Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

 

 

 

 

 

 

Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

(ตอนที่ 6)

 

 

 

 

 

            “งืมม..” เสียงครวญครางยาวเปล่งออกมาจากร่างบางที่พึ่งรู้สึกตัว เธอก่ำผ้าปูแน่นพร้อมกับเอาหน้าซุกหมอนคลายอาการงัวเงียก่อนจะค่อยๆใช้แขนเป็นขาตั้งพยุงตัวเองขึ้นแต่ก็ต้องหยุดกลางทางเพราะเหมือนมีบางอย่างกดหลังเธอไว้

 

 

 

 

 

            “หนัก” หญิงสาวเบี่ยงศีรษะกลับไปหาต้นเหตุก็พบเข้ากับแขนกำยำพาดเอวเล็กของเธออยู่ ตาคู่สวยหลับปริบๆอยู่สักพักแล้วถึงเบี่ยงไปอีกฝั่งของตนก็ถึงกับตะลึง ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้งแทนที่ด้วยความตื่นตกใจเมื่อคนข้างกายคือบอดี้การ์ดหนุ่มของเธอเองและเขายังนอนแก้ผ้าด้วย

 

 

 

 

 

            “เอาจนได้แล้วไง เมื่อคืนเราทำอะไรไปบ้างเนี่ย” แก้วก้มมองร่างกายตัวเองซึ่งสภาพไม่ต่างกันกับเขาก็พึมพำออกมาในความสะเพล่าอีกครั้งหนึ่ง เธอกุมขมับเล็กๆเพราะฤทธิ์เตกีล่าที่เธอทิ้งทวนไปหลายแก้วก่อนจะพลิกตัวยกแขนชายหนุ่มออกแล้วพาตัวเองมานั่งข้างเตียง

 

 

 

 

 

            “โอ๊ะ โอย” แก้วรีบกุมท้องน้อยตัวเองเพราะรู้สึกแปล๊บๆอย่างไม่ได้นัดหมาย แสดงว่าเมื่อคืนคงโดนจัดหนักจัดเต็มไม่ใช่น้อยถึงปวดได้ขนาดนี้ เธอฝืนตัวเองขึ้นยืน สูดหายใจผ่อนความเจ็บเพื่อเตรียมขยับครั้งต่อไป

 

 

 

 

 

            ตุบ!

 

 

 

 

 

            ทันทีที่ก้าวแรกย่างกราย ร่างของแก้วก็ล้มลงไปนอนเพราะขาอ่อนกำลัง หญิงสาวกัดฟันแน่นเพราะมันเหมือนกับครั้งแรกที่เธอพลาดท่าด้วยความจำเป็นไม่มีผิดแต่ผิดตรงที่ครั้งนี้เป็นที่เธอเมานี้สิ

 

 

 

 

 

            “อ้ะ!” แก้วร้องด้วยความตกใจที่ร่างของเธอถูกอุ้มขึ้นมาโดยโทโมะที่ไม่รู้ตื่นยามไหน เขาพาเธอกลับมานอนที่เก่าพร้อมกับทาบทับกายหญิงสาวป้องกันไม่ให้เธอขยับตัวไปไหนด้วย

 

 

 

 

 

            “นี้อย่าบอกนะว่าคิดจะหนีผมอีกแล้ว” โทโมะรีบว่า

 

 

 

 

 

            “อีกแล้ว พูดเรื่องอะไร?” แก้วบ่ายเบี่ยงและในใจแอบหวั่นว่าเขาจะรู้ว่าเธอจำได้

 

 

 

 

 

            “คิดว่าผมโง่นักเหรอ ถึงผมจะเมาแต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะจำผู้หญิงที่นอนกับผมไม่ได้และที่สำคัญผมก็เป็นคนแรกของคุณหนูด้วย” โทโมะบ่นด้วยโมโหแก้วที่ทำตัวเป็นผู้ร้ายปากแข็ง

 

 

 

 

 

            “ใครมันจะไปป่าวประกาศกันเล่าว่าผู้ชายคนนั้นคือคนที่มีอะไรกับตัวเอง” แก้วหน้างอที่ถูกชายหนุ่มว่า

 

 

 

 

 

            “ก็ไม่เห็นต้องทำเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน ปล่อยให้ผมคาใจแทบตาย!” โทโมะว่าเพราะเธอทำเขากระวนกระวายอยู่นาน

