Vam'P

What Happened to me? (เกิดอะไรขึ้นกับฉัน)
 
ฉันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างของรถที่แร่นไปทางถนน วันนี้อากาศแจ่มใสท้องฟ้าเปิดเมฆก็สวย ตอนนี้ฉันตื่นเต้นที่จะได้ไปบ้านใหม่พี่พ่อธามไทจัดไว้ให้ฉัน ฉันลืมบอกชื่อฉันไปเลย ฉันชื่อแก้วนะ ชื่อจริงชื่อ จริญญา ศิริมงคลสกุล อายุ17ปี เรียนอยู่เกรด11 หรือ ม.5 ฉันเป็นเด็กกำพร้า วันนั้นเป็นความโชคดีของฉันที่พ่อธามไทมาเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้าที่ฉันอยู่ พ่อธามไทติดต่อกับบ้านเด็กกำพร้าที่ฉันอยู่เพื่อขอส่งเสียฉัน พ่อธามไทค่อยดูแลฉันมาโดยตลอดค่อยส่งเงินให้เรียน ฉันเลยเป็นเด็กที่อยู่บ้านเด็กกำพร้าแต่กลับได้เรียนในที่ดีๆ จนเกินหน้าเกินตาของเด็กที่นั้นและเด็กที่โรงเรียนก็ไม่ค่อยชอบฉันเท่าไรมันเลยทำให้ฉันไม่มีเพื่อนแต่ชีวิตฉันก็สงบดีบ้างทีฉันก็ชอบมันเพราะมันสงบไม่วุ่นวาย แต่วันนี้พ่อธามไทกำลังพาฉันไปบ้านใหม่ พ่อธามไทบอกว่าเป็นบ้านที่พ่อธามไทดูแลอยู่เลยอยากให้ฉันมาอยู่ที่นี้ ฉันตื่นเต้น ฉันดีใจ....
 
 
 
“คุณหนูครับ ถึงแล้วครับ” เอ๊ะ ฉันเผลอหลับไปตอนไหนเนีย ฉันมองดูบรรยากาศรอบๆจากเมื่อกี้ที่ท้องฟ้าแจ่มใสแต่ตอนนี้ท้องฟ้าค่อนข้างมืดครึ้มเหมือนฝนจะตกข้างหน้าที่ฉันเห็นคือคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เด็นสง่าอยู่กลางป่า
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” ฉันขอบคุณ คุณลุงคนขับรถแล้วเดินลงมาจากรถพร้อมกระเป๋าลากเดินทางใบใหญ่ เพื่อเดินเข้าไปในอนาเขตของคฤหาสน์หลังใหญ่ ฉันเอามือดันประตูรั่วให้เปิดออก ทางเดินเพื่อไปที่ตัวคฤหาสน์ค่อนข้างเอาเรื่องเหมือนกันนะ ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงน้ำพุกลางทางเดิน น้ำพุที่มีรูปปั่นกามเทพอยู่บนน้ำพุน้ำพุนี้ดูเก่าแต่ยังคงความสวยของมันอยู่ อ๊ะฝนตก ในขณะที่ฉันกำลังชมความสวยของรูปปั่นฝนก็ตกลงมาแบบฉันไม่ได้ทันตั้งตัว ฉันรีบลากกระเป๋าเดินกึ่งวิ่งเข้ามาถึงหน้าประตูบานใหญ่ของคฤหาสน์นี้ ประตูเป็นแบบโบราณที่มีหัวสิงโตเป็นที่เคาะ ฉันไม่รอช้ารีบจับห่วงใต้สิ่งโตเพื่อเคาะประตู
 
 
 
 
“มีใครอยู่ไหมค่ะ” ฉันเคาะพร้อมส่งเสียงเรียกคนในบ้านแต่ก็ไร้วี่แววที่จะมีคนมาเปิดฉันเลยลองเคาะและเรียกอีกครั้ง
 
 
 
