองว่าคงไม่ใช่แค่ข้อเท้าพลิกแน่ๆ เพราะเห็นรอยฟกช้ำตามแขนด้วย
"เท็นมะจ้ะ"
"หืม?"
"อ...โอ๊ย!!!"
จู่ๆสาวเรือนผมสั้นสีน้ำเงินใช้มือข้างหนึ่งกดไปที้บริเวณไหล่ของเพื่อนสนิทร่างเล็กที่นั้งข้างๆ ทำให้เขาร้องโอดโอยออกมา
"นั้นไงล่ะ...ไปทำอะไรมานะเท็นมะ?"
"ก็..ก็แค่ตกบรรไดนิดหน่อยน่า..."
"นิดหน่อย? แหม่..เท็นมะ...ถ้านิดหน่อยตัวจะช้ำขนาดนี้หรอหืม?"
"ย...อย่าบอกใครนะอาโออิจัง..ขอร้องละ...โดยเฉพาะ..สึรุงิ.."
"สึรุงิ? ทำไมละ?"
"ถ้าเค้ารู้ละก็ เค้าก็จะว่าฉันนะสิ ขนาดตอนแข่งโฮลี่โรด...เค้ายัง..ว่าฉันเลย"
"เอาน่า สึรุงิอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้นิจ้ะ^^ "
"ขอให้เป็นแบบนั้นจริงๆเถอะ._."
"เอาละเลิกซ้อมได้!"
จู่ๆเสียงของโค้ชเอนโดก็ดังขึ้น เพื่อบอกทุกๆคนที่ซ้อมฟุตบอลกันอยู่ ว่าหมดเวลาการซ้อม ทุกคนต่าทยอยกันกลับบ้าน
"เท็นมะ!"
จู่ๆเสียงทุ้มเข้มดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กที่นั้งเหม่อลอยอยู่สดุ้งโหย่ง
"ห....หะ! ว่าไงสึรุงิ^^* ตกใจหมดเล-"
"ทำไมนายไม่ไปซ้อม?"
คนตัวสูงยังไม่ทันที่จะให้คนตัวเล็กพูดจบประโยด ก็ชิงพูดตัดบทไป
"อ่อ...เอ่อ! ใช่ฉันเวียนหัวนิดหน่อยนะแฮะๆ แต่ตอนนี้หายแล้งละ^^"
"หรอ?"
คนตัวสูงมองคนตัวเล็กด้วยสายตาที่หลากหลายความหมายมากเหลือเกิน ทำให้คนตัวเล็กลนไปหมด
"อืม...ใช่.."
"นั้นรอยอะไร ที่แขนนะ?"
"ฉัน..ฉัน...เอ่อ..คือฉัน..."
"ว่าไง มัตสึคาเสะ?"
"......"
"มัตสึคาเสะ?"
"ก็ได้ๆ! ฉันตกบรรได! พอใจมั้ย!"
"......"
"จะว่าอะไรอีกละ!"
คนตัวเล็กรู้สึกโมโหและ กลัวในเวลาเดียวกัน กลัวว่าคนตัวสูงจะต่อว่าเค้าอีกเหมือนเคย
"ทำไมถึงต้องโกหกฉันด้วยละเท็นมะ?"
"อ...อ..เอ่อ"
ตอนนี้สิ่งที่คนตัวเล็กคิดไม่ใช่อย่างที่เค้าคิด คนตัวสูงมองเค้าอย่างเป็นห่วงมาก แบบที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน
"แล้วตกตอนไหน"
"ตกตอนที่ฉันลงมาจากฉันเรียนนะ.."
"เดินไหวมั้ย?"
"อ...เอ่อ..ไหวสิไหว..."
คนตัวเล็กกลัวว่าคนตัวสูงจะไม่เชื่อ เลยลุกขึ้นมา และเดินให้คนตัวสูงดูเพื่อเป็นข้อพิสูจน์
"นี้ไง! ฉันเดินไหว"
"ก็ดี.."
"ทำไมนายถึงไม่ว่าฉันสักคำเลยละ?"
"อยากโดนว่าขนาดนั้นเลยหรืองไง โรคจิตเป็นบ้า"
"คิกๆ ปล่าวหรอกฉันแค่สงสัยนะ ก็แต่ก่อนเห็นนายชอบว่าฉันนี้0w0"
"นั้นมันแต่ก่อน แต่ตอนนี้ฉันเป็นห่วงนายมากกว่านะสิ.."
