None

--------------------------------------------

สุดท้ายทีมสตาฟก็ต้องมาตามเก็บตามเช็ดทำความสะอาดพื้นที่ที่เด็กแสบได้สร้างวีรกรรมไว้ ไม่มีใครบ่นแต่กลับชอบเพราะถ้าไม่มีเด็กแสบงานวันนี้อาจจะไม่สนุกขนาดนี้ ระหว่างรอพวกพี่เก็บกวาด บรรดาลิงทโมนก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ขืนใส่เปียกๆ มีหวังได้เป็นหวัดกันบ้าง นายใหญ่ของบริษัทก็ไม่ว่าอะไรปล่อยเด็กลิงเล่นตามใจ รอเวลาในพวกลิงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง เหลือเพียง2 คนที่เป็นต้นเหตุของวีรกรรมวันนี้

ยืนรอเพื่อนๆหน้าแต่งตัว มือแกร่งโอบเอวบางแน่น คว้าเสื้อคลุมสีแดงใส่ให้ ส่วนตัวเองยืนหนาวอยู่ด้านข้าง ทำไม่จะไม่หนาวในเมื่อเสื้อกล้ามที่ผมใส่โดนน้ำแข็งเต็มๆ เปียกไปหมด

---------------------------------------------

ยืนสั่นจนสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างรับรู้ได้ถึงอาการ อยากหันไปดูเพราะสงสารจับใจแต่สิ่งที่เค้าทำยังสร้างความขุ่นเคืองในใจไม่หาย ยืนสะกดไม่ให้ใจอ่อนทำใจแข็งนึกถึงแต่สิ่งที่เค้ากระทำเมื่อคืน แต่แล้วไม่รู้เหตุผลอะไรพยายามข่ม ทำใจแข็งแต่กลับตรงข้าม ใจอ่อนกับร่างข้างๆจนได้ ก่อนจะขยับมายืนด้านหน้า สร้างความงุนงงให้ร่างแกร่งที่โอบกอด

“มายืนหน้าพี่ทำไม กางเกงยิ่งสั้นอยู่เดี๋ยวไม่สบายนะครับ” เลื่อนมือจากเอวบางเปลี่ยนเป็นการโอบกอดจากด้านหลังดึงร่างบางปะทะอกแกร่งเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำแววตาหวานฉ่ำ

“หนาวไม่ใช่เหรอ” บอกเสียงเรียบโดยไม่หันมองหน้า

“ห่วงพี่เหรอคะ” ก้มถามกระซิบข้างหู รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง ได้ยินคำพูดไม่กี่คำส่งแต่ทำไมผมมีความสุขขนาดนี้ก็ไม่รู้

“......”

“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรแค่นี้พี่ก็ดีใจแล้ว”

“อยากกลับบ้านแล้ว” รู้ว่าตัวเองใจอ่อนกับคนที่สวมกอดมากแค่ไหน แต่เมื่อนึกถึงพี่ชายอีกคนซึ่งเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด ความกังวลก็เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าจะพูดคุยหรือมองหน้ากันได้อีกไหมถ้าเค้ารับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“งั้นกลับก็ได้คะแต่ไม่ใช่ที่บ้านแก้วนะ”

“หมายความว่าไง” ถามเสียงหวาน คิ้วบางขมวดเป็นปม

“หมายความว่าเราจะกลับคอนโดกัน”

“......” ได้ยินคำตอบถึงกับอึ้ง กับชีวิตที่เปลี่ยนไปเพราะเหตุการณ์เพียงข้ามคืน

“ไม่ตอบอย่างนี้ตกลงใช่ไหม” ถามเสียงหวาน หอมแก้มขาวนวลจนพอใจ

“คงไม่ได้เพราะต้องกลับพร้อมพี่กิ่ง แล้วอีกอย่างมันคงดูไม่ดี” ตอบน้ำเสียงเย็นชา สายตามองตรงไปข้างหน้าไม่แม้แต่จะหันมอง

--------------------------------------------

ได้ยินคำตอบ เหมือนเสียงสะกดให้หยุดการกระทำ น้ำเสียงเย็นชาเหมือนคมมีดที่ทิ่มแทงเจ็บจนพูดไม่ออก หน้าหล่อแสดงอาการอย่างเห็นได้ชัด คิ้วหนาขมวดเป็นปม

“มันจะดูไม่ดีตรงไหน แก้วเป็นเมียพี่หรือต้องให้พี่ประกาศให้เค้ารู้กันทั่วถึงจะดูดี ว่าไง” บอกโดยไม่อ้อมค้อม อย่างน้อยก็ย้ำให้ร่างบางได้รับรู้ ว่าตอนนี้เธอกับเขาไม่เหมือนเดิม

“.......” ได้ยินประโยคไร้การกลั่นกรองทำเอาร่างบางยืนอึ้งไม่นึกว่าเค้าจะทำจริง

“งั้นพี่คงต้องทำให้ทุกคนรู้เรื่องของเรา” ผละจากร่างบางก้าวยาวเดินตรงไปยังห้องจัดเลี้ยง ก่อนจะต้องชะงักเมื่อโดนนิ้วเรียวดึงแขนไว้

