C H A N G E .

 
CHANGE
 
 
     เธอไปจากฉันจริงๆหรอฟาง....
 
 
 
แกร้ก!
    หลังจากที่ป๊อปปี้หันหลังกลับด้วยความอ่อนแอ เสียงกลอนประตูก็ดังขึ้นบ่งบอกว่ามีคนกำลังเปิดเข้ามา เหมือนหัวใจได้กลับมาเต้นอีกครั้ง ร่างเล็กที่คุ้นเคยหอบหิ้วข้าวของเต็มไม้เต็มมือรอยยิ้มบางเปื้อนหน้าคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มบางๆมาให้เขา
 
“ฟาง..” ไม่รีรอที่จะตรงดิ่งไปหาคนที่เพิ่งมาใหม่อย่างรวดเร็ว
 
 
หมับ!
 
            คว้าฟางเข้าไปกอดอย่างโหยหา แขนยาวๆสวมกอดฟางแนบแน่น ก่อนที่ใบหน้าหวานจะซบลงกับไหล่กว้างแล้วค่อยๆสวมกอดอีกคนตอบเช่นเดียวกัน
 
 
“ฉัน..ฉันคิดว่าเธอหนีฉันไป” น้ำเสียงอ่อนเอ่ยขึ้น แต่กลับกอดคนตัวเล็กแน่นกว่าเก่า
 
“ฉันไม่ได้หนีนายสักหน่อย…” ฟางใจตก เมื่อรู้ว่าอีกคนกลัวมากแค่นี้ จึงได้แค่ลูบหลังอีกคนไม่ให้คิดมาก
 
 
“อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ” คำขอของป๊อปปี้ เขาไม่อยากให้ฟางหนีออกไปแบบนี้..คนฟังจึงพยักหน้าน้อยๆเหมือนให้คำสัญญา ตากลมมองดูคนตัวสูงแล้วเอะใจเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปกปิดด้านล่าง
 
“ป๊อปปี้!ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า” ฟางรีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้ว่ากำลังกอดและแนบหน้าลงบนแผงอกกว้างของอีกคนอย่างลืมตัว ใบหน้าขึ้นสีจัดทันทีที่เห็นอกกว้างของป๊อปปี้ที่เมื่อคืนเขาได้สัมผัสมันไป
 
“เขินหรอ” เมื่อเห็นว่าฟางเอาแต่เบื่อหนน้าหนี เลยนึกอยากแกล้งขึ้นมา
 
“บ..บ้า!ไปใส่เสื้อผ้าเลยนะไอบ้า!” ทั้งว่าทั้งดุ แต่ก็ได้ยินแค่เสียงหัวเราะของนายตัวแสบอยู่ที่เดิม ฟางจึงตัดสนใจเบี่ยงตัวหนี ขืนอยู่ต่อไปป๊อปปี้คงได้ล้อเธอมากกว่านี้แน่
 
“จะไปไหน” รั้งแขนบางให้หยุดอยู่ที่เดิม ฟางหันมาจิกตาใส่อย่างเอาเรื่อง รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังเขินและอายมากแค่ไหน แต่ก็ยังแกล้งอยู่นั่น
 
“ก..ก็ไปทำอะไรให้นายกินสิ ไปใส่เสื้อผ้าซะ” ฟางบิดข้อมือตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุม
 
“อายทำไมก็เห็นหมดแล้วไม่ใช่หรอครับ มากกว่านี้ก็เห็น..” ป๊อปปี้เลื่อนใบห้าแนบใบหูของอีกคนจนได้เห็นว่าฟางนั้นตกใจมากแค่ไหน
 
“หยุดพูดนะ! ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นฉันจะไปจากที่นี่จริงๆด้วย!” ออกคำสั่งให้คนตัวสูงปล่อยมือ และมันก็ได้ผลเมื่อป๊อปปี้ยอมปล่อยมือแล้วเดินออกไปเพื่อเปลี่ยนผ้า ไม่ลืมที่จะหันมาพูดกับคนตัวเล็กอีกครั้ง
 
