เธอมัน ยัยตัวร้าย

“สวัสดีครับคุณลุง วันนี้คุณลงจะเข้าบริษัทหรือป่าวครับ”โทโมะโทรหาพ่อแก้ว

“วันนี้ลุงไม่ได้เข้าหรอก ป้าเค้าไม่ค่อยสบายเป็นห่วงยัยแก้ว”พ่อแก้วตอบ

“ครับ วันนี้ผมจะเข้าไปหาคุณลุงหนะครับเข้าไปคุยเรื่องที่ผมสงสัยอยู่”โทโมะบอก

“ได้สิ เข้ามาได้ตลอดเลย”พ่อแก้วบอกโทโมะ

“ขอบคุณมากนะครับคุณลุง”

“ไม่เป็นไร ลุงยินดี”

“ครับ” ตื๊ด..สิ้นสุดการสนทนา

โทโมะขับรถมาถึงหน้าบ้านแก้วแล้วเดินลงไปกดกริ่งหน้าบ้าน

“มาแล้วค่ะ มาแล้ว”เสียงดังมาจากในบ้าน หลังจากนั้นประตูรั่วก็เปิดขึ้น

“คนมาหาใครค่ะ”เสียงคนที่อยู่ในชุดแม่บ้านถามขึ้น

“ผมมาหาคุณลงครับ ที่นัดไว้”โทโมะตอบ

“อ๋อค่ะ คุณท่านแจ้งน้อยไว้แล้ว เชิญข้างในได้เลยค่ะ”แม่บ้านที่ชื่อน้อยบอกโทโมะ

โทโมะจอดรถเสร็จก็รีบเดินเข้าไปในบ้านทันที

“เชิญห้องรับแขกทางนี้เลยค่ะ คุณ..” “ตาโทโมะมาแล้วหรอ เข้ามาเลยลูก”น้อยยังไม่ทันพูดจบ เสียงของแม่แก้วก็ดังขึ้น

“สวัสดีครับคุณป้า”โทโมะไหว้ทักทายแล้วเดินตามแม่แก้วเข้าไปในห้องทำงานของพ่อแก้ว แล้วประตูก็ถูกปิดกันคนนอกมาก้าวก่าย

“สวัสดีครับคุณลุง”โทโมะเดินเข้ามาก็ทักทายพ่อของแก้ว

“นั่งก่อนเลยโทโมะ” “ครับ”โทโมะก็นั่งลง

“โทโมะมีอะไรสงสัย ที่จะถามลุงตั้งแต่เมื่อคืน”พ่อแก้วถามอย่างตรงประเด็น

“ผมอย่างรู้ทำไมแก้วถึงจำผมไม่ได้”โทโมะถาม

“อ่าว ตาโทโมะลูกเคยเจอแก้วแล้วหรอ”แม่แก้วรีบถาม

“ครับ วันที่ผมเข้าไปหาคุณลุงกับคุณป้าที่บริษัทผมเจอแก้วก่อนที่จะเข้าไปที่ห้องทำงานข้างบน”แล้วโทโมะก็เล่าลายละเอียดให้พ่อกับแม่แก้วฟัง

“วันนั้นผมเดินชนกับแก้วที่บริษัทของคุณลุงคุณป้า แก้วเดินมาจากอีกทางด้วยท่าทางลอยๆ แล้วเราก็เถียงกันนิดหน่อย แล้วตอนที่หวายแนะนำว่าผมเป็นพี่ชายของหวายที่ไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่เด็กเฟย์ก็ทำท่าทีว่ารู้เรื่องของผมมาบ้าง แต่แก้วกลับตอบแบบประชดแต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะตอนแรกผมก็จำแก้วไม่ค่อยได้จนตอนที่แก้วเดินออกไปแล้วหวายก็บอกผมว่านั้นคือแก้วลูกสาวของคุณลุงคุณป้า ผมก็จำแก้วได้ทันที

ผมมาเจอแก้วอีกทีที่งานเดินแบบ แก้วก็ยังทำท่าทีเหมือนที่เราบริษัท ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแก้วต้องทำแบบนั้น”โทโมะเล่าจบพ่อแก้วก็พูดทันที

“ไม่แปลกหรอกโทโมะ” “ทำไมหรอครับคุณลุง”โทโมะรีบถามด้วยความสงสัยทันที

“ลุงจะเล่าให้ฟังนะ โทโมะจำได้ใช่ไหมอุบัติเหตุที่อังกฤษเมื่อ15ปีก่อนตอนนั้นแก้วกับหวายอายุ7 โทโมะ10 กิ่ง12 ตอนนั้นที่เกิดตอนลุงไปเยี่ยมครอบครัวโทโมะ”พ่อโทโมะถามโทโมะก่อนที่จะเล่าให้ฟัง “ผมจำได้ครับ”โทโมะตอบ

“วันนั้นครอบครัวลุงเดินทางกลับจากที่ๆลุงพาครอบครัวไปเที่ยว แต่ระหว่างทางที่กำลังขับลงเขารถก็ได้เสียหลักขับตกจากเขา รถของลุงพุ่งลงเขาด้วยความเร็วพอสมควรแล้วหยุดเพราะกลางลำตัวของรถชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ โชคดีที่รถคันที่ขับตามมาเห็นจึงช่วยโทรเรียนตำรวจกับรถพยาบาลให้ ตอนนั้นที่พ่อโทโมะรู้ตกใจมากรีบมาที่โรงพยาบาลทันที วันนั้นลุงกับป้าไม่เป็นอะไรมากเพราะลุงกับป้านั่งอยู่ข้างหน้าแต่กิ่งกับแก้วที่นั่งข้างหลังอาการสาหัส หมอบอกว่าหัวของแก้วและกิ่งได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักทำให้ความจำของทั้งคู่หายไป ตอนนั้นกิ่งและแก้วยังไม่ทันฟื้นโทโมะก็ต้องบินไปญี่ปุ่นซะก่อนอาจจะเป็นเพราะตอนรักษาตัวโทโมะไม่ได้เจอแก้วเลยๆทำให้แก้วจำโทโมะไม่ได้”

“เป็นแบบนี้เอง”โทโมะเข้าใจทันทีแต่ “คุณลุงครับแล้วกิ่งหายไปได้ยังไงครับ”

เค้ามาอัพแล้วน๊าาา  เค้าฝากด้วยน๊าา