"คิกๆ ขอบคุณนะ"
ร่างเล็กส่งยิ้มแสนหวานให้ร่างสูงเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ร่างสูงหัวใจแถบจะหยุดเต้น
"อ๊ะ! ว่าไปแล้ว พวกชินซุเกะกลับกันก่อนอีกแล้ว...เฮ้อ~ =3= "
ตอนนี้ความคิดของร่างสูงมีแต่คำงว่า.."ในที่สุดดดดดด"เต็มหัวของร่างสูงไปหมด
"งั้น...ก็กลับด้วยกันอีกมั้ย สึรุงิ^^"
ร่างเล็กหันมาส่งยิ้มให้ร่างสูงอีกครั้ง ความน่ารักและความใสซื่อทิ้มเข้าไปกลางหัวใจร่างสูงรอบที่สอง แถบจะกระอักเลือดกันเลยทีเดียว
"อ...อ่อ..ได้สิ.."
ระหว่างทางที่ทั้งคู่เดินกลับบ้านด้วยกัน ความเงียบก็เข้าครอบงำอีกเช่นเคย มีเพียงเสียงของฝีเท้าของทั้งคู่
"สึรุงิ"
"หืม?"
"ฉันยังไม่เคยเห็นบ้านนายเลย บ้านนายอยู่ที่ไหนหรอ?"
"อยู่แถวๆนี้แหละ..."
"หรอ? อืม...อยากเห็นบ้านนายจัง.."
"ทำไมละ?"
"ก็อยากเห็นเฉยๆนิหน่าา-3-"
"ไว้วันหลังจะพาไปดูละกันนะ.."
"จริงนะ?"
"อืม.."
"อ่า...ถึงบ้านนายแล้วใช่มั้ย?"
"อื้ม!ใช่ ไว้เจอกันพรุ่งนะสึรุงิ!"
"อืม...ไว้เจอกัน..."
คนตัวเล็กใช้มือหนึงโบกไปมา ก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปภายในบ้าน จนลับตาร่างสูงไป
"เฮ้อ...เป็นแบบนี้ทุกๆวันก็คงจะดี.."ร่างสูงสบถกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะสอยเท้าเดินกลับไป
-ตอนกลางคืน ณ บ้านของเท็นมะ"
"เฮ้อ......"
คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง ถอนหายใจเป็นระยะๆ
"ฉันคิดว่านาย....น่าจะรู้สึกตัวแล้วละนะ....สึรุงิ...."
พูดจบคนตัวเล็กก็ยกยิ้มขึ้น และฟุบหลับไป
Ead chapter1
เราเพิ่งหัดแต่งยังไงก็ติชมได้นะค่ะ^^
หลังจากการแข่งขันโฮลีโรดจบไป ที่โรงเรียนไรมงเป็นฝ่ายได้แชมป์อีกเช่นเคย สมาชิกในชมรมฟุตบอลไรมง ที่ก่อนหน้านี้ได้แต่ก้มหน้ายอมรับในคำสั่งของฟิฟเซคเตอร์ แต่เมื่อมีสมาชิกคนใหม่เข้ามาในชมรมฟุตบอลไรมงที่มีชื่อว่า"มัตสึคาเซะ เท็นมะ" ได้ปลุกกำลังใจของสมาชิกทุกๆคนในชมรม ให้ลุกขึ้นต่อต้านฟิฟเซคเตอร์ เพื่อที่จะเอาฟุตบอลที่พวกเค้าเหล่านั้นรักกลับคืนมาอีกครั้ง และ..."เขา"ก็ทำสำเร็จ และนั้นก็ทำให้ใครหลายๆคนในชมรม ชื่นชมและขอบคุณในความมุ่งมั่นของเท็นมะ และหนึ่งในหลายคนที่ว่าไป ก็รวมถึง"สึรุงิ เคียวสุเกะ"ด้วยเช่นกัน ถึงแม้ว่าทุกๆคนในชมรมจะมองว่า สึรุงิ เป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าสังคมสักเท่าไหร่ คงจะคิดว่าสึรุงิค่อนข้างเย็นชาและคงไม่ค่อยรักใครง่ายๆแน่นอน แต่จะรู้ได้ยังไงว่า....มันคือความจริง?