“อย่าไปไหนนะ”
 
 
 
            รู้แล้วน่า….
            ฟางพยักหน้าสัญญา ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในครัว
 
 
 
“หอมชะมัด” ร่างบางสูดดมกลิ่นอาหารคละฟุ้งน่าลิ้มลองเป็นที่สุด  ฟางตัดสินใจเข้าครัวเพื่อทำอาหารมื้อแรกให้เด็กแสบและอาหารทั้งหมดก็เป็นของชอบของป๊อปปี้ทั้งนั้น
 
“โอ๊ะ?!” แรงกอดจากคนข้างหลังทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจ ใบหน้าคมคายวางลงบนไหล่เล็ก
 
 
ฟอดดด
            หนำซ้ำยังแอบขโมยหอมแก้มอีกต่างหาก..แย่ที่สุดเลยป๊อปปี้!-///-
 
“น่ากินจัง”
 
 
“แน่สิ ฉันเป็นคนทำนี่นา” เสียงหวานเอ่ยถาม
 
“ฉันหมายถึง..เธอน่ะ”
 
 
“นี่! พูดลามกอะไรของนายห้ะป๊อป…น่าเกลียดชะมัด”  น้ำเสียงอู้อี้ติดแผ่วเบาเรียกเสียงหัวเราะของคนสวมกอดได้เป็นอย่างดี
 
“วันนี้มีอะไรพิเศษสินะ..ถึงได้ทำอาหารเยอะขนาดนี้” พูดพลางกอดคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น ใบหน้าซุกไซร้ซอกคออย่างคิดถึง..คิดถึงเรื่องเมื่อคืน เขามีความสุขมากจริงๆ
 
“ก็ไม่ได้พิเศษหรอก..ฉันแค่อยากทำให้” ฟางแหงนหน้ามองคนบนไหล่แล้วส่งยิ้มให้
 
“น่ารักแต่เช้าเลยนะ”ว่าแล้วก็ลักหอมแก้มไปอีกทีก่อนจะผละออกจากคนตัวเล็กแล้วเดินตรงไปนั่งโต๊ะอาหาร
 
“ของชอบนายทั้งนั้นเลยนะป๊อป”
 
 
“จำได้ด้วยหรอว่าฉันชอบอะไร”
 
“จำได้ดิ…นายต่างหากที่ลืมทุกอย่าง..เกี่ยวกับฉัน” ร่างบางทำหน้าหงอนใส่อีกคนทันที..เมื่อนึกขึ้นได้ว่าอันที่จริงแล้วป๊อปปี้อาจจะยังไม่ลืมมายด์ แค่เห็นสีหน้าเรียบเฉยแบบนั้นฟางก็พอจะเดาออก
 
“….”
 
“นายกินเถอะ ฉันขอตัวก่อน”  ตัดสินใจเบือนหน้าหนีสายตาคมที่จับจ้องมาทางเธอ ฟางไม่รู้ว่าแววตาคู่นั้นต้องการจะสื่ออะไรแต่เTvไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่xUvxxuhเงียบเมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้น
 
“จะไปไหน” ป๊อปปี้รั้งข้อมือคนตัวเล็กที่จะเดินหนี เมื่อเห็นว่าลู่หานเงียบเขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หยัดตัวเองขึ้นจากที่นั่งก่อนจะเข้าสวมกอดอีกคนอีกครั้ง
 
“ป๊อป..”
 
“ครับ” ว่าแล้วก็วางคางไว้บนไหล่เล็กที่เริ่มสั่นเล็กน้อย
 
“มันถูกแล้วหรอ…ที่เราทำแบบนี้” ฟางเอียงคอเล็กน้อยเพื่อมองใบหน้าของอีกคน หัวใจของเธอมันกำลังเรียกร้องให้เป๊อปปี้ตอบคำถามนี้ ถึงจะเห็นเพียงสายตาว่างเปล่าของเขาก็เถอะ
 
“ไม่รู้หรอก..รู้แค่ว่า เวลาที่เธออยู่เคียงข้างฉัน..ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
 
