เส้นขนาน

 

 

 

 

 

 

เส้นขนาน ตอนที่ 3 คู่หมั้น?

 

 

 

          หลังจากวันนั้นนั้นที่ผมเจอเธอผมก็พยายามให้คนสืบหาประวัติของผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเรียนอยู่ที่ไหนคณะอะไรละตอนนี้ผมก็ได้ข้อมูลมาหมดแล้วผู้หญิงคนนี้น่าสนใจผมเจอเธอครั้งแรกมันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาดึงดูดให้ผมอยากเข้าหาเธอ อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยเธอรึเปล่า ความจริงเธอไม่ใช่สเปคผมเลยด้วยซ้ำก็บอกแล้วว่าผมสนใจผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกที่เจอกันแล้วผมต้องเข้าไปทำความรู้จักว่าที่แฟนของผมในอนาคตละตอนนี้ผมก็ได้มาดักรอเธออยู่หน้าคณะตอนนี้คนที่เดินผ่านไปผ่านก็ต่างหันมามองไม่รู้จะมองอะไรนักหนา น่ารำคาญ...

 

 

            ผ่านไปสักพักป๊อปเห็นเป้าหมายของเขาก่อนแล้วกำลังจะเข้าไปทักทายแต่ดันมีคนโทรเข้ามาซะก่อนเลยทำให้เข้าตามเธอคนนั้นไปไม่ทันเพราะเธอดันเดินผ่านหน้าเขาไปเหมือนไม่เห็นเขายืนอยู่เลยสักนิด ป๊อปรับสายจากผู้เป็นแม่ที่โทรเข้ามาอย่าหงุดหงิด

 

 

            ( ตาป๊อปแกรีบกลับบ้านมาเร็วๆฉันจะพาแกไปดูตัวคู่หมั้นเย็นนี้)

 

 

            “ คู่หมั้น คู่หมั้นอะไรผมไม่หมั้นหรอกแม่ก็ให้คนอื่นหมั้นไปดิ” ไม่ยอมผมจะไม่ยอมหมั้นแน่ๆทำไมผมต้องหาบ่วงมาให้ตัวเอง หมั้นไปแล้วก็เท่ากับว่าชีวิตที่อิสระของผมมันก็ต้องจบลงไปเพียงเพราะผู้หญิงที่ถูกแม่หามาให้แถมผมยังไม่เคยเจอหน้าผู้หญิงคนนั้นเลยสักนิดแล้วทำไมผมต้องหมั้นด้วย ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคงจะขี้เหร่แน่ๆถึงต้องให้ผู้ใหญ่หาแฟนให้แบบนี้ให้ตายเหอะถึงผมจะรักสนุกแบบนี้แต่ผมก็เลือกนะแม่นะแม่

 

 

            ( ไม่ได้แกต้องหมั้นฉันคุยกับผู้ใหญ่ทางนั้นแล้วแกอย่ามาทำให้ฉันเสียหน้านะตาป๊อป)

 

 

            “ แต่...”

 

 

            ( ถ้าแกไม่หมั้นฉันจะระงับบัตรเครดิตแกทุกใบแล้สฉันจะหักค่าขนมแกเหลือครึ่งหนึ่งเข้าใจไหม)

 

 

            “ อะไรเนี่ยแม่จะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ แม่!! โถ่เว้ยนี่มันอะไรวะเนี่ย”  ป๊อปสถบออกมาเสียงดังที่คนเป็นแม่ตัดสายใส่เขาก่อนจะขับรถกลับบ้านอย่างอารมณ์เสียตอนนี้ใครหน้าไหนก็อย่ามายุ่งกับเขาเถอะไม่งั้นมีหวังตาย

 

 