 

 

 

 

 

            “....” แก้วนิ่งจนทำให้ชายหนุ่มกดคิ้วหนาลง เขาอาจจะพูดแรงเกินไปเธอถึงไม่เงียบไปไม่ยอมเถียงแบบนี้

 

 

 

 

 

            “คุณหนูผมขอโทษ ผมแค่..” โทโมะรีบว่าพร้อมเกลี่ยผมปรกหน้าหญิงสาวออก

 

 

 

 

 

            “ช่างเถอะ ฉันผิดเองแหละที่ทำนายเป็นกังวล แต่ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?” แก้วพูดแต่ไม่ยอมสบตาชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

            “ครับ” โทโมะรับ

 

 

 

 

 

            “ครั้งเนี่ยใครเป็นคนเริ่ม?” แก้วถามเพราะครั้งแรกเธอเป็นคนเริ่มเกมเพราะถูกยาปลุกในวันนั้นแต่ครั้งนี้เธอไม่มั่นใจว่าใคร

 

 

 

 

 

            “คุณหนูเป็นคนบังคับให้ผมทำ” โทโมะตอบหน้าตาเฉย

 

 

 

 

 

            “ห่ะ ฉันเนี่ยน่ะ!” แก้วหันขวับพร้อมใบหน้าแดงก่ำ ทีแรกเธอนึกว่าเขาเป็นคนเริ่มซะด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

            “คิดว่าผมเป็นคนเริ่มเองรึไง ผมเตือนคุณหนูแล้วแต่คุณหนูไม่ฟังแถมยังยั่วจนผมเก็บอาการไม่อยู่” โทโมะเน้นน้ำหนักช่วงหลังเรียกความร้อนบนใบหน้าอีกฝ่าย แก้วดันแผงอกออกพร้อมดันตัวหนีแต่ก็ต้องเจ็บซ้ำที่เดิมจนขยับไม่ออก หุบหันเกินจนลืมตัวไปว่ายังเจ็บ

 

 

 

 

 

            “อย่าโหมตัวนักสิ รู้ทั้งรู้ว่าเจ็บอยู่” โทโมะช้อนแก้วมากอดจากด้านหลัง

 

 

 

 

 

           “เพราะใครกันเล่า” แก้วทำตาเขียวกลับ

 

 

 

 

 

            “ผมไม่ผิดนะ ผมบอกแล้วแต่คุณหนูไม่ฟังเอง” โทโมะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทำให้แก้วจิ๊ปากสวนจนเกือบชนปากโทโมะเข้า ชายหนุ่มได้โอกาสรีบกดจูบอีกฝ่ายอย่างร้อนแรงจนเธอเผลอโอบรอบคอเขาตอบสนอง โทโมะถอนจูบแล้วยิ้มกริ่มออกมาอย่างพอใจในขณะที่แก้วแอบอึ้งที่ชายหนุ่มยิ้มออกมาเพราะมันทำให้เสน่ห์ในตัวเขาเพิ่มมากขึ้น

 

 

 

 

 

            “นายก็ยิ้มหวานเป็นนิ” แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “ชอบเวลาผมยิ้มรึไง” โทโมะหุบยิ้มลงแล้วถามกลับ

 

 

 

 

 

            “ก็ต้องชอบสิ ไม่มีใครเขาชอบผู้ชายหน้าตายหรอกนะ” แก้วรีบอ้างเหตุผล

 

 

 

 

 

            “ถ้าอยากให้ผมยิ้ม คุณหนูก็มีเซ็กซ์กับผมอีกสิ” โทโมะยิ้มเจ้าเล่ห์

 

 

 

 

 

            “คิดจะหลอกฉันกินฟรี ง่ายไปหน่อยมั่ง” แก้วยิ้มหวาน

 

 

 

 

 

            “ก็ได้ฟรีๆมาตั้งสองครั้ง อีกสักครั้งจะเป็นอะไรไป” โทโมะดันจมูกโด่งกดลงบนแก้มขาวเนียนอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ แก้วหน้ามุ่ยออกแรงผลักชายหนุ่มออกแล้วสั่งให้เขาพาเธอไปห้องน้ำเดียวนี้เพราะเธอเดินเองไม่ไหว

 

 

 

 

 

            “นายไม่ต้องเข้ามาเลยนะ!”

