Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

 

 

 

 

 

 

Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

(ตอนที่ 3)

 

 

 

 

 

            “ท่านประธานค่ะ ใกล้ถึงเวลาที่จะ...ว้าย!” สาวรูปร่างดีเจ้าของลักยิ้มมีเอกลักษณ์เปิดประตูเข้ามาเรียกเจ้านายเพราะนี้ถึงเวลาที่ต้องเข้าประชุมวาระใหญ่แล้ว แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างของท่านประธานนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นหลังโต๊ะทำงาน มีกองแฟ้มมากมายระเกะระกะรอบตัว

 

 

 

 

 

            “ท่านประธานค่ะ ท่านประธาน!” เลขาสาวรีบวิ่งไปช้อนตัวขึ้นมา ตบหน้าเจ้าของร่าง 2-3 ทีอย่างร้อนรน

 

 

 

 

 

            “อืม ขอนอนต่อน่า..” แขนเรียวยาวกอดร่างเลขาแน่นและละเมอออกมาทำให้หญิงสาวนิ่วหน้าเข้าใจสถานการณ์ทันที

 

 

 

 

 

            “พี่แก้วค่ะ ใช่เวลานอนไหมค่ะเนี่ย!?” เลขาสาวบิดหูประธานสาวเล่นเอาเจ้าของใบหูชักสีหน้าโอดครวญ

 

 

 

 

 

            “โอ๊ะ โอ๊ย โอยๆ เจ็บๆๆ” แก้วรีบร้องประท้วง

 

 

 

 

 

            “ได้เวลาประชุมแล้วค่ะ!” เลขาสาวตะคอกหูซ้ำแล้วออกแรงบิดมากกว่าเดิม

 

 

 

 

 

            “จ้ะๆๆ พอได้แล้วเฟย์ ฉันรู้แล้ววว” แก้วดึงมือเล็กของเลขาสาวออกก่อนจะดันตัวนั่งพลางลูบหูข้างที่ถูกกระทำ เฟย์ส่ายหน้าแล้วเดินเก็บเอกสารแฟ้มที่กระจัดกระจายบนพื้น

 

 

 

 

 

            “แล้วทำอีท่าไหนถึงไปนอนอยู่ตรงนั้นได้ล่ะค่ะ” เฟย์ถามขณะจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมแก้ว

 

 

 

 

 

            “ปวดหัวอ่ะและก็ง่วงด้วย” แก้วขยี้ตาคลายง่วง

 

 

 

 

 

            “ก็เฟย์บอกแล้วนี้ค่ะ ว่าอย่าดื่มหนักมากนักเมื่อคืน อุส่าเตือนไปแล้วแท้ๆ” เฟย์บ่นกลับเล่นซะประธานใหญ่หน้าเสีย เธอเองก็ผิดที่ไม่ฟังคำเตือนเลขาสาวแต่ที่ดื่มหนักก็เพราะถูกเพื่อนสนิทยุยงจนเมาค้างก่อนจะโดนเฟย์แบกกลับบ้านมา

 

 

 

 

 

            “วันนี้คุณวิสันต์ไม่เข้าประชุมค่ะเห็นบอกว่าจะไปรับลูกชายเขา คุณแดนเลยมาเข้าแทน” เฟย์รายงานระหว่างเดินตามหลังแก้วเข้าห้องประชุม

 

 

 

 

 

            “มาก่อนนะเหรอ” แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “ค่ะ และก็บ่ายนี้คุณอาอรุณจะมาพบแล้วฝากกำชับเฟย์มาด้วยว่า ห้ามให้ท่านประธานหนีไปไหนเด็ดขาด” แก้วสะอึกเพราะถูกอาของเธอรู้ทัน แล้วทั้งคู่ก็เข้าห้องประชุมเพื่อคุยเรื่องบริหารกิจบริษัทต่อ

 

 

 

 

 

 

            ณ หน้าบริษัทศิริมงคลสกุล

 

 

 

 

 