            ป๊อปก้าวเข้ามาในบ้านก็เจอคนเป็นแม่ที่นั่งยิ้มอย่างพอใจที่ห็นว่าลูกชายตัวดีของหล่อนนั้นกลับมาถึงแม้ใบหน้าจะบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจก็เถอะ ยังไงลูกสะใภ้ของจิระคุณต้องถูกหล่อนเลือกมาอย่างดีไม่ใช่จะให้เอาผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเข้ามาหล่อนไม่ยอมแน่นอนมีหวังตระกูลคงเสื่อมเสียชื่อเสียงถ้าให้ลูกชายหล่อนเลือกผู้หญิงเอง

 

 

            “ รีบไปแต่งตัวไปเดี่ยวเราต้องออกไปแล้ว” คุณหญิงของบ้านบอกก่อนจะให้สาวใช้พาลูกชายเธอไปแต่งตัวตามที่เธอสั่ง

 

 

            “ ไม่”

 

 

            “ แกอย่างมาดื้อกับฉันนะตาป๊อป ฉันสั่งอะไรก็ทำตาม”

 

 

            “ แม่นี่มันชีวิตของผมนะผมโตแล้วผมไม่ใข่เด็กนะที่แม่ต้องมาบังคับกัน”

 

 

          “ ยังไงแกก็ต้องหมั้นกับคนที่ฉันเลือกเอาไว้ไม่งั้นไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่! ”คุณหญิงพูดก่อนจะเดินผ่านหน้าลูกชายไปโดยไม่สนใจว่าตอนนี้สีหน้าเขาจะเป็นยังไง

 

 

            “ เอ่อคุณป๊อปคะป้าว่าคุณป๊อปรีบไปแต่งตัวเถอะค่ะเดี่ยวคุณผู้หญิงจะโมโหอีก” ป้าอรคนดูแลบ้านเข้ามาบอกอย่างเป็นห่วงเพราะเธอไม่อยากให้แม่ลูกต้องมาทะเลาะแถมคุณป๊อปก็อารมณ์ร้อนถ้าเกิดตัดลูกตัดแม่กันขึ้นมาละ

 

 

 

            ตลอดทางทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันตั้งแต่ออกจากบ้านมาต่างคนต่างนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงร้านอาหารที่นัดกันไว้กับฝั่งนู้น คุณหญิงเดินนำลูกชายตัวดีของหล่อนเข้ามาก่อนจะเจอแขกที่หล่อนนัดไว้นั่งรออยู่แต่หล่อนต้องเอะใจเพราะเห็นแต่ผู้หญิงวัยเดียวกับเธอแต่ดันไม่เจอคู่หมั้นของตาป๊อปนั่งอยู่ด้วย หรือว่าจะไม่มาไม่ได้นะไม่งั้นลูกชายเธอเสียหน้าแน่ๆ หล่อนรีบเดินเข้าไปหาก่อนจะทักทาย

 

 

            “ เอ่อคุณน้องนะแล้วลูกสาวของคุณน้องละคะ”

 

 

            “ อ่อเดี่ยวแกจะตามาทีหลังน่ะค่ะ” ผู้หญิงที่นั่งอีกฝั่งตอบก่อนจะพากันสั่งอาหาร

 

 

            “ แม่ไหนผู้หญิงที่แม่จับจองไว้ละนี่มันนานแล้วนะผมยังไม่เห็นหัวเลยสักนิด” ป๊อปหันไปกระซิบกับแม่ของเขาที่นั่งคุยกับผู้ใหญ่อีกฝั่ง

 

 

            “ เดี่ยวน้องเขาก็มาอยากเจอน้องเขาเร็วๆละสิ”

 

 

            นี่ผมรอมานานแล้วนะคนอะไรมาช้าไม่มีมารยาทนี่นะหรอคนที่แม่เลือก เหอะ ผมนี่อยากจะเห็นหน้าเร็วๆว่าหน้าตาจะขี้เหร่ขนาดไหน หงุดหงิดโว้ยยยย มันไม่ใช่ไสตล์ผมสักนิดที่ตั้งมานั่งร่วมโต๊ะกับคนแก่ละต้องมานั่งปั้นหน้ายิ้มนั่งฟังคนแก่คุยกันผมรำคาญผมละอยากจะลุกออกไปข้างนอกจริงๆถ้าไม่ติดว่าแม่ขู่ผมไว้นะ

