ficเจมส์ แบงค์ แพรวา เพื่อนรัก..รักเพื่อน
เขียนโดย 
regensy
วันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 16.53 น.
แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2558 12.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) ใครคนนั้น กับ ใครบางคน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมหันหน้าไปมองเจมส์ที่กำลังนอนหลับแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว ชั้งหน้ารักจริงๆเลยไอ้เพื่อนรัก ผมเอามือข้างหนึ่งไปจับหัวเจมส์เบาๆแล้วอีกมือก็ควบคุมพวงมาลัยรถไว้ หื้ย หมั้นใส ผมเอามือขึ้นมาจับพวงมาลัยแล้วก็ขับรถต่อแต่ในใจ ผมมีเรื่องเรื่อหนึ่งที่อยากจะพูดออกมาให้เจมส์ได้ยิน นั้นคือ ผมชอบมันแต่ มันเป็นไปไม่ได้ ผมหันไปมองหน้ามัน แล้วก็หันกลับมาขับรถ มันทำให้ผมแอบยิ้มได้ เจมส์กูเริ่มชอบมึงแล้วว่ะเพื่อน มันเริ่มรู้สึกตัว แล้วมันก็ลืมตาขึ้นมา แล้วหันมองมาทางผม
“ถึงไหนแล้วว่ะแบงค์”
“ถึงพัทยาแล้วอะ กำลังจะไปท่าเรือ”
“กูหลับไปนานป่าวว่ะ”
“ก็ตั้งแต่ขึ้นรถ มึงก็หลับไปเลย กูนั้งคุยคนเดียวละ”
“เปิดเพลงฟังดีกว่า เพลงนี้ๆเพราะมาก”
“เพลงไรของมึงอีกไอ้เจมส์”
“wildest dream ของ taylor swift” มันกดเปิดเพลง ดนตรีของเพลงดังขึ้นชวนน่าข้นหา
“เจมส์กูชอบเพลงนี้ว่ะ”
“กูบอกแล้ว เพลงนี้แม่งเด็ด”
“สัสถึงแล้วๆ” ผมขับรถเข้าไปยันที่จอดรถของท่าเรือแหลมบาลีฮาย เมื่อจอดเสร็จผมก็ดดับเครื่องรถยนต์ เจมส์เปิดประตูออกไปนอกรถ เช่นกัน ผมก็เปิดประตูออกมา
“เชี่ยแบงค์ นี่พัทยา แบงค์นี่พัทยา เฮ้มาถึงพัทยาแล้วโว้ยยยย โอ้ทะเลแสนงามมม ฟ้าสีคร้ามสดใส” เจมส์ตระโกนเสียงดังจนคนแถวนั้นต้องหันมามอง
“สัส เบาๆดิมึงคนมองมึงเต็มเลย”
“เพื่อนเอ๋ย เรามาถึงพัทยาแล้ว คืนนี้กูจะกินกุ้ง หอย ปู ปลาแงกลางชาดหาดนี่แหละ กูจะดื่มดำกับชีวิตพัทยาเว้ยย” ผมมองหน้ามันแล้วก็แอบหัวเราะเบาๆ มันที่ตื่นเต้นกับพัทยาแต่สายตาของผมเหลือบไปเห็น.......
“ไอ้เจมส์ ไปกันเถอะ”
“ไปดิมึงง” ผมกับมันก็เดินไปยังท่าเรือ
“ป้าครับ ตั๋วไปเกาะล้านสองใบครับ”
“60บาทจ้า” ผมยื่นเงินไปให้กับป้าที่เช็คตั๋ว แล้วป้าแกก็ยื่นตั๋วมาให้ ผมคว้ามือของเจมส์แล้วพามันลงเรือ นี่มันตรงเวลาที่เรือออกพอดีเลย ผมกะเจมส์เลือกที่นั้งกัน แต่แล้วผมก็เหลือบตาไปเห็น ใครบางคน นั้งอยู่กับใครอีกคน
“เจมส์ ไปหาที่อื่นนั้งเหอะกูไม่อยากนั้งที่นี่” เจมส์มองหน้าผมแล้วก็เดินย้อนหลังกลับไปเพื่อที่จะหนั้งข้างหลังเรือ ขณะที่ผมเดินกลับ ผมเดินมองใครคนนั้นที่อยู่กับใครอีกคนอย่างไม่ละสายตา
“นี่ครับคุณแบงค์ พอใจกับที่นั้งนี้มั้ยครับ”
“เอ่อๆ พอใจๆ เจมส์ แพรที่เป็นแฟนมึงอะหน้าตาเป็นยังไงว่ะ กูไม่เคยเห็นอะเคยเห็นแต่ผ่านๆ”
“อ่อนี่ไงมึง” เจมส์พูดแล้วก็สไลด์หน้าจอโทรศัพท์แล้วก็กดเปิดรูป ‘แพร’ หญิงสาวคนรักของมัน
“เชี่ย สวยดีว่ะ” ปากของผมพูดว่าสวย แต่ความจริงคือมันมีบางอย่าง!!