"สึรุงิ!!" เสียงเล็กแหลมของชายหนุ่มร่างเล็ก ที่ทำเอาคนที่ตัวสูงกว่าที่ยืนอยู่ด้านหน้าสดุ้งโหย่ง
"หืม? ไม่ต้องเรียกฉันเสียงดังขนาดนี้ก็ได้มั้ง-__-" ชายหนุ่มร่างสูงเรือนผมสีน้ำเงิน หันมาตอบคำถามหนุ่มร่างเล็กที่ตอนนี้เดินนำมาเสมอประชิดกับเค้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย(ตามสไตล์)
"คิกๆ ขอโทษคร้าบบบ >v< แล้ว...วันนี้นายไม่เข้าชมรมหรอ จะสายแล้วน้า" ชายหนุ่มร่างเล็กเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม เงยหน้าขึ้นถามคนตัวสูงกว่า
"ถ้าฉันมาที่นี้นานแล้ว นายจะเห็นฉันอยู่ตรงนี้มั้ยละ? -__-" คนตัวสูงตอบคำถามคนตัวเล็กด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"อ้าววว ทำไมต้องดุกันด้ยวเล่าาา >^< วันนี้ชินซุเกะ คาลิยะแล้วก็อาโออิจังไปกันก่อนอีกแล้ว...งั้น! เดินไปที่ชมรมด้วยกันอีกมั้ย?•v•"คนตัวเล็กถามอีกครั้ง
" ..อืมได้.." คนตัวสูงเพียงแค่มองคนตัวเล็กด้วยหางตาแล้วตอบคนตัวเล็กด้วยคำสั้นๆด้วยเสียงและสีหน้าที่เรียบเฉย
คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรต่อ แต่กลับหันไปส่งยิ้มให้คนตัวสูงทำเอาคนตัวสูงนั้นใจสั่นกันเลยทีเดียว
ณ ชมรมฟุตบอล
"เอ...เท็นมะกับสึรุงิไปไหนกันน่ะ? ทำไมป่านนี้ยังไม่มาเลย" เสียงเล็กๆ ของคนตัวเล็กพูดขึ้นมาด้วยสีหน้ากระวนกระวาย
"อ้าว.. ชินสุเกะยังไม่รู้อีกเหรอจ้ะ?" จู่ๆเสียงหวานของหญิงสาวคนนึงพูดขึ้นมา
"รู้อะไรงั้นเหรออาโออิจัง?"
"เดินมากับคาลิยะแท้ๆเชียว เค้ายังไม่ได้บอกสินะ คืออย่างนี้จ้ะ ฉันกับคาลิยะไปถามรุ่นพี่ชินโดว่า พักนี้สึรุงิทำตัวแปลกๆนะจ้ะ เพราะฉันเห็นว่า สึรุงิชอบไปเดินแถวๆทางเข้าโรงเรียนไม่ยอมเข้าชมรมแถมกลับบ้านก็ช้ากว่าปกติก็เลยได้คำตอบมาว่า สึรุงินะรอเท็นมะตลอดเลยนะจ้ะ พักนี้ฉันก็เลยเรียกคาลิยะกับชินซุเกะให้กลับกันก่อนยังไงละจ้ะเพื่อที่จะให้เค้าสองคนอยู่ด้วยกันนะจ้ะ^^"
"หา? อย่างนี้นี่เอง สึรุงิชอบเท็นมะสินะ ใช่มั้ยอาโออิจัง?"
"ถูกต้องจ้า^^"
"แล้วอย่างนี้เท็นมะจะโกรธเรามั้ยถ้าเราชิงกลับก่อนแบบนี้ทุกๆวันนะ?"
"ไม่หรอกจ้ะ ฉันเชื่ออย่างนั้น"
"ล..แล้วทุกคนในชมรมก็คง..."
"ใช่จ้ะทุกคนรู้กันหมดแล้ว รวมถึงโค้ชด้วยจ้ะ^^"
"อรุณสวัสดิ์คร้าบบ ขอโทษนะครับที่วันนี้ผมมาสายนะครับ..แฮะๆ" จู่ๆประตูชมรมก็เปิดขึ้น เสียงเล็กแหลมพูดขึ้นพลางก้มศรีษะเพื่อเป็นการขอโทษที่ตนมาสาย
คนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังคนตัวเล็ก ก้มศรีษะตามแต่ไม่ได้เอ่ยคำใดๆออกมาจากปาก และก้าวเท้าเดินผ่านคนตัวเล็กไป
"สึรุงิๆ-.." จู่ๆเสียงเล็กๆของรุ่นพี่คนหนึ่งที่กระซิบเรียกสึรุงิเบาๆ พลางกวักมือเรียกไปด้วย
"ครับรุ่นพี่คิริโนะ?"
