C H A N G E .

CHAPTER 18
 
              เช้าวันต่อมาแสงสอดส่องผ่านม่านเผยให้เห็นคนภายในห้องได้อย่างชัดเจน…เขื่อนค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แม้ว่าเปลือกตาจะหนักเอาการก็ตามที..ทันทีที่ลุกขึ้นมาได้ไม่นาน มือหนาค่อยๆกุมขมับตัวเองแล้วค่อยๆนวดมันเบาๆ หันไปข้างๆพบเพื่อนสนิทที่นอนแอ้งแม้งไม่ต่างจากเขา เสื้อผ้ารุงรังผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง
 
“เห้ยไอเจแปนนนน…ไอโทโมะะะะ”  เอ่ยเรียกอีกคนที่นอนข้างๆ
 
 
“อะไรของมึงหว้า ปลุกทำเชี่ยรายยย” 
 
 
“…..”
 
 
“…..”
 
 
            ด…เดี๋ยว
 
 
            เมื่อคืน….
 
 
“เหี้ย!! /เหี้ย!!”
 
 
            เมื่อตั้งสติได้จู่ๆโทโมะที่นอนอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นมาสบตากับเพื่อนสนิทอย่างอึ้งๆ มองรอบๆอย่างงงเมื่อคิดได้ว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้อยู่แบบนี้..
 
“ไอเขื่อน เมื่อคืนกูว่ากูไม่ได้ขึ้นมานอนบนเตียงนะเว้ย” 
 
“กูก็ว่า….”  พลางสายตาก็ไปจบอยู่ที่.. “เฟย์!”  เมื่อเห็นร่างบางที่คุ้นเคยนอนอยู่บนโซฟาไม่ใกล้ไม่ไกลมากเขาจึงรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปหาอีกคนทันที
 
 
“เห้ยมึง…เฟย์กับยัยเสาไฟฟ้าเข้ามาอยู่ในห้องพวกเราได้ไงวะ” โทโมะเอียงคอสงสัยเพราะเขาก็หันไปเห็นแก้วนอนอยู่เหมือนกัน
 
 
“ไม่รู้ว่ะ…แต่กูว่าคงหนาวแหง่ๆ ผ้าห่มก็ไม่มี..”  เขื่อนนั่งชันเข่ามองเฟย์ที่นอนหลับปุ๋ยบนโซฟา เขาเกลี่ยผมที่ปกปิดหน้านั้นอย่างเบามือก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้นไปหยิบผ้าห่มผืนหนาคลุมให้คนบนโซฟา
 
 
            โทโมะทอดสายตามองแก้วที่นอนขดตัวเกลียวเพราะความหนาว…ชั่งใจอยู่ได้สักพักก็ตัดสินใจหยิบเสื้อโค้ทตัวโปรดของตัวเองเดินตรงไปหาแก้ว
 
“ยัยหมาบ้า บอกไว้ก่อนเลยที่ฉันทำเพราะสงสารลูกหมาตัวนึงเท่านั้น ไม่ได้เกิดพิศวาสอะไรเธอเลยสักนิด”  พูดโดยคนบนโซฟาไม่ได้รับรู้สักนิด เขาค่อยๆวางเสื้อลงบนร่างอีกคนเบาๆ แล้วทำหน้าเซ็งๆ
 
 
“ฉันสุภาพบุรุษพอเข้าใจม่ะ โด่…”   ไม่คิดเหมือนกันว่าการพูดคนเดียวจะทำให้รู้สึกดีแบบนี้ ดวงตาที่จ้องอาฆาตในคราแรกกำลังแปรเปลี่ยนไป…
 
 
            ใบหน้างองุ้มเหมือนเด็กกำลังฝันของแก้วทำให้เขาไม่สามารถละไปไหนได้…ทั้งที่ไม่อยากจะมอง ไม่อยากอยู่ใกล้…
 
 
            ทำไมไม่เหมือนเดิม…
 
                  CHANGE
 
            ป๊อปปี้คิดว่าวันนี้เหมือนวันๆหนึ่งที่เปลี่ยนไปจากเดิม หลังจากเมื่อคืนเขากับฟางนอนกอดกัน…ถึงจะไม่รู้เหตุผลก็เถอะว่าทำไม ไม่รู้ด้วยว่าทำไปเพื่ออะไร…แต่ตอนนี้เขาไม่อยากหาเหตุผลนั้นเลย…มันยังไม่ถึงเวลา
 