“ทำไม ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเราหรือไง รึว่ากลัวไอ้พี่ชายจะรู้” หันถามหน้านิ่ง ดึงเอวบางกระชากเข้าหาตัว น้ำเสียงดุดันเหมือนเมื่อคืนไม่มีผิด

“เปล่า ....” ตอบเสียงแผ่วเบา ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนเอาแต่ใจ

“เปล่าอะไร” น้ำเสียงทุ้มต่ำดุดัน กระชากเสียงถามข้างแก้มนวล ปลายจมูกสัมผัสแก้มนุ่มนิ่มอย่างจงใจ

“ตามใจ แต่พี่ต้องขอพี่กิ่งเอง” จนใจที่จะสู้ไม่มีอะไรจะต่อกร เสียงหวานบอกตัดบท ไม่อยากให้คนเอาแต่ใจรับรู้ในสิ่งที่เธอคิดเพราะถ้าเค้ารู้คงได้อารมณ์เสียกันบ้างและนั่นอาจหมายถึงความปลอดภัยของตัวเธอเอง

“เมื่อกี้แก้วพูดว่าไงนะ” ก้มถามกระซิบแผ่วเบา ได้ยินคำตอบแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว อารมณ์ขุ่นเคืองเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง ส่วนเรื่องยัยกิ่งเรื่องเล็กครับ

“ตามใจ” ตอบคำถามเสียงแผ่ว หลบเลี่ยงการกระทำคนเอาแต่ใจที่พยายามล่วงเกิน ยกมือดันอกแกร่งแต่ก็ไร้ประโยชน์

“ไม่ใช่คะ.....เมื่อกี้แก้วเรียก พี่ ใช่ไหม” ถามเสียงต่ำก่อนจะฝังจมูกโด่งริมฝีปากหนาสัมผัสลำคอระหง

“อืม .... พอได้แล้วเพื่อนเดินออกมาแล้ว” สะบัดหน้าหนีการจู่โจม ก่อนจะหันหลังหนีคนตรงหน้า

“ไม่เห็นมีใครออกมาเลย ขี้โกงนะเราไปครับกลับบ้านดีกว่า” ก้มกระซิบก่อนจะชิงหอมแก้มนุ่มนิ่ม ทั้งรักทั้งหลงไปหมดแล้ว แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าที่คนตัวเล็กจะแสดงความรักตอบบ้าง

----------------------------------------------

เดินจูงมือคนสวยเข้ามาในงานก่อนจะเก็บสัมภาระเตรียมกลับบ้าน

“แก้วไปหาพี่กิ่งนะ” เดินเข้ามาให้ห้องได้ก็จ้องจะเดินหนีท่าเดียว งอแงจะไปหาพี่สาวให้ได้

“นอกจากไม่ช่วยเก็บแล้วยังดื้ออีกนะ ไปพร้อมกันครับ” ดึงเด็กดื้อประชิดตัว ไม่งั้นงานนี้หนีผมอีกแน่ เห็นหน้าแล้วหมั่นเขี้ยว ไอ้จมูกเชิดๆ คิ้วขมวดไม่รู้ติดจากใคร

-----------------------------------------------

ใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะเก็บของเสร็จ ใช่ว่าของจะเยอะอะไรมากมายแต่ที่ทำให้ช้าก็เพราะเด็กดื้อนี่แหละ ไม่อยู่นิ่งสักที ถ้าเป็นที่บ้านคงได้โดนตีกันบ้าง บอกให้อยู่ข้างๆ ก็คอยขยับหนีไปเรื่อย ดึงมาอยู่ใกล้ๆก็บอกว่าหนาว เสื้อเปียก สุดท้ายก็ต้องใช้มาตรการเด็ดขาด รวบเอวบางไว้มือนึงเก็บของมือนึง คงอยากดิ้นโวยวายถ้าไม่ส่งสายตาดุๆไปให้ไม่หยุดแน่ครับ..........เด็กดื้อ

“น่าตีนัก” บอกเสียงหวานพร้อมสายตาดุๆ ส่งให้.......เพิ่งเคยเห็นร่างบางดื้อเงียบก็วันนี้

“......” ดื้อเงียบอีกแล้วครับ แต่คราวนี้นอกจากไม่ตอบ ยังค้อนผมเข้าให้ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว

“พี่เหนื่อยแล้วนะครับ ปราบพยศเด็กดื้อไม่ไหวแล้ว กลับบ้านกันดีกว่านะ” เดินโอบเอวบางเข้าไปหาผู้เป็นพี่ อย่างไงก็ต้องบอกกันก่อน

--------------------------------------------------

“ไง ไอ้ผีญี่ปุ่นสนุกพอรึยัง ปล่อยตัวน้องสาวฉันได้แล้ว” เสียงแว้ดของสาวผู้พี่ เห็นหน้าแล้วอยากจะฆ่าให้ตาย

“หึ หึ ปล่อยไม่ได้ แล้วอีกอย่างที่พาเดินมาหาก็จะบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว” ยิ้มกวนๆ ส่งให้

“ก็ดี ฉันก็อยากกลับง่วง ไปแก้วกลับบ้าน” เดินตรงดิ่งหมายจะดึงน้องสาวแสนรักให้หลุดจากการเกาะกุม เด็กดื้อก็แสนจะฉลาด ค่อยขยับออกห่างผมช้าๆ คิดเหรอว่าผมรู้ไม่ทัน