            รถตู้คันใหญ่เคลื่อนมาจอดสนิทหน้าทางเข้า คนขับรถรีบลงมาเปิดประตูให้ อรุณ รองประธานอีกคนของบริษัทศิริมงคลสกุล

 

 

 

 

 

            “ท่านรองประธานครับ คนที่นัดรออยู่ที่ล็อบบี้ข้างในแล้วครับ” นัน เลขาส่วนตัวของเขาพูด

 

 

 

 

 

            “ฉันรู้ล่ะ แล้วนี้ยัยแก้วยังไม่เลิกประชุมอีกเรอะ?” ชายสูงวัยถาม

 

 

 

 

 

            “ยังครับ แต่อีกสักพักก็น่าจะตามมาครับ” เลขาชายตอบ

 

 

 

 

 

            “นั้นโทรบอกทางนั้นด้วยว่าฉันจะนั่งรออยู่ข้างล่าง เสร็จแล้วให้รีบตามลงมา” อรุณสั่งงานเสร็จก็พาตนมาถึงล็อบบี้ที่ได้นัดหมายคนที่เขาจะพบ พนักงานที่เดินผ่านเขาพากันโค้งทำความเคารพไม่ขาดสาย ชายสูงวัยยิ้มรับก่อนจะมาหยุดหน้าจุดรับรองแขก

 

 

 

 

 

            “ยินดีที่ได้รู้จัก เธอคงเป็นคนที่เพื่อนฉันนัดมาให้สินะ” อรุณพูดดัง ชายหนุ่มที่นั่งหันหลังให้อรุณรู้สึกตัวแล้วหันมาเหล่ชายสูงวัยเล็กๆ

 

 

 

 

 

            “นี่คุณ หัดมีมารยาทหน่อย เห็นไหมว่านี้ท่านรองประธานนะ!” นันรู้สึกไม่พอใจในกิริยาของชายหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าก็รีบต่อว่า

 

 

 

 

 

            “แล้วทำไม นายจะต่อยฉันว่างั้น” โทโมะลุกมายืนมองกลับ นันอารมณ์เดือดรีบพุ่งตัวง้างหมัดเตรียม

 

 

 

 

 

            “นัน ที่นี้บริษัท ไม่ใช่สังเวียนมวยที่เธอสองคนจะมาชกต่อยกัน!” เสียงทรงอำนาจสนั่นทำให้หมัดของนันค้างกลางอากาศก่อนจะสะบัดทิ้งจำยอม โทโมะแอบยิ้มเย้ยนันด้วยความส่าแก่ใจที่เลขาหนุ่มทำอะไรเขาไม่ได้

 

 

 

 

 

            “นั่งก่อนสิพ่อหนุ่ม ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย” อรุณเชิญโทโมะนั่งก่อนเจ้าตัวจะไปนั่งฝั่งตรงข้ามตามมาด้วยนันยืนประกบข้างหลัง

 

 

 

 

 

            “ชื่ออะไรนะเรา?” อรุณถาม

 

 

 

 

 

            “โทโมะ” ชายหนุ่มตอบ

 

 

 

 

 

            “โทโมะ อืมนายคงพอทราบจุดประสงค์อยู่บ้างสินะ เหตุผลที่ฉันจ้างนายมาเป็นบอดี้การ์ด” อรุณปริเปรยถึงเรื่องงาน โทโมะผงกหน้าตอบแทนคำพูดพอทราบสิ่งที่ชายตรงหน้าว่า เขามีหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดคอยอารักขาท่านประธานหรือเป้าหมายที่เขาต้องฆ่าจากพวกที่คิดประสงค์ร้ายเธอและต้องคอยรับคำสั่งเธอทุกอย่าง

 

 

 

 

 

            “งั้นก็ดี ฉันเองก็ไม่อยากมากความ เห็นเพื่อนฉันรับรองมาดีว่านายเป็นคนมีความสามารถแต่น่าแปลกที่ดูยังหนุ่มยังแน่น ฉันนึกว่าจะแก่กว่านี้ซะอีก” อรุณจ้องโทโมะตรงๆ ชายหนุ่มเหลือบตอบแบบไม่สะทกสะท้านแต่ในใจแอบหวั่นกับความเจ้าสังเกตของอรุณนิดๆ

 

 

 

 

 

            “ผมก็คิดว่างั้น” โทโมะยิ้มสู้ อรุณนิ่งสักพักก่อนจะหัวเราะทำให้โทโมะกดคิ้วลงอย่างงงๆ เขาทำอะไรผิด?