            ดวงตาทั้งสองสบกันราวกับแม่เหล็ก ป๊อปปี้มองใบหน้าหวานที่เปื้อนรอยยิ้มบางให้เธอ ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้คนตัวเล็กจนจมูกแตะกัน ฟางหลับตาพริ้มรับสัมผัสของป๊อปปี้อย่างง่ายดาย เพียงไม่นานที่ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนริมฝีปากบางเบาๆ การจูบที่เนินนานหากแต่ไม่มีการสอดลิ้นหรือล่วงเกินมากกว่านั้น
 
 
“ป๊อปปี้..” ทันทีที่ทั้งสองผละออกกันแต่ใบหน้าคมก็ยังคงอยู่ที่เดิมไม่ได้เคลื่อนตัวออกห่าง  ส่งผลให้คนตัวเล็กขมวดคิ้วสงสัย
 
“เธออย่าน่ารักใส่ฉันดิ” ป๊อปปี้ว่าแล้วก็ตัดสินใจยื่นหน้าจมจุ๊บริมฝีปากบางอีกครั้ง แตะกันได้แค่ครั้งเดียวฟางก็ดันอกแกร่งให้ออกห่างในทันที
 
“ไอบ้า” ว่าแล้วก็รีบวิ่งแจ้นเข้าไปในครัวอย่างว่องไว ทิ้งให้ป๊อปปี้มองแผ่นหลังบางแล้วหัวเราะชอบใจ
 
P L E A S E
 
            มันคืออะไรที่แก้วต้องมายืนรอก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาเป็นชั่วโมง ถ้าไม่ติดว่าเป็นคำสั่งของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่บอกมา ป่านนี้ก็คงไปนอนตีพุงสบายใจเฉิบอยู่ที่บ้านไปแล้ว..
 
“แล้วเมื่อไหร่จะได้วะเนี่ย” มองดูผู้คนนับร้อยชีวิตที่มายืนต่อแถวหน้าร้าน ก้มมองใบคิวอยู่ลำดับที่ 98 เออดี! วันนี้คงได้กินอยู่หรอก และอย่าบอกว่าแก้วโง่ไม่ไปซื้อร้านอื่นล่ะ เพราะแถวนี้ไม่มีหรอกร้านของก๋วยเตี๋ยวหรอก เมื่อร้านอื่นปิดกันเป็นแถวก็ไม่รู้ว่าจะปิดกันไปทำไมถึงเป็นภาระของเธอที่ต้องยืนคอยแบบนี้
 
“รอนานเลยดิ” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง คนตัวเล็กหันไปตามต้นเสียง ใบหน้าคมคายอยู่ใกล้เพียงไม่กี่เซน
 
 
เพี้ยะ!
            ใบหน้าของอีกคนให้ไปอีกทางตามแรงตบของแก้วด้วยความพลั้งเผลอ แต่มันก็ดีแล้วที่เธอทำแบบนั้น
 
“สมน้ำหน้า!” ว่าแล้วก็หันหน้ากลับที่เดิม
 
“มือหนักพอๆกับตัวเลยว่ะ”  เขาบ่นอุบอิบ ลูบใบหน้าตัวเองที่เริ่มชาๆ
 
“ฉันได้ยินนะเว้ย -_-”
 
 
“เหอะ จะยืนรอจนรากงอกเลยไง?”
 
“พูดยังกับฉันแซงคิวคนอื้นได้งั้นแหละ โด่”  เพราะเขาคิดว่าถึงยังไงไอบ้าโทโมะก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้อยู่ดี
 
“ได้ดิ” ยักคิ้วกวนๆ ส่งให้คนตัวเล็กที่หันมามองอย่างงงๆ
 
“ยังไง?”
 