“บอกว่าจะกลับ แต่ไม่ได้หมายความว่าแก้วจะกลับกับคุณพี่กิ่งสักหน่อย” ดึงสาวด้านข้างกอดแน่น บอกพี่สาวเด็กดื้อ หน้าทะเล้น

“หมายความว่าไงไอ้ผีญี่ปุ่น วันนี้ทั้งกอดทั้งหอมน้องฉันนายยังไม่พอใจอีกเหรอ”

“ไม่พอ ...... ไม่อยากทะเลาะด้วยแล้วเสียเวลา เดี๋ยวเด็กดื้อกลับกับฉัน ส่วนเธอก็กลับกับพี่เคนจิ” สิ้นเสียงเล่นเอาพี่สาวอ้าปากค้าง พูดไม่ออก ไม่รู้จะสรรพาคำอะไรมาด่าร่างกวนประสาทตรงหน้า เห็นหน้าน้องสาวงอขนาดนี้ โดนไอ้ผีญี่ปุ่นบังคับแน่ๆ

“แก .......ไอ้ผีญี่ปุ่น ปล่อยน้องสาวฉันนะ”

“ไม่ปล่อย ถ้าอยากรู้ว่าแก้วปลอดภัยเธอก็ต้องมากับพี่เคนจิ แล้วอีกอย่างพี่กิ่งโวยวายดังๆก็ดีครับ ผมชอบคนจะได้รู้เรื่องผมกับเด็กดื้อไวขึ้น” บอกหน้านิ่งดึงสาวด้านข้างกอดแน่น

“แก........”

“พี่ฝากพายัยกิ่งกลับด้วยนะ ขอกุญแจรถด้วย”

“แล้วแกจะพาน้องเค้าไปไหนวะ”

“คอนโด” น้ำเสียงอารมณ์ดีก่อนจะคว้ากุญแจรถจากมือพี่ชาย

“เห้ยไอ้บ้า แล้วแกจะให้ฉันไปส่งยัยแสบที่ไหนเล่า”

“แล้วแต่พี่ คอนโดผมหรือคอนโดยัยแสบก็ได้”

“แก้วอยู่ไหน ฉันก็อยู่ที่นั่นไอ้ผีญี่ปุ่น”

“เอาตามนั้นก็ได้ คอนโดฉันห้องเยอะแยะแค่เธอคนเดียวไม่เดือดร้อน ไปก่อนนะครับคุณพี่กิ่ง อ่อฝากลาเฮียกับซ้อให้ด้วยนะ พอดีผมรีบ” ส่งสายตากวนประสาทหนักกว่าเดิม ก่อนจะลากร่างบางเดินตามออกไป

------------------------------------------

เดินออกมาขึ้นรถหน้าบริษัท หันมองหน้าเด็กดื้ออยากกลับบ้านแล้วมันน่าตี

“พี่พากลับบ้านไม่ดีใจเหรอคะ” ถามเสียงหวานก่อนจะเปิดประตูดันเด็กแสบขึ้นรถ

“แก้วไปกับพี่กิ่งก็ได้” หันตอบเสียงเรียบ หน้าบูดบึ้ง

“เดี๋ยวพี่กิ่งไปกับพี่เคนไงครับ พี่ไม่เถียงแล้วกลับบ้านดีกว่า”

เดินอ้อมมาประจำที่ฝั่งคนขับ ก่อนจะขับรถเคลื่อนออกไป ควบคุมรถไปแอบมองคนด้านข้างไป หน้าสวยๆไม่รู้จะงอไปไหน เห็นอย่างนี้ไม่อยากกวน รอเคลียร์บัญชีเด็กดื้อทีเดียว

----------------------------------------------

ใช้เวลาเดินทางพักใหญ่ กว่าจะถึงที่หมายพาเด็กดื้อหน้างอเข้าห้อง ก่อนแยกไปจัดการกับตัวเอง วันนี้ทั้งเหนื่อยทั้งเปียก แต่ในใจก็กลัวเด็กดื้อจะหนี สุดท้ายก็ต้องจับขังไว้ในห้องนอนแทนห้องรับแขก เดินออกจากห้องน้ำก็เจอเด็กดื้อหน้างอสภาพเดิม เห็นแล้ว.......ฮึ่ม

เห็นหน้างอไม่หาย ปนความหมั่นไส้ส่วนตัว เดินตรงอุ้มเด็กดื้อตัวลอยก่อนจะวางบนเตียงนุ่ม แล้วก็ได้ผลร้องเสียงหลงเชียว

“โทโมะ ทำอะไรแก้วไม่เล่นนะ”

“เป็นอะไร โกรธอะไรพี่อีกคะ” จับจ้องสาวด้านล่างตาหวานฉ่ำ รวบข้อมือเรียวเล็กที่ทุบตีด้วยมือเพียงข้างเดียวเหมือนเมื่อคืน แต่ต่างตรงที่ตอนนี้ผมอารมณ์ดี

“........”

