Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 
 
 
 
 
 
 
 
 
Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า
 
 
(ตอนที่ 7)
 
 
 
 
 
            “ป้านวลค่ะ ขอกาแฟให้แก้วที่หนึ่งค่ะ” หญิงสาวเอยขอกับแม่บ้านประจำของเธอก่อนจะพาตัวเองมานั่งบนโต๊ะเพื่อรับประทานอาหารตอนเช้า
 
 
 
 
 
            “ไม่มาทานด้วยกันล่ะ โทโมะ” แก้วถามคนที่พึ่งลงมาด้วยสีหน้าบูด โทโมะมองแก้วที่นั่งขำตนก็นึกโมโหเรื่องเมื่อคืน แกล้งปลุกอารมณ์ตัวเขาแล้วก็ทิ้งไปซะดื้อๆทำเขาทรมานทั้งคืน
 
 
 
 
 
            “ไม่ ผมไม่มีอารมณ์” โทโมะตอบ
 
 
 
 
 
            “โกรธฉันเหรอ” แก้วเอนหัวยิ้ม
 
 
 
 
 
            “ก็น่าจะรู้อยู่..” โทโมะพูดเบาแต่ก็ไม่รอดหูแก้วไปได้ เธอจึงเลือกที่จะลอบขำกับท่าทีหงุดหงิดของตัวชายหนุ่มแทน
 
 
 
 
 
            “กาแฟได้แล้วค่ะ คุณหนู” นวลวางแก้วกาแฟให้ แก้วยิ้มขอบคุณแล้วค่อยๆตักเอาข้าวต้มร้อนตรงหน้าทานไปพลางจิบกาแฟไปด้วย โทโมะยืนพิงกำแพงนิ่งๆแล้วเหลือบดูรถยนต์คันใหม่ที่พึ่งมาจอดข้างหน้าบ้านก็เกิดสงสัยว่าเป็นรถของใคร
 
 
 
 
 
            “ยัยแก้วววววว!” ร่างเจ้าของรถวิ่งมาสวมกอดเพื่อนสนิทเธออย่างแนบแน่นเล่นเอาแก้วเกือบสำลักข้าวตาย
 
 
 
 
 
            “โอยยัยฟาง พอเลยแกฉันจะตายเอาได้!” แก้วดันตัวฟางออกแล้วเปลี่ยนเป็นจับมือข้างหนึ่งแทน
 
 
 
 
 
            “สวัสดีค่ะคุณโทโมะ มาทำหน้าที่แต่เช้าเลยนะค่ะ” ฟางส่งสายตากรุ่มกริ้มให้ชายหนุ่ม โทโมะยิ้มตอบพอเป็นพิธีเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนของแก้ว
 
 
 
 
 
            “มัวแต่ยั่วอยู่นั้นแหละ สรุปมาหาฉันหรือมาหาโทโมะกันแน่ห่ะ!?” แก้วรีบดักทาง
 
 
 
 
 
            “มาหาแกนั้นแหละ โธ่ หวงหรือค่ะคุณเพื่อน” ฟางเอานิ้วเกาคางเพื่อนสาวหยอก แก้วปัดแล้วดึงตัวมานั่งร่วมโต๊ะอาหารข้างๆ
 
 
 
 
 
            “สรุปเอาตรงๆ มาทำไม?” แก้วถาม
 
 
 
 
 
            “ฉันจะมาชวนแกไปงานปาร์ตี้ต้อนรับกวินมะรืนนี้ จำได้ไหม มันพึ่งกลับมาจากเมืองนอกเมื่อคืนนี้ ฉันกับหวายเลยจะเลี้ยงต้อนรับมันสักหน่อย” ฟางพูดถึงเพื่อนสนิทอีกคนอย่างกวินสมัยที่เรียนอยู่นอกของทั้งคู่
 
 
 
 
 
            “อืม ไม่รู้สิฉันต้องดูก่อนว่ามีงานอะไรรึป่าว” แก้วลังเลที่จะตอบตกลงเพราะเธอมีหน้าที่การงานต้องดูแล
 
 
 
 
 
            “แก้วไปเถอะน่า นะ กวินมันบอกอยากเจอแกด้วยอ่ะ” ฟางรีบว่า
 
 
 
 
 
            “เอ้อๆ ไปก็ไป” แก้วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะจำยอม
 
 
 
 
 
            “ดีมากเพื่อนเลิฟ ยังไงก็อย่าลืมเอาคู่ควงแกไปด้วยล่ะ” ฟางพูดแล้วเหล่ไปทางโทโมะแต่แก้วกลับไม่ได้คิดว่าเป็นเขาเพราะคู่ควงงานปกติแก้วคือ ป็อปปี้
 
 
 
 
 
            “แล้วจะถามให้” แก้วพูดก่อนจะพาฟางกลับไปที่รถและเตรียมตัวเดินทางไปทำงานที่บริษัทด้วย
 
 
 
 
 
 
            ณ บริษัทศิริมงคลสกุล
 
 
 
 
 
            “ไปด้วยกันนะเฟย์ ถือว่าฉันขอ” แก้วอ้อนเลขาสาวให้ไปปาร์ตี้ด้วยกันเพราะเห็นเฟย์เป็นคนไม่ค่อยเที่ยวก็อยากให้เปิดหูเปิดตาซะบ้าง
 
 
 
 
 
            “มันก็ได้อยู่หรอกค่ะ แต่พี่แก้วต้องจัดการงานให้เสร็จก่อน ห้ามอู้หลับ ไม่งั้นเฟย์ไม่ยอมให้พี่แก้วไปจริงๆด้วย” เฟย์พูด
 
 
 
 
 
            “จ้ะ แล้วนี้อาอรุณไม่เข้างานเรอะ ไม่เห็นหน้าเลย?” แก้วถามหาชายสูงวัยของเธอ
 
 
 
 
 
            “คุณอาอรุณไปคุยงานนอกบริษัทค่ะ จะเข้าช่วงบ่ายๆ” เฟย์ตอบ
 
 
 
 
 
            “นั้นเดียวเย็นนี้ไปหาชุดสวยๆกันกับฉันนะ พอดีป็อปจะมารับไปทานข้าวเย็นด้วย” แก้วรีบนัดหมายกับเฟย์หลังเลิกงาน
 
 
 
 
 
            “เฟย์จะไม่รบกวนพี่สองคนแน่นะค่ะ” เฟย์เริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเป็น กขค หรือป่าว
 
 
 
 
 
            “ไม่หรอก โทโมะก็ไปด้วยเหมือนกัน” แก้วพูดพร้อมหันไปทางโทโมะ
 
 
 
 
 
            “ผมต้องไปด้วยเหรอ?” โทโมะชี้ตัวเอง
 
 
 
 
 
            “ก็ต้องไปสิ นายเป็นบอดี้การ์ดของฉันน่ะอย่าลืมและอีกอย่างคืนปาร์ตี้นายก็ต้องหาชุดดีๆใส่หน่อยไม่งั้นฉันอายเขาตาย เข้าใจไหม” แก้วพูดก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานตัวเอง โทโมะถอนหายใจเบื่อๆแล้วถึงตามเข้าห้องไปอีกคน ไม่ใช่ว่าเบื่อที่ต้องทำตามใจหญิงสาวแต่เป็นเพราะต้องไปดูแก้วกับป็อปปี้หวานใส่กันมากกว่า
 
 
 
 
 
 
            ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
 
 
 
 
 
            “อืม ป็อปว่าชุดนี้ก็สวยนะ เข้ากับแก้วดี” ป็อปปี้เทียบชุดที่เขาเลือกกับร่างแก้วพลางพิจารณา
 
 
 
 
 
            “แต่แก้วว่า แก้วอยากได้ชุดนี้ออกงานมากกว่า” แก้วเอาอีกชุดหนึ่งซึ่งเป็นเดรสสีแดงเพลิงแบบเกาะอกรัดรูปเลยหัวเข่าเล็กน้อยและตัดกับสีผิวขาวผ่องของเธอได้ดี
 
 
 
 
 
            “ไม่ได้!//ไม่ได้ครับ!” โทโมะและป็อปปี้ร้องห้ามพร้อมกันก่อนทั้งคู่จะมองหน้ากันเอง แก้วถึงกับหลุดขำสองหนุ่มและเฟย์ที่ยืนดูสามคนก็ยิ้มอย่างเข้าใจสถานการณ์
 
 
 
 
 
            “ความเห็นตรงกันซะด้วย นั้นแก้วเอาชุดนี้แหละ ช่วยจัดการให้ด้วยนะค่ะ” แก้วบอกพนักงานทำให้สองหนุ่มนิ่วหน้าทั้งคู่ด้วยความหึงหวงร่างบาง
 
 
 
 
 
            “แก้วครับ ป็อปไม่อยากให้แก้วใส่ชุดนั้นน่ะ มันโป๊เกินไป ป็อปหวง” ป็อปปี้ดึงแก้วมากอดหลวมๆ
 
 
 
 
 
            “ถ้าหวงก็ตามดูแก้วดีๆสิ อย่าแอบไปหลีสาวที่ไหน ไม่งั้นแก้วไปกับหนุ่มอื่นจริงๆด้วย” แก้วยิ้มหวาน ป็อปปี้ได้แต่ทำหน้างอเพราะไม่สามารถขัดใจหญิงสาวได้
 
 
 
 
 
            “พี่แก้วพี่ป็อปค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ พวกเราจะไปทานข้าวกันเลยไหมค่ะได้เวลาที่จองไว้พอดี” เฟย์รับของจากพนักงานก่อนจะหันมาถาม
 
 
 
 
 
            “ตามนั้น ว้าย!” แก้วที่ผละจากป็อปปี้ได้สักระยะก็เผลอก้าวพลาดทำให้เจ้าตัวหงายลงไปแต่ยังดีที่โทโมะพุ่งเข้ามารับตัวไว้ได้ทัน แก้วจึงตกอยู่ในอ้อมแขนชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
            ตึกตัก
 
 
 
 
 
            เสียงหัวใจเต้นแรงทันทีที่โทโมะสบตาแก้วและแก้วก็มองตาตอบเช่นกัน ป็อปปี้ที่กำลังอึ้งอยู่ได้สติก็รีบเข้าไปดึงแก้วออกจากโทโมะ
 
 
 
 
 
            “เจ็บตรงไหนไหม!?” ป็อปปี้รีบสำรวจร่างคู่หมั้นสาว
 
 
 
 
 
            “ไม่เป็นไร แก้วโอเค” แก้วพูดก่อนจะมองโทโมะที่ยังนั่งคุกเข่าข้างเดียวจ้องเธอและป็อปปี้
 
 
 
 
 
            “ยังไงก็ขอบคุณมากครับที่ช่วยแก้ว” ป็อปปี้พูดขอบคุณบอดี้การ์ดหนุ่ม โทโมะเลือกที่จะเงียบและเดินผ่านทั้งสองไปอยู่กับเฟย์แทน ในระหว่างรวมรับประทานอาหารบนโต๊ะ ป็อปปี้คอยเอาใจใส่แก้วไม่ขาด คอยตักนู่นตักนี้เสริฟน้ำให้แบบที่ผู้คนต่างเดินผ่านทั้งคู่ยังต้องอิจฉาตาร้อน โทโมะได้แต่ก้มหน้าก้มตากินส่วนเฟย์มองดูทั้งป็อปและแก้วก็แอบคิดว่าเมื่อไหร่ตนจะมีโอกาสแบบนี้บ้าง
 
 
 
 
 
            “เดียวเฟย์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะค่ะ” เฟย์บอกก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำเพราะเธอดันทำน้ำส้มหกเสื้อเลอะเทอะนิดหน่อย
 
 
 
 
 
            “เหนียวไปหมดเลย” เฟย์บ่นขณะก้มหน้าเช็ดคราบน้ำส้มตรงกระโปรงทำให้เธอเดินไปชนชายหนุ่มอีกคนแต่ดีที่ไม่แรงนัก
 
 
 
 
 
            “ขอโทษค่ะ!//ขอโทษครับ!” ทั้งคู่พูดพร้อมกันก่อนเฟย์จะสบตาชายหนุ่มที่มีรอยยิ้มชวนน่าหลงใหล
 
 
 
 
 
            “ตายแล้ว ผมขอโทษที่ทำเสื้อคุณเลอะ” ชายหนุ่มรีบกล่าวเพราะเห็นเสื้อเฟย์เปื้อน
 
 
 
 
 
            “ไม่เป็นไรค่ะ เดียวล้างเอาก็ได้” เฟย์ก้มดูเสื้อตัวเอง จากที่เลอะอยู่แล้วมันก็เลอะเข้าไปอีกด้วยน้ำไวน์ที่ชายหนุ่มถือไว้น่าจะกระเด็นมาโดนตอนที่ชนกัน
 
 
 
 
 
            “ได้ไงล่ะครับ เลอะเทอะขนาดเนี่ย เอางี้ให้ผมพาคุณไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ถือเป็นการไถ่โทษนะ ไปกันเดียวนี้เลยดีกว่า” ชายหนุ่มรีบว่าและลากเฟย์ไปโดยไม่ฟังคำทักท้วงเธอเพียงนิด
 
 
 
 
 
           
            ณ ร้านเสื้อผ้า
 
 
 
 
 
            “ไว้ฉันกลับบ้านไปฉันจะรีบซักคืนให้นะค่ะ” เฟย์พูดหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อย
 
 
 
 
 
            “ไม่ต้องหรอกครับ ผมเขื่อน ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขื่อนแนะนำตัวเอง
 
 
 
 
 
            “เฟย์ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่อุส่าเสียเวลาพาฉันมาเปลี่ยนชุดครั้งนะค่ะ” เฟย์กล่าว
 
 
 
 
 
            “สำหรับคนสวยอย่างคุณเฟย์ ผมยินดีเสมอ หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะ” เขื่อนเอานามบัตรใส่ในถุงเสื้อผ้าแล้วโบกมือลาด้วยรอยยิ้ม เฟย์ยิ้มเขินนิดๆก่อนจะรีบกลับไปหาพวกแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
            ณ บ้านศิริมงคลสกุล
 
 
 
 
 
            ก็อกๆๆๆ!
 
 
 
 
 
            แก้วยืนเคาะประตูอยู่นานสองนานแต่ก็ไม่มีการตอบรับจากคนด้านในเสียที พอเธอจะเคาะอีกครั้งประตูก็ถูกคนข้างในปลดล็อคดัง แก็ก!
 
 
 
 
 
            แอ๊ดดดดด......
 
 
 
 
 
            “มีธุระอะไร” โทโมะแง้มประตูออกให้พอเห็นหน้า
 
 
 
 
 
 
            “ฉันจะมาขอบคุณที่นายช่วยฉันไว้” แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
            “เรื่องนั้นมันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย นั้นราตรีสวัสดิ์” โทโมะพูดจบก็รีบปิดประตูแต่ถูกแก้วขัดไว้ไม่ยอมให้ปิด
 
 
 
 
 
            “ต้องการอะไรอีก” โทโมะพูดน้ำเสียงปนรำคาญ
 
 
 
 
 
            “นายเป็นอะไร ทำไมต้องทำหมางเมินกับฉันด้วย” แก้วรีบว่า
 
 
 
 
 
            “ผมก็เป็นของผมอย่างนี้อยู่แล้ว ช่วยเอามือออกไปด้วย ผมจะนอน” โทโมะว่าแล้วดันประตูแต่หญิงสาวก็ยังยื้อไม่เลิกจนเค้าเลิกปิดแล้วเดินกลับมาที่เตียงตามด้วยแก้วที่เดินตามเข้าห้องมาด้วย
 
 
 
 
 
            “คิดจะปั่นหัวอะไรผะ..อุ๊บ!” โทโมะหันมาตวาดแก้วก่อนปากจะถูกคนที่เขาต่อว่าดูดกลืนเสียงและจูบอย่างดูดดื่ม ชายหนุ่มกวัดแกว่งลิ้นตามจังหวะหญิงสาวตรงหน้าจนทั้งคู่ถอดลิ้นออกจากกันและกัน โทโมะกดคิ้วลงมองหน้าแก้วอย่างมึนๆกับการกระทำเมื่อครู่
 
 
 
 
 
            “ที่นี้จะหายงอแงได้ยัง” แก้วถาม
 
 
 
 
 
            “ผมไม่ใช่เด็กนะ” โทโมะหรี่ตานิดๆ
 
 
 
 
 
            “อ้าวเหรอ ก็เห็นทำตัวยังกับเด็กถูกขัดใจอะไรสักอย่าง เหวอ!” แก้วยิ้มขำก่อนจะถูกโทโมะอุ้มมานอนบนเตียงพร้อมกับคร่อมร่างแก้วไว้
 
 
 
 
 
            “บุกห้องผู้ชายตอนดึก คิดว่าจะรอดกลับไปได้ง่ายๆเรอะ” โทโมะยิ้มมุม
 
 
 
 
 
            “ก็คาดไว้อยู่เหมือนกัน” แก้วทำหน้ายั่วยวนพร้อมกับโอบรอบคอเชื้อเชิญชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
            “คืนนี้ผมไม่ยอมให้คุณหนูหลับแน่” ชายหนุ่มยกตัวแก้วขึ้นมานั่งตักแล้วล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวบางของเธอ แก้วช่วยเขาดึงเสื้อผ้าของเธออีกแรงทำให้เผยเรือนร่างผุดผ่องที่สะท้อนกับแสงข้างนอกเพิ่มความสวยสดงดงามเรียกความต้องการในตัวชายหนุ่มได้ดีเยี่ยม โทโมะยิ้มกริ่มก่อนจะจัดการทุกสิ่งบนร่างของทั้งสองและทำตามใจปรารถนากับหญิงสาวในค่ำคืนที่ยาวนาน
 
 
 
 
 
           
            อีกหนึ่งตัวละครก็ปรากฏกายแล้ว ตอนหน้าจะมาครบคู่รึป่าวมาดูกัน พี่โมะเราเอะอะกินพี่แก้วตลอด หื่นนะเนี่ย ฝากติดตามตอนต่อไปนะก๊าบบบบ // ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นเราก็อย่าลืมคอมเม้นต่อไปเด้อ