“สัสมึงอย่ามาจีบแฟนกูนะ” เจมส์พูดแล้วหันมามองหน้าผม ผมก็หันไปมองหน้ามัน สายตาส่งต่อกันแล้วพูดว่า
“ถ้ากูจะจีบแฟนของแฟนมึงอะ จะได้ป่ะ” ผมพูดแล้วก็ยักคิ้วซ้ายเบาๆใส่มัน
“แฟนของแฟนกู ก็กูอะดิ แบงค์เรื่องนี้กูไม่เล่นนะเว้ย กูรักแฟนของกู มึงก็ต้องรักแฟนของมึง มึงอย่ามาพูดเล่นแบบนี้กับกู กูไม่ชอบ”
“กูพูดจริง” หน้าของผมกับเจมส์ที่จ้องมองกัน ผมเอามือไปจับที่หัวใจของเจมส์ จังหว่ะที่เต้นคือไม่เหมือนเดิม ใจของมันเต้นแรง
“แบงค์ มึงทำอะไร”
“กูจับหัวใจมึงไงว่าเต้นยังไงแต่แม่งก็เต้นแรงอะ หรือว่ามึงก็ชอบกูเหมือนกัน”
“ใช่ กูชอบมึง แต่กูรักมึงไม่ได้ เราอย่าคิดเลยไปกว่าเพื่อนเลย เราอยู่กันแบบเพื่อนดีกว่านะแบงค์”
“มึงไม่คิดว่าแฟนจะนอกใจมึงบ้างหรอว่ะ”
“แบงค์ มึงหยุดคิดเรื่องนี้ มึงกะกูเป็นได้แค่เพื่อนกัน ทั้งๆที่เราต่างคนต่างคิดกันเกินเพื่อน แต่เราก็ต้องหักห้ามหัวใจ มึงเข้าใจที่กูพูดใช่มั้ย” ผมพยักหน้าแล้วก็หันมากดโทรศัพท์ เช่นเดี่ยวกันมันก็ก้มหน้ากดโทรศัพท์พร้อมกับผม
“ไลน์” “ไลน์” ไลน์ของผมกับเจมส์เด้งขึ้นพร้อมกันราวกับคนที่ส่งมาหาอยู่ใกล้กันจนนัดได้ว่าควรส่งมาพร้อมกัน
“แบงค์ เราไปหาแกที่ห้องอะ เราไม่เจอแกที่ห้องเลย แกไม่อยู่ห้องหรอ” แพรวาไลน์มาหาผม เจมส์แอบยื่นหน้ามาอ่านไลน์ของผม
“อือแปลกดีเนอะ แฟนเราสองคนลายมาพร้อมกันแล้วยังพูดเรื่องเดียวกันอีก ตลกว่ะ” ผมหันไปยิ้มให้กับเจมส์ แล้วก็กดตอบไลน์แพรวาไป
“เราก็ไปหาแพรวามาที่ห้องอะ ไม่เจอแกเหมือนกัน คิดถึง อยากเจอ”
“ไลน์”
“เราอยู่พาราก่อนอะ แกไม่ต้องมาหาเราหรอกๆ”
“เราอยากไปหาอะ อยู่ชั้นไหน ตรงไหน เดี่ยวเราไปตอนนี้เลย” ผมพิมพ์เสร็จก็หันไปถามเจมส์ว่า
“เจมส์ แพรถามมึงหรือเปล่าว่าอยู่ที่ไหน”
“ถามดิ กูตอบไปว่าอยู่ที่ห้องแบงค์”
“ดีมากมึง มึงถามไปเลยว่าแพรอยู่ที่ไหน”
“ไลน์”
“เราจะไปบ้านพ่อต่ออะ คิดถึงพ่อกับแม่ แบงค์ไม่ต้องมาหาเราหรอกนะๆ”
“นี่มีความลับอะไรกับเราหรือเปล่าแพรวา”
“แบงค์ คนคบกันมันต้องเชื่อใจกันดิว่ะ หรือว่าแบงค์ไม่เชื่อใจเรา”
“เชื่อ งั้นเดี่ยวเจอกันนะ”
“บ๊ายนะแบงค์”
“เจมส์ แพรตอบว่าไง”
“แพรตอบว่า อยู่พาราก่อน”
“โอเครเลยมึง แพรก็คงไม่มาตามมึงที่ห้องกูหรอกมั้ง”