 
“สวัสดีค่ะ มีใครอยู่ไหมค่ะ” ฉันเคาะและเรียกอีกครั้งแต่ก็ไร้เสียงหรือคนมาเปิดเหมือนเดิม ครั้งนี้ฉันตัดสินใจเสียมารยาทเปิดประตูเข้าไปโดยพลการ พอประตูเปิดออก ฉันได้เห็นกับพรมแดงที่ปูอยู่ที่ทางเดินยาวสุดลูกหูลูกตาและพบกกับความสวยงามข้างในคฤหาสน์แห่งนี้
 
 
 
 
“ขอโทษนะคะ มีใครอยู่ไหมค่ะ” ฉันเดินเข้ามาตามทางพรมยาวและส่งเสียงเป็นระยะๆ ฉันเดินเข้ามาจนพ้นทางเดินเข้า เดินมาจนเห็นบันไดขึ้นชั้น2ของคฤหาสน์ ฉันมองไปด้านซ้ายเห็นประตูที่จะพาไปอีกฝั่ง ฉันหันกลับมามองด้านขวาเห็นโซฟาสีแดงวางอยู่ตรงสุดทางฝั่งนี้ เห็นคนนอนอยู่บนนั้นนิ ฉันไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปทันที เค้าเป็นผู้ชายผิวขาวจนเกือบซีด ผมสีเทาควันบุหรี่ ใส่เสื้อยืดสีดำและกางเกงขายาวสีดำเช่นกันซึ่งเสื้อผ้าของเค้าดูตัดกับผิวของเค้ามากนักถึงแม้เค้าจะนอนหลับตาอยู่ฉันก็สัมพัทธ์ได้ว่าเค้าดูมีเสน่มาก ปากสีชมพูอ่อนๆดูสุขภาพดีดูหน้าดึงดูดมากเลย ฉันว่าฉันควรเรียกเค้านะเพราะเหมือนเค้าจะหลับอยู่
 
 
 
 
“คุณค่ะ คุณค่ะ เอ๊ะ! คุณเป็นอะไรหรือป่าวค่ะทำไมตัวคุณเย็นจัง” ฉันเอามือสัมพัทธ์ตัวเค้าแล้วก็ได้รับรู้ว่าตัวเค้าเย็นมากและรีบคุกเข่าลงเพื่อเอาหูแนบฟังเสียงหัวใจของเค้าแต่ฉันไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเค้าเต้นไม่ได้การละ
 
 
 
“ต้องโทรเรียกรถพยาบาล” ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ที่พ่อธามไทพึ่งซื้อใหม่ขึ้นมาเพื่อโทรเรียกรถพยาบาลแต่
 
 
 
 
“โอ๊ะ น่ารำคาญจะเสียงดังโวยวายรบกวนคนอื่นเค้าทำไม!!” เสียงผู้ชายคนที่นอนอยู่ลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ของฉันและบ่นฉันที่ทำตัวเสียงดัง
 
 
 
 
“คุณไม่ได้เป็นอะไรแต่เมื่อกี้หัวใจคุณไม่เต้นนี้หน่า” เค้าหันมาทำตาเขียวปั๊บใส่ฉันมันทำให้ฉันยิ่งสงสัยเข้าไปอีกว่าเค้าโกรษฉันทำไมฉันหวังดีนะ แต่นี้ไม่ใช่เวลามาสงสัยนะแก้ว เราต้องแนะนำตัวให้เค้ารู้จักและบอกจุดประสงค์ของเราให้เค้ารู้ว่าเรามาทำไม
 
 
 
“สวัสดีค่ะฉันชื่อแก้ว พ่อธะ....” ฉันยังพูดไม่ทันจบเค้าก็ยื่นหน้าอันหล่อเหลาเข้ามาใกล้กับใบของฉัน ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงมากแรงจนเหมือนว่ามันจะหลุดออกมาจากอกของฉันซะตอนนี้
 
 
 
“เธอนี้มันตัวหอมชะมัดเลย หอมมาก คอเธอก็ขาว หะหน้า..” เค้าพูดพร้อมเอาแขนอันแข็งแรงของเค้าโอบเอวฉันให้เข้าไปใกล้เค้ามองขึ้น
 