 

 

            “ อ๊ะ ขอโทษนะคะที่มาช้าพอดีรถติดค่ะ  ” เสียงผู้หญิงที่เดินเข้ามาที่โต๊ะเรียกความสนใจจากป๊อปที่นั่งกดมือถืออยู่จนต้องต้องเงยหน้าขึ้นดูก่อนจะอึ้งเพราะว่านั้นผู้หญิงที่เขาเจอวันนั้น

 

 

            “ ไม่เป็นไรจ้ะ ตาป๊อปนี่หนูฟางคู่หมั้นของแก” คุณหญิงพูดกับคนที่มาใหม่ก่อนจะแนะนำให้ลูกชายหล่อนให้รู้จัก

 

 

            “ คู่หมั้น? คู่หมั้นอะไรกันคะคุณแม่” ฟางหันไปถามแม่เธออย่างสงสัยที่เธอมาวันนี้ก็เพราะว่าแม่บอกจะพามาทานข้าวกับเพื่อนแล้วนี่อะไรแล้วผู้ที่ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอเขาเป็นใครทำไมต้องนั่งมองอย่างงี้

 

 

            “  นี่แม่ยังไม่บอกเราหรอเนี่ยตายแล้ว”

 

 

            “ บอกอะไรคะฟางไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย ”

 

 

            “ นี่จ้ะวันนี้ที่แม่เรียกเรามาก็จะให้เรามาทำความรู้จักกับป๊อปปี้ไว้นะลูกอีกไม่นานลูกสองคนจะต้องหมั้นกันนะจ้ะ แม่ว่าสองคนนี้เหมาะสมกันจริงๆ”

 

 

            “ แม่แต่นี่ฟางยังเรียนอยู่นะ” ฟางรีบบอกแม่ของเธอก่อนจะหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

 

 

            “ หมั้นไว้ก่อนไงจ้ะหนูฟาง” คุณหญิงพูดขึ้นมา

 

 

            “ ไม่ค่ะยังไงฟางก็ไม่หมั้นที่แม่นัดฟางออกมาเพราะเรื่องแค่นี้สินะงั้นฟางขอตัวค่ะ” ฟางพูดก่อนจะลุกออกจากโต๊ะท่ามกลางความตกใจของผู้ใหญ่ที่เธอบอกจะไม่หมั้น

 

 

            จะบ้าหรือไงจะให้เธอไปหมั้นกับใครก็ไม่รู้ผู้ชายคนนั้นแต่เอะน่าคุ้นๆแหะ แต่ชั่งเถอะจะเป็นใครมาจากไหนยังไงเธอก็ไม่หมั้น คนสองคนไม่รู้จักกันแท้ๆจะหมั้นได้ยังไง เธอไม่น่ามามาเลยด้วยซ้ำผู้ชายคนนั้นไม่มีปัญญาหาเองรึไงถึงต้องให้ผู้ใหญ่หาคู่หมั้นคู่หมายให้ ยังไงเธอก็ไม่ยอมให้ใครมาบงการชีวิตเธออีกแล้วคู่ชีวิตเธอเลือกเองได้เธอไม่ชอบการที่ต้องถูกคุมถุงชนแบบนี้

 

 

            “ นี่เดี๋ยว” ฟางยืนรอรถอยู่แถวๆหน้าร้านแต่โดนกระชากมือให้หันไปอีกด้าน

 

 

            “ มีอะไรคะ” ฟางสะบัดมือออกจากผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าจะเป็นคู่หมั้นเธอ

 

 

            “ ลุกออกมาแบบนี้รู้ไหมว่ามันเสียมารยาท”

 

 

