รักแท้แซ่บหลาย

 

 

 

เวลาล่วงเลยผ่านไปสามชั่วโมง แต่ทั้งสองสาวก็ยังคงปักหลักอยู่ที่ร้านบุฟเฟ่ต์ แจมซิสกำลังนั่งคีบหมูอยู่บนโต๊ะอย่างเพลินเพลิน แก้วเดินมานั่งพร้อมกับหมูอีกร้อยแปดจานที่เธอเพิ่งไปตักมาเพิ่ม (?)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แจมซิสนึกขึ้นได้จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจับโปเกมอน แต่พบว่ามันไม่ได้อยู่ในกระเป๋า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยลืมไว้บนรถแน่เลย...แกเดี๋ยวฉันไปหยิบโทรสัพบนรถแปปนะ” พูดแล้วแจมซิสก็เดินออกไปด้วยความรีบร้อน ทำให้บนโต๊ะเหลือโทโมะกับแก้วเพียงแค่สองคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะที่ยังไม่ค่อยหิวนั่งมองอะไรเรื่อยเปื่อย จนมาสะดุดอยู่ที่แก้วที่นั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย เขาแอบมองแล้วยิ้มขำ รีบหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเธอเก็บไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ตัว...เงยหน้าขึ้นมาในสภาพน้ำจิ้มเลอะปาก นั่นยิ่งทำให้โทโมะแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มองอะไรเล่า” แก้วพูดด้วยความอาย เรียกว่าถ้าแทรกแผ่นดินหนีตอนนี้ได้ก็เอา! แล้วรีบหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากด้วยความเร็วแสง

 

…..

 

บริเวณลานจอดรถ แจมซิสกำลังคุ้ยหาโทรศัพท์บนรถตั้งแต่ด้านหน้ายังเบาะหลังแต่ก็ไม่มีวี่แวว จนทำให้เธอชักกังวลขึ้นมาว่าโทรศัพท์อันเป็นสุดที่รักของเธอจะหายไป (ฮือออออออออ T^T)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซื้อมาตั้งแพง...แกจะหายไม่ได้นะ” แจมซิสบ่นพึมพำแล้วเลื่อนเบาะหน้าแล้วเธอก็พบของสุดที่รักของเธอจนได้ (มีความดี๊ดีอ่ะ ^_^)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย...เจอซักที เลิศมากเลิศไม่หยุดค่า” แจมซิสรีบคว้าโทรศัพท์แล้วจะเดินออกไป แต่เธอกลับเผลอทำโทรศัพท์หลุดมือตกลงบนพื้นดังตุ้บ! (เวรกรรม -.-)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แจมซิสเผลอกริ๊ดออกมาดังลั่นด้วยความตกใจ! รีบก้มหน้าลงไปเก็บโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว แต่เพราะสายตาอันแหลมคมของเธอทำให้เธอไปพบกับอะไรบางอย่างเข้าอย่างไม่ตั้งใจ!

 

.....

 