 

 

 

 

 

 

            ณ บริษัทศิริมงคลสกุล

 

 

 

 

 

            “ไม่ทราบว่าผมจะเข้าพบท่านประธานได้ไหมครับ?” เสียงทุ้มถามหญิงสาวที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับแฟ้มเอกสารหน้าโต๊ะอย่างหัวปั่น

 

 

 

 

 

            “ได้นัดวะ..อ้าวพี่ป็อป!” เฟย์เงยหน้าแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

            “สวัดดีครับน้องเฟย์ แก้วอยู่ข้างในรึป่าว” ป็อปปี้ถามหาคู่หมั้นในห้องทำงาน

 

 

 

 

 

            “อยู่ค่ะ เชิญได้เลยค่ะ” เฟย์ผายมือเชิญ ป็อปปี้ยิ้มแล้วรีบนำช่อดอกไม้พุ่มใหญ่ไปอย่างเร็ว

 

 

 

 

 

            แอ้ด.....

 

 

 

 

 

            ประตูห้องถูกแง้มโดยชายหนุ่ม เขามองหญิงสาวที่นั่งหน้าเครียดอยู่กับเอกสารจนลืมดูว่าใครเข้ามา ป็อปปี้ยิ้มแล้วรีบตรงมาหยุดตรงหน้าเธอแต่แก้วก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดี เขาจึงยื่นช่อดอกไม้ที่แอบไว้ด้านหลังคั้นสายตาเธอกับเอกสารแทน

 

 

 

 

 

            “อ้าวป็อป!” แก้วเงยหน้าขึ้นมาก็กล่าวแบบเดียวกับเฟย์แค่ดูเธอไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่

 

 

 

 

 

            “แค่นี้เองเหรอ ป็อปอุส่ามาหาทั้งที” ป็อปปี้ทำเสียงเง้างอน

 

 

 

 

 

            “โอ้ๆ แก้วแค่เครียดกับงานอยู่นะ อย่างอนแก้วเลยนะ” หญิงสาวรีบรับช่อดอกไม้แล้วลุกมาพูดง้อชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

            “ถ้าอยากให้ป็อปหายก็ไปทานข้าวเที่ยงกับป็อปนะ ไม่งั้นป็อปไม่หายงอนจริงด้วย” ป็อปปี้ยื่นเงื่อนไข แก้วยิ้มอย่างรู้ทันว่าจริงๆมันเป็นเป้าหมายแรกที่ชายหนุ่มต้องการเสียมากกว่า

 

 

 

 

 

            “ก็ได้ งั้นเดียวแก้วเก็บของแปปหนึ่ง” แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “น่ารักที่สุดเลยครับ” ป็อปปี้แอบขโมยหอมแก้มหญิงสาวทำให้แก้วรีบตีสวนก่อนเธอจะเก็บของแล้วเอากระเป๋าตัวเอง

 

 

 

 

 

            “เฟย์ แล้วนายโทโมะไปไหนแล้ว?” แก้วถาม

 

 

 

 

 

            “เมื่อกี้ไม่ได้คุยกันเรอะค่ะก็เห็นเข้าไป?” เฟย์พูดเพราะเธอเห็นโทโมะตามหลังป็อปปี้ไปแต่หลังจากนั้นเธอไม่เห็นเพราะมัวแต่ก้มหน้าอยู่เลยไม่ได้ดู

 

 

 

 

 

            “ไม่นิ เอาเหอะถ้านายนั้นมาก็บอกไปล่ะกันว่าฉันอยู่กับป็อปไม่ต้องห่วง” แก้วพูด เฟย์พยักหน้าตอบ

 

 

 

 

 

            “ใครเหรอแก้ว คนที่ชื่อโทโมะน่ะ?” ป็อปปี้ถามด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

            “บอดี้การ์ดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก รีบไปดีกว่าแก้วหิวแล้ว” แก้วตอบก่อนทั้งคู่จะกันไปทานข้าว โทโมะที่ยืนแอบอยู่มองตามหลังทั้งคู่ ในใจแอบหงุดหงิดหญิงสาวตงิดๆ ที่เขาเข้าไปแล้วไม่ทักก็เพราะเขาไม่อยากรบกวนเวลาสวีทแค่นั้นเลยหลบออกมา