" ตอนพักกลางวันเสร็จมาหาฉันที่ชมรมหน่อยนะ"
"ครับ..."
พักกลางวัน ณ ชมรมฟุตบอล
"รุ่นพี่มีอะไรหรอครับ?" ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในชมรมพลางพูดกับรุ่นพี่ ที่นัดเค้าไว้ที่นี้อยู่แล้ว
"เฮ้อ...สึรุงิ เมื่อไหร่นายจะบอกเท็นมะสักทีละ.." ชายหนุ่มร่างเล็กถอนหายใจเป็นระยะ
"ผมว่าเท็นมะคงไม่ชอบผมหรอกครับ ผมบอกไปก็ไม่มีอะไรดี.." จู่ๆหนุ่มร่างสูงก็หน้าขึ้นสีขึ้นมาดื้อๆ
"สึรุงิ...นายพูดแบบนี้มาเป็นรอบที่ล้านแล้วนะ...เพราะนายมัวแต่ปากแข็ง มัวแต่พูดจากระแทกกระทั้นนี้ไง...."
"บางที ถ้านายเลิกทำแบบนั้นนายอาจจะเห็นในสิ่งที่นายคาดไม่ถึงก็ได้นะ.." ชายหนุ่มร่างเล็กพูดจบพลางยกยิ้มให้รุ่นน้องที่สูงกว่า
"คาดไม่ถึง? ยังไงครับ..ผมไม่เข้าใจ.." หนุ่มร่างสูงสงสัยในคำพูดของอีกฝ่าย
"เอาน่า...เชื่อฉันสิ..ฉันเป็นรุ่นพี่นายสะอย่างน่า...ทำตามที่ฉันบอกก็พอ..ฉันไปละ..โทษทีนะที่ทำให้เสียเวลานะ.."พูดจบหนุ่มร่างเล็กก็ยกมือข้างหนึงมาแตะไหล่อีกฝ่ายเชิงให้กำลังใจและเดินผ่านอีกฝ่ายออกจากชมรมไป
"คาดไม่ถึง? หมายความว่ายังไงกันนะ?"หนุ่มร่างสูงสบถกับตัวเองเบาๆ พลางสอยเท้าเดินออกจากชมรมไป
"โครม!"
เพียงแค่สองก้าวที่สึรุงิเดินจากชมรม จู่ก็มีอะไรบางอย่างชนเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย!!...อ..อ..ขอโทษคร้าบ!!"จู่ๆ เสียงเล็กแหลมก็ดังขึ้นมา"อ..เอ๋..?สึรุงิ? นายมาทำอะไรที่ชมรมอะ0W0..เมื่อกี้ขอโทษน่ะ เจ็บตรงไหนรึปล่าวแฮะๆ"
"ไม่อะ...แล้วนายจะวิ่งมาชนฉันทำไมเนี้ย!"คนตัวสูงใช้มือปัดๆตามร่างกาย พลางหันมาว่าคนตัวเล็กที่ไม่ระวัง
"ขอโทษทีๆ พอดีฉันเอาของไปให้โค้ชมานะ ก็ไม่คิดว่า นายจะออกมานี้หน่า.."คนตัวเล็กพูดด้วยความรู้สึกผิด
"น...นี้! ช่างมันเถอะ ฉ..ฉันก็ขอโทษที่ตวาดใส่นายไป.." คนตัวสูงเห็นคนตัวเล็กทำสีหน้ารู้ผิดแล้วอดใจอ่อนไม่ได้จึงพูดแก้เก้อไป
"แล้ว...นายไปพักมาหรือยังละเท็นมะ?" คนตัวสูงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ทานอะไรเลยจึงถามคนตัวเล็กไป
"ยังเลย...สึรุงิละ?"