 

 

 

 

 

            “5555 ชอบจริงๆ คนกล้าแบบนาย ไม่วอกแวกเวลาฉันจ้องถือว่าเยี่ยม ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับนายจ้างคนใหม่ของนายแล้วว่าจะเข้ากันได้รึป่าว” อรุณกอดอกว่า

 

 

 

 

 

            “ยังไม่ถึงเวลานัดเลยไม่ใช่เหรอค่ะ มาซะเร็วเชียว” แก้วกับเฟย์ที่พึ่งประชุมเสร็จพูดขึ้น

 

 

 

 

 

            “ก็เพราะถ้ามาช้า อากลัวแก้วจะมีเวลาคิดแผนหนีอาอีกนะสิ” อรุณรู้ทันหญิงสาวทำให้แก้วหน้าเจื่อนนิดๆ

 

 

 

 

 

            “แล้วนี้คุณอาอรุณมีอะไรรึป่าวค่ะ ถึงได้ดูรีบร้อนนัก” เฟย์พูด

 

 

 

 

 

            “ก็เรื่องบอดี้การ์ดของแก้วน่ะสิที่อาคุยกับเราไปครั้งก่อนนะ จำได้มั้ย” อรุณพูดถึงครั้งก่อนที่ทะเลาะโหวกเหวกกับแก้วจนทำให้หญิงสาวยอมได้ในที่สุดเรื่องคนติดตามเพราะช่วงหลังๆเธอถูกปองร้ายบ่อยมาก

 

 

 

 

 

            “ค่ะ” แก้วรับ

 

 

 

 

 

            “เอ้า แนะนำตัวหน่อยสิ” อรุณกวักมือเรียกโทโมะที่ยังมัวแต่นั่งไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยสักนิด ชายหนุ่มลุกขึ้นไปประจันหน้ากับเป้าหมายในภารกิจพลางคิดว่าใบหน้าของเธอเป็นยังไงเพราะเขาไม่เคยเห็นเป้าหมายแถมถูกส่งมาดื้อๆแบบไม่ทันตั้งตัว

 

 

 

 

 

            “เธอ..” โทโมะหรี่ตาทันทีเมื่อเห็นสาวตรงหน้า แก้วมองเขานิดๆก่อนจะเอียงคอลงเพราะชายหนุ่มเอาแต่อ้ำอึ้งไม่พูดอะไรสักที

 

 

 

 

 

            “คุณชื่ออะไรค่ะ?” เฟย์ถามแทนแก้ว

 

 

 

 

 

            “โทโมะ” ชายหนุ่มได้สติรีบตอบก่อนจะลอบดูแก้วเพราะรู้สึกคุ้นแปลกๆ

 

 

 

 

 

            “นายคนนี้เหรอค่ะที่จะมาเป็นบอดี้การ์ดหนู” แก้วถามอรุณ

 

 

 

 

 

            “ใช่ และตั้งแต่นี้ต่อไปด้วย ทำความรู้จักกันไว้ซะนะ” อรุณตอบ แก้วหันมายิ้มให้โทโมะส่วนชายหนุ่มยังคงตีหน้าเป็นเสื้อยิ้มยากตามฉบับและในใจเจ้าตัวยังค้างคาใจเรื่องเธอไม่หาย

 

 

 

 

 

 

            ณ บ้านของแก้ว

 

 

 

 

 

            “ลงทุนให้มาอยู่บ้านเดียวกัน เราจะไว้ใจเขาเกินไปรึป่าว” อรุณถามแก้วเรื่องที่ให้โทโมะมาอยู่บ้านของตน