“ป๊อปอยากกินน้ำนั้นอ่ะ”  ร่างบางชี้ไปที่ซุ้มร้านๆหนึ่ง ขายน้ำมะพร้าวสดที่ตัดส่วนหัวพร้อมเสียบหลอด 
 
 
            ตอนนี้ป๊อปปี้กับฟางออกมาเดินเล่นด้วยกันเพราะยังเช้าริมชายหาดอากาศดีสุดๆ…หากแต่เสียงเล็กก็ดังขึ้นแทรกห้วงความคิดของอีกคน จนต้องหันมาให้ความสนใจฟางดังเดิม
 
 
“เรื่องของเธอดิ ฉันไม่เห็นจะอยากตรงไหน”
 
 
“โห่ ไรอ่ะ งั้นเดี๋ยวฉันมา” ว่าแล้วก็รีบวิ่งตรงดิ่งไปยังซุ้มน้ำมะพร้าวอย่างรวดเร็ว
 
 
            ร่างสูงเดินเตะเศษทรายเล่น..มันก็นานมาแล้วที่เขาไม่ได้มาทะเลแบบนี้ ถ้าจำไม่ผิดครั้งล่าสุดที่เขามาก็ตอนนั้น..
 
“วู้วววววววววววว มายด์! มาเล่นน้ำด้วยกันเร็ว”  ร่างสูงตะโกนเรียกหญิงสาวที่นั่งใส่แว่นกันแดดกับทูพีชจิบน้ำส้มชิลว์ๆ ให้ลงมาเล่นน้ำด้วยกันแต่เธอ..
 
 
“ไม่เอาค่ะ! มายด์ไม่ชอบมันเหนียวตัวจะตายนะป๊อป เล่นคนเดียวเถอะ” หล่อนสะบัดบ๊อบใส่แล้วหันไปทางอื่น
 
 
          ป๊อปปี้ทำหน้าจ๋อย ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อเล่นน้ำแท้ๆแต่ถ้าเกิดแฟนอย่างมายด์ไม่ชอบก็เท่ากับว่าเขาอดไปเต็มๆ  ป๊อปปี้เดินกลับขึ้นมาบนหาดทรายก่อนจะนั่งแหมะลงข้างๆเธอ
 
“โทษทีนะ ฉันไม่รู้ว่าเธอไม่ชอบมัน(น้ำทะเล)”
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ…นี่ป๊อปเราไปเดินเล่นกันเถอะ” มายด์ลุกขึ้นเต็มความสูงเผยรูปร่างโค้งเหว้าสวยได้รูปแล้วยื่นมือมาหาป๊อปปี้
 
 
“ไปครับ” เขายื่นมือจับกับมายด์แล้วยกตัวเองขึ้นก่อนจะเดินไปริมชายหาดด้วยกัน
 
 
          สองมือกุมกันแน่นเดินข้ามผ่านชายหาดด้วยหัวใจที่พองโตของป๊อปปี้มันทำให้เขามีความสุขจริงๆ…
 
 
“ฉันคิดถึงเธอ…” พูดพรางแหงนหน้าทอดไปข้างหน้า เขายังคงจดจำใบหน้าของแฟนเก่าได้ดี แม้จะอยากลืมแต่สมองมันก็จำอยู่ได้
 
 
            ป๊อปปี้ใช้สมอง…จำมายด์
 
 
 
“ป๊อปปี้!” ฟางโผล่มาทางข้างหลังของร่างสูงกะจะแกล้งให้ตกใจซะหน่อย…แต่ล้มเหลว
 
 
“อะไรของเธอ”
 
 
“มาทำไรตรงนี้อ่ะ ไม่เห็นรอกันบ้างเลย”  คนตัวเล็กยู่ปากไม่พอใจนัก
 
 
“….”
 