 

 

 

 

 

            “เมื่อคืนกอดเราแท้ๆแต่ตอนเช้าดันไปกับหมอนั้น” โทโมะหัวเสียเดินมาชนเข้ากับร่างของหญิงสาวที่สวนทางกันทำให้เธอล้มลงไปนั่ง เขาส่ายหน้าก่อนจะยื่นมือช่วยคนข้างล่าง

 

 

 

 

 

            “คุณ เป็นอะไรรึป่าว” โทโมะถาม หญิงสาวมองโทโมะตอบก็หน้าแดงเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาป่านเทพบุตร

 

 

 

 

 

            “มะ ไม่เป็นไรค่ะ” เธอรับมือชายหนุ่มแล้วมาตามแรงดึงขึ้นยืนก่อนเจ้าตัวจะเกลี่ยผมข้างเก็บหูด้วยความเขินเขา โทโมะมองนิดๆก่อนจะเดินสวนแต่ถูกเธอห้ามรั้งไว้

 

 

 

 

 

            “ขอบคุณค่ะ ฉันชื่อฟ้าค่ะแล้วคุณชื่ออะไรค่ะ” เธอรีบถาม

 

 

 

 

 

            “โทโมะ” โทโมะรีบตอบส่งๆก่อนจะผละตัวจากหญิงสาว ฟ้ายิ้มกอดแฟ้มแน่นอย่างเขินอายเมื่อพบชายในฝัน

 

 

 

 

 

 

            ณ บ้านของแก้ว

 

 

 

 

 

            แก้วกับป็อปปี้ไปทานข้าวด้วยกันในตอนเที่ยงและเธอก็เลยรวบไปเที่ยวกับชายหนุ่มเลยจนเกือบมืดโดยไม่ลืมโทรแจ้งลางานช่วงบ่ายกับเฟย์และสั่งให้เอาเอกสารไว้ที่บ้านให้ด้วย

 

 

 

 

 

            “สรรหาเก่งจริงๆเลยนะของอร่อยเนี่ย ไม่กลัวแก้วอ้วนเหรอ” แก้วพูดเพราะเมื่อเย็นชายหนุ่มขยันพาเธอไปกินแต่ร้านอาหารอร่อยๆทุกที

 

 

 

 

 

            “อ้วน ป็อปก็รักครับ” ป็อปปี้โอบเอวเล็กแล้วเข้าไปหอมแก้มแต่แก้วปิดปากได้ทัน

 

 

 

 

 

            “อย่ามาโม้ไปหน่อยเลย กะขุนให้อ้วนแล้วจะได้แอบไปมีกิ๊กอ่ะดิ” แก้วว่า

 

 

 

 

 

            “ป็อปมีแก้วคนเดียวไม่นอกใจหรอกครับ แล้วเรื่องแต่งงานป็อปคุยกับพ่อแม่แล้ว ท่านบอกอยากให้เรารีบแต่งกัน แก้วคิดว่าไง” ป็อปปี้ถามความเห็น

 

 

 

 

 

            “อืม แล้วแต่ป็อปอ่ะ เว้นซะแต่ป็อปไม่อยากแต่งกับแก้ว” แก้วแกล้งงอน

 

 

 

 

 

            “อยากสิ ใครว่าไม่อยาก ป็อปอยากแต่งกับแก้วใจจะขาดแต่แก้วอ่ะไม่ยอมป็อปสักทีต่างหากเล่า” ป็อปปี้กุมมือหญิงสาว

 

 

 

 

 

            “ก็แก้วยังอยากทำงานนี้น้า ไม่เอาล่ะเดียวยาวอีก ป็อปกลับบ้านได้แล้วไป ขับรถดึกๆมันอันตราย ไปเลย” แก้วรีบดันชายหนุ่มกลับรถ ป็อปปี้แอบหอมแก้มทีหนึ่งแล้วยอมกลับตามคำขอ

 

 

 

 

 