 
 
 
“คุณจะทำอะไรอ่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ฉันรีบร้องโวยวายทันทีเมื่อเห็นว่าสถานการณ์มันไม่ค่อยจะดี
 
 
 
 
“อยู่นิ่งๆ เถอะหน่า” เค้าพูดพร้อมเอาหน้าของเค้าเข้ามาคอเครียกับคอของฉัน
 
 
 
 
“โทโมะ! ทำอะไรหนะ นี้มันโถงทางเดินมาทำอะไรแบบนี้ตรงนี้ และนี้เธอเป็นใคร” ผู้ชายสูง ขาว ใส่แว่นเดินเข้ามาขัดคนที่ชื่อโทโมะไว้ได้ทันท่าทางโทโมะจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหล่นักที่ถูกขัดจังหวะ และก็ถามคำถามที่ฉันอยากได้ยินมานานซะเหลือเกิน
 
 
 
 
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแก้วค่ะ พ่อธามไทส่งให้ฉันมาที่นี้ค่ะ” ฉันบอกผู้ชายที่ใส่แว่นให้รับรู้ชื่อและจุดประสงค์ของฉันให้เค้ารับรู้
 
 
 
 
“ฉันรับรู้เรื่องของเธอแล้ว ฉันจะให้พ่อบ้านเอาของขึ้นไปเก็บให้ส่วนเธอตามฉันมา” ชายใส่แว่นบอกกับฉันแต่เอ๊ะไหนพ่อบ้านของเค้ากันนี้
 
 
 
 
“ว๊าย!!” ฉันตกใจที่หันหลังไปดูกระเป๋าก็พบพ่อบ้านที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้มายืนอยู่ข้างหลังและลากกระเป๋าฉันและหายไปในความมืด บ้านนี้มันแปลกๆนะ ฉันหันไปมองผู้ชายที่ใส่แว่นซึ่งเค้ากำลังมองหน้าฉัน สายตาของเค้าถามเป็นในๆว่าจะตามมาได้หรือยัง
 
 
 
 
“คะค่ะ ฉันกำลังตามไปค่ะ” ฉันก้มให้เค้างึกๆ แล้วเดินตามเค้าไปทางประตูที่อยู่ทางด้านซ้าย ผ่านประตูบานนั้นก็เห็นห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่ตกแต่งได้อย่างสวยงามไร้ที่ติ ข้างๆมีบันไดอีกอัน บ้านนี้มีบันไดทำไมเยอะแยะละเนียแก้วงงนะ ฉันเดินมาจนถึงชุดโซฟาสีแดงที่ว่างเด็นอยู่กลางห้อง
 
 
 
 
“เชิญนั่ง” เสียงผู้ชายใส่แว่นขัดสายตาของฉันที่กำลังสำรวจอยู่ให้หยุดซะงัดทันที ฉันหันไปมองหน้าของเค้า
 
 
 
 
“ว๊าว กลิ่นมนุษย์ที่หอมดึดดูดให้ชวนเข้าใกล้มาจากตรงนี้นี้เอง” ฉันหันตามเสียงก็เจอผู้ชายหน้ายาวที่ยืนอยู่ตรงระเบียงที่ยื่นออกมาข้างบน
 
 
 
 
“เสียงดัง อะไรกัน” ฉันหันมาที่กลางห้องอีกทีก็ตกใจเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงระเบียงและอีก2คนมาจากไหนฉันก็ไม่รู้มารวมตัวกันอยู่กลางห้อง ตอนนี้ฉันมองทั้ง5คน ทุกคนดูดีและหล่อมาก
 
 
 
 
“ตัวเธอหอมดีนะ”ผู้ชายหน้ายาวๆเข้ามาหาฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พูดขึ้นแล้วเอามือจับคางของฉัน
 
 
 