 
“อ่ะนี่ ฉันซื้อมาให้” ฟางยื่นน้ำมะพร้าวสดๆให้กับอีกคน 
 
 
“…” ป๊อปปี้มองดูน้ำมะพร้าวในมือฟางอยู่ครู่หนึ่ง..มือหนาทำท่าจะเอื้อมไปหยิบทว่า…
 
 
“ป๊อปเราอยากกินน้ำมะพร้าวอ่ะ”  มายด์เขย่าแขนแฟนตัวเองอย่างกับเด็กเอาแต่ใจ เธอชี้ไปที่ร้านขายน้ำมะพร้าวใกล้ๆ
 
 
“โอเค เดี๋ยวฉันซื้อให้เนอะ” ป๊อปปี้ย่างก้าวเข้าไปในร้านแล้วจ่ายตังซื้อจนเสร็จสรรพ
 
 
“หืออ อร่อยจังเลยอ่ะ ว่าป้ะ”
 
 
“อื้อ อร่อย”
 
 
          ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันอย่างเปิดเผย รอยยิ้มที่ทำให้ป๊อปปี้แทบจะหลอมละลายทุกครั้งและเสียงหัวเราะของแฟนสาวอย่างชอบใจนั้นมันดูสดใสร่าเริงไม่เหมือนใคร…
 
 
 
“ป๊อป…”
 
 
“….”
 
 
“ป๊อป!” ฟางตะโกนเข้าหูอีกฝ่ายในที่สุด  “เป็นไรไปอ่ะ เอาป่ะนี่อร่อยมากเลยนะหวานด้ว…”
 
 
“ฉันไม่กิน!!” มือหนาปัดน้ำมะพร้าวจากมือฟางอย่างแรงจนมันตกลงพื้นทรายไม่เหลือชิ้นดี
 
 
“ป….เป็นบ้าอะไรของนาย!” ฟางมองดูการกระทำของร่างสูงอย่างอึ้งๆ ใบหน้าหวานที่เคยยิ้มกลับเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงแล้วดวงตาใสที่เริ่มคลอไปด้วยน้ำตา
 
 
“อย่ามายุ่งกับฉัน!” ว่าจบก็เดินกระแทกไหล่ของฟางออกไปทันที
 
 
            ฟางทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนนิ่งอยู่กับที่แบบนั้น…ก้มมองน้ำมะพร้าวที่หกเกลื่อนราดเต็มพื้นทรายกับน้ำมะพร้าวในมือของตัวเอง…ป๊อปปี้คนใจร้ายกลับมาอีกแล้วหรอ..
 
 
“ฮึก…นายมันบ้าที่สุดเลย! ฮึ่ยย!”  เตะทรายเพื่อระบายความโกรธที่มีอยู่ แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยให้อารมณ์ขุ่นมัวของคนตัวเล็กคลายลงไปได้เลย
 
 
            ทั้งที่จะไปได้ดีแล้วเชียว…ทำไมป๊อปปี้ต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ฟางไม่เข้าใจเอาซะเลย ความพยายามของเธอมันเคยอยู่ในสายตาของอีกคนบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้…
 
 
“ฟาง”  น้ำเสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นข้างหลังร่างเล็กหันกลับไปมองเจ้าของน้ำเสียงแล้วก็เบิกตากว้าง
 
 
“พ…พี่กวิน”
 
 
 
CHANGE 
 
 
            หลังจากที่แก้วและเฟย์ตื่นขึ้นพวกเขาก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้กับโทโมะและเขื่อนฟังอย่าละเอียด รวมถึงเรื่องของป๊อปปี้กับฟางเช่นเดียวกัน
 
“ถ้าเป็นอย่างนั้น…แสดงว่าเมื่อคืนพวกเธอเป็นคนหามพวกเราขึ้นบนเตียงอย่างนั้นป้ะ” โทโมะเอียงคอถาม
 
 
“ก็เออดิ  โดยเฉพาะนายไอปลาไหลไฟฟ้า แม่งตัวหนักชิบเป๋ง ใจจริงฉันอยากให้นายนอนตายคาพื้นให้รู้แล้วรู้รอดด้วยซ้ำบอกเลย”  แก้วยู่ปากเคืองๆ ก็เมื่อคืนเป็นเธอนี่แหละที่แบกโทโมะขึ้นเตียง เพราะเฟย์เนี่ยอยากจะช่วยเขื่อนซะเหลือเกิน
 
 
“หรอ? แล้วทำไมไม่ทำล่ะ”  โทโมะทำหน้าเจ้าเล่ย์ กวนประสาทที่สุด! หนำซ้ำยังยื่นเข้ามาใกล้อีก
 
 
“อ...ไอโรคจิต! ออกไปห่างๆฉันเลย” แก้วใช้มือดันหน้าผากของอีกคนให้ออกห่างจากเธอ “ฉันสงสารนายต่างหาก”
 
 
“เธอนี่…สงสารคนเป็นด้วยหรอ?”
 