            “ แล้วคุณจะลุกตามฉันมาทำไม?” ฟางถามย้อนทันที “ คุณจะมาคุยเพราะเรื่องแค่นี้ใช่ไหมงั้นฉันขอตัวเสียเวลา” ฟางกำลังจะเดินไปแต่ป๊อปพูดขึ้นมาก่อน

 

 

            “ นี่คุณจำผมไม่ได้จริงๆหรอ” ป๊อปถามอย่างสงสัยเพราะวันนั้นเขามั่นใจว่าวันนั้นเธอยังมองหน้าเขาอยู่เลยแล้วทำไมวันนี้ทำเหมือนไม่รู้จักกัน

 

 

            “ จำอะไรคะฉันเคยเจอคุณรึไง” ฟางขมวดคิ้วก่อนจะถามกลับเธอไม่เห็นจำอะไรได้เลยจำได้แค่ว่าเธอพึ่งเคยเจอผู้ชายคนนี้ครั้งก็วันนี้คงจะมาเล่นมุขละสิ

 

 

            “ เฮ้คุณเดี๋ยวดิผมยังคุยกับคุณไม่รู้เรื่องเลยนะ” ป๊อปพยายามเรียกฟางที่พึ่งขึ้นรถไปเมื่อกี้แต่ก็ไร้ประโยชน์เธอไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด

 

 

            แม่นะแม่จะทำอะไม่คิดจะปรึกษากันเลยจู่ๆก็พึ่งมารู้ว่าตาบ้านั้นเป็นคู่หมั้นตัวเองทำอะไรทำไมแม่ไม่เคยปรึกษาฉันเลย ฉันคิดว่าชีวิตฉันจะมีความสุขแล้วนะถ้าไม่มีเรื่องแบบนี้นี่โลกมันกลมขนาดนั้นเลยรึไงถึงต้องมาเจอผู้ชายคนนั้นอีก ใช่ใครว่าเธอจำไม่ได้เจอจำได้ดีเลยแหละผู้ชายคนนั้นที่เจอกันก็วันที่เธอมีเรื่องกับแฟนของตานั้น เอ๊ะแต่ผู้ชายคนนั้นมีแฟนแล้วนะแล้วทำไมถึงมาหมั้นกับฉันละ ไม่ได้ละๆต้องปรึกษากับยัยเฟย์ๆไม่งั้นฉันตายแน่ถ้ายัยปวดบวมนั้นมาดักตบฉันละ

 

 

           

 

            “ อาร์ม”

 

           

 

            “ อ่าวแยมมีไรหรอ” อาร์มที่นั่งติวหนังสือให้ฟรังอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนอยู่หันไปหาคนที่เรียกเขาเมื่อกี้

 

 

            “ เอ่อ...เราขอคุยกับอาร์มแค่สองคนได้ไหมอะ”

 

 

            “ งั้นฉันขึ้นห้องก่อนละกัน” ฟรังมองกอนจะขอขึ้นห้องใครเขาจะนั่งอยู่ต่อละพูดออกมาขนาดนั้น ชิส์เราขอคุยกับอาร์มแค่สองคนได้ไหม แหวะ “ สงสัยถ่านไฟเก่ากำลังจะคุสินะ” ฟรังหันไปมองก่อนจะเดินขึ้นห้องต่อก็แหงสิแยมนะแฟนเก่าไอ้อาร์มเพื่อนเธอเองแหละพึ่งเลิกกันแท้ๆสงสัยจะโดนทิ้งมาละสิ

 

 

            “ มีไรกับเราหรอ” อาร์มมองฟรังที่เดินออกไปก่อนจะหันมาถามแยมที่ยืนอยู่ ผู้หญิงคนนี้คงจะไม่กลับมาเขาหรอกนะ

 

 

            “ คือเรื่องวันนั้นเราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจตอนเรารู้สึกเบื่อๆละหงุดหงิดด้วยเราเลยขอเลิกไปแต่จริงๆแล้วเรายังรักอาร์มอยู่นะ” แยมพูดก่อนจะจับมืออาร์ม

 

 