บริเวณหน้าร้าน โทโมะยืนถ่ายรูปเล่นไปเรื่อยเปื่อย แก้วรีบวิ่งตามออกมาจากร้าน แต่ความที่ไม่ทันระวังนั้นทำให้สาวห้าวเกิดเสียหลักและมือบางก็เผลอฉุดโทโมะล้มลงไปด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พลั่ก...! ตอนนี้แก้วกำลังอึ้งจนเหมือนโลกจะหยุดหมุนเพราะตอนนี้เธอและเขาอยู่ใกล้กันแค่คืบ ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน โดยเฉพาะเธอที่หัวใจเต้นแรงผิดปกติเพราะเธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเธอและโทโมะอยู่ใกล้กันในลักษณะหมื่นเหม่จนเกินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมหัวใจแก้วแต้นแรงแบบนี้ล่ะ” โทโมะถามแก้วที่กำลังมองเขาเพ้อ ทำให้หญิงสาวได้สติรีบผละออกจากชายหนุ่มด้วยความอายมาก (มากกกกกกกกก) แก้วหน้าแดงก่ำเพราะไม่รู้จะตอบคำถามเขายังไงดี (ก็คนมันเขินอ่ะ ^^)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปะ เปล่า โทษทีนะ...แก้วนี่ซุ่มซ่ามจริงเลย” แก้วตอบด้วยความเบลอ ก่อนจะตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ เพราะตอนนี้สติของเธอหลุดกระเจิงไปหมดแล้ว โดยที่โทโมะก็ยิ้มให้เธอแทนคำตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แจมซิสเดินเลื่อนลอยมาเกาะกลุ่มกับทั้งสอง หลังจากเจอเหตุการณ์ที่แสนเขย่าขวัญเมื่อกี๊นี้ทำให้สติของเธอหายไปหมดแล้ว (สติหายอีกละ T_T) แก้วที่ยังยืนเบลออยู่เหมือนกันรีบหันมาว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แกหายไปไหนมาเนี่ย กินก็ไม่ยอมมากิน ขี้แตกถูกมะ?” แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แจมซิสยังคงมึนงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอมา เดินเลยแก้วไปทำให้เธอต้องลากกลับมาแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮ ฮะ...มีอะไรเหรอ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันถามว่าหล่อนไปไหนมาฮะนังแจ่มศรี เอ้าแล้วนี่ดูสภาพซิเนี่ย...เหมือนฉันพาคนเมายาบ้ามากินหมูทะยังไงไม่รู้”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อเปล๊า...ไม่มีไร ฉันว่าเราไปกันเถอะ ป่ะ” แจมซิสยังคงสติหลุดเดินนำทั้งสองออกไป แต่ถึงอย่างนั้นแก้วก็ยังสงสัยเพื่อนสาวไม่หาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นังแจ่มมันต้องมีอะไรปิดบังฉันแน่ๆ” แก้วพึมพำเบาๆ แล้วมองไปที่แจมซิสที่เดินไม่มีสตินำหน้าเธอไปก่อนแล้ว โทโมะเอื้อมมือมาจับไหล่แก้วพร้อมพูดว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะว่าเรารีบกลับกันดีกว่านะ เป็นผู้หญิงกลับบ้านดึกๆ มันอันตราย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คือเป็นห่วงถูกมะ?” แก้วยังไม่วายหันไปแซวเขา โทโมะอมยิ้มเขินเพราะถูกแก้วพูดตรงๆ เพราะความจริงแล้วเขาก็แอบเป็นห่วงแก้วเหมือนที่เธอพูดอยู่เหมือนกัน

 

.....

 

บ้านเรือนไทย แก้วแอบย่องมาตามรั้วบ้านแล้วมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง เธอสอดส่องสายตาเข้าไปมองรอบเรือน แล้วยิ้มออกเมื่อเห็นว่าปิดไฟเงียบจึงรีบปีนรั้วข้ามมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“น่าจะนอนกันหมดแล้วแหละ” แก้วพูดแล้วรีบย่องขึ้นเรือนไป แล้วรีบเปิดประตูเข้ามาในห้องเพราะกลัวใครมาเห็นเข้า แก้วล๊อคกลอนประตูอย่างแน่นหนา แต่แล้วไฟในห้องก็เปิดพรึ่บจนสว่างจ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้วที่กำลังยืนล๊อคกลอนอยู่ถึงกับสตั๊นไป 5 วิ หญิงสาวค่อยๆ หันหน้ากลับมาแล้วต้องตกใจจนสะดุ้งเมื่อเห็นว่าคุณย่าอุ่นเรือนยืนอยู่พร้อมกับเกลและครีมมี่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ๊ต๊ะ มากันพร้อมหน้าเลยนะคะแหม” แก้วพูดติดตลกพร้อมกับหัวเราะร่วน แต่กลับไม่มีใครขำกับเธอเลย จนทำให้หญิงสาวหุบยิ้มแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครสั่งใครสอนให้แกทำตัวแบบนี้ แกรู้มั้ยว่าแกทำอะไรลงไปบ้าง” คุณย่าตวาดอย่างโกรธจัด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นก่อนนะคะคุณย่า” เกลรีบปราม

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะให้ฉันเย็นได้ยังไงล่ะแม่เกล ก็ดูยัยหลานตัวดีที่ฉันหลงคิดว่ามันเป็นกุลสตรีที่น่ารักอ่อนหวานมาตลอดสิ รู้มั้ย! อาจารย์วัตนีที่สอนยัยแก้วทำขนมโบราณเพิ่งโทรมาบอกฉันเมื่อกี้ ว่าตั้งแต่เรียนมา1ปี ยัยแก้วไปเรียนแค่วันแรก และก็วันเดียวด้วย! เกล...ไปหยิบไม้เรียวมา” คุณย่าอุ่นเรือนพูดขึ้นท่ามกลางความตกใจของทุกคน รวมถึงแก้วที่สะดุ้งโยงทันทีเมื่อได้ยินคำว่าไม้เรียว!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ว้าย ไรเตอร์กลับมาแล้ว ^///^ จำเรื่องนี้กันได้รึเปล่า

เม้นกันเยอะเลยนะบุ้ยยย