 
“อย่ายุ่งกับเหงื่อของฉัน ฉันเจอก่อน” คนที่ชื่อโทโมะพูดขึ้น อะไรนะ? เหงื่อเหรอ ฉันไม่เข้าใจ ฉันหันไปมองคนที่ชื่อเขื่อนอีกทีตอนนี้หน้าเค้าอยู่ค่อนข้างใกล้กับฉัน แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจมากคือสิ่งที่ฉันเห็น
 
 
 
 
“แวมไพร์!” ฉันพูดขึ้นมาด้วยความตกใจและรีบพลักคนหน้ายาวๆออกไปจากตัวฉันและเตรียมตัวลุกขึ้นจะวิ่งหนีแต่คนที่ชื่อโทโมะก็มาดักเอาไว้ฉันรีบชูไม้กางเขนที่เป็นของที่ติดตัวฉันตลอดเวลาขึ้นมาและหลับตา
 
 
 
 
“5555 เธอคิดว่าแวมไพร์จริงๆเค้าจะกลัวไม้กางเขนหรือกระเทียบอย่างที่มนุษย์สร้างเรื่องขึ้นมาจริงๆหนะเหรอ” คนที่ชื่อโทโมะหัวเราะและพูดเหมือนมันเป็นเรื่องตลกมากนักหละ
 
 
 
 
“หยุดทั้ง2คน หยุดเสียมารยาทได้แล้ว แล้วคุณแก้วเชิญนั่งที่ถึงคุณจะหนีไปก็ไม่มีประโยชน์ถ้าคุณฉลาด คุณคงรู้ดี” คนที่ใส่แว่นพูดกับฉัน ฉันตั้งสติแล้วลุกขึ้นไปนั่งที่เดิม
 
 
 
 
“ดีมากสาวน้อย”คนที่หน้ายาวๆพูดกับฉัน นี้ฉันหลงมาอยู่ที่ไหนเนีย
 
 
 
 
“ผมจะแนะนำทุกคนให้รู้จัก ทุกคนนี้คุณแก้วเค้าจะมาอยู่กับเราตั้งแต่วันนี้ ท่านน้าของเราเค้าฝากมานี้คือลูกบุญธรรมของน้า ที่สำคัญห้ามฆ่า คุณแก้วผมชื่อจองเบเป็นพี่คนโต คนผมสีน้ำตาลออกแดงๆคนนั้นชื่อเคนตะ คนผมสีดำที่ยืนอยู่หลังโซฟาฝั่งนั้นชื่อป๊อปปี้ คนผมสีเทาที่คุณเจอเป็นคนแรกชื่อโทโมะ ส่วนคนสุดท้ายที่ยืนอยู่ข้างๆคุณชื่อเขื่อน เราเป็นพี่น้องกันเรียงตามลำดับที่แนะนำมา คุณมาอะไรสงสัยไหม” จองเบแนะนำเสร็จก็หันมาถามฉัน ใครจะไปกล้าสงสัยได้กันละแต่เค้าเป็นพี่น้องกันจริงๆหนะเหรอไม่เห็นเหมือนกันสักเท่าไรถามดูก็ได้
 
 
 
 
“ก่อนอื่นเลยเรียนฉันว่าแก้วเฉยๆก็ได้นะไม่ต้องเรียกคุณและพวกคุณเป็นพี่น้องกันจริงๆเหรอค่ะทำไมไม่ค่อยเหมือนกันเลย” ฉันเริ่มถามอย่างที่ฉันตั้งใจที่จะถาม
 
 
 
 
“ผมกับเคนตะเราเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน ส่วนป๊อปปี้ โทโมะและเขื่อนเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน โดยพ่อของพวกเราทุกคนเป็นคนๆเดียวกัน” ฉันได้ยินก็เข้าใจทุกอย่างว่าแต่พ่อของฉันเค้าไปไหนกันนะ ทำไมมีแต่พวกนี้อยู่ที่บ้าน
 
 
“แล้วคุณพ่อธามไทเค้าไปไหนเหรอค่ะ ทำไมต้องแต่มาฉันยังไม่เห็นเลย” ฉันถามขึ้นแล้วหันไปมองหน้าโทโมะนิดๆ เค้านอนอยู่โซฟาฝั่งตรงข้ามฉันนอนหลับตาเหมือนกับที่ฉันเจอเค้าครั้งแรก เค้าทำเหมือนไม่รับรู้ ไม่สนใจอะไรเลย ทำไมเห็นทาที่ของเค้าแล้วมันหงุดหงิดนักนะ
 
 
 
“เค้าจะเอามาที่นี้นานๆครั้งหนะ” จองเบตอบคำถามที่ฉันถามไป มันทำให้ฉันดึงสติกลับมาที่เข้า
 
 
 
“ค่ะ ตอนนี้แก้วก็ไม่มีอะไรสงสัยแล้วค่ะ” ฉันตอบไปแบบนั้นเพราะฉันไม่รู้จะถามอะไรจริงๆนี้หน่า แม้มันจะมีคำถามเต็มไปหมดแต่พวกเค้าคงไม่ตอบฉันและอีกอย่างฉันเชื่อว่าฉันไว้ใจพวกเค้าได้
 
 
 
“เดี๋ยวผมพาไปห้องพักของคุณ” จองเบพูดแล้วเดินนำออกไป ฉันหันไปมองหน้าคนที่เหลือทุกคนยิ้มให้ฉันหมดยกเว้นตานั้นที่นอนเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ตรงนั้น ใช่นายโทโมะ นายนั้นไม่คิดจะลืมตามองฉันด้วยซ้ำ พอเห็นอย่างนั้นฉันก็รีบเดินตามจองเบไปทันที ฉันเดินขึ้นบันใดที่อยู่ฝั่งเดียวกับห้องรับแขก แล้วบันใดที่ห้องโถงใหญ่ละมันไปที่ไหนกันที่นี้มันชักจะใหญ่เกินไปแล้วนะ ฉันจะหลงไหมเนีย ฉันคิดอะไรเพลินๆตลอดทางจนมาถึง
 
 
 
 
 
 
 
“นี้คือห้องพักของคุณ ข้างๆห้องของคุณคือห้องของโทโมะ ถัดจากห้องโทโมะคือห้องของเคนตะถัดจากห้องเคนตะคือห้องผม ส่วนตรงข้ามห้องคุณคือห้องเขื่อนข้างๆห้องเขื่อนคือห้องป๊อปปี้ข้างๆห้องของป๊อปปี้คือห้องสมุด ถ้าคุณเข้าใจแล้วผมขอตัว” พอจองเบอธิบายเสร็จเค้าก็เดินออดไปทันที ห้องของฉันอยู่ริมสุด ไม่หน้าเชื่อคือฉันนี้มันใหญ่มากเลยนะแต่มีห้องเพียง6ห้องแสดงว่าข้า
ในห้องแต่ละห้องต้องใหญ่มากๆเลยฉันชักจะตื่นเต้นแล้วสิแต่ก่อนที่ฉันจะเข้าห้องฉันขอทำความเข้าใจกับลำดับห้องก่อนดีกว่า
 
 
จองเบ เคนตะ โทโมะ ฉัน
ห้องสมุด ป๊อปปี้ เขื่อน
 
 
 
 
เข้าใจละงั้นเราก็เข้าห้องดีกว่าวันนี้เดินทางมาทั้งวันละไหนจะเจอเรื่องแปลกๆอีก ฉันเปิดประตูห้องเข้าไป คือแบบห้องของฉันสวยมากเหมือนว่าของทุกอย่างในห้องนี้จะถูกตกแต่งใหม่ทั้งหมดเพื่อฉันเลยนะ มันทั้งใหญ่ ทั้งสวย แต่ตอนนี้เหมือที่นอนมันจะดึงดูดฉันเป็นพิเศษเดี๋ยวค่อยคิดเรื่องอื่น ฉันขอนอนเอาแรงก่อนดีกว่า
 

มาอัพอีกตอนแล้วนะทุกคน อย่าลืมนะตอนที่1เราแก้ไขเพราะตอนแรกเราอัพพลาดใครยังอ่านไม่จบไปอ่านด้วยน๊า