“มานี่”
 
 
“เห้ยย! จะพาฉันไปไหนนนนนน”
 
 
            แก้วถูกโทโฒะลากให้ไปด้วยกันแต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องแปลกใจคือโทโมะลากเธอมาในร้านอีกร้านที่ไม่ใช่ร้านก๋วยเตี๊ยวแต่มันอยู่ติดกันเท่านั้น
 
“นายพาฉันมาที่ไหน..”  มองบริเวณรอบๆ เต็มไปด้วยเครื่องเคียงมากมายแก้วไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันมีไว้ทำอะไร
 
“เธอคงไม่รู้ว่าที่นี่เป็นครัวทำก๋วยเตี๊ยวร้านนั้น” ว่าแล้วก็ชี้ไปที่ร้านเดิมที่แก้วยืนเมื่อครู่
 
“ว่าไงนะ! ถ้างั้นนายจะพาฉันเข้ามาทำม๊ายยย เดี๋ยวก็โดนด่าหรอกไอบ้า” แก้วพยายามดึงให้โทโมะออกไปจากที่นี่แต่มือหนากลับคว้ามือของเธอไว้แทนดึงคนตัวเล็กเข้าซบอกกว้างอย่างรวดเร็ว
 
“จะรีบไปไหน..ฉันมีอะไรให้เธอ” คนตัวสูงกระซิบข้างหูอีกคน
 
“อ…อะไร”  หัวใจที่เต้นแรงมันยากเกินควบคุม เวลาได้อยู่ใกล้กับผู้ชายตรงหน้ามันทำให้แก้วดูไม่เป็นตัวเองเอาซะเลย
 
“….นี่” 
 
 
“หื้ม?”  แก้วมองดูก๋ยวเตี๊ยวในถุงที่โทโมะยื่นมันให้กับเขาด้วยความประหลาดใจ
 
“ก๋วยเตี๊ยวของเธอไง อยากได้มากไม่ใช่หรอห้ะ”
 
 
“เห้ยย!!! นายไปซื้อมาตอนไหนวะ?! ทำไมเร็วงี้อ้ะ!”  แก้วทำท่ะคว้าถุงในมืออีกคนแต่ก็ถูกฉกกลับไปแทน
 
“ไม่ได้”
 
“อะไรของนายเนี่ย! ฉันต้องการมันนะ”
 
 
“ถ้าอยากได้ก็….อื้อ เร็วสิ” โทโมะอมลมในปากฝั่งนึงแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้ว  ใช้นิ้วจิ้มๆปากที่พองออก
 
“ทำบ้าอะไรของนาย…ไร้สาระชะมัด” แก้วเบือนหน้าหนีก็แค่กลัวว่าร่างสูงจะเห็นหน้าแดงๆของเขา
 
“งั้น…ฉันจะไม่ให้นะก๋วยเตี๊ยวอ่ะ”
 
 
“เออ! ไม่เอาก็ได้วะ!” ร่างเล็กทำท่าจะเดินหนีถ้าไม่ติดที่อีกคนรั้งไว้เสียก่อน
 
“อ่ะๆ ให้ก็ได้” คนตัวสูงยื่นถุงรามยอนในมือให้กับแก้วที่เมื่อเห็นอย่างนั้นก็รีบคว้ามาอย่างรวดเร็ว
 
“ขอบใจ…อ้ะ!!”  แต่ทันทีที่จะเดินออกไปก็ถูกคว้าแขนแล้วกระชากให้เธอโดนขโมยหอมแก้มจนได้
 
 
ฟอดดดด
 
“ไง…เขินเลยดิ” ยักคิ้วกวนๆก่อนจะเดินออกไปอย่างหน้าตาเฉย ทิ้งไว้ก็แต่แก้วที่ยืนอึ้งๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..
 
            นี่เธอกับโทโมะสนิทกันขนาดนี้แล้วงั้นหรอ…
            แต่นี่มันหอมแก้มเลยนะ…
 
            ให้ตายเถอะ... -//-
 

 
ตอนนี้ไรท์สอบไม่ติด กำลังเศร้าอยู่...
ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนานมากเลย TT 
อยากได้กำลังใจมากๆๆๆๆ ช่วยเม้นนนนน โหวตตตต ให้ไรท์ด้วยนร้าา
ขอบคุณที่ยังมีคนติดตามอยู่หวังว่าจะติดตามไปเรื่อยๆเน้ออออ