“ไม่พูดอีกแล้วนะ อยากให้พี่ลงโทษหรือไง” กดจมูกโด่งได้รูปกับลำคอขาวนวล พร้อมรอยแห่งความเป็นเจ้าของ คนตัวเล็กกว่าสะบัดหน้าหนี มั่วไปหมด แต่นั่นแหละที่ผมชอบ .... ยิ่งดิ้นผมยิ่งชอบ

“โทโมะ พอก่อนแก้วเจ็บนะ” บอกเสียงงอนๆ ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีไม่กล้าสบตาหวานของคนที่ล่วงเกิน

“ยิ้มก่อนแล้วพี่จะหยุด” กระซิบข้างหูแผ่วเบา ก่อนจู่โจมคนตรงหน้าสร้างรอยรักเต็มไปหมด

“จะยิ้มได้ไงเล่า โทโมะหนักจะตาย” กว่าจะกลั่นกรองแต่ละประโยคช่างยากเย็น โดนคนเอาแต่ใจจู่โจมจนไม่รู้จะหลบอย่างไง สุดท้ายก็ต้องเล่นไม้นี้

“แก้วไม่ยิ้มพี่ก็ไม่ว่าอะไรแก้วหรอก” สบตาคู่สวยหวานฉ่ำ ริมฝีปากหนาเข้าช่วงชิงปากอวบอิ่มอีกครั้ง สอนบทเรียนแสนหวานจนยากจะถอน แต่ก็ต้องถอนเมื่อได้ยินเสียงหวานประท้วงสบตาคู่สวยแสนรักก่อนจะเลื่อนลงมาครอบครองลำคอระหง

“อืม .......... โทโมะพอก่อน” เรี่ยวแรงจะขัดขืนหายหมด ปล่อยเค้าทำตามใจทั้งอารมณ์ความรู้สึกสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือจะรัก แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ร่างกายยอมแพ้คนตนหน้าหมดสิ้นไม่มีแรงแม้จะต่อกร

“ทำไม.....” ถามเสียงทุ้มต่ำ สายตาหวานบ่งบอกทุกความต้องการ

“เดี๋ยวพี่กิ่งมา” บอกเสียงเรียบหน้าแดงกล่ำ

“มาก็มาแล้วเกี่ยวอะไรกับเราหล่ะคะ ... หึ” บอกเสียงหวาน โดยไม่คิดแม้จะหยุดการกระทำฉวยโอกาสกับคนด้านล่าง กดจูบแสนหวาน มือแกร่งเริ่มไม่อยู่นิ่ง ลากผ่านต้นขาขาวนวลจนมาหยุดที่สะโพกกลึง คลายมือปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะเลื่อนลงมาสัมผัสแผ่นหลังนวลภายใต้เสื้อสวยเข้ารูป

“อืม ......” ยันมือกับไหล่แกร่ง ส่งเสียงหวานเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ

“พี่รักแก้วนะ” ผละจากริมฝีปากอวบบอกสิ่งที่คั่งค้างมานาน

---------------------------------------------

“ถ้ารักก็ปล่อยสิ”

“ไม่ปล่อยง่ายๆหรอก ใครๆก็อยากอยู่ใกล้คนที่เรารักทั้งนั้น” ดึงร่างตรงกอดแน่น ฝังจูบหนักหน่วงสร้างรอยไปทั่วตัว แต่แล้วก็ต้องชะงักหงุดหงิดกับเสียบแปดหลอดของพี่สาวว่าที่ภรรยาด้านนอก ยิ่งเห็นคนด้านล่างยิ่งหมั่นไส้คิดว่ารอดแล้วเหรอเด็กดื้อ คิดผิดครับ ใครกล้าปล่อยให้คืนนี้ผ่านไปง่ายๆก็โง่เต็มที

“พี่กิ่งมา ลุกออกไปได้แล้ว” เสียงหวานร้องบอกหน้านิ่ง

“พี่ลุกก็ได้ครับ เพราะยังไงวันนี้แก้วก็ต้องนอนกับพี่” กดจูบแรงๆ อีกครั้งก่อนผละจากร่างบาง หน้านิ่วคิ้วขมวดอีกครั้ง

-------------------------------------------

“ไอ้ญี่ปุ่น ออกมา ฉันบอกให้แกออกมา พาน้องสาวออกมาด้วย” มือเรียวเคาะประตูไม่ยั้ง ส่วนคนเป็นพี่ชายนั่งมองการกระทำ ส่ายหัวเอือมระอา

“เคาะไปก็เจ็บมือป่าวๆ ต่อให้มันออกมามันก็ไม่คือน้องแก้วให้กิ่งหรอก”

“ไม่ต้องมาเสนอความคิดเลย เพราะนายนั่นแหละ” หันมาดุ ก่อนจะเคาะประตูไม่ยั้ง

“เห่อ! กิ่งอย่าพาลสิครับ” เดินเข้ามาจับร่างให้หยุด เพราะดูแล้วคงเหนื่อยฟรีแน่ๆ

--------------------------------------------

“จะเคาะให้ประตูห้องชั้นพังเลยใช่ไหมห่ะ” เปิดประตูออกมาหน้านิ่วคิ้วขมวด ถามเสียงหงุดหงิด

“ก็จะเคาะจนกว่านายจะออกนั่นแหละ ยัยแก้วอยู่ไหน”