            “บ้านเงียบแปลกๆ โทโมะยังไม่กลับบ้านอีกเรอะ” แก้วแปลกใจที่บ้านเปิดไปสว่างจ้าแต่กลับไร้วี่แววบอดี้การ์ดหนุ่ม เธอยิ้มนิดๆแล้วตรงมานั่งในห้องทำงานเพื่อจัดการเอกสารที่ค้างไว้ต่อจนเสร็จและเวลานี้ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มพอดี แก้วเข้าห้องอาบน้ำที่มีอ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่ เธอถอดชุดคลุมออกเดินรวบผมกะระยะลงอ่างโดยไม่ได้มองทางข้างหน้าได้อย่างพอเหมาะทำให้หญิงสาวมองข้ามใครบางคนที่อยู่ในอ่างตั้งแต่ทีแรก

 

 

 

 

 

            “หืม?” แก้วลืมตาหลังลงอ่างเรียบร้อยก็ต้องชะงักเมื่อเห็นโทโมะอยู่ในอ่างเดียวกันด้วย ชายหนุ่มรีบปิดปากหญิงสาวที่กำลังง้างปากด่าอย่างเร็วทำให้ร่างของเขาและเธอแนบเนื้อชิดใกล้

 

 

 

 

 

            “ถ้าคิดจะด่าผมล่ะก็บอกไว้ก่อนว่าผมมาก่อนหน้าตั้งนานแล้ว” โทโมะรีบว่า

 

 

 

 

 

            “ห้องนายก็มีทำไมถึงต้องมาอาบห้องฉัน” แก้วแกะมือออกแล้วถามกลับ

 

 

 

 

 

            “ก็ผมอยากลงอ่างอาบน้ำห้องนี้ มันสบายกว่า” โทโมะพูด

 

 

 

 

 

            “นั้นนายก็สบายเกินพอแล้ว เชิญออกไปได้” แก้วชี้นำทางให้โทโมะ ชายหนุ่มไม่สนแล้วดึงแก้วมากอดหลวมๆบนตักเขา

 

 

 

 

 

            “หายไปไหนมาตั้งแต่เที่ยง?” โทโมะถาม

 

 

 

 

 

            “ฉันไปเที่ยวกับคู่หมั้นฉันมานะสิถามได้ เฟย์ไม่ได้บอกเหรอ” แก้วตอบ

 

 

 

 

 

            “หึ เนื้อหอมจังนะ” โทโมะนิ่วหน้าว่า

 

 

 

 

 

            “หึงเรอะ” แก้วโอบคอชายหนุ่มแล้วโน้มกระซิบใกล้หน้าโทโมะ

 

 

 

 

 

            “ผมไม่ได้หึง” โทโมะเถียงนิ่งๆ แก้วยิ้มหวานอย่างรู้ทันก็นึกสนุกโน้มลงไปบดจูบเพียงแผ่วเบาแต่กลับถูกโทโมะรุกกลับมอบรสจูบเผ็ดร้อน มือใหญ่เริ่มซุกซนลูบไล้ตามกายสาวที่ชุ่มน้ำ ลิ้นหยอกเย้าเล่นสนุกไม่หยุดและหญิงสาวเองก็ชอบใจไม่ใช่น้อยถึงยอมให้เขาจูบอยู่นาน

 

 

 

 

 

            “อือ อ้ะ” เขาถอนจูบก้มลงดูดคอขาวแสดงความเป็นเจ้าของ แก้วร้องครางรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกก่อนเธอจะดันตัวเขาออกทำให้ชายหนุ่มหน้าหงิกเพราะถูกขัดจังหวะ

 

 

 

 

 

            “ฉันเหนื่อยและก็ไม่อยากด้วย” แก้วผลักตัวเขาออกแล้วลุกไปเอาผ้ามาพันรอบกายและไม่ลืมทีจะยักคิ้วให้ชายหนุ่มที่อารมณ์ค้างก่อนร่างบางจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

            “คิดจะปั่นหัวฉันเรอะ ยัยบ้า!” โทโมะบ่นอย่างหงุดหงิดรีบดึงผ้าคลุมช่วงล่างแล้วตามหญิงสาวออกไปอีกคน

 

 

 

 

 

 

 

            ขอโทษที่อัพช้าเนอะ พอดีเปิดเทอมแล้วก็เลยอาจไม่มีเวลามาอัพถี่แบบครั้งแรกๆ ป็อปปี้ออกมาอีกคนแล้วเย้ๆแถมมีฟ้าด้วย โอ้งานนี้จะเป็นอย่างไรติดตามกันด้วยนะ // เม้นโหวตคร้าบบ >w</