รักอันตราย

หลังจากกินข้าวพูดคุยกันเสร็จพิมและแม่ก็กลับบ้านแต่ยังเหลือแก้วซึ่งโทโมะไม่ยอมให้กลับ

"เธอเป็นใคร"แม่โทโมะถาม

"หนูชื่อแก้วค่ะ"

"เป็นอะไรกับลูกชายฉัน"

"ก็แฟนไงครับ"โทโมะตอบแทนแก้ว

"ทำงานอะไร"

"เอ่อ..ก็มีทำร้านกาแฟกับเพื่อนแล้วบางวันก็ไปร้องเพลงค่ะ"

"จนงั้นสิ"

"แม่ครับ"

"เงียบไปฉันไม่ได้คุยกับแกโทโมะ"

"ค่ะจน"

"ไม่เห็นมีอะไรเหมาะสมกับลูกชายฉันเลย"

"แค่หนูจนก็ไม่เหมาะสมหรอคะ คนจนไม่มีสิทธิรักใครเลยหรอคะจนแล้วยังไงหรอหนูก็ไม่ได้ไปทำความเดือดร้อนให้ใครคุณแม่ไม่ต้องกลัวหรอกนะคะว่าหนูจะเกาะลูกชายแม่กิน"

"ก็ดี๊ ฉันจะคอยดูว่าจะไปกันได้สักเท่าไร่"

"ค่ะหนูจะรักกับลูกชายคุณแม่ให้นานที่สุดเลยค่ะ"

แม่โทโมะส่ายหัวมองหน้าแก้วแบไม่พอใจแล้วเดินขึ้นห้องไป

"เธอนี่ใจร้อนชะมัด"

"พาฉันกลับบ้านได้ละ"

"ดึกแล้วนอนที่นี่ก่อนเถอะพพรุ่งนี้เดี๋ยวไปส่ง"

"งั้นฉันกลับเอง"

"นี่ๆ เดี๋ยวสิ"

-หากฉันทำตามใจสั่งจะผิดมชหรือปะ....-

"ฮัลโหลป๊อปมีอะหรือป่าว"

(แก้วตอนนี้เธออยู่ไหน)

"ฉันอยู่บ้านนายโทโมะ มีอะไรหรอ"

(บ้านเธอถูกวางเพลิงน่ะ ตอนนี้ไฟไม้บ้านไม่เหลืออะไรเลย แก้วเธอได้ยินฉันมั้ย แก้ว)

"ได้ยิน"

(เธอโอเคนะ)

"อื้ม โอเค"

(ผู้กองบอกว่าน่าจะเป็นพวกที่เราเคยเข้าไปสืบน่ะแต่ไม่แน่ใจว่าเป็นพวกไหนแต่ดธอไม่ต้องกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกนะเพราะว่ามันน่าจะคอยสุ่มดูพวกเราอยู่)

"แต่บ้านฉันถูกไฟไหม้นายจะไม่ให้ฉันไปที่นั่นได้ไง"

(ฉันเข้าใจ แต่มันไม่ปลอดภัย)

"แล้วชีวิตฉันมันเคยปลอดภัยหรอ"โทโมะที่ยืนฟังและมองแก้วอยู่เอามือมาจับมือแก้วไว้แน่น

(แต่นี่มันไม่เหมือนเดิม เธอทำตามที่ฉันบอกเถอะนะฉันเป็นห่วงเธอ)

"ก็ได้ แล้วนายไม่เป็นอะไรใช่มั้ยพวกมันคงไม่สุ่มดูฉันแค่คนเดียวหรอกจริงมั้ย"

(เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอกฉันเป็นผู้ชาย ถ้าเธออยู่กับโทโมะแล้วเธอปลอดภัยเธอก็อยู่กับเขาเถอะ)

โทโมะแย่งโทรศัพท์แก้วไป

"นี่นาย"

"ผมจะดูแก้วเองคุณไม่ต้องเป็นห่วง"

(ฝากด้วยนะครับ งั้นผมวางแล้วนะ)

"ครับ"โทโมะคืนโทรศัพท์แก้วคืน"เธอโอเคนะ"

แก้วเงียบไม่มองหน้าโทโมะ

"เธออยู่กับฉันที่นี่แหละไม่ต้องไปอยู่ที่อื่นหรอก"

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม ถ้าตอนนั้นฉันอยู่ที่บ้านมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก"แก้วเอามือทั้งสองข้างทุบตีที่อกของโทโมะจนโทโมะเซนิดๆแล้วเอามือมาจับมือที่ทุบตีทั้งสองไว้แต่แก้วก็ยังพยายามทุบโทโมะ

"แล้วถ้าเธออยู่บ้ามันจะเกิดอะไรบ้างเธอบ้างสิ ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะอยู่ยังไง"โทโมะตะคอกใส่แก้วด้วยความเป็นห่วงแล้วดึงแก้วมากอดไว้

"เธอไม่ต้องพยายามเข้มแข็งตลอดเวลาหรอกนะอยู่กับฉันอ่อนแอบ้างก็ได้"

"ฉันไม่เป้นอะไรปล่อยได้ละ"แก้วผลักโทโมะออก