"ยัง....งั้นไปทานข้าวกลางวันด้วยกันมั้ย?"คนตัวสูงพูดเบาๆ แต่คนตัวเล็กก็ได้ยินอยู่ดี
"หืม?.."(อึ้ง)
"อะไรเล่า!! จะไปมั้ย!?" คนตัวสูงหน้าขึ้นสีนิดๆ
"อ..อ่อ!..ไปสิไป.."คนตัวเล็กก้มหน้าตอบคำถามคนตัวสูวอย่างติดๆขัด เพราะคิดว่าชาตินี้คนอย่างสึรุงิ เคียวสุเกะคงไม่ชวนเค้าไปนั้งทานข้าวด้วยแน่นอน
"แล้วเราจะไปนั้งที่ไหนดีละ? "คนตัวเล็กเอ่ยถามไป
"ดาดฟ้ามั้ย? ฉันไม่เคยไปเลยนะ จะไปด้วยกันมั้ยละ?..."
"ได้..เอาสิ•v•"พูดจบคนตัวเล็กก็หันไปยกยิ้มให้คนตัวสูงอีกเช่นเคย
ณ ดาดฟ้าของโรงเรียน
"ทำไมนายถึงอยากขึ้นมาบนดาดฟ้าหรอสึรุงิ0w0?" คนตัวเล็กถามคนตัวสูงที่นั้งทานข้าวอยู่ด้านหน้าด้วยสีหน้าสงสัยสุดๆ
"ก็..มันเงียบดี.."คนตัวสูงตอบคำถามที่เค้าเพิ่งจะโกหกไป เพราะความจริงแล้วเค้าอยากจะอยู่กับอีกฝ่ายแค่สองคน
"ทำไมถึงไม่ชวนพวกรุ่นพี่หรือพวกชินซุเกะมาด้วยละ?"คนตัวเล็กถามด้วยความสงสัยอีกเช่นเคย
"ไม่อะ...ชวนมาเยอะๆทำไม ฉันชวนนายมาที่นี้เพื่อที่จะอยู่กับนายสองคนนะ..."คนตัวสูงไม่พูดอะไรต่อพลางนั้งทานข้าวำปเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเห็นสีหน้าของตนเองตอนนี้
"อ...เอ่อ..ง..งั้นเหรอ..อยู่กับ..สึรุงิแค่สองคนก็ได้..น..เนอะ?.."คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆเพราะอึ้งและรู้สึกเขินที่อีกฝ่ายพูดมา
"นายจะเขินทำไม?" คนตัวสูงเห็นท่าที่ที่คนตัวเล็กทำมันบอกว่ากำลังเขินอาย เลยพูดหยอกล้อคนตัวเล็กไปพลางยกยิ้มนิดๆ
"หะ...หา!! อะไร...ฉันปล่าวเขินสะหน่อย!! "คนตัวเล็กเพิ่งรู้ตัวหน้าขึ้นสีจางๆจนต้องเบนหน้าหนี
"ฉันแค่ล้อเล่นเองน่า...จะพูดเสียงดังทำไมเล่า.."คนตัวสูงมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้กระวนกระวายไปมา
"แหม่..! ทีตอนที่เราอยู่ชมรมนายยังพูดเสียงดังๆเลยนะ-3- "คนตัวเล็กทำหน้าไม่พอใจนิดๆเชิงงอน
คนตัวสูงไม่ได้ตอบอะไรคนตัวเล็ก บรรยากาศค่อยๆเงียบลงเรื่อยๆ เพราะทั้งสองไม่ได้เอ่ยคำใดๆออกมา
"อา....หนิสึรุงิ ฉันจะถามนายตั้งนานล่ะละ"
"ถามอะไรละ?"
"ก็......ฉันเห็นว่าพักนี้นายมาสายบ่อยจัง"
"หืม? ก็..พักนี้ฉันตื่นสายบ่อยๆนี้! ช่างมันเถอะน่า!!"
ตอนนี้คนตัวสูงรู้สึกใจหายวาบ เพราะกลัวว่าร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าจะรู้ความลับของเขาสะแล้ว จึงจำเป็นต้องโกหกคนตัวเล็กไป
"นอนดึกเหรอ?"
"อ.....อ..อื้ม!"
"ถ้าอย่างนั้นก็อย่านอนดึกมากละกันนะ^^ จะหมดเวลาพักแล้วละ...ไปกันเถอะ.."
"อืม..."