 

 

 

 

 

            “อาหามาให้เองไม่ใช่เหรอค่ะงั้นก็ต้องไว้ใจได้ อยากให้คอยปกป้องหนู ก็ให้เขาอยู่นี้แหละ จะได้คอยสอดส่อง” แก้วพูดพลางกดโทรศัพท์เล่น

 

 

 

 

 

            “แล้วแต่ล่ะกัน นั้นอากลับบ้านก่อนดีกว่านะ นี้ก็ดึกมากแล้วด้วย” ชายสูงวัยลากลับบ้านของตน แก้วจึงมาส่งอรุณที่รถก่อนเจ้าตัวจะไปหาเฟย์ที่พาโทโมะมาดูห้อง

 

 

 

 

 

            “ที่นี้เป็นห้องเก่าเฟย์ค่ะแต่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ เฟย์บอกแม่บ้านเก็บให้เรียบร้อยแล้วและห้องทางขวาเป็นห้องของพี่แก้ว คุณโทโมะมีอะไรต้องการเพิ่มเติมอีกไหมค่ะ” เฟย์แนะนำชี้ทางในบ้านให้โทโมะ

 

 

 

 

 

            “ไม่ล่ะ..” เขาตอบก่อนตัวจะเดินเตร่ไปทั่วห้องเพื่อหาทางหนีที่ไล่

 

 

 

 

 

            “เฟย์เรียบร้อยดีไหม?” แก้วที่เดินเข้ามาสมทบทีหลังถามเฟย์ โทโมะเหลือบมองแก้วที่ยืนคุยกับเฟย์ไกลๆจากระเบียงเป็นระยะๆ

 

 

 

 

 

            “ค่ะ แล้วนี้อาอรุณกลับไปแล้วรึค่ะ” เฟย์ถามถึงอรุณ

 

 

 

 

 

            “อืม เฟย์นี้ก็มืดแล้วด้วยนะ ฉันว่าเฟย์รีบกลับคอนโดก่อนดีกว่า ขับรถดึกๆมันอันตราย” แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “นั้น เฟย์ขอตัวนะค่ะ พี่แก้วอย่าตื่นสายนะ พรุ่งนี้มีนัดคุยงานแต่เช้า” เฟย์รีบเตือนเรื่องนัดกับแก้วก่อนปลีกตัวกลับ ทำให้ในในห้องเหลือเพียงโทโมะกับแก้ว

 

 

 

 

 

            “นาย..โทโมะ” แก้วเรียกชื่อชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

            “ว่า?” เขาตอบ

 

 

 

 

 

            “หืม ว่างั้นเหรอ?” แก้วเข้าไปเดินวนรอบตัวสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า โทโมะยืนนิ่งก่อนจะชะงักเพราะกลิ่นน้ำหอมเจือจางของแก้วกระทบจมูกสันโด่ง กลิ่นหอมชวนหลงใหลที่เหมือนเคยสัมผัสที่ไหนมาก่อน

 

 

 

 

 

            “นายรู้หน้าที่นายดีใช่มั้ย เป็นอะไร ทำไมหน้าแดง ร้อนเรอะ?” แก้วถามเพราะเห็นหน้าโทโมะแดง

 

 

 

 

 

            “เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึป่าว?” โทโมะถามออกไปแบบไม่ได้คิด

 

 

 

 

 

            “มุกจีบหญิงเก่าไปรึป่าวพ่อคุณ” แก้วยิ้มขำ โทโมะโน้มตัวเข้าไปดูใบหน้าแก้วชัดๆ ยิ่งดูยิ่งคุ้น ทั้งผม ตา จมูก และปากอวบอิ่ม..........น่าขย้ำสิ้นดี

 

 

 

 

 

            “โป๊ะ!” หญิงสาวดีดนิ้วหน้าชายหนุ่มดัง โป๊ะ! โทโมะที่กำลังเคลิ้มเป็นต้องหลุดสะดุ้ง

 

 

 

 

 

