Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า
เขียนโดย 
Rawplayoff
วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.43 น.
แก้ไขเมื่อ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2558 08.53 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9) ตอนที่ 9 ไม่เข้าใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า
(ตอนที่ 9)
ณ บ้านของแก้ว
“พี่แก้ว เฟย์ขอโทษค่ะ” เฟย์พูด
“เฟย์ ฉันเคยเตือนกี่รอบแล้วว่าให้เลิกยุ่งกับพวกเขาซะ ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นแบบเมื่อกี้อีก นั้นดีแค่ไหนแล้วที่ฉันกับโทโมะไปทันและบังเอิญโชคดีที่ฉันรู้จักกับมัน เฟย์ ฉันรู้ว่าเธอตัดพวกเขาไม่ได้ เธอเป็นห่วงพ่อกับแม่ ห่วงน้องชายของเธอ แต่มันก็เพื่อความปลอดภัยของเธอเองด้วย” แก้วพูดด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ว่ายังไงเลขาสาวของเธอก็คงไม่ยอม
“เฟย์ขอโทษค่ะที่ทำให้พี่แก้วลำบากใจแต่ยังไงเฟย์ก็คงทำตามี่พี่แก้วขอไม่ได้จริงๆ” เฟย์ตอบเสียงอ่อย
“แต่เฟย์ก็ต้องดูสิ่งที่พวกเขาทำไว้กับเฟย์ด้วย เห็นไหมว่ามันร้ายแรงขนาดไหน คนเป็นพ่อเป็นแม่ถ้ารักลูกจริง เขาไม่ทำแบบนี้หรอกนะ!” แก้วว่า
“แต่ว่า..” เฟย์กำลังจะแย้งแต่แก้วพูดขึ้นซะก่อน
“เอาเหอะ เรื่องของเฟย์ เฟย์อยากจะคิดยังไงจะทำอะไรมันก็เป็นสิทธิ์ของเฟย์ ฉันไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว” แก้วไม่อยากฟังคำแก้ตัวรีบปลีกตัวหนีมานั่งสงบสติอารมณ์คนเดียว
“พี่แก้ว เฟย์แค่..” เฟย์กำลังจะตามแก้วแต่ถูกโทโมะดึงไว้ก่อน
“เฟย์ฉันว่าเธอกลับไปก่อนเถอะ ปล่อยให้แก้วเขาเย็นลงกว่านี้แล้วค่อยคุยกันอีกที” โทโมะพูด
“พี่โทโมะ พี่แก้วเขาโกรธเฟย์ เขาผิดหวังในตัวเฟย์” เฟย์น้ำตาคลอ
“เขาแค่โมโหเพราะเป็นห่วงเท่านั้น ไม่ได้โกรธเฟย์หรอก เชื่อสิ” โทโมะพูดกล่อมพร้อมกับปาดน้ำตาบนแก้มขาวเนียน เฟย์มองโทโมะแล้วหันไปมองแก้วก่อนจะขอตัวกลับคอนโดตามที่ชายหนุ่มว่า
“คุณหนูครับ” โทโมะเรียกเจ้านายสาวที่นั่งประสานมือกุมหน้าผากตัวเอง เขานั่งลงข้างล่างพื้นเพื่อสบตาใต้ฝ่ามือบางนั้น แก้วมองโทโมะก่อนจะโผกอดตัวเขาอย่างเหนื่อยอ่อน
“ฉันไม่น่าไปว่าเฟย์แรงแบบนั้นเลย” แก้วซุกหน้าบนบ่าชายหนุ่มพูดเสียงอู้อี้แต่ก็ไม่ใช่จะฟังไม่รู้เรื่อง
“คุณหนูก็แค่เป็นห่วงเขาไม่ใช่เรอะครับ ถึงได้พูดออกไป” โทโมะพูด