คนตัวเล็กเดินนำหน้าคนตัวสูงไปก่อน ทำให้ตอนนี้ข้างบนดาดฟ้าของโรงเรียนมีเพียงร่างสูงเท่านั้น
"เฮ้อ...เท็นมะ..ขอร้องละนายอย่าเพิ่งรู้เลย.."ร่างสูงสบถกับตัวเองเบาๆ
-ถึงเวลาเลิกเรียน ณ ชมรมฟุตบอล-
ตอนนี้ทุกๆคนในชมรมกำลังซ้อมฟุตบอลกันอยู่ ซึ่งก็เป็นเรื่องตามปกติแต่มีสิ่งหนึ่งที่แปลกไปกว่าทุกๆทีคือ เท็นมะไม่ลงซ้อม
"เท็นมะจ้ะ ทำไมไม่ลงไปซ้อมกับทุกๆคนละจ้ะ?"
"อ..อ่อ..พอดีฉันขาเจ็บนะแฮะๆ"
"อ้าว...ตอนเช้ายังดีๆอยู่เลยนี้หน่า"
"ก็...ย..อย่าบอกใครนะ...คือว่าฉันข้อเท้าพลิกเมื่อกี้เองน่ะ.."
"เอ๋? แค่ข้อเท้าพลิกเอง ไม่เห็นร้ายแรงอะไรเลยนิจ้ะ?"
"ก็ไม่อยากให้ใครเป็นห่วงนี้..."
"อืม..เข้าใจแล้วละ...แล้วเจ็บมากมั้ยจ้ะ?"
"ก็ยังเจ็บอยู่นิดๆหน่อยๆน่ะ ฮ่ะๆ ฉันซุ่มซ่ามเองแหละ"
หญิงสาวผมสั้นสังเกตุท่าทางของเพื่อนสนิทตัวเองว่าคงไม่ใช่แค่ข้อเท้าพลิกแน่ๆ เพราะเห็นรอยฟกช้ำตามแขนด้วย
"เท็นมะจ้ะ"
"หืม?"
"อ...โอ๊ย!!!"
จู่ๆสาวเรือนผมสั้นสีน้ำเงินใช้มือข้างหนึ่งกดไปที้บริเวณไหล่ของเพื่อนสนิทร่างเล็กที่นั้งข้างๆ ทำให้เขาร้องโอดโอยออกมา
"นั้นไงล่ะ...ไปทำอะไรมานะเท็นมะ?"
"ก็..ก็แค่ตกบรรไดนิดหน่อยน่า..."
"นิดหน่อย? แหม่..เท็นมะ...ถ้านิดหน่อยตัวจะช้ำขนาดนี้หรอหืม?"
"ย...อย่าบอกใครนะอาโออิจัง..ขอร้องละ...โดยเฉพาะ..สึรุงิ.."
"สึรุงิ? ทำไมละ?"
"ถ้าเค้ารู้ละก็ เค้าก็จะว่าฉันนะสิ ขนาดตอนแข่งโฮลี่โรด...เค้ายัง..ว่าฉันเลย"
"เอาน่า สึรุงิอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้นิจ้ะ^^ "
"ขอให้เป็นแบบนั้นจริงๆเถอะ._."
"เอาละเลิกซ้อมได้!"
จู่ๆเสียงของโค้ชเอนโดก็ดังขึ้น เพื่อบอกทุกๆคนที่ซ้อมฟุตบอลกันอยู่ ว่าหมดเวลาการซ้อม ทุกคนต่าทยอยกันกลับบ้าน
"เท็นมะ!"
จู่ๆเสียงทุ้มเข้มดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กที่นั้งเหม่อลอยอยู่สดุ้งโหย่ง
"ห....หะ! ว่าไงสึรุงิ^^* ตกใจหมดเล-"
"ทำไมนายไม่ไปซ้อม?"
คนตัวสูงยังไม่ทันที่จะให้คนตัวเล็กพูดจบประโยด ก็ชิงพูดตัดบทไป
"อ่อ...เอ่อ! ใช่ฉันเวียนหัวนิดหน่อยนะแฮะๆ แต่ตอนนี้หายแล้งละ^^"
"หรอ?"
คนตัวสูงมองคนตัวเล็กด้วยสายตาที่หลากหลายความหมายมากเหลือเกิน ทำให้คนตัวเล็กลนไปหมด
"อืม...ใช่.."
"นั้นรอยอะไร ที่แขนนะ?"
"ฉัน..ฉัน...เอ่อ..คือฉัน..."
"ว่าไง มัตสึคาเสะ?"
"......"
