C H A N G E .
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.13 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กันยายน พ.ศ. 2558 21.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) เช้งค์สิบหก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความCHANGE 16
(เปิดเพลงเพื่อเพิ่มอัธรสในการอ่านได้นะจ้ะ ><)
“พี่ฟางเป็นอะไรรึเปล่า” แก้วเดินเข้ามาข้างๆกับคนตัวเล็กที่มุ่นอยู่กับโทรศัพท์แลดูสับสนว่าจะโทรหรือไม่โทรดี
“แก้วไปเที่ยวครั้งนี้กี่วันหรอ” ฟางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ดีนักที่เธอหนีป๊อปปี้ออกมาแบบนี้
“ไปสามวันค่ะ มีอะไรรึเปล่า พี่เป็นห่วงป๊อปปี้หรอ” แก้วถามขึ้นอีกครั้ง
คนตัวเล็กพยักหน้ารับ เธอเป็นห่วงป๊อปปี้ก็จริงแต่การที่มาห้ามเธอไม่ให้ไปเที่ยวกับคนอื่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูก ทั้งๆที่เธอเองก็มีโอกาสได้ไปแล้วนี่ มันก็ไม่เห็นมีเหตุผลอะไรที่เธอต้องทำตามที่ป๊อปปี้บอกด้วยซ้ำ เขาต่างหากล่ะที่ต้องเชื่อฟังเธอ
“หวัดดีครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังทั้งสอง แก้วและฟางหันหลังไปตามต้นเสียง
“พี่กวิน” แก้วเอ่ยชื่ออีกคนเพราะเขารู้จัก แต่ไม่ใช่กับฟาง..เธอที่เพิ่งมาใหม่จึงได้แต่โค้งให้ตอบกลับไป
“เด็กใหม่หรอ..หรือว่าเป็นญาติแแก้ว” กวินถามขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เห็นอย่างนั้นฟางก็โล่งใจหน่อย
“ความจริงฉันเป็น…”
“อ้อ! ญาติของฉันเองอ่ะพี่กวิน แฮร่ๆ พี่มีอะไรอีกมั้ยคะ” แก้วพูดตัดขึ้น ก่อนจะจับมือฟางไว้แล้วเดินออกไปจากตรงนั้นเมื่อเห็นว่ากวินส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้ว
เมื่อออกมาได้ไกลพอสมควร ฟางจึงถามอีกคนขึ้นด้วยความสงสัย
“ทำไมหรอแก้ว เขาเป็นใครหรอ?” ฟางถามแล้วขมวดคิ้ว
“เขาชื่อกวินน่ะ เป็นลูกชายของหุ้นส่วนของโรงเรียนเราน่ะคะ เขาเป็นคนไม่ค่อยดีเท่าไหร่” แก้วบอกออกไป แล้วส่ายหน้าบอกอีกคนเหมือนอย่าไปยุ่งกับเขาเลย
“แต่พี่ว่า..เขาก็เป็นคนดีนะ”
“ไม่ได้นะพี่ฟาง!พี่กวินน่ะ..” แก้วเหลียวซ้ายแลขวา ก่อนจะเดินเข้าไปกระซิบอีกคน “เขาเป็นศัตรูของป๊อปปี้เลยนะพี่”
“…”
“เอาเป็นว่า พี่อย่าเข้าใกล้พี่กวินแล้วกันนะฮะ” แก้วบอกนัยๆทิ้งคำถามให้ฟางจมปรักอยู่เพียงคนเดียว
ศัตรูของป๊อปปี้?
ฉะนั้นเธอไม่ควรเข้าไปยุ่งใช่มั้ย?...
CHANGE
พอทั้งหมดรวมตัวกันจนเรียบร้อย รถนำทางล้อหมุนอย่างเชื่องช้าเตรียมตัวออกรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังทะเลที่ว่า…รถคงแล่นไปแล้วถ้าไม่ติดตรงที่เสียงของใครคนนึงตะโกนขึ้น
“เดี๋ยวครับ!! ยังขาดอีกคน!” เป็นโทโมะที่ตะโกนขึ้น ทุกคนหันมองหน้ากันอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก
“นี่นาย! ไอโรคจิต! พูดเพ้อเจ้ออะไรของนาย ยังขาดใครอีกไม่ทราบ!” แก้วอารมณ์ขุ่นมัวอีกครั้งเพียงแค่ได้ยินเสียงของไอบ้านั่น
“เดี๋ยวเขามาเธอก็รู้เองแหละน่า! ยัยเสาไฟฟ้า!”
