Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

 

 

 

 

 

 

Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

(ตอนที่ 4)

 

 

 

 

 

            “ฮ้าววว..” โทโมะยืนหาวอยู่หน้าบริษัทเพราะเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเลย ต้องมานั่งรอจังหวะที่แก้วเลิกกอดเขาแล้วชิงหนีนานเกือบเช้า ผิดกับผู้ต้องหาที่ยืนบิดตัวลั้ลล้ามีความสุขหลังนอนเต็มอิ่ม ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทำให้ใครคนหนึ่งอดหลับอดนอน

 

 

 

 

 

            “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่แก้ว สวัสดีค่ะคุณโทโมะ ดูไม่ค่อยสดใสเลยนะค่ะ” เฟย์ที่พึ่งมาถึง ทักทายทั้งสองคนก่อนจะผิดสังเกตโทโมะ

 

 

 

 

 

            “ไม่มีอะไรหรอกเฟย์ เขาคงไม่คุ้นที่ล่ะมั่ง” แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “งั้นเหรอค่ะ อืม นี้พึ่งจะ 8 โมงครึ่งเอง พี่แก้วจะเข้าออฟฟิตเลยหรือว่าไปร้านกาแฟก่อนค่ะ” เฟย์เปิดดูจอโทรศัพท์แล้วถามความเห็นแก้ว

 

 

 

 

 

            “ฉันว่าฉันจะขึ้นไปเลย อ้อ เฟย์ช่วยพานายนี้ไปจัดการให้ตื่นด้วยนะ สภาพไม่น่ารอด” แก้วยิ้มก่อนปลีกตัวขึ้นตึก โทโมะเขม่นในใจ เป็นเพราะใครกันเล่าที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพนี้แต่ทำไมรู้สึกเหมือนเธอจะรู้ว่าเมื่อคืนเขา....ช่างเหอะ

 

 

 

 

 

           

            ณ ร้านกาแฟหัวมุม

 

 

 

 

 

            เฟย์พาโทโมะมาดื่มด่ำกาแฟเติมพลังให้หายง่วง ชายหนุ่มเลือกกินกาแฟดำที่ขมเข้าขั้นเพราะเขาคิดว่านี้คงช่วยเจ้าตัวได้ดีและปกติเขาก็ชอบกินอยู่แล้วซึ่งต่างกับเฟย์ที่สั่งกาแฟนมและขนมเค้กจุบจิบเล็กๆ ฝากคนข้างบน

 

 

 

 

 

            “คุณโทโมะ ไม่ขมบ้างเรอะค่ะ กาแฟดำเลยนะ” เฟย์ถามโทโมะที่ดูสบายๆกับแก้วในมือ

 

 

 

 

 

            “อืม ฉันไม่ค่อยทานหวาน” โทโมะตอบก่อนจิบกาแฟต่อ

 

 

 

 

 

            “ชอบกาแฟดำเหมือนพี่แก้วเลยนะค่ะ เฮ้อ แต่คุณโทโมะต้องปวดหัวแน่ๆถ้าอยู่กับพี่แก้วเกือบทั้งวัน” เฟย์ยิ้มพอนึกถึงวีรกรรมแต่ล่ะอย่างของแก้ว เล่นเอาเธอวุ่นไปหมด แต่ทำไงได้ในเมื่อเธอเป็นเลขาของแก้ว

 

 

 

 

 

            “ทำไม ยัยนั่นจะแสบได้ขนาดไหนกันเชียว?” โทโมะพูด

 

 

 

 

 

            “สุดๆเลยล่ะค่ะ แต่ก็เป็นคนที่แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ดีนะค่ะไม่งั้นคงคุมบริษัทใหญ่อย่างนี้ไม่ได้หรอก ถึงแม้จะเอาแต่ใจไปบ้างบางที” เฟย์ตอบ โทโมะทราบดีในความหมายที่เฟย์พูดเพราะเขารู้ได้ทันทีว่าแก้วไม่ใช่เล่นๆ เห็นเงียบๆอาจจะซ่อนเขี้ยวไว้เยอะ