"มัตสึคาเสะ?"
"ก็ได้ๆ! ฉันตกบรรได! พอใจมั้ย!"
"......"
"จะว่าอะไรอีกละ!"
คนตัวเล็กรู้สึกโมโหและ กลัวในเวลาเดียวกัน กลัวว่าคนตัวสูงจะต่อว่าเค้าอีกเหมือนเคย
"ทำไมถึงต้องโกหกฉันด้วยละเท็นมะ?"
"อ...อ..เอ่อ"
ตอนนี้สิ่งที่คนตัวเล็กคิดไม่ใช่อย่างที่เค้าคิด คนตัวสูงมองเค้าอย่างเป็นห่วงมาก แบบที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน
"แล้วตกตอนไหน"
"ตกตอนที่ฉันลงมาจากฉันเรียนนะ.."
"เดินไหวมั้ย?"
"อ...เอ่อ..ไหวสิไหว..."
คนตัวเล็กกลัวว่าคนตัวสูงจะไม่เชื่อ เลยลุกขึ้นมา และเดินให้คนตัวสูงดูเพื่อเป็นข้อพิสูจน์
"นี้ไง! ฉันเดินไหว"
"ก็ดี.."
"ทำไมนายถึงไม่ว่าฉันสักคำเลยละ?"
"อยากโดนว่าขนาดนั้นเลยหรืองไง โรคจิตเป็นบ้า"
"คิกๆ ปล่าวหรอกฉันแค่สงสัยนะ ก็แต่ก่อนเห็นนายชอบว่าฉันนี้0w0"
"นั้นมันแต่ก่อน แต่ตอนนี้ฉันเป็นห่วงนายมากกว่านะสิ.."
"คิกๆ ขอบคุณนะ"
ร่างเล็กส่งยิ้มแสนหวานให้ร่างสูงเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ร่างสูงหัวใจแถบจะหยุดเต้น
"อ๊ะ! ว่าไปแล้ว พวกชินซุเกะกลับกันก่อนอีกแล้ว...เฮ้อ~ =3= "
ตอนนี้ความคิดของร่างสูงมีแต่คำงว่า.."ในที่สุดดดดดด"เต็มหัวของร่างสูงไปหมด
"งั้น...ก็กลับด้วยกันอีกมั้ย สึรุงิ^^"
ร่างเล็กหันมาส่งยิ้มให้ร่างสูงอีกครั้ง ความน่ารักและความใสซื่อทิ้มเข้าไปกลางหัวใจร่างสูงรอบที่สอง แถบจะกระอักเลือดกันเลยทีเดียว
"อ...อ่อ..ได้สิ.."
ระหว่างทางที่ทั้งคู่เดินกลับบ้านด้วยกัน ความเงียบก็เข้าครอบงำอีกเช่นเคย มีเพียงเสียงของฝีเท้าของทั้งคู่
"สึรุงิ"
"หืม?"
"ฉันยังไม่เคยเห็นบ้านนายเลย บ้านนายอยู่ที่ไหนหรอ?"
"อยู่แถวๆนี้แหละ..."
"หรอ? อืม...อยากเห็นบ้านนายจัง.."
"ทำไมละ?"
"ก็อยากเห็นเฉยๆนิหน่าา-3-"
"ไว้วันหลังจะพาไปดูละกันนะ.."
"จริงนะ?"
"อืม.."
"อ่า...ถึงบ้านนายแล้วใช่มั้ย?"
"อื้ม!ใช่ ไว้เจอกันพรุ่งนะสึรุงิ!"
"อืม...ไว้เจอกัน..."
คนตัวเล็กใช้มือหนึงโบกไปมา ก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปภายในบ้าน จนลับตาร่างสูงไป
"เฮ้อ...เป็นแบบนี้ทุกๆวันก็คงจะดี.."ร่างสูงสบถกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะสอยเท้าเดินกลับไป
-ตอนกลางคืน ณ บ้านของเท็นมะ"
"เฮ้อ......"
คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง ถอนหายใจเป็นระยะๆ
"ฉันคิดว่านาย....น่าจะรู้สึกตัวแล้วละนะ....สึรุงิ...."
พูดจบคนตัวเล็กก็ยกยิ้มขึ้น และฟุบหลับไป
Ead chapter1
เราเพิ่งหัดแต่งยังไงก็ติชมได้นะค่ะ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