“ฉันกลัวว่าเฟย์จะเป็นอันตราย แต่ถึงอย่างนั้นยัยเฟย์ก็ยังดื้อขัดฉันทุกครั้ง เรื่องอื่นยัยเฟย์ไม่เคยคิดจะขัดมีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่ห้ามเท่าไรก็ไม่เคยฟังสักที ยังดีที่ฉันยังต่อรองกับเฉินได้ไม่งั้นคงไม่ฉันก็มันที่ต้องนองเลือดกันไปข้าง...” แก้วถอนหายใจเบาๆแล้วกระชับวงแขนมากขึ้น
“ที่จริงตอนนั้นคุณหนูไม่น่าเข้าไปคนเดียว น่าจะให้ผมเข้าไปด้วย มันเสี่ยงเกินไป” โทโมะพูดถึงตอนที่แก้วแยกไปคุยกับเฉินโดยไม่ให้เขาตามไปด้วย
“ไม่เป็นไร นายอยู่กับเฟย์น่ะถูกต้องแล้วและอีกอย่างฉันน่ะดวงดีจะตาย ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอก” แก้วเลิกกอดแล้วจ้องโทโมะด้วยรอยยิ้มบางเบา
“แต่คนเรา..ไม่ได้ดวงดีเสมอไปหรอกนะครับ” โทโมะว่า
“ถ้ามันจะตายจริงๆในสักวันมันก็คงต้องตาย เพราะคนบางคน ก็ไม่สมควรมีชีวิตรอดมาตั้งแต่แรก..............เหมือนกันฉัน” แก้วพูดจบก็ผละตัวทิ้งให้โทโมะมึนงงกับประโยคคลุมเครือไม่แถลงไขของเธอต่อไป
ณ วันงานปาร์ตี้ที่ผับ Curse ตอนดึก
“ฟาง ผมทำอะไรผิด ทำไมคุณต้องบอกเลิกผมด้วย!?” ชายหนุ่มหล่อขาว สูง หน้าตาพอประมาณพูดกับหญิงสาวที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่ในชุดเดรสดำรัดรูปตัดกับริมฝีปากแดงจัดและตาที่คมกริบ เธอหันมามองก่อนจะเดินเข้ามาเชิดคางของเขาด้วยรอยยิ้มเย้ายวน
“เข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว ใครบอกว่าฉันกับนายกำลังคบกัน นายมันก็แค่ของทานเล่น ขบเคี้ยวบ่อยๆมันก็ต้องเบื่อเป็นเรื่องธรรมดา” ฟางว่าพร้อมกับลูบไล้โครงหน้าชายหนุ่ม ทันทีที่กล่าวจบเธอก็สะบัดหน้าเขาทิ้งอย่างไร้เยื่อใย
“ผมไม่เข้าใจ ทะ ทำไมล่ะ ทั้งที่ตลอดมาผมนึกว่าคุณ” ชายหนุ่มดึงแขนฟางไว้พร้อมกับขอเหตุผล
“ปล่อย เรื่องของเรามันไม่เคยมีมาตั้งแต่แรกแล้ว ปล่อยมือซะ!” ฟางพยายามกระชากแขนกลับแต่เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆไม่สามารถสู้แรงคนตัวใหญ่ได้อยู่ดี
เพี๊ยะ!
ฟางตบหน้าชายหนุ่มอย่างแรงทำให้เธอดึงแขนกลับมาได้ในขณะที่ชายหนุ่มยังเบลอๆกับแรงฟาดของเธอเอง
“อย่ามายุ่มย่ามกับฉัน สกปรก” ฟางกัดฟันพูดและมองกลับด้วยแววตาดุดัน
“หนอย!” ชายหนุ่มเข้ามาพุ่งตัวเข้ามาดึงเธออีกครั้งพร้อมกับง้างมือจะทำร้าย ฟางตกใจเพราะไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มที่ดูนิสัยดีจะเผยไตในตอนสุดท้าย เธอหลับตายอมรับชะตากรรมเพราะไม่อาจหลบได้ทัน
พลั่ก!