            “ จะพูดแค่นี้ใช่ไหม”

 

 

            “ เรากลับมาเริ่มต้นใหม่กันนะอาร์ม” อาร์มมองหน้าอดีตแฟนสาวของเขาก่อนจะดึงมือออกจากผู้หญิงตรงหน้า

 

 

            “ พอเหอะทิ้งเราไปแล้วก็อย่ากลับมาอีก”

 

 

            “ ทำไมอาร์มมีแฟนใหม่แล้วหรอ ไหนอาร์มบอกว่ารักเรานักรักเราหนาไง”

 

 

            “ เราเคยบอกหรอ” พูดก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้แยมยืนหน้าเสียอยู่ตรงนั้นเพียงเพราะแค่เขาพูด

 

 

            อาร์มแวะไปซื้อน้ำก่อนจะเดินขึ้นห้องเรียนเพราะต้องรีบไปหาเพื่อนตัวดีที่บังอาจทิ้งเขาไว้คนเดียว ป่านนี้จะเป็นยังไงละบ้างขึ้นมาอยู่คนเดียวตั้งนานตามจริงเขาก็ไม่ได้อยากเจอแยมหรอกเลิกกันแล้วก็จบๆกันไปไม่คิดว่าวันนี้แยมจะกลับมา เขาไม่ได้รู้สึกจะรักแยมหรือชอบอะไรหรอกที่คบก็คบแก้เหงาแหละน่าแต่ก็ดีละที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งผมไปผมจะได้ไม่มีปลิงมาเกาะเขา  อาร์มเดินเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงข้างๆคนที่ฟุบหน้านอนบนโต๊ะเรียน

 

 

            “ อะ” อาร์มวางแก้วน้ำบนโต๊ะฟรังก่อนจะท้าวคางมองฟรัง

 

 

            “ คุยกับแฟนเสร็จแล้วรึไง” อาร์มไม่ได้ตอบไรแค่ยักคิ้วกวนๆใส่

 

 

            “ หึ”

 

 

            “ เป็นไรไปวะ” อาร์มถามเพราะฟรังทำหน้าเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง ฟรังเลือกที่จะไม่ตอบแต่ฟุบหน้านอนลงเหมือนเดิมอาร์มมองก่อนจะส่ายหน้าเดี่ยวท่าจะเป็นหนักคุณเธอชั่งหลายอารมณ์เหลือเกิน

 

 

            ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยเนี่ยก็แค่มันคุยกับแฟนเก่าเราจะไปยุ่งอะไรกับมันเนี่ยย

 

 

            “ เออฟรังเดี่ยววันเสาร์แกมาหาฉันที่บ้านละกันจะได้ติวคณิตให้” อาร์มพูดทั้งๆที่เล่มเกมอยู่ในมือถืออยู่

 

 

            “ ทำไมต้องไปบ้านแกด้วยติวบ้านฉันก็ได้นะขี้เกียจไป”

 

 

            “ ไม่รู้ไม่ชี้” อาร์มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ฟรังทำให้ฟรังนั้นรู้สึกหมั้นใส้ไอ้เพื่อนตัวดีคนนี้

 

 

            “ เลิกเรียนไปส่งที่บ้านด้วยอย่าเบี้ยว”

 

 

            “ รู้สึกขี้เกียจขึ้นเลยวะ”

 

 

            “ ไอ้อาร์ม! ”  ฟรังทำเสียงจริงจังใส่

 

 

            “ โอ๋ๆไปส่งก็ได้ครับผม” อาร์มดัดเสียงพูดฟรังเลยฟาดเขาไปที่แขนอย่างจังจนอาร์มต้องร้องโอดโอย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อิไรท์กราบประทานโทษที่อัพช้านะคะะ

พอดีอิไรท์คนนี้บ่สำบายอาหรเป็นพิษเลยไม่ไดเข้ามาอัพ

แต่กลับมาอัพให้แล้วเน้อออ ฝากๆๆๆ