            “ยังอยู่ดีรึป่าว ถ้ายังอยู่ ฟังฉันให้ดี นายเป็นบอดี้การ์ดที่อาหามาให้ฉันก็จริงแต่ฉันเป็นคนจ่ายเงินให้นายทั้งหมดเพราะฉะนั้นก็เท่ากับว่านายเป็นลูกจ้างฉันด้วย ดังนั้นเวลาใช้คำพูดคำจา ต้องมีหางเสียงเสมอ เรียกใช้สรรพนามก็ต้องให้เหมาะสมกับสถานะ คงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าอะไร?” แก้วพูดและจ้องเขม็งชายหนุ่มไปด้วย

 

 

 

 

 

            “อืม” โทโมะพยักหน้า

 

 

 

 

 

            “หืม?” แก้วทำเสียงหนักย้ำ

 

 

 

 

 

            “ครับ คุณหนู” โทโมะแก้ตัวใหม่อีกที แก้วยิ้มพอใจแล้วเดินกลับห้องตัวเอง

 

 

 

 

 

            ตีสองของวันใหม่ โทโมะแอบย่องออกจากห้องเพื่อตรงไปหาหญิงสาวห้องถัดไปด้วยตนยังข้องใจเรื่องแก้วไม่หายจนทำให้นอนกระสับกระส่ายไม่เป็นอันหลับ เขาจึงตัดสินใจพิสูจน์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่านอนปวดหัวไม่ได้ความอะไร

 

 

 

 

 

            “ไว้ใจกันง่ายจริง” โทโมะบ่นที่ประตูห้องเธอไม่ลงกลอนไว้ เขาจึงเข้าห้องเธอโดยง่าย ชายหนุ่มรีบตรงมาที่ร่างบอบบางที่ยังหลับลึกไม่รู้เรื่องเลยว่ามีคนแอบแง้มเข้าห้อง

 

 

 

 

 

            “หลับสนิท” แสงอ่อนจากพระจันทร์ข้างนอกสว่างพอเป็นแสงสว่างให้เขามองหน้าเธอ โทโมะจ้องพินิจหญิงสาวอยู่นานจนเริ่มแน่ใจแล้วว่าเธอน่าจะเป็นคนเดียวกันแต่ยังสงสัยตรงที่เธอทำเหมือนไม่รู้จักเขา ร่างสูงขึ้นคร่อมอย่างเบามือก่อนจะกดตัวลงไปใกล้ทำให้จมูกตีกับกลิ่นสบู่อ่อนๆที่ติดตัวเธอทำลายสมาธิ เขารีบสะบัดอารมณ์ฟุ้งซ่านทิ้งก่อนมันจะเตลิดไปมากกว่าเดิม

 

 

 

 

 

            หมับ!

 

 

 

 

 

            อยู่ๆแขนบางของแก้วก็เกี่ยวรัดร่างชายหนุ่มเข้ามากอดหน้าตาเฉย โทโมะเหว๋อเพราะถูกหญิงสาวกักตัวจนดิ้นไปไหนไม่ได้และขืนขยับมากกว่านี้ เธอต้องตื่นแน่ๆ ก่อนร่างสูงจะกุมขมับหนักกว่าเดิมเมื่อแก้วเล่นกอดเขาไม่พอยังนอนทับอกเขาอีกแล้วแบบนี้ชายหนุ่มจะทำยังไงถึงจะรอดสถานการณ์คับขันได้กัน

 

 

 

 

 

            “เวรเอย” โทโมะสบถคำพลางคิดหาวิธี

 

 

 

 

 

 

            เอาล่ะพี่โมะ สงสัยเกิ้น ได้เรื่องแล้วไหมล่ะ 5555 ในที่สุด โมะกับแก้วก็เจอกันแล้ว อยู่บ้านเดียวกันด้วย เฮ้ย! เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปฝากติดตาม คอมเม้นกันเยอะๆด้วยนะ เรายังอ่อนด้อย (พี่โมะจะฆ่าพี่แก้วได้ไหมน่ะ // คนเขียนยังงงอยู่ =v=;;)