หมัดหนักซัดเข้าหน้าชายหนุ่มที่มุ่งร้ายฟางล้มลงไปกองกับพื้นโดยร่างสูงหล่อหน้าเข้มก่อนเขาจะเข้ามาคว้าตัวหญิงสาวรีบพาออกไปจากจุดๆนั้นจนทั้งคู่ก็มาหยุดที่โซนลับตาหรือห้องส่วนที่มีเฉพาะพนักงานเท่านั้นที่เข้าได้
“นี้จะลากฉันไปถึงไหนน่ะ ปล่อยได้แล้ว!” ฟางดึงมือกลับและมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างป็อปปี้ไม่วางตา ขาสวมชุดสูทสีขาวเชิ๊ตดำและกางเกงสีเดียวกัน
“ผมช่วยคุณไว้น่ะ มองอย่างกับผมจะพาคุณไปทำมิดีมิร้าย ขอบคุณสักคำน่ะเป็นไหม?” ป็อปปี้พูด
“ไม่ได้ขอให้สาระแนนิ” ฟางตอกกลับ
“ก็เพราะปากแบบเนี่ย ผู้ชายที่ไหนเขาจะชอบกัน” ป็อปปี้ถอนหายใจแล้วว่า
“ฉันไม่เอาต่างหาก! แล้วคิดยังไงถึงมาที่นี้ ใครเชิญมิทราบห่ะ!” ฟางเถียงเพราะหงุดหงิดที่ถูกป็อปปี้ต่อว่า คนอย่างเธอไม่จำเป็นต้องง้อใคร มีแต่พวกมันต้องมากราบขอขมาเธอเท่านั้น
“ก็คุณเป็นคนบอกให้แก้วพามาด้วยเองไม่ใช่รึไง หรือว่าลืมซะแล้ว” ป็อปปี้กดคิ้วลงข้างหนึ่งพูด
“ฉันเนี่ยนะชวน!? บ้าไปแล้วยัยแก้ว นี้เข้าใจความหมายอะไรผิดไปรึป่าวที่ฉันพูดน่ะหมายถึงคุณโทโมะต่างหากเหล่ายัยเพื่อนบ้าไม่ใช่อีตานี้” ฟางอุทานก่อนจะบ่นอุบอิบกับตัวเอง สงสัยแก้วจะเข้าใจอะไรเธอผิดแน่ๆ
“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ?” ป็อปปี้ถามซ้ำเพราะเหมือนได้ยินฟางบ่นอะไรสักอย่างแต่เขาไม่ได้ยิน ฟางเหล่ป็อปปี้ก่อนจะยักไหล่ขึ้นเล็กๆแล้วยืนครุ่นคิดบางอย่าง ป็อปปี้มองฟางที่นิ่งเฉยต่อคำถามเขาก่อนจะสังเกตเห็นว่าข้อมือของเธอแดงอาจเป็นเพราะตอนที่เถียงทะเลาะกับผู้ชายคนที่ฟางมีเรื่องด้วย
“จะทำอะไร!?” ฟางตกใจเพราะถูกชายหนุ่มดึงข้อมือไปดูหน้าตาเฉย
“อยู่นิ่งๆ เห็นไหมว่ามันแดงอยู่น่ะ” ป็อปปี้เค้นเสียงดุก่อนจะเป่าลูบแผลเบาๆ เหมือนเป่าแผลกล่อมเด็ก ฟางดูการกระทำของชายหนุ่มนิ่งๆก็รู้สึกคับอกแปลกๆ ถึงแม้จะผู้ชายหลายคนคอยเอาใจใส่เธอแต่เธอก็รู้ว่าความจริงใจมันไม่เคยมีจากสายตาเหล่านั้น แต่กลับเห็นสิ่งนั้นในแววตาชายหนุ่มและอาจเป็นเพราะเขาเป็นคู่หมั้นของเพื่อน เธอถึงค่อนข้างไว้ใจเขามากว่าผู้ชายคนอื่นแต่นั้นไม่ได้ทำให้ฟางเชื่อใจผู้ชายมากขึ้นเพียงนิด
“พอแล้วน่า ฉันไม่ใช่เด็กน้อยนะ เป่าอยู่ได้” ฟางเก็บมือแล้วรีบปลีกตัวหนี ป็อปปี้มองตามเล็กๆก่อนจะออกไปข้างนอกตามนัดหมาย
“บ้าเอย ทำไมต้องหน้าแดงด้วย ไม่ๆๆๆ” ฟางตบหน้าตัวเองเตือนสติอยู่หลายที
“ว่าไงแม่เสือสาว ไปสติเฟินเฟ้อมาจากไหนครับ?” ชายหนุ่มหน้ายาวเข้ามาทักเพื่อนสาวของเขา
“เรื่องของฉัน แล้วเป็นไงมาไงถึงมาได้ห่ะเขื่อน ไหนบอกว่าคืนนี้ไม่มีอารมณ์ไง?” ฟางฉกวิสกี้ของเขื่อนมายกซดจนหมดก่อนจะบอกให้พนักงานไปเปลี่ยนแก้วให้ใหม่
“ก็ไม่มีอารมณ์จริงๆนั้นแหละ แต่ให้อยู่บ้านอย่างเดียวก็น่าเบื่อเกินไปเลยออกมาหาเหล้ากิน” เขื่อนว่าพลางรับแก้ววิสกี้แก้วใหม่จากพนักงานก่อนจะชนแก้วกับฟางแล้วจิบ
“พูดแบบเนี่ย รถไฟชนกันอีกล่ะสิ ถึงได้ออกมาหาเหยื่อรายใหม่” ฟางกระตุกยิ้มอย่างรู้ทัน
“รู้ใจจริงๆเลยนะ นั้นขอไปทำตามที่ว่าก่อนล่ะกัน” เขื่อนพูดก่อนจะไป
“พี่แก้วค่ะ ชุดนี้มันจะไม่โป๊เกินไปเรอะคะ เฟย์ว่ามันไม่ค่อยจะ..” เฟย์พูดพลางดึงชายเสื้อปิดเรียวขาสวย เธออยู่ในชุดเกาะอก โชว์เว้าหลัง มีชายผ้ายาวด้านหลังสีขาวทั้งชุดและการที่เธอต้องใส่ชุดนี้ก็เพราะโดนแก้วหลอกให้ใส่แลกกับการทำให้แก้วหายงอนเจ้าตัว
“อ่ะๆ เฟย์ จะไปปิดมันทำไหม ของดีเขามีไว้โชว์ไม่ใช่ปิดเงียบ” แก้วพูดด้วยรอยยิ้มที่แฝงเล่ห์เหลี่ยมเฉพาะตัวของเธอ โทโมะมองแก้วก็ถอนหายใจในความเจ้าเล่ห์ของเธอ
“ทำตัวให้สนุกหน่อยสิ โทโมะ ฉันอุส่าปล่อยให้นายดื่มเต็มที่เลยนะคืนนี้ หัดมีสีสันเข้าไว้พ่อหมาป่าหนุ่ม” แก้วเข้ามาจัดสูทสีดำที่ทับเสื้อเชิ๊ตขาวปลดกระดุมสองเม็ดโชว์แผงอกและสร้อยไม้กางเขนข้างบนตัดกับผมสีน้ำตาลเข้มบนตัวของเขาเป็นอย่างดี
“เปลี่ยนเป็นกลับไปสนุกกับผมที่ห้องดีกว่าไหมครับ” โทโมะพูดให้ได้ยินแค่เขากับแก้วเท่านั้น
“ทะลึ่ง!” แก้วยิงฟันใส่
“แก้ว” ป็อปปี้ตามมาสมทบกับพวกแก้วข้างนอกผับ เขาหันมายิ้มให้ทั้งทุกคนและทุกคนก็ยินดีกันการมาของเขายกเว้นแค่โทโมะที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบพอเท่าไร
“ป็อปนึกว่าแก้วจะพูดเล่นซะอีก ไม่คิดว่าจะเอาจริง...” ป็อปพูดและไล่ตามองชุดเดรสที่ครั้งก่อนแก้วเลือกไว้
“แก้วเคยพูดเล่นซะที่ไหน เข้าไปข้างในกันดีกว่าน่ะ ยัยฟางคงรอแย่” แก้วชักชวนทุกคนเข้างานพร้อมกัน ในระหว่างที่ตามหายัยเพื่อนสาวคนสนิท หนุ่มๆในงานก็ต่างมองเป็นตาเดียวเมื่อเห็นสองสาวสวยในชุดวาบหวิวแต่ติดตรงที่มีสองหนุ่มคอยจ้องเขม่นพวกเขากลับนี้สิ เลยไม่มีใครกล้าเข้าไปทัก
“ฟาง หวาย” แก้วตรงเข้าไปกอดทั้งสองด้วยความรักใคร่และทั้งฟางกับหวายเองก็กอดตอบเธอเช่นกัน ก่อนทั้งสามจะผละตัว
“เป็นไงบ้างหวาย เธอดูสบายดีนะ” แก้วยิ้มให้หวาย สาวแก้มบวมข้างกายเธอ
“ถ้าไม่สบายฉันก็อดเที่ยวน่ะสิ แต่แกนี้ร้ายเหมือนกันน่ะ ควงผู้ชายถึงสองคน ฮึ่มมม ไม่เจอกันพักเดียว ออกตัวแรงเชียวน่ะคุณเพื่อน แถมหล่อๆกันทั้งนั้น” หวายพูดและมองไปที่สองหนุ่มที่ยืนขนานกันอย่างชอบพอ
“ยัยหวาย คนนั้นของยัยแก้วอย่าไปยุ่งส่วนอีกคนฉันจองแล้วย่ะ” ฟางพูดพร้อมชี้ไปทางโทโมะและป็อปปี้แต่เพราะหวายไม่ได้เจอแก้วนานจึงไม่รู้ว่าคนไหนเลยเข้าใจผิดคิดว่าโทโมะเป็นของแก้ว ส่วนป็อปปี้ฟางจอง
“แกจองแล้วไง พ่อหนุ่มสูทขาวนั้นต้องเป็นของฉัน!” หวายท้าดวลฟางทันที
“เฮ้ย!สูทขาวอะไร ฉันหมายถึงคนที่ใส่สูทดำนู่นไม่ใช่ตาบ้านั้น ตานั้นมันคู่หมั้นยัยแก้ว! และอีกอย่างฉันไม่ชอบผู้ชายแสนดีย่ะ ฉันชอบแบดๆแบบคุณโทโมะต่างหาก!” ฟางพูด
“อ้าวเหรอ แฮะๆ ก็ฉันไม่รู้นิ” หวายหน้าแตกดัง เพล้ง แอบผิดหวังที่ป็อปปี้มีเจ้าของเสียแล้ว
“เอ่อใช่ยัยแก้ว ที่ฉันบอกให้แกเอาคู่ควงมาน่ะหมายถึงคุณโทโมะไม่ใช่ป็อปปี้ แบบนี้ก็อดสนุกกันพอดี” ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ แก้วยิ้มกับหวายพอดูออกว่าฟางไม่ค่อยชอบผู้ชายดีๆอย่างที่ปากว่าจริงๆ หนุ่มๆข้างหลังสามสาวไกลๆยืนงุนงงเพราะพวกเธอแอบมองพวกเขาและหัวเราะคิกคักๆกันเองทำให้โทโมะและป็อปปี้มองหน้ากันอย่างมึนๆในขณะที่เฟย์นั้นแยกตัวไปเข้าห้องน้ำ
“แก้ว!” หญิงสาวหันไปสบตาคนที่เรียกชื่อเธอก่อนนัยน์ตาจะเบิกกว้างเมื่อคนตรงหน้านั้นคือ กวิน เพื่อนเก่าสมัยเธอเรียนเมืองนอกและยังเป็นอีกคนที่เธอหักอกเข้าไปเต็มๆ แต่สิ่งที่ทำให้แก้วไม่ค่อยชอบใจนักคือสายตาของเขา มันบ่งบอกได้ดีว่าเขายังรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง
“กวิน..”
ตอนนี้ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ที่รู้พี่โมะหื่นจริงไรจริง ชวนพี่แก้วขึ้นห้องตลอด 555 ฟางร้ายกาจแท้ๆ แก้วเรานิเจ้าเล่ห์มากหลอกกระทั่งเฟย์ // เหมือนเราจะมีตัวละครเสริมกำลังมาเป็นยก =v=;;
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