 

 

 

 

 

            “ไม่เป็นไร ฉันเอาอยู่” โทโมะกระตุกยิ้มกับความท้าทายใหม่ตรงหน้า หากเธอเป็นเสื้อซ่อนเล็บเขาก็จะเป็นหมาป่าจอมกระหาย

 

 

 

 

 

            “ถ้าไม่ว่าอะไร ขอเฟย์เรียกพี่โทโมะได้มั้ยค่ะ ดูคุณน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพี่แก้ว” เฟย์อึกอักก่อนลองขอชายหนุ่มดู

 

 

 

 

 

            “อยากเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ” โทโมะตอบ

 

 

 

 

 

 

            ณ ห้องทำงานแก้ว

 

 

 

 

 

            “ถึงจะมีหุ้นส่วนในบริษัทก็ไม่ได้หมายความว่าจะเลือกทำงานตำแหน่งไหนก็ได้ ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เรอะคุณวิสันต์ เพราะฉะนั้นฉันไม่อนุมัติและถ้าอยากทำงานในบริษัทนัก ฉันจะให้ฝ่ายบุคคลเป็นคนจัดหาตำแหน่งว่างๆและเหมาะสมกับวุฒิการศึกษาของลูกคุณให้” แก้วโยนแฟ้มประวัติการทำงานของมาก่อนลูกชายวิสันต์ทิ้งลงโต๊ะเพราะไม่พอใจสองพ่อลูกตรงหน้า

 

 

 

 

 

            “ทำไมล่ะครับคุณแก้ว ผมเองก็มีสิทธิ์ในบริษัทนี้ไม่น้อยไปกว่าคุณแล้วทำไมผมจะโยกย้ายคนในตำแหน่งออกไม่ได้” วิสันต์โต้เถียงกลับ

 

 

 

 

 

            “นั้นสิครับคุณแก้ว แค่ย้ายผมเข้าไปดำรงตำแหน่งนั้นแล้วคนที่เคยทำงานนั้นก็เด้งออกไปซะ แต่ถ้ามันไม่พอใจเราก็เอาเงินปิดปากให้มันไปสักสองสามแสน แค่เนี่ย ไม่เห็นยาก” มาก่อนเสริม

 

 

 

 

 

            “ไม่เห็นยาก? เอาอะไรมามั่นใจนักว่าเด็กแบบนายจะทำงานได้ดีเท่าคนเก่า ดูจากประวัติของนายทั้งหมด บริษัทไหนเขาก็ไม่คิดจะรับแล้วรวมทั้งฉันด้วย บริษัทฉันต้องการคนดีมีความสามารถไม่ใช่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างนาย” แก้วพูดจี้ใจดำทำให้มาก่อนโกรธที่ถูกหญิงสาวว่า

 

 

 

 

 

            “มึง!” มาก่อนฮึดฮัดพุ่งไปเอาเรื่องแก้วแต่ถูกล็อคแขนไขว้หลังแล้วโดนจับหัวกดโต๊ะโดยโทโมะที่เข้ามาที่หลังกับเฟย์

 

 

 

 

 

            “ปล่อยกูโว้ย มึงรู้ไหมกูลูกใคร โอ๊ย!” มาก่อนดิ้นตัวหนัก โทโมะจึงกดแรงลงกว่าเดิม

 

 

 

 

 

            “เฮ้ย แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำร้ายลูกฉันห่ะ!” วิสันต์รีบต่อว่าโทโมะก่อนจะผงะเพราะถูกโทโมะขึงตากลับ

 

 

 

 

 

            “โทโมะ ปล่อยเขาเถอะ” แก้วพูด โทโมะมองแก้วก่อนทำตามคำสั่ง มาก่อนรีบสะบัดตัวแล้วจ้องโทโมะอย่างขุ่นเคืองถึงจะออกห้องทำงานแก้ว วิสันต์เหลือตัวคนเดียวก็รีบตามลูกชายอีกคนไป

 

 

 

 

 