“อยู่ในห้อง จะทำไม”

“ไม่ทำไมแค่ฉันจะพาน้องสาวฉันกลับบ้าน หลีกไป”

“พี่กิ่งช่วยแก้วด้วย” ได้ยินเสียงพี่สาว เสียงหวานตะโกนลั่นอยากออกไปหาแต่ติดตรงที่ร่างสูงยืนขวางหน้า ก่อนจะเจอสายตาดุ หันมองคาดโทษ

“นี่ ถ้าอยากอยู่ใกล้ๆแก้ว ก็ต้องนอนห้องนั้น แล้วห้ามก่อกวนไม่งั้นฉันจะให้พี่เคนจิลากเธอไปนอนข้างนอก”

“ไอ้ญี่ปุ่น มันจะมากไปแล้วนะ”น้ำเสียงโมโหสุดขีด แต่ดูจากสีหน้าแล้วไอ้นี่มันเอาจริง

“ไม่มาก ไม่ทำตามที่ฉันบอกใช่ไหม ได้พี่เคนรบกวนหน่อย” หันบอกพี่ชาย สายตาวิงวอนยังไงช่วยทำให้ยัยแสบสงบก่อนนะครับ ส่วนอีกคนในห้องหน้าที่ผมเอง

“เห้ย น้องฉันอยู่ไหนฉันก็อยู่นั่น เคนไม่ต้องมายุ่งเลย” บอกเสียงเรียบอย่างจนใจ ใจหนึ่งก็ห่วงน้องสาวแต่อีกใจก็กลัวว่าคุณเจ้าของห้องจะเอาจริงแล้วความลำบากจะตกอยู่ที่น้องสาว

“งั้นก็ไปนอนห้องนั้น ส่วนพี่ชายนอนห้องพี่นะครับ”

“แก้วถ้ามันรังแกตะโกนดังๆนะ พี่อยู่ห้องข้างๆ .....แก้ว”

ยังไม่ทันพูดจบเสียงประตูก็ปิดสนิทดังลั่น ร่างที่ร้องตะโกนบอกน้องถึงกับค้าง ทั้งโกรธ ทั้งหงุดหงิดกับเรื่องไม่ได้ดั่งใจ หันมองหน้าพี่ชายไอ้ตัวแสบก่อนจะสะบัดหน้าหนี เตรียมเดินเข้าห้อง

“ถ้าน้องนายทำอะไรน้องสาวฉัน นายตายแน่”

“ครับเซอร์กิ่ง แต่คงห้ามยากถ้างั้นเคนจิยอมให้กิ่งทำคืนครับ .... ไปนอนไปแล้วก็เงียบๆ ด้วยถ้ายังอยากรู้ว่าไอ้โมะทำอะไรน้องแก้ว”

“นาย ...... ฝากไว้ก่อน” กล่าวหัวเสียก่อนเดินเข้าห้องปิดประตูเสียงดังลั่น

“ครับ ..... รีบมาเอาคืนนะ” ตะโกนไล่หลังก่อนจะเดินเข้าห้องตน ไม่ใช่ไม่ห่วง แต่อย่างน้อยคนทั้งคู่ก็อยู่ในสายตาครับ

-----------------------------------------

เดินเข้ามาในห้อง สายตาหวานจับจ้องสาวตรงหน้า ก้าวยาวเดินเข้าประชิดตัว กระชากร่างบางกอดแนบอก ใช่ว่าเด็กดื้อจะยอมง่ายๆ พยายามหลบหลีกแต่มีหรือจะหลบพ้นลำแขนแกร่งที่โอบรัด

“เมื่อกี้ทำอะไรเด็กดื้อ”

“........”

“เงียบแบบนี้ยอมให้พี่ลงโทษใช่ไหม”

“.......”

“งั้นพี่ถือว่าแก้วอนุญาต” เห็นร่างบางดื้อเงียบ ยิ่งเห็นยิ่งหมั่นไส้ อุ้มสาวสวยตัวลอยแนบอก ก่อนวางร่างสวยเบามือบนเตียงนุ่ม

“ไม่อนุญาต” บอกคนเอาแต่ใจเสียงเบาบาง ยกมือดันอกคนเอาแต่ใจ หันหน้าหนีไม่กล้าแม้จะสบตา

“แต่แก้วทำให้พี่โกรธนะ”

“ไม่ได้ทำ”

“ก็เพราะดื้ออย่างนี้ไง มันน่าตีนัก” ฉวยโอกาสจู่โจมร่างตรงหน้าไม่ให้ทันตั้งตัว ริมฝีปากเข้าครอบครองปากอวบอิ่มก่อนไล้สัมผัสสร้างรอยสีชมพูบนลำคอ เห็นคนสวยดิ้นขัดขืนยิ่งชอบ อยากกำราบเด็กดื้อให้อยู่หมัด

“โทโมะ หยุดนะ” ร้องห้ามเสียงดัง เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ไล้จากลำคอสู่บริเวณทรวงอก มือคนเอาแต่ใจเริ่มไม่อยู่นิ่ง ลากสัมผัสผิวเนียนภายใต้อาภรณ์ที่ปกปิด มือเล็กทั้งผลักทั้งดัน สุดท้ายก็โดนรวบด้วยฝ่ามือใหญ่อีกครั้ง

