แค้นร้ายพ่ายรัก

 

 

 

 

     บ้านพิม

 

 

 

     แกร๊ก แกร๊ก

 

 

 

     พิมกำลังวุ่นอยู่กับการสืบหาประวัติของฟาง

 

 

 

     "ฟาง ฟาง อืม อ๊ะ นี่ไง"   พิมอุทาเมื่อเธอเริ่มได้ข้อมูลบ้างแล้ว

 

 

 

     "คุณจะสืบหาประวัติยัยนี่ไปทำไมกัน ชอบงั้นหรอ....แต่เป็นพี่น้องกันเนี่ยนะถึงจะเกลียดมากก็เหอะ ยังไงก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี"  พิมพูดถามตัวเอง งงๆ

 

 

 

     "เดี๋ยวๆนะๆ เห้ย นี่มัน... ;)"  พิมเจอข้อมูลบางอย่างถือเป็นข้อมูลที่สำคัญเลยก็ว่าได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     บริษัท จิระคุณ จำกัด

 

 

 

 

     ป็อปปี้นักคิดแผนการอย่างเคร่งเครียดว่าจะเอายังไงกับพวกนีระสิงห์ดี

 

 

 

      "เอาไงดีว้ะ  ผมเองก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่ผม...ผม"

 

 

 

      ก๊อกๆ ก๊อกๆ   เสียงประตูดังขึ้นทำให้เค้าดึงสติตัวเองกลับมา

 

 

 

     "เชิญ"   เค้ากล่าวสั้นๆนิ่งๆ

 

 

 

     "อ้าวพิม"  ป็อปเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพิมเดินเข้ามาพร้อมหอบเอกสารบางอย่าง

 

 

 

     "เมื่อวานพิมลองหาข้อมูลของยัยน้องสาวคุณคร่าวๆละนะ ได้ข้อมูลเด็ดมาเลยรีบเอามาให้ก่อนน่ะ"  พิมยื่นเอกสารให้ป็อปปี้ ข้อมูลนั้นเป็นที่น่าพอใจจนทำให้เค้าสแยะยิ้มออกมา

 

 

 

      "พิม คุณเก่งมาก พอละข้อมูลแค่นี้ก็ทำลายชีวิตเธอได้และ"  ป็อปปี้ยิ้มร้าย พิมเองก็เช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      บ้านฟาง

 

 

 

      "อ้าว คุณแม่จะออกไปไหนอะคะ"  ฟางถามเมื่อเห็นนภาพรกำลังออกไปข้างนอก

 

 

 

      "แม่ว่าจะไปซื้อของหน่อยนะจ้ะ"  นภาพรตอบยิ้มๆ

 

 

 

      "แล้วทำไมไปคนเดียวละคะ คุณพ่อไปไหน"  ฟางถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

      "คุณพ่อติดประชุมจ้ะ ไม่ต้องห่วงนะฟางแม่ไม่ใช่เด็กๆละนะลูก"  นภาพรพูดและเดินไปกอดลูกสาว

 

 

 

     "ก็ฟางเป็นห่วงนี่คะ ดูแลตัวเองดีๆนะคะแม่ เดี๋ยวฟางก็จะออกไปทานข้าวกับพี่โมะเหมือนกัน"  

 

 

 

     "โอเคจ้ะ  แม่ไปก่อนนะลูก"  นภาพรหอมลูกสาวก่อนเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       ห้างสรรพสินค้า

 

 

 

     ร้านอาหาร

 

 

 

 

     "ขอบคุณมากนะครับบ ที่มาเป็นผู้สนับสนุนร่วมกับบริษัทของเรา"  ป็อปปี้ยื่นมือเพื่อแสดงความยินดี

 

 

 

     "เป็นเกียริตมากครับ"  ผู้สนับสนุสคนนั้นก็ยื่นมือแสดงความยินดีเช่นกัน   ป็อปปี้ก็เหลือบไปเห็นนภาพร

 

 

 

       "แม่...มาทำอะไรคนเดียว"  ป็อปี้พูดกับตัวเอง

 

 

 

      "ปะเปล่าครับ เอ่อ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับยินดีที่ได้ร่วมงานจริงๆครับ"  ป็อปปี้พูดจละรีบตามนภาพรไปด้วยความรีบร้อน

 

 

 

 

 

 

 

 

     ด้านฟาง

 

 

 

     "อร่อยไหมคะฟาง"   โทโมะถามฟาง

 

 

 

     "อร่อยมากเลยคะ เสียดายนะคะแก้วไม่ได้มาด้วย"  ฟางตอบแล้วอมยิ้ม

 

 

 

     "ดีแล้วค่ะ มาขัดเวลาเราสองคน ฮ่าๆ"  โทโมะพูดแบบขำเบาๆ

 

 

 

     "แหม่พี่โมะก็"  ฟางยิ้มเขินๆ

 

 

 

      "ทานต่อดีกว่านะคะ"  โทโมะบอกฟางพยักหน้ารับ ฟางพยักหน้ารับแทนพากันทานต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    ด้านป็อป

 

 

 

      ป็อปปี้แอบตามนภาพรมาได้สักพัก แต่ก็เกิดเรื่องขึ้น

 

