รักอันตราย

"เมื่อไหร่จะเสร็จ"

"เสร็จแล้ว"แก้วรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที

"ขอบคุณ"

"เธอชื่ออะไร"

"แก้ว"แก้วตอบตอบไปแบบเซ็งๆ แล้วมองหน้าเขานิดๆ"ฉันไปได้ยัง"เค้าเงยหน้ามามองฉัน

"ไปส่งฉันก่อน"อะไรนะนี่เขาจะให้ฉันไปส่งหรอบ้าที่สุด

"หยุดด่าฉันในใจ"รู้ได้ไงเนี่ย"เธอเป็นคนพาฉํนมาที่นี่ทั้งที่ฉันจะถึงบ้านอยู่แล้วแต่ต้องมาเจอสถานการณ์บ้าๆนั้นเธอต้องรับผิดชอบดดยการพาฉันไปส่งที่บ้านเพราะฉันไม่มีรถมา"พูดมากชะมัด

"เออๆรีบเดินตามมา"

"พูดจาให้มันดีๆหน่อยเป็นผู้หญิงจริงรึป่าว"

"รีบเดินตามมาเถอะค่ะคุณหมอโทโมะ"ฉันอยากจะบ้าฉันรีบเดินนำเขาไปที่รถทันที

บนรถ

"บ้านนายอยู่ไหน"

"ก็แถวxxx"นั่นมันแถวที่เกิดเรื่องนี่ถึงว่าทำไมมาเดินอะไรดึกๆดื่นๆ

"แล้วเธอทำงานอะไรทำไมต้องยิงกันขนาดนั้นตัวเธอก็มีแต่แผลรอยฟกช้ำ"

"หึก็มันคืองานหนิเพื่องานฉันยอมแผลแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกถือว่าคุ้มกับสิ่งที่ได้มา"

"งานที่ว่านี่งานอะไร"

"ฉันเป็นนักสืบทำงานกับตำรวจมาหลายปีแล้วแล้วไอ้ที่ยิงกันน่ะเขากำลังจับพวกค้ายาเสพติดอยู่นายนั่นแหละไปเดินไม่รู้เวล้ำเวลา"

"ใครจะไปรู้"

-หากฉันทำตามใจสั่งจะผิดหรือปะ....-

"ฮัลโลป๊อปเป็นไงบ้าง นายไม่เป็นไรใช่มั้ย"

(ไม่เป็นไร แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นไงบ้าง)

"ก็ไม่เป็นอะไร แล้วงานโอเคมั้ย"

(งานก็โอเคจับตัวคนร้ายได้ทั้งหมดตอนนี้ตำรวจกำลังสวบสวนอยู่)

"นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ดูแลตัวเองด้วย"

(เธอก็เหมือนกัน งั้นแค่นี้ก่อนนะฉันจะกับบ้านแล้วเหนื่อยมาก)

"ขับรถดีๆนะ"

(คร้าบบบคุณเพื่อน)

"แฟนหรอ"

"เพื่อน"จะถามอะไรนักหนาเนี่ยนั่งเงียบๆไม่เป็หรือไง"บ้านนายหลังไหนเนี่ย"

"หลังข้างหน้านี้เลย"แก้วเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านโทโมะแล้วจอดใกล้ๆหน้าบ้าน

"เข้ามาก่อนสิ"โทโมะชวนแก้วเข้าบ้าน 

"ไม่ล่ะ ฉันกลับเลยดีกว่า"

"งั้นก็ขับรถดีๆนะฉันเข้าบ้านก่อน"

"อืม"แก้วขับรถออกมาจากบ้านโทโมะทันทีเมื่อกล่าวลากันเสร็จ

  .

  .

  .

 ผมเดินขึ้นไปบ้านดีนะที่ทุกคนนอนกันหมดไม่งั้นคงไม่ได้นอนกันอีกนานผมกลับมานอนคิดเรื่องผู้หญิงคนนั้นอยู่นานเป็นผู้หญิงทำไมต้องไปทำงานที่อันตรายขนาดนั้นต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่อยากมีงานที่สบายๆ

"นี่เราจะคิดถึงผู้หญิงคนนั้นทำไมเนี่ยรกสมองนอนดีกว่า"โทโมะพูดกับตัวเองด้วยความสงสัยแล้วปิดไฟตรงหัวเตียงเพื่อนอน

แต่โทโมะกลับนอนพลิกไปพลิกมาอยู่นานเพราะนอนไม่หลับแล้วเขาก็หลับไป