หยุดรักยังไง

 

 

หยุดรักยังไง #5

 

 

 

 

 

 

 

"พะ พี่ป๊อปโกหกฟางใช่มั้ย!"ฟางที่ได้ยินคำตอบจากปากของเขาก็มองหน้าเขาอย่างผิดหวัง ถ้าเขามีคนรักของเขาอยู่แล้ว ทำไมถึงไม่บอกเธอตั้งแต่แรกล่ะ

 

 

"พี่ไม่ได้โกหกครับ"ป๊อปปี้ตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

 

 

 

"พี่ป๊อปใจร้าย! โกหกฟางทำไม ทำไมไม่บอกฟางตั้งแต่แรก!"

 

 

 

"ก็ถ้าพี่บอกเรา เราจะยอมเลิกชอบพี่อย่างงั้นหรอ!"ป๊อปปี้เริ่มขึ้นเสียงใส่ฟางอย่างไม่มีใครยอมใคร

 

 

 

"ฟางไม่ยอมหรอกค่ะ! เพราะยังไงคบได้ก็เลิกได้!"

 

 

 

ทุกคำพูดที่ฟางพูดมา ทำให้ป๊อปปี้กำมือแน่นทันที ผู้หญิงที่น่ารัก คุณหนูคนเดิมของเขาหายไปไหนกัน

 

 

"พี่ว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง ฟางออกจากห้องพี่ไปซะเถอะ ก่อนที่ใครจะมาเห็น"ป๊อปปี้ไม่อยากต่อกลอนกับคนตรงหน้า เพราะรู้ว่าถ้ายิ่งพูด ก็ยิ่งทำให้อารม๋์โมโหของเขามันมากขึ้นเข้าไปทุกที

 

 

"ไล่ฟางงั้นเหรอ! ได้ค่ะ ฟางไปก็ได้ ฟางก็ไม่อยากจะมาห้องพี่นักหรอก!!"ฟางพูดเสร็จก็เดินปึงปังออกไป

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ค่อยๆหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงและถอนหายใจออกมาก อันที่จริงแล้วเขายังไม่มีใคร เขายังไม่มีคนรัก แต่ที่บอกเธอไปอย่างงั้น ก็เพราะอยากให้เธอตัดใจจากเขาเสียที เพราะรับวันเธอยิ่งแสดงตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของกับเขาอย่างถือวิสาสะ อาจจะทำให้ในสายตาของคนอื่น มองเธอไม่ดีและที่สำคัญ เธอลดตัวมายุ่งกับพ่อบ้านธรรมดาๆคนนึงที่มีหน้าที่ดูแลเธอและทุกอย่างภายในบ้านอีก เธอเป็นถึงคุณหนู ไม่ควรมายุ่งกับคนอย่างเขา

 

 

 

ป๊อปปี้ถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาจนเรียบร้อยและเดินออกจากห้องเพื่อจะไปภูเก็ต เขายังไงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับฟาง ดีแล้วที่เธอไม่รู้ ไม่อย่างงั้นคงวุ่นวาย

 

 

 

 

 

 

 

"ฮัลโหล วันนี้ฉันจะไปผับ แกต้องไปกับฉันธามไท!"

 

 

 

ป๊อปปี้กำลังจะเดินไปขึ้นรถก็ต้องหยุดชะงักกับเสียงคุยโทรศัพท์ของคุณหนูของเขานั้นเอง

 

 

'จะหนีคุณท่านไปผับงั้นเหรอ!'

 

 

ป๊อปปี้คิดในใจอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะคุณหนูเขาไม่เคยคิดจะไปเหยียบสถานที่เหล่านั้นอยู่แล้ว แต่ทำไมวันนี้ถึงได้..

 

 

 

"อย่าขัดได้ป่ะ ฉันจะไป อยากปลดปล่อยได้ยินมั้ย!"

 

 

 

ป๊อปปี้แอบมองฟางอยู่ไม่ห่าง เขาเห็นเธอแทบจะกรี๊ดออกมาอยู่แล้ว มีเรื่องอะไรเครียดถึงขั้นจะไปปลดปล่อยเลยรึไง ยังเด็กอยู่แท้ๆ

เขาส่ายหัวเบาๆก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถเพราะได้เวลาที่จะต้องไปแล้ว

 

 

 

"เดี๋ยวป๊อป!"เสียงชายคนที่คอยดูแลรถให้คุณท่านพูดขึ้นก่อนที่เขาจะขึ้นรถ

 

 

 

"ครับลุงนวล?"