            “เด็กจริงๆ” แก้วส่ายหน้าและเอนเก้าอี้โยกตัวเล่นพลางหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านเหมือนทองไม่รู้ร้อนซะอย่างงั้น

 

 

 

 

 

            “พี่แก้วค่ะ ถ้าเฟย์กับพี่โทโมะเกิดขึ้นมาไม่ทันจะเป็นยังไงกันค่ะ ก็รู้อยู่ว่านายมาก่อนเขาหุนหันพลันแล่นขนาดไหนน่ะ!” เฟย์บ่นประธานสาวกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยความเป็นห่วงเธอ

 

 

 

 

 

            “ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนิ อีกอย่างเธอสองคนก็มาทัน” แก้วยิ้มว่า

 

 

 

 

 

            “เฮ้อ ประจำเลย นั้นเฟย์ขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ” เฟย์แยกตัวไปประจำโต๊ะตามเคย โทโมะมองสลับทั้งคู่ก่อนจะเลือกมานั่งโซฟาแทนยืนเฉยๆ

 

 

 

 

 

            “ขอบคุณนะ” แก้วพูดขึ้นมา

 

 

 

 

 

            “เรื่อง?” โทโมะถามกลับ

 

 

 

 

 

            “ก็ที่นายเล่นกดหัวหมอนั่นกระแทกโต๊ะไง โดนซะบ้างก็ดีจะได้เข็ด” แก้วมองโทโมะพร้อมกับรอยยิ้ม

 

 

 

 

 

            “ก็มันเป็นหน้าที่ผม คุณหนูเองก็เหมือนกันอย่าหาเรื่องใส่ตัวให้มันมากนัก” โทโมะบ่นนิดๆเพราะห่วงแก้วลึกๆ ยังดีที่ขึ้นมาทันไม่อย่างงั้น นึกไม่ออกเลยจริงๆว่ามาก่อนจะทำอะไรแก้ว

 

 

 

 

 

            “เป็นห่วงฉันเรอะ” แก้วลุกจากเก้าอี้ตรงมานั่งข้างๆโทโมะ ชายหนุ่มมองก่อนจะเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

            “ก็แค่หน้าที่” โทโมะปฏิเสธข้อกล่าวหา แก้วดึงหน้าโทโมะหันมาดูตรงๆก่อนจะดึงแก้มทั้งสองข้างออก

 

 

 

 

 

            “ถามจริงเหอะ ทำไมถึงยิ้มยากยิ้มเย็นนักไม่เมื่อยบ้างรึไง ตีหน้านิ่งได้ทั้งวัน” แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “ผมก็เป็นของผมแบบนี้” ชายหนุ่มตอบกลับ แก้วเลิกดึงแล้วเปลี่ยนเป็นจ้องอยู่นานสองนาน ภาพที่เคยจูบกับหญิงสาวในคืนนั้นก็แล่นเข้าหัวโทโมะทำให้เขาเริ่มโน้มหน้าเข้าไปใกล้และแก้วเองก็ไม่ได้ขยับหนีไปไหนด้วย

 

 

 

 

 

            กริ้งๆ!

 

 

 

 

 

            เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังซะก่อนทำให้ทั้งสองชะงักก่อนแก้วจะลุกไปรับโทรศัพท์ โทโมะมองหลังหญิงสาวพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานนักทั้งแก้วและโทโมะก็ต้องออกไปข้างนอกเพื่อไปคุยเรื่องธุรกิจกับบริษัทจิระคุณที่เป็นเครือข่ายเดียวกันหรือคู่ค้า

 

 

 

 

 

            “แค่คุยงานนิดเดียวถึงขั้นต้องไปกินข้าวเลยเหรอ” แก้วที่นั่งอยู่เบาะหลังพูด

 

 

 

 

 

            “ก็คุณภวินท์กับคุณพลอยเขาอยากเจอนี้ค่ะและอีกอย่างการที่ประธานบริษัททั้งสองฝ่ายมาพบป่ะกันก็เป็นเรื่องปกติด้วย” เฟย์พูดพลางไล่ดูตารางงานนัดหมายของแก้ว

