รักอันตราย

"เมื่อไหร่จะเสร็จ"
"เสร็จแล้ว"แก้วรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที
"ขอบคุณ"
"เธอชื่ออะไร"
"แก้ว"แก้วตอบตอบไปแบบเซ็งๆ แล้วมองหน้าเขานิดๆ"ฉันไปได้ยัง"เค้าเงยหน้ามามองฉัน
"ไปส่งฉันก่อน"อะไรนะนี่เขาจะให้ฉันไปส่งหรอบ้าที่สุด
"หยุดด่าฉันในใจ"รู้ได้ไงเนี่ย"เธอเป็นคนพาฉํนมาที่นี่ทั้งที่ฉันจะถึงบ้านอยู่แล้วแต่ต้องมาเจอสถานการณ์บ้าๆนั้นเธอต้องรับผิดชอบดดยการพาฉันไปส่งที่บ้านเพราะฉันไม่มีรถมา"พูดมากชะมัด
"เออๆรีบเดินตามมา"
"พูดจาให้มันดีๆหน่อยเป็นผู้หญิงจริงรึป่าว"
"รีบเดินตามมาเถอะค่ะคุณหมอโทโมะ"ฉันอยากจะบ้าฉันรีบเดินนำเขาไปที่รถทันที
 
บนรถ
"บ้านนายอยู่ไหน"
"ก็แถวxxx"นั่นมันแถวที่เกิดเรื่องนี่ถึงว่าทำไมมาเดินอะไรดึกๆดื่นๆ
"แล้วเธอทำงานอะไรทำไมต้องยิงกันขนาดนั้นตัวเธอก็มีแต่แผลรอยฟกช้ำ"
"หึก็มันคืองานหนิเพื่องานฉันยอมแผลแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกถือว่าคุ้มกับสิ่งที่ได้มา"
"งานที่ว่านี่งานอะไร"
"ฉันเป็นนักสืบทำงานกับตำรวจมาหลายปีแล้วแล้วไอ้ที่ยิงกันน่ะเขากำลังจับพวกค้ายาเสพติดอยู่นายนั่นแหละไปเดินไม่รู้เวล้ำเวลา"
"ใครจะไปรู้"
-หากฉันทำตามใจสั่งจะผิดหรือปะ....-
"ฮัลโลป๊อปเป็นไงบ้าง นายไม่เป็นไรใช่มั้ย"
(ไม่เป็นไร แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นไงบ้าง)
"ก็ไม่เป็นอะไร แล้วงานโอเคมั้ย"
(งานก็โอเคจับตัวคนร้ายได้ทั้งหมดตอนนี้ตำรวจกำลังสวบสวนอยู่)
"นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ดูแลตัวเองด้วย"
(เธอก็เหมือนกัน งั้นแค่นี้ก่อนนะฉันจะกับบ้านแล้วเหนื่อยมาก)
"ขับรถดีๆนะ"
(คร้าบบบคุณเพื่อน)
"แฟนหรอ"
"เพื่อน"จะถามอะไรนักหนาเนี่ยนั่งเงียบๆไม่เป็หรือไง"บ้านนายหลังไหนเนี่ย"
"หลังข้างหน้านี้เลย"แก้วเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านโทโมะแล้วจอดใกล้ๆหน้าบ้าน
"เข้ามาก่อนสิ"โทโมะชวนแก้วเข้าบ้าน 
"ไม่ล่ะ ฉันกลับเลยดีกว่า"
"งั้นก็ขับรถดีๆนะฉันเข้าบ้านก่อน"
"อืม"แก้วขับรถออกมาจากบ้านโทโมะทันทีเมื่อกล่าวลากันเสร็จ
  .
  .
  .
 ผมเดินขึ้นไปบ้านดีนะที่ทุกคนนอนกันหมดไม่งั้นคงไม่ได้นอนกันอีกนานผมกลับมานอนคิดเรื่องผู้หญิงคนนั้นอยู่นานเป็นผู้หญิงทำไมต้องไปทำงานที่อันตรายขนาดนั้นต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่อยากมีงานที่สบายๆ
"นี่เราจะคิดถึงผู้หญิงคนนั้นทำไมเนี่ยรกสมองนอนดีกว่า"โทโมะพูดกับตัวเองด้วยความสงสัยแล้วปิดไฟตรงหัวเตียงเพื่อนอน
แต่โทโมะกลับนอนพลิกไปพลิกมาอยู่นานเพราะนอนไม่หลับแล้วเขาก็หลับไป