 

 

 

"คุณท่านจะไปแทนเองครับ เขาให้ลุงเตรียมรถไว้แล้ว ท่านบอกว่าให้ป๊อปดูแลอยู่ทางนี้ดีกว่า"ลุงนวลบอกป๊อปปี้และยิ้มให้

 

 

"โอเคครับลุง ฝากบอกท่านเดินทางปลอดภัยด้วยน่ะครับ"ป๊อปปี้ก้มหน้าอย่างน้อมนอบให้ลุงนวล

 

 

 

 

ป๊อปปี้เดินกลับมายังในห้องของเขาและเก็บข้าวของเข้าที่ของมันอย่างเรียบร้อย ชายหนุ่มไม่ชอบให้ห้องเขารกเสียเท่าไร คนภายนอกคงไม่รู้ว่าห้องเขาไม่รก แต่จะมีอยู่แค่คนเดียวที่เห็นห้องของเขาคนแรก..

 

 

 

"คุณหนู"ป๊อปปี้เรียกชื่อออกมาเบาๆ และก็นึกไปถึงที่เขาได้ยินเธอคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเมื่อกี้นี้ ป๊อปปี้เลยลุกขึ้นและเดินตรงไปหาคุณหนูของเขา ถามให้รู้เรื่อง

 

 

 

 

 

 

ฟางที่แต่งตัวเป็นสาวเปรี้ยวเดินลงมายังข้างล่างด้วยชุดที่ทำให้หลายๆคนต้องอึ้ง เพราะชุดที่รัดรูปเว้าส่วนโค้งของเอวและหลัง เว้าส่วนหน้าอกพอประมาณให้คนที่เห็นกระชุ้มกระชวย สั้นเหนือเข่าขึ้นมาสองฝามือ พอให้เห็นช่วงขาเรียวสวยได้รูป ทำให้คนที่พบเห็นมองแล้วน่าค้นหา เมื่อผิวขาวอมชมพูนั้นอีกที่พอใส่สีดำกลับสวย เซ็กซี่มากเป็นเท่าตัว

 

 

 

"ว้าว คุณหนูสวยมากๆเลยคะ"แม่บ้านสองสามคนที่เห็นฟางเดินลงมาก็ยิ้มและมองฟางตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างชื่นชม

 

 

 

"ขอบคุณน่ะที่ชมฟาง"ฟางยิ้มให้อย่างเป็นมิตรและเดินลงมายังชั้นล่าง

 

 

 

"จะไปไหนหรือครับคุณหนู ถึงได้แต่งตัวโป๊แบบนี้"

 

 

 

น้ำเสียงที่ฟังดูเชิงตำหนิมากกว่าชมของใครบางคนดังขึ้น ก่อนที่แม่บ้านที่ชมฟางเมื่อกี้หันไปมองต้นเสียง พากันรีบกลับไปทำงานของตน

 

 

 

"ทำไมค้ะคุณพ่อบ้าน ฉันจะแต่งตัวยังไงมันก็เรื่องของฉันน่ะค่ะ"ฟางหันกลับมาเผชิญหน้ากับป๊อปปี้อย่างไม่เกรงกลัว

 

 

 

ป๊อปปี้มองฟางนิ่ง เธอคงจะโกรธเขาสิน่ะถึงได้เปลี่ยนสรรพนามเรียกกับเขา

 

 

 

"ผมหน้าที่ดูแลคุณหนูนิครับ คุณหนูก็เหมือนเด็กในปกครองของผมอีกคน"

 

 

 

"เหอะ ฉันโตแล้ว ไม่ต้องมาดูแลมากนักหรอก .."ฟางเว้นจังหวะในการพูดก่อนที่จะคิดประโยคนต่อมา

 

 

 

"แต่ถ้าอยากดูแลจริงๆ ก็ช่วยตามไปดูแลถึงที่ด้วยสิค่ะ จะได้ไม่ต้องห่วง"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้จะตามไปดูฟางรึป่าวน้า