 

 

 

 

 

            “ใครกัน ไว้ใจได้รึป่าว” โทโมะถามเฟย์ที่นั่งข้างเบาะคนขับขณะบังคับพวงมาลัยรถ

 

 

 

 

 

            “ไม่ต้องห่วงค่ะพี่โทโมะ คนกันเอง” เฟย์ตอบก่อนจะบอกทางไปให้โทโมะ

 

 

 

 

 

 

            ณ ร้านอาหารใต้โรงแรมแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

            ทั้งผู้บริหารใหญ่จิระคุณและศิริมงคลสกุลรวมโต๊ะอาหารและปรึกษาหารือเรื่องธุรกิจ โทโมะที่ตามมาด้วยเลือกที่จะแยกไปนั่งโต๊ะไม่ไกลจากพวกแก้วเพื่อคอยเฝ้าสังเกตและระวังรอบข้างให้เจ้านายของเขา

 

 

 

 

 

            “หนูแก้วนี้น่ารักจริงๆ ทำงานไม่เคยขาดตกบกพร่อง แม่ล่ะดีใจที่ได้หนูมาเป็นคู่หมั้นของป็อปปี้” พลอยผู้บริหารอีกคนของจิระคุณพูด

 

 

 

 

 

            “นั้นสิ ว่าแต่หนูแก้วได้คุยเรื่องแต่งงานอะไรกับเจ้าป็อปมันรึยัง” ภวินท์ถามเพราะทั้งแก้วและป็อปปี้จองตัวเป็นคู่หมั้นมานานพอควร

 

 

 

 

 

            “เรื่องนั้นแก้วยังไม่อยากรีบร้อนนะค่ะและป็อปเองก็เห็นด้วยว่าเราทั้งคู่ยังไม่พร้อม” แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “แต่แม่ก็อยากให้หนูกับป็อปแต่งงานกันสักทีเพราะแม่ใจร้อน อยากอุ้มหลาน” พลอยพูดไปยิ้มไปกับสามีข้างกาย แก้วฟังถึงกับสะอึกแต่ดีเก็บอาการทันขนาดเฟย์ที่นั่งอยู่ข้างๆยังตกใจเบาๆ

 

 

 

 

 

            “เอ่อ ไว้พี่ป็อปมาเราค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกทีดีกว่านะค่ะ” เฟย์รีบอ้างฝ่ายชาย

 

 

 

 

 

            “คุยอะไรกัน” โทโมะที่นั่งอยู่อีกโต๊ะแอบดูอาการพวกแก้วก็เกิดสงสัย พอแก้วลุกออกจากโต๊ะไป  โทโมะก็ผิดสังเกตที่มีผู้ชายไม่ไกลโต๊ะเธอแอบเดินตามหลังแก้วไปไม่ห่างนัก

 

 

 

 

 

            ณ ห้องน้ำในร้าน

 

 

 

 

 

            แก้วออกมาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จ ระหว่างที่เธอกำลังออกจากห้อง เธอก็ถูกปิดปากลากออกห้องน้ำไปทางเดินและที่ซวยที่สุดเวลานี้ไม่ใครอยู่ด้วย แก้วทั้งดิ้นทั้งขืนก่อนจะโดนมีดพกจี้เอวจนเธอต้องหยุดนิ่งตาม

 

 

 

 

 

            “อยู่ๆนิ่งแล้วเดินตามมาเงียบๆถ้าไม่อยากตาย!” เจ้าของมีดพกรีบขู่แก้วพร้อมทั้งดึงตัวแก้วไปอีกทาง

 

 

 

 

 

            “แกเป็นคนของใคร!?” แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “จะรู้ไปทำไม จะตายอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก” เขาพูดก่อนแค่นหัวเราะ หญิงสาวหันไปมองข้างหลังก็เห็นโทโมะตามหลังไม่ไกล

 

 

 

 

 