“พูดไม่เพราะ” ได้ยินเสียงใช่ว่าจะหยุดการกระทำ เงยมองหน้าหวานตำหนิด้วยสายตาก่อนเข้าครอบครองร่างบางตรงหน้าอีกครั้ง

“โทโมะ ปล่อยนะ แก้วอยากอาบน้ำ” เสียงหวานร้องห้ามแผ่วเบา ในเมื่อไม้แข็งไม่ได้ผลก็ต้องใช้ไม้นี้

-----------------------------------

ได้ยินเสียงร้องห้าม ยันกายมองหน้าร่างบางตาหวานฉ่ำ ส่ายหัวเป็นสัญลักษณ์ว่า “ไม่” มอบสัมผัสหวานให้เด็กดื้ออีกครั้ง

“อืม ... พี่ปล่อยแก้วก่อน แก้วอยากอาบน้ำ”

“พูดอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย แต่ความจริงพี่ว่าแก้วไม่ต้องอาบหรอกตัวยังหอมอยู่เลย” ฝังจมูกบนลำคอขาวอีกครั้ง ใช่ว่าเค้าจะไม่เคยผ่านประสบการณ์เรื่องแบบนี้ แต่กายสาวตรงหน้านั้นแตกต่าง ยิ่งเห็นยิ่งอยากครอบครอง ยิ่งเห็นยิ่งไม่อยากถอนสัมผัส อยากหยุดที่เธอ อยากครอบครองเธอเพียงผู้เดียวทั้งกายและใจ

“อืม....พี่แก้วเหนื่อย....แก้วอยากอาบน้ำจริงๆ” กว่าจะเรียบเรียงเป็นประโยคช่างยากแสนยาก ไหนจะหลบการจู่โจม ไหนจะดันร่างแกร่งไม่ให้ล่วงเกิน

“พูดแบบนี้ทุกวันนะ พี่ชอบ” กดจูบบนหน้าผากขาวก่อนค่อยๆฉุดให้ลุก ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวของตนส่งให้

“มีผืนใหม่ไหม มันเปียก”

“มีแต่พี่ไม่ให้ เราเป็น ..... ใช้ร่วมกันได้ ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวพี่เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้” ก้มกระซิบข้างหู สายตาสื่อความหมายแทนคำพูดที่ถูกละเว้น

คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำอย่างช่วยไม่ได้ ปิดประตูล็อคแน่นหนา ค่อยๆทรุดตัวนั่งพิงประตูช้าๆ สับสนไปหมด ทั้งรัก ทั้งแค้น ทั้งสับสน แล้วเมื่อคิดถึงพี่ชายอีกคนยิ่งรู้สึกแย่ไม่รู้จะบอก จะมองหน้ายังไงในเมื่อเค้าไม่ผิด แต่จะให้หลบหนีคนด้านนอกก็ทำไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้ความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิม ยิ่งคิดยิ่งสับสนปวดหัวไปหมด นั่งคิดตรึกตรองเรื่องราวอยู่นาน ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

“แก้ว แก้ว เป็นอะไรรึป่าว ถ้าไม่ตอบพี่จะเข้าไปนะ” น้ำเสียงร้อนรน เสียงเคาะประตูดังลั่น

“ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร” สะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะรีบตอบ ไม่งั้นเค้าได้เข้ามาหาแน่เพราะรู้นิสัยชายหนุ่มดี ถอดเสื้อผ้าก่อนจะพาตัวเองไปอยู่ใต้ฝักบัวเห็นรอยแดงเต็มหน้าอกยิ่งใจหาย รีบเปิดน้ำชำระร่างกาย อย่างน้อยก็ให้คนด้านนอกรู้ว่าเธอกำลังอาบน้ำจริงๆ

--------------------------------------

“ทำไมอาบน้ำนานจังพี่นึกว่าแก้วจะนอนให้ห้องน้ำซะอีก แล้วทำไมใส่เสื้อผ้าชุดเดิมหล่ะครับ หึ” เห็นร่างบางเดินออกจากห้องน้ำรีบลุกจากเตียงเดินเข้าหาโอบเอวบางหลวมๆ กลัวจะอึดอัด เห็นทูนหัวใส่เสื้อผ้าชุดเดินแล้วอดหัวเราะไม่ได้ เห็นกันหมดแล้วไม่รู้จะอายทำไม

“เสื้อผ้าอยู่กับพี่กิ่ง งั้นเดี๋ยวแก้วไปห้องพี่กิ่งก่อนนะ” ตอบสวนกลับเสียงใส นี่แม่คุณนึกว่าผมรู้ไม่ทันรึไง ขืนปล่อยให้ไปวันนี้ผมได้นอนกอดหมอนข้างแทนเมียแน่ ไม่มีทางครับ

“หึ หึ ไม่ให้ไปคะ พี่เตรียมไว้ให้แล้ว .... ไปเปลี่ยนได้แล้วเด็กดื้อ ถ้าช้าพี่เปลี่ยนให้นะครับ” กระซิบข้างหู ชิงหอมแก้มนวลก่อนหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวส่งให้ก่อนดันให้เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ

------------------------------------------

คว้าเสื้อตัวโตรีบชิงหนีเข้าห้องน้ำ เห็นเสื้อผ้าได้แต่ถอดถอนใจ ขืนใส่ชุดนี้ เฮ่อ! ไม่อยากจะนึก แต่เป็นไงก็เป็นกันเพราะถ้าขืนให้คนเอาแต่ใจทำอะไรแผลงๆมีหวังเธอไม่ได้นอนแน่

-----------------------------------------

นอนเหยียดยาวรอเด็กดื้อบนเตียง ก่อนดวงตากลมโตลุกวาวอีกครั้ง เด็กดื้อกับเสื้อเชิ้ตตัวโตเช็กซี่ชะมัด แล้วยิ่งยืนอิดออดไม่ยอมเข้ามาหายิ่งหมั่นไส้

“เด็กดื้อมานอนเร็วพี่ง่วงแล้ว” ออกคำสั่งเสียงเรียบ อยากรู้นักจะดื้อขนาดไหน

“........” เป็นจริงอย่างผมคาด นอกจากจะไม่เข้ามาแล้วยังยืนนิ่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอีก หึ่ม พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะครับ

“ไม่มาพี่เข้าไปหานะ” เห็นอาการแล้วไม่ได้การแน่ ยันกายลุก หมายจะเดินเข้าหาร่างตรงหน้า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ เด็กดื้อก้าวเท้ายาวไวกว่าที่ผมจะลุก มุดเข้าไปใต้ผ้าห่มดึงขึ้นคลุมโปงปกปิดทั้งตัว

“หนาวรึไงครับ” ล้อเลียนเสียงหวานก่อนจะรวบเด็กดื้อภายใต้ผ้าห่มกอดแน่น

“........”

“ไม่ตอบพี่อีกแล้วนะ หึ” โยกผ้าห่มไปมา อยากแกล้งมากกว่าครับ

“........”

“ดี ไม่ตอบพี่ปล้ำนะ” เห็นท่าทีไม่ตอบแน่ รีบดึงผ้าห่มออกแต่ตอนนี้ผมไม่ได้แกล้ง ผมหมายความตามที่พูดจริงๆ

“หลับแล้ว”

“หลับแล้วตอบได้ไงครับ ออกมาจากผ้าห่มได้แล้วถ้าหนาวเดี๋ยวพี่กอดให้อุ่นนะ” กระชากผ้าห่มออกช้าๆ ก่อนจะมุดตัวลงไปนอนกอดร่างบางแน่น

“แก้วง่วงนะ” กล่าวบอก หันมองหน้าสบตาหวานฉ่ำ

“พี่ก็ง่วง นอนเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันพี่ไม่ทำอะไรหรอก” ฝังจมูกโด่งบนขมับคนสวยแสนรัก ใช่ว่าผมจะไม่ต้องการแต่เห็นท่าทางเด็กดื้อวันนี้ยังไม่อยากฝืนใจ รอให้ตัวเล็กยินยอมพร้อมใจเองดีกว่า ในเมื่อตอนนี้ผมได้ครอบครองตัวเล็กแล้ว รออีกหน่อยก็ไม่เสียหายครับ อดทน อดทน อดทน

“จริงนะ”

“หืม .... ถามอีกทีพี่อดใจไม่ไหวนะครับ”

“..........”

“หลับฝันดีพร้อมกันนะครับ ....ที่รัก” ฝังจูบบนคอระหงกระชับกอดแน่นแนบอก ส่งผลให้แผ่นหลังนวลเนียนปะทะอกแกร่งอย่างจงใจ สูดดมกลิ่นกายไร้การปรุงแต่งเหมือนน้ำหอมชั้นเลิศ ช่วยให้ชายหนุ่มเข้าสู่ห่วงนิทราไวกว่าทุกครั้ง ในใจเฝ้าภาวะนาขอให้เป็นอย่างนี้ทุกวัน

---------------------------------------------

ขนตาแพหนากระพริบถี่ เมื่อรู้สึกถึงไออุ่นของแดดยาวเช้า ค่อยพลิกกายช้าๆ แต่แล้วก็ต้องปะทะกับอกแกร่งที่โอบกอดตลอดคืน ขยับตัวช้าๆ กลัวคนเอาแต่ใจจะตื่นก็กลัว แต่อยากเป็นอิสระจากการโอบกอดก็อยาก แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อโดนรั้งจากคนเอาแต่ใจให้ล้มนอนอีกครั้ง

“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก” ถามเสียงหวานไม่ยอมลืมตาก่อนจะฝังเขี้ยวบนลำคอขาว สร้างรอยแดงแต่เช้า

“อย่ากัด.......เจ็บนะ” เสียงหวานร้องเสียงหลงหน้าแดงกล่ำ ที่ร้องใช่ว่าจะเจ็บที่คนเอาแต่ใจกระทำ แต่ไม่ชอบที่มีรอยแดงปรากฏ และอีกอย่างคือทั้งเขิน ทั้งอาย

“อืม .... อย่าดื้อสิ พี่ไม่ทำให้แก้วเจ็บหรอกครับ” ดุเสียงแผ่วเบาข้างใบหู ก่อนจะก้มสร้างรอยแดงเต็มลำคอขาว