 
“พูดอย่างนี้หมายความว่าไงห้ะ!” แก้วของกำลังขึ้น
 
 
“ก็หมายความอย่างที่พูด” ตอบได้หน้าตายมาก
 
 
“ไอบ้าโทโมะ ฉันไม่ใช่คนไม่มีหัวใจแบบนายซะหน่อย!”
 
 
“หรอ?”
 
 
“เออดิวะ!”
 
            เถียงกันไปมาไม่หยุดหย่อน เขื่อนและเฟย์หันมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเอือมๆ แล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ -_-
 
 
 
 
 
            กวินยกยิ้มหวานแล้วพยักหน้าให้ฟางก่อนเดินเข้าไปยืนข้างๆฟางแล้วก้มมองดูน้ำมะพร้าวในมือกับอันที่ตกอยู่บนพื้นทราย ดวงตาคมจับจ้องไปยังดวงตาใสที่เหมือนผ่านการร้องไห้มา
 
“เธอชอบกินน้ำมะพร้าวหรอ” กวินถามออกไปแล้วส่งยิ้มให้
 
 
“ความจริงแล้ว..ฉันไม่เคยกินหรอกค่ะ แค่มันดูน่ากินเลยซื้อมา” ว่าแล้วก็ส่งยิ้มแห้งๆไป
 
 
“งั้นเดี๋ยวฉันมานะ เธอรอฉันตรงนี้แป๊ปนึง”
 
 
            กวินเอ่ยบอกคนตัวเล็ก ก่อนที่ขายาวๆจะวิ่งออกไปยังร้านขายน้ำมะพร้าว เป็นร้านเดียวกันที่ฟางมาซื้อ กวินยื่นเงินให้กับแม่ค้าก่อนที่จะวิ่งกลับมาหาฟางดังเดิม
 
“ฉันก็อยากลองกินดูว่าอร่อยมั้ย” ไม่ว่าเปล่ากวินยังยกมันขึ้นมาดื่มแล้วมองหน้าฟางที่มองเขาอย่างคาดหวัง ร่างสูงหัวเราะขำในลำคอเมื่อเห็นสีหน้าหวานที่ดูจริงจังและเขาก็บอกได้เลยว่ามันน่ารักมาก
 
 
“…เป็นไง” ฟางถามออกไป กวินจ้องมองใบหน้าง้องุ้มนั่นแล้วนึกอยากจะแกล้ง
 
 
“ฉันว่า…มันไม่ค่อยอร่อยนะ”  คนตัวสูงขมวดคิ้วแล้วทำสีหน้าดูไม่ดีนัก ฟางขมวดคิ้วด้วยอีกคนมองดูของตัวเองกับกวินสลับกัน
 
 
“มันอร่อยมากเลยนะคะ! ทำไมของพี่มันไม่อร่อยล่ะ…” ว่างั้นก็ยังคงยู่ปากน่ารัก ส่งผลให้กวินสุดจะทน จำต้องหัวเราะออกมาในทันที
 
 
“55555555 ขอโทษนะ 5555 เธอตลกมากเลยอ่ะ” กวินกุมท้องตัวเองแล้วพยายามกลั้นขำไว้ แต่พอเห็นใบหน้าหวานนั้นก็อดไม่ได้จริงๆ
 
 
“พี่โกหกหรอ! ฉันบอกแล้วว่ามันอร่อยอ่ะ…คิคิ”  ฟางกลั้นขำของตัวเองไว้ไม่ได้ เธอยอมรับว่าตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ได้คุยกับกวิน
 
 
            บางทีกวินอาจจะไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น…
 
 
 
            อย่างน้อยเขาก็ดีกับฟาง…
 
 
            มากกว่าใครบางคนซะอีก...
 