 

 

      "ว๊ายยย ขโมยค่าขโมย"  นภาพรร้องโวยวายเมื่อมีใครไม่รู้มาฉุดกระเป๋าเธอไป โชคดีที่วิ่งไปทางป็อปปี้เค้าจึงสะกัดขาผู้ร้ายล้มลง

 

 

 

     ผลัวะะ โครม!!   ป็อปปี้ทั้งต่อยทั้งถีบด้วยความโกรธที่มันทำร้ายแม่ของเค้า

 

 

 

 

      "ไปให้พ้นเลยนะเว้ย !! อย่าให้เจออีก !"  ป็อปปี้ไล่หัวขโมยไป

 

 

 

     "ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยฉันไว้"   นภาพรเดินมาจากข้างหลังโดยที่ยังไม่ทันมองว่าใครช่วยเธอไว้

 

 

 

     "ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก"  เมื่อป็อปปี้หันมาก็ทำเอานภาพรตกใจไม่น้อย

 

 

 

     "เธอ  ทำไมเธอ.."  นภาพรพูดไม้อออกด้วยความ งง  ป็อปปี้ยืนนิ่ง

 

 

 

      "ทำไมเธอถึงช่วยฉันละ"

 

 

 

 

      "ผมก็ไม่ใช่ใจร้ายอะไร เห็นใครเดือดร้อนก็ช่วยไปงั้น"  ป็อปปี้พูดเชิดหน้า

 

 

      "นี่นาย ทำอะไรแม่ฉันน่ะ"   

 

 

 

 

      เพี๊ยะ!!   บังเอิญที่ทั้งสามคนมาทำธุระที่ห้างเดียวกัน ฟางเห็นทั้งคู่ยืนคุยกันแต่ไกลรีบปรี่เข้ากับโทโมะและตบหน้าป็อปปี้เพราะนึกว่าเค้าทำร้ายแม่เธอ

 

 

 

     "ฟาง มันไม่ใช่อย่างนั้นนะลูก"  นภาพรตกใจกับการกระทำของฟาง

 

 

 

     "แหกตาดูบ้างสิคุณ ใครจะไปทำไรแม่คุณ"  ป็อปปี้พูดแล้วใช้อีกมือลูบริมฝีปาก

 

 

 

     "อะอ่าว แล้วมันเรื่องอะไรกันละคะ"  ฟางถาม งงๆ

 

 

 

    "คือแม่โดนฉุดกระเป๋านะลูก แล้ว"    นภาพรยังพูดไม่ทันจบทำให้ฟางเข้าใจว่าป็อปปี้เป็นคนเอาไป

 

 

 

     เพี๊ยะ!!  จึงหันไปตบหน้าป็อปปี้อีกข้าง โทโมะได้แต่ยืนมองด้วยสับสน

 

 

 

      "ฟางหนูไม่ตบเค้าทำไมลูก"  นภาพรเข้ามารั้งแขนฟางไว้

 

 

 

      "ก็แม่บอกว่าแม่โดนฉุดกระเป๋านิคะ"  

 

 

 

      "ใช่ลูก แต่เค้าเป็นคนที่ช่วยแม่"   ฟางได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งไปสักพัก

 

 

 

      "ไงละ พูดไม่ออกละสิ หึ ตีโพยตีพายไปได้"   ป็อปปี้พูดและเบี่ยงหน้าหนี

 

 

 

       "ใครจะไปรู้ละ ถือเป็นผลของการที่นายทำเรื่องบ้าๆนั่นละกัน"   ฟางพูดเชิดๆใส่  ทำให้ป็อปปี้นึกอยากจะทำร้ายความรักเธอ เพราะเค้าเห็นโทโมะอยู่ด้วย

 

 

 

      "เอากระเป๋าแม่ฉันมาได้ล่ะ"  ฟางเดินไปเอากระเป๋ามาจากป็อปปี้

 

 

 

     "กลับกันเถอะค่ะแม่ พี่โมะ" 

 

 

 

      "ขอบใจนะ"  นภาพรพูดยิ้มๆให้ป็อปปี้ ในขณะที่ฟางกำลังพานภาพรและโทโมะกลับ

 

 

 

      "เอ๊ะ เดี๋ยวนะเรื่องบ้าๆที่เธอบอกเมื่อกี้ หมายถึงเรื่องที่เรา "จูบ" กันหรือเปล่า"  ป็อปปี้พูดยียวน  ทำให้ทั้งสามคนนั้นก้าวขาต่อไม่ออกสักคน โดยเฉพาะโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

      มาแว้วๆๆ ตอนหน้าพี่ป็อปเริ่มแผนจริงจังล้ะ ข้อมูลที่พิมได้มาคืออะไรกันรอติดตามจ้า รับรองมีหงายเงิบแน่ๆ ตอนนี้อาจจะไม่ค่อยสนุกแต่เดี๋ยวรอพี่ป็อปเราเริ่มแผนก่อน เม้นได้น้ะค้าา รีดเดอร์ที่น่ารักก ไรท์จะได้มีกำลังใจมาอัพเรื่อยๆ  เยิฟๆๆทุกคนเบยยยย