“อืม....แก้วต้องทำงานนะ” มือเรียวอกดันร่างคนเอาแต่ใจ สะบัดหน้าเพื่อหลบหลีกการจู่โจม

“หือ วันนี้ถ่ายละครที่ไหนคะ” เห็นสาวสวยหน้าเสียจำต้องหยุดการกระทำเอาแต่ใจ แต่ที่น่าแปลกคือทำไมเด็กดื้อหน้าแดง เอ่ยถามเสียงตุ้มต่ำจับผิดสาวในอ้อมกอด ทำไมผมจะไม่รู้ว่าวันๆ เด็กดื้อทำงานที่ไหนบ้าง

“...........” ยกมือดันร่างแกร่งด้านบน ไม่กล้าสบตัวไม่รู้จะตอบคำถามได้อย่างไงในเมื่อวันนี้แก้วไม่มีงานแต่แก้วมีเรียนต่างหาก

“ตอบพี่สิ ว่าไงครับเด็กดื้อ แต่พี่ว่าวันนี้แก้วมีเรียนตอนบ่ายไม่ใช่เหรอคะ” ดักถามเพราะรู้ทัน ถ้าไม่กลัวว่าเด็กดื้อจะโกรธ พ่อจะ .... หึ้ย! มันน่านัก

“รู้แล้วถามทำไม” ถามเสียงเหวี่ยง ขัดใจที่คนเอาแต่ใจรู้ทัน

“กวนพี่เหรอครับ” เห็นหน้าเหวี่ยงๆ แล้วชักทนไม่ไหว กดร้างบางนอนราบกับก่อนพลิกมาอยู่ด้านบน สายตาหวานจับจ้องสาวด้านล่าง

“ไม่ได้กวน หนักนะลงไปได้แล้ว”

“ไม่ลง ตอบมาก่อนว่าโกหกพี่ทำไม” เห็นร่างตรงหน้า ความต้องการของร่างกายเกินควบคุม  รวบมือบางที่ดันอกแกร่งไว้เหนือหัว กระชากเอวบางแนบสนิทกับลำตัวฝังจูบสร้างรอยรักบนลำคอขาวอีกครั้ง

“อืม....พี่.....แก้ว.......” ไม่ทันได้พูดในสิ่งที่ต้องการเสียงก็ถูกกลืนหาย จากปากคนเอาแต่ใจ รสจูบแสนหวานเหมือนยากล่อมประสาทชั้นเลิศส่งผลกับร่างสวย เรี่ยวแรงที่เคยมีเคยดื้อหายหมดสิ้น พยายามสะกดอารมณ์แต่ก็ไม่เป็นผล ในเมื่อไม่อาจต่อต้านคนเอาแต่ใจให้หยุดกระทำ จำต้องปล่อยให้ร่างกายเป็นอิสระไร้การควบคุม

---------------------------------------------------------

ยิ่งเห็นคนสวยไม่ขัดขืนยิ่งได้ใจ หยุดการกระทำสบตาหวานกลมโต อยากรู้ตัวเล็กรู้สึกแบบเดียวกับผมไหม เห็นแววตาหวานฉ่ำคู่สวยหลบเลี่ยงไม่สบตาคงทั้งเขินทั้งอาย

“ยอมพี่ไหม”

“.........” เลือกที่จะไม่ตอบ หันหน้าหนีหลบสายตา จะยอมหรือไม่ยอมเธอคงไม่มีสิทธิ์เลือก ในเมื่อถ้าคนเอาแต่ใจต้องการเธอก็หลบเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี

“ตอบพี่หน่อยนะคนดี” น้ำเสียงทุ้มต่ำร้องขออย่างยากลำบาก ในเมื่อความร้อนในกายพร้อมจะแผดเผาคนสวยให้มอดไหม้ ขอแค่คำเดียว ที่รัก คำเดียว

“มะ .....” ไม่ทันจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เสียงหวานก็ถูกกลืน ปล่อยชายหนุ่มกระทำตามใจ ไม่คิดแม้แต่จะขัดขืน พยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้ตอบสนองแต่ทำได้ยากเต็มที ทุกครั้งที่แสดงอาการว่าไม่รักไม่สนใจคนเอาแต่ใจ ทุกการแสดงทุกการกระทำแสดงออกได้อย่างแนบเนียน แต่ไม่เคยหลอกหัวใจตัวเองได้สักครั้งอาการภายนอกกับสิ่งนึกคิดภายในใจสวนทางกันโดยสิ้นเชิง เสียงหวานเล็ดลอดออกมาเป็นระยะทุกครั้งที่เค้าขยับหน้าหวานแดงกล่ำ

ผิวกายสีขาวนวลตัดกับผ้าปูที่นอนสีเลือดนกชัดเจน ยิ่งสร้างความต้องการเป็นเท่าทวี รู้ว่าตัวเล็กต้องเจ็บแต่ผมก็หยุดตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ขอโทษครับที่รัก

----------------------------------------------------------

“พะ ....พี่ แก้วเจ็บ” ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นอาการคนเอาแต่ใจ ที่บรรเลงเพลงรักไม่มีทีท่าว่าจะจบ

“ฮืมมม ..... พี่รักแก้วนะครับ”