“ถ้าตามมากูก็ซวยสิคร้าบบไอ้แบงค์” มันเอามือมาโอบหลังของผมไว้แน่น
ผ่านไป20นาที ผมเผลอลืมตาขึ้นมาหลังจากที่ผมหลับไป หัวของผมที่กำลังซบลงไปทีไหลของเจมส์ค่อยๆเงยขึ้นมามองทะเล และท้องฟ้าที่สวยงาม
“แบงค์ตื่นแล้วหรอว่ะมึง เชี่ยูตื่นเต้น มึงมาตื่นเต้นกะกูหน่อย วิวสวยสัสๆอะ มึงงง”
“อย่าเยอะนักไอ้เจมส์ ไปถึงค่อยเยอะ5555”
“อีก5นาทีเรือจะถึงฝั่งแล้วนะครับ ขอให้ทุกคนหยิบสัมภาระของตัวเองไปให้เรียบร้อยด้วยนะครับ” เสียงของคนขับเรือบอกกับผู้คนที่นั้งเรือทุกคน ผมหันหน้าไปมองด้านหลังที่เห็นใครบางคนกับใครอีกคน ตอนนี้เขาสองคนนั้งมองตากันราวกับแฟน หรือไม่ก็คนรู้ใจกัน
“เชี่ยเจมส์ เก็บของแล้วลงมาอะ ยังไม่ต้องตื่นเต้น พอลงไปถึงอะ รีบตามกูมา”
“ทำไมว่ะกูอยากไปเดินเล่นอะ”
“เอ่อ ทำตามที่กูพูด แล้วกูมีไรจะบอกมึง”
“บอกมาเลยดิว่ะ”
“ถึงก่อนค่อยบอกดีกว่า อย่าพึ่งเลย”
“เรือจอดแล้วนะครับ ลงได้เลย” เสียงคนขับเรือบอกกับผู้โดยสารดังขึ้น
“แบงค์ ไปเหอะๆ” เจมส์คว้ามือผมแล้วก็ลุกขึ้น แต่ผมมองเห็นใครบางคน เดินจับมือกับใครคนนั้น โดยที่ไม่หันมาสนใจกับใครคนนี้แม้แต่นิดเดียว
“เจมส์ อย่าพึ่ง ค่อยลงคนท้ายๆ มึงฟังกู แล้วมึงอย่าตกใจนะ มันคือเรื่องจริง ซึ่งกูเห็นมาตั้งแต่ลงรถแล้ว คือว่า .....” เจมส์ตั้งใจฟังเรื่องที่ผมเล่าอย่างใจจดจ่อ
“แบงค์ มึงไม่ได้โกหกกูใช่มั้ย” เมื่อเจมส์ฟังเรื่องที่ผมเล่า ก็ถึงกับนิ่ง
“มึงใจเย็นๆก่อน ตอนนี้เราลงไปจากเรือนี้ แล้วก็ไปเที่ยวเล่นให้สบาย ส่วนเรื่องนั้น เราค่อยคุยกัน มึงเข้าใจใช่มั้ย”
“เข้าใจ แต่เชี่ยแม่ง กูเครียดว่ะ”
“กูก็ไม่ต่างจากมึงหรอกแต่ว่า เครียดทำเชี่ยอะไร ไปเล่นน้ำให้ลืมความเครียดกัน”
“เอ่อว่ะเชี่ย นี่มันพัทยา” เจมส์คว้ามือผมแล้วลงจากเรือ
“แบงค์ถ่ายรูปให้กูหน่อย เอ้ยไม่ดิๆ”
“อะไรของมึง” เจมส์เดินไปหานักท่องเที่ยวชาวฝรั่ง แล้วพูดอะไรกับเขาซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
“แบงค์ มาถ่ายรูปกับกูๆ” ว่าแล้วเจมส์ก็ยืนข้างๆผม แล้วก็ยืนทำท่าที่มันคิดว่าหล่อของมันอะนะ 5555
“ 1.2.3” เสียงนักท่องเที่ยวชาวฝรั่งนับ เสร็จแล้วผมกับเจมส์ก็เดินไปดูรูป
“thank you” เจมส์หันไปขอบคุณนักท่องเที่ยวชาวฝรั่ง แล้วคว้ามือผมพาวิ่งไปยังทะเล
“แบงค์ ไปเล่นทะเลกันน กูอยากเล่นแล้วว”
“เชี่ยเจมส์ มึงลืมหรือเปล่าว่าเรามีสัมภาระ ไปหาที่พักก่อนค่อยมา”
“ไปเร็วๆดิ กูอยากเล่นน้ำ” เมื่อเจมส์พูดเสร็จ ผมก็หันไปถามคนแถวนั้นว่า
“มีทีพักที่ไหนดีดีมั้งครับ”
“อ่อ โรงแรมตรงนู้น ที่นี่หรูมากหนูลองไปดูนะ ราคาก็ไม่แพงด้วย” ลุงก็ชี้ไปยังที่พักที่อยู่ไม่ไกลจากชายหาดมากเท่าไหร่
“ขอบคุณมากครับลุง” ผมหันไปมองเจมส์ที่กำลังตะลึ่งกับชายหาดที่สวยงามของเกาะล้านอยู่ แล้วตบหัวมันให้มันสนใจผม
“ไปหาที่พัก กูได้ที่พักแล้ว ไปเถอะ”
“เรียกกูดีดีก็ได้ครับไอ้แบงค์”
“เรียกแล้วมึงไม่หันอะครับบ” ผมจับมือมันแล้วพามันเดินไปหาตุกตุ๊กที่อยู่ด้านหน้า
“ลุงครับไปโรงแรมตรงริมชายหาดอะครับ”
“ 40บาทครับหนู” ผมยื่นเงินเป็นจำนวน40บาทให้กับลุงคนขับแล้วก็ขึ้นมานั้งบนรถพร้อมกับขนสัมภาระขึ้นมา
“เจมส์ ขึ้นมาดิมึง” ผมและเจมส์นั้งมองชายทะเลที่สวยงามไปเรื่อยๆจน
“ถึงแล้วครับหนุ่มๆ”
“เจมส์ถึงแล้ว ลงไปดิ” เจมส์ลงจากรถแล้วผมก็ลงตามไป
“ขอบคุณครับลุง” ผมหันหน้าไปมองโรงแรม แล้วหันหน้าไปมองไอ้เจมส์ แล้วผมก็เดินเข้าไปในนั้น
“สวัสดีค่ะ กี่ห้องดีค่ะ”
“1ห้องครับ”
“ได้เลยค่ะ ห้องเบอร์0889นะค่ะ ชั้น8ของโรงแรม นี่คีย์การ์ดค่ะ ทั้งหมด2500บาทค่ะ” ผมยื่นเงินให้กับพนักงาน เป็นจำนวน3000บาท
“รับเงินมา3000บาทนะค่ะ เงินทอนห้าร้อยบาทเดินตรงไปแล้วเลี้ยงซ้ายจะเจอลิฟต์ส่วนด้านล่างจะเป็นร้านกาแฟถ้าอยากดื่มก็ลงมานั้งดื่มแล้วชมวิวได้นะค่ะ แล้วหน้าชายหาดจะมีร้านอาหารทะเลอยู่ถ้าหิวก็ไปใช้บริการได้ค่ะ ถ้าไม่อยากไปทางเรามีเมนูวางไว้บนชั้นแล้วก็ใช้โทรศัพท์ในห้องโทรเรียกเพื่อสั้งอาหารได้ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ” ผมยิ้มให้กับพนักงานแล้วก็หยิบคีย์การ์ดแล้วลากไอ้เจมส์ที่กำลังตื่นตากับน้ำทะเลขึ้นไปเอาของวางไว้บนห้อง เมื่อผมเดินผ่านร้านกาแฟ ผมก็เหลือบตาไปเห็นใครคนนั้น กับใครบางคนที่นั้งด้วยกัน ผมมองจ้องไปแต่ก็เหมือนไร้วีแววว่าคนที่ผมกำลังมองจะมองเห็นผม
“แบงค์ เห็นเหมือนที่กูเห็นใช่ป่ะ”
COMEING SOON
……….
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