            “ก็แค่อยากโทรบอกให้นายแกจองเมรุไว้ล่วงหน้าน่ะ” แก้วยิ้มทำให้โจรเกิดฉุนในความปากดีโดยไม่รู้เลยว่าตนเองกำลังจะชะตาขาดอย่างที่แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “เฮ้!” โทโมะทำเสียงดังเรียกโจรให้หันมาทางเขาก่อนจะซัดหมัดเต็มหน้าจนร่างของมันติดกำแพงเพราะเป็นทางยาว แก้วรีบหลบไปอยู่ข้างหลังแล้วดูโทโมะดึงมันขึ้นมาต่อยอีกสองหมัดจนสลบคามือ ชายหนุ่มปล่อยร่างของโจรล่วงพื้นแล้วหันไปมองแก้วข้างหลังตน

 

 

 

 

 

            “ยิ้มอะไรของคุณ” โทโมะพูด แก้วเลยหุบยิ้มลง

 

 

 

 

 

            “มาเร็วดีนิ สมแล้วที่เป็นบอดี้การ์ดฉัน ตาไวจริงๆเลย” แก้วยักคิ้วทีหนึ่ง โทโมะถอนหายใจในท่าทีของแก้ว

 

 

 

 

 

            “แล้วจะให้ผมทำยังไงกับมัน ฆ่าทิ้งเลยไหม?” โทโมะถาม ถ้าเป็นปกติเขาคงจัดการสะบั้นคอทิ้งไปแล้ว

 

 

 

 

 

            “ปล่อยมันไป” แก้วหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วย่อตัวลงข้างโจรที่นอนเจ็บพึ่งได้สติ

 

 

 

 

 

            แชะ!

 

 

 

 

 

            แก้วกดถ่ายรูปแล้วส่งภาพให้ใครบางคนก่อนจิกหัวมันขึ้นมาอย่างแรงจนโทโมะแอบตกใจกับการกระทำของแก้ว

 

 

 

 

 

            “ฝากบอกนายแกด้วย อย่าคิดเล่นผิดคน” แก้วพูดจบก็ลุกขึ้นเดินและเรียกให้ชายหนุ่มตามมาด้วย

 

 

 

 

 

            “ดูคุณหนูไม่ค่อยหวาดกลัวกับเหตุการณ์เมื่อกี้เลยนะครับ” โทโมะถาม

 

 

 

 

 

            “เจอบ่อยจนชิน แค่เนี่ยจิบๆ หนักกว่านี้ฉันยังรอดมาได้แต่มีครั้งนี้แหละที่แตกต่างกันตรงที่มีนายคอยดูแลฉัน” แก้วจ้องโทโมะกลับ สำหรับตัวหญิงสาวการที่ถูกปองร้ายบ่อยครั้งอาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วก็ว่าได้

 

 

 

 

 

            “ก็หวังว่าผมคงได้เห็นหน้าคุณหนูอีกนาน” โทโมะพูดพลางคิดเรื่องจุดประสงค์ของตัวเอง ที่เขายังไม่ลงมือไม่ใช่เพราะใจอ่อนกับผู้หญิงแต่เป็นเพราะเขาต้องการหาเหตุผลชัดเจนในการลงมือฆ่าใครสักคนเหมือนทุกทีที่ผ่านมาและข้องใจเรื่องเธออยู่

 

 

 

 

 

            “เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?” แก้วถามเพราะมัวแต่จ่อโทรศัพท์เลยได้ยินไม่ชัด

 

 

 

 

 

            “ป่าวครับ” โทโมะพูดแล้วเดินนำแก้วไปเพราะใกล้ถึงโต๊ะอาหาร

 

 

 

 

 

 

            ตอนนี้เรียบๆ บางๆ อีกแหละ แต่ไม่ต้องห่วงตอนต่อไปไรต์จะทำให้มันสนุกให้ได้ อย่าลืมติดตามเค้าเยอะๆนะ แล้วจะไม่ทำให้ผิดหวังคร้าบบบ // แก้วเราแอบซ่อนเขี้ยวไว้เยอะนะนั้น -^-