 
CHANGE
 
 
“พี่ฟางไปไหนมาคะ..แล้วทำไมมากับ..”  แก้วเอ่ยแล้วมองไปยังคนข้างๆ ด้วยความสงสัย เพราะเธอเป็นคนบอกให้ฟางเลิกยุ่งกับกวิน แต่ดูเหมือนว่าทั้งสองจะสนิทกันมากขึ้นไปอีก 
 
 
“เขากับพี่เราเป็น..พี่น้องกัน”
 
 
“พี่น้อง!” แก้วชะงักคำพูดของฟางอย่างอึ้งๆ เหลียวมองคนตัวสูงที่เดินออกไปเมื่อครู่อย่างงงๆ
 
 
“พี่กวินเขาดีกับพี่มากเลยนะ แล้วเขาก็ตลกมากเลยด้วย” ฟางว่าแล้วยิ้มน้อยๆ แน่นอนว่ามันทำให้คนฟังชักสีหน้าด้วยความแปลกใจ ถ้าขืนฟางดีกับกวินแล้วแบบนี้ป๊อปปี้จะทำยังไง
           
 
“พี่ฟางคะ..แล้วป๊อ..”
 
 
“แก้วอาจารย์เขาบอกอะไรอ่ะ ตั้งใจฟังดีกว่า” แก้วพอจะเดาได้ว่าฟางแถไปเรื่องอื่นแทน ฟางไม่อยากตอบคำถามเรื่องของป๊อปปี้ 
 
 
CHANGE
 
 
“แหมมมมมม มึงดูไอป๊อปดิเป็นไงหว้า ได้ข่าวว่าหนีพวกกูเข้าห้องเมีย” โทโมะแซวขึ้นแต่ดูเหมือนป๊อปปี้จะนิ่งเงียบไม่มีการตอบโต้ใดๆ
 
 
“….”
 
 
“เป็นเชี่ยไรอีกวะ” เขื่อนเอ่ยแทรก
 
 
“….”
 
 
            เขื่อนและโทโมะหันมองหน้ากันอย่างงงๆ พวกเขาก็คิดว่าป๊อปปี้กับฟางจะพัฒนาความสัมพันธ์แล้วด้วยซ้ำ แต่ไหงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้
 
“เหยดดดดดดดด มึงดูนั่นดิ”  โทโมะพยักเพยิดเพื่อนข้างกายให้มองตามเขา
 
 
“อะไรของมึงวะ” เขื่อนก็แหงนหน้ามองตามรวมถึงป๊อปปี้ด้วย…
 
            สิ่งที่พวกเขาเห็นคือลฟางกำลังเดินมากับกวินและมีแก้วกับเฟย์อยู่ข้างๆ ภาพตรงหน้าส่งผลให้ป๊อปปี้ต้องกำมือตัวเองแน่น ดวงตาคมจับจ้องคนสองคนไม่ห่าง ความรู้สึกโกรธและโมโหกำลังเข้าจู่โจมภายในจิตใจของเขาจนร้อนรุ่ม
 
 
ป๊อปปี้ไม่รู้ว่าทำไมฟางถึงดูสนิทกับกวิน และเขาก็ไม่อยากจะรู้ด้วย ตอนนี้เขาแค่ไม่ชอบและไม่อยากเห็นรอยยิ้มของฟางที่ให้คนอื่น แล้วยิ่งเห็นว่าฟางก็รู้ว่าเขากำลังมองด้วยความโกรธแค่ไหนแต่ร่างเล็กยังคงไม่สนใจแล้วคุยกับกวินต่อไป
 
 
 
“บอกอะไร…สัญญาอะไรไม่เคยจำ”  ป๊อปปี้สบทออกมาเสียงแผ่ว ใจจริงเขาอยากจะเดินไปหาแล้วกระชากกวินออกมารวมถึงดึงฟางมาอยู่กับเขาด้วยซ้ำแต่ก็ทำไม่ได้
 
           เขาไม่มีสิทธิ์นั้น...

 
บางทีชั้นก็งงกับไอพี่ป๊อปนะ -_- คือแกต้องการอะไรจากสังคมวะ 5555 ควรสงสารใครดีก็ไม่รู้ววววววววว  รอติดตามตอนต่อไปด้วยน้าา หายไปหลายวันเพราะงานหนักมากจริงๆ 55
 
ฝาก เม้น ให้คะแนน ติดตาม แนะนำ กันด้วยนร้าาา  ขอบคุณงับ><
 
1 เม้น = 1 กำลังใจ