“ไอ้!...”
“ฟาง!” เสียงของใครอีกคนดังแทรกขึ้นระหว่างการถกเถียงกันของแก้วกับโทโมะ ทุกคนหันกลับไปมองเป็นตาเดียว..
อึ้งกันไปตามๆกัน…
“ป๊อปปี้…” อย่าว่าแต่แก้วเลยที่ตกใจ แม้กระทั่งฟางก็ตกใจไม่แพ้กัน
“ชัดเจนมั๊ยล่ะ ยัยทอม!” โทโมะตะโกนกลับไปยังคนเริ่มสงคราม แก้วยังคงอึ้งไม่หาย…เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าป๊อปปี้จะมา
ป๊อปปี้ไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้นเขาเดินตรงดิ่งไปหาฟางที่นั่งข้างแก้วเพียงคนเดียวเท่านั้น
“ฉันบอกเธอว่าไงห้ะ..” ป๊อปปี้เอ่ยเสียงต่ำ ใช่..เขากำลังโกรธ ก็ตอนที่ขึ้นมาบนรถสายตาดันหันไปเห็นแววตาของไอคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูมองเขาอย่างผู้ชนะแบบนั้น..
ป๊อปปี้จะยอมได้ยังไง..
“….”
“มันจะมากไปแล้วนะฟาง…ฉันพูดอะไรทำไมไม่ฟังบ้าง”
“….” คนถูกเรียกก็ยังคงนิ่งแหงนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงป๊อปปี้แล้ว
“ฟาง”
“….”
“นี่เธอ!...” เขาก็เริ่มหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน
“หยุดนะป๊อป! นายไปหาที่นั่งของนายเลยไป ไปห่างๆพี่ฟางเหอะ” แก้วผลักให้ป๊อปปี้ออกห่างจากฟางนิดหน่อยเพื่อที่จะไม่ให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น
จนสุดท้ายป๊อปปี้ก็ต้องเดินไปนั่งข้างๆกับโทโมะและเขื่อน….ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าฟางกำลังโกรธแต่เขาก็มีเหตุผลที่เขาต้องทำแบบนั้น
ดูจากสายตากับรอยยิ้มเหยียดๆของไอพี่กวินนั่นที่ส่งมาให้เขาแบบนั้น…เหลียวตาไปมองฟางแถมยังเลียริมฝีปากของตัวเองแบบนั้น มันกำลังทำให้ป๊อปปี้แทบคลั่ง มือทั้งสองกำแน่น ใบหน้าแดงกล่ำเต็มไปด้วยความโกรธ
“เห้ยไอป๊อป…เป็นไรป่าววะ” โทโมะที่นั่งข้างๆถามขึ้น
“เปล่า” แต่สายตายังจ้องไปยังกวินอยู่อย่างเดิม
“ใจเย็นเว้ยมึง ถ้าพวกเรายังอยู่ใกล้ๆฟางอ่ะ ยังไงพี่กวินก็ไม่มาจุ้นจ้านหรอก” เพราะโทโมะก็รู้ดีว่าป๊อปปี้กำลังโกรธเอามากๆ ถ้าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอีก…
ป๊อปปี้จะเป็นยังไง…
ไม่นานนักรถเดินทางก็ขับมาจนถึงที่ท่องเที่ยวของโรงเรียน ทุกคนแยกย้ายกันลงจากรถ โดยที่ป๊อปปี้จับจ้องที่ฟางเพียงคนเดียว อย่างไม่คราดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว
“ว้าววววว ทะเลลลลลล >3<” ครั้งแรกของฟางไม่แปลกที่เธอจะตื่นเต้นกว่าใครเพื่อน
“สวยใช่มั๊ยล่ะคะพี่ฟาง” แก้วเอ่ยขึ้นเพราะเธอเองก็คิดว่าทะเลที่นี่สวยมากๆเช่นเดียวกัน
“สวย….สวยมากอ่ะแก้ว..พี่ขอเดินไปเหยียบทรายได้มั๊ย..” แววตาของฟางเป็นประกายเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ฮ่าฮ่า เดี๋ยวสิคะเอากระเป๋าไปเก็บก่อนแล้วค่อยลงมา” แก้วว่าก่อนจะจูงมือฟางให้ตามตนไป
ทุกกริยาของฟางถูกจับจ้องโดยใครบางคน…ที่ไม่ใช่ป๊อปปี้ แต่เป็นผู้ชายที่ตอนแรกกะจะเล่นๆ ไม่คิดจริงๆว่าฟางจะน่ารักได้ขนาดนี้..
บางทีกวิน…ก็อยากจริงจัง
CHANGE
“เห้ยไอป๊อปมึงจะรีบไปไหนวะ” โทโมะถามขึ้นหลังเข้าเช็คอินห้องจนเสร็จสรรพเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“…” ไม่มีการตอบรับจากเจ้าของชื่อสักนิดสองขายาวยังคงรีบเร่งเดินออกจากห้องไปในที่สุด
“มึงไม่ต้องสงสัยหรอกไอโมะ ระดับไอป๊อปมันแล้วจะไปไหนได้วะ นอกจาก…” เขื่อนหันไปมองโทโมะทั้งคู่ยักคิ้วแบบรู้ๆกันอยู่
“หาเมีย”
ฟางเดินลงมานอกห้องโดยบอกแก้วกับเฟย์ไว้แล้วว่าจะลงมาเดินเหยียบทรายเล่น..เธอไม่เคยมาทะเลสักครั้งในชีวิต พูดแล้วก็เหมือนโกหก เธอไม่เคยเล่าเรื่องนี้ใครฟังนอกจากคนที่สนิทจริงๆเพราะมันน่าอายสำหรับเธอ
“คิกๆ 55555 นิ่มชะมัด” ฟางกำลังมีความสุขที่สุด ไม่บ่อยนักหรอกที่เธอจะได้ยิ้มสดใสแบบนี้
“ฉันบอกเธอว่าไงห้ะ..” ป๊อปปี้เอ่ยเสียงต่ำ
“….”
“มันจะมากไปแล้วนะฟาง…ฉันพูดอะไรทำไมไม่ฟังบ้าง”
“….”
“นี่เธอ!...”
คำพูดของป๊อปปี้ลอยเข้ามาในโสตประสาทของฟางในทันที…ทำไมป๊อปปี้ต้องโกรธเธอขนาดนั้น มันผิดมากนักหรอที่เธออยากไปเที่ยวเหมือนกับคนอื่นเขาบ้าง
ฟางนั่งกอดเข่าใช้ไม้จิ้มทรายไปมาเหมือนนึกสนุก แต่ในใจก็กังวลไม่แพ้กัน..แต่ถึงยังไงก็ชั่ง ตอนนี้น่ะ เธอกำลังโกรธป๊อปปี้อยู่…คนอะไรงี่เง่าใช่ย่อย
“หวัดดี…” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้นข้างหูเล่นเอาร่างบางถึงกับสะดุ้ง
“โอ๊ะ!...พี่…กวิน?” ถ้าเธอจำไม่ผิด ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้คือคนๆเดียวกับที่เข้ามาทักบนรถก่อนหน้านี้
“อ่า..ดีใจจังเธอจำชื่อฉันได้ด้วย…ขอนั่งด้วยคนได้มั๊ย”
“เอ่อ..ได้สิคะ”
เมื่อสบโอกาสกวินหันมองซ้ายขวาก่อนจะเห็นว่าไม่มีใครจับตาดูอยู่ก็ตัดสินใจนั่งลงข้างฟางจนได้…
"เมื่อกี้บนรถฉันลืมถามชื่อ..ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ"
"เอ่อ..ฟาง"
"ฟาง? ชื่อน่ารักดีนิ"
"ขอบคุณค่ะ" บอกเธอทีว่าเธอควจจะจัดการกับสถานกาณ์นี้ได้ยังไง
“เธอรู้จักกับป๊อปปี้หรอ” ก็เพราะบนรถกวินเห็นทุกการกระทำของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูเลยน่ะสิ
“คะ?..เอ่อ..เอ่อ ใช่ รู้จักกันน่ะค่ะ” แม้จะดูเก้งๆกังๆอยู่นิดหน่อยเพราะเธอยังจำคำพูดของแก้วได้
เธอยังจำได้ดีว่ากวิน..เป็นศัตรูกับป๊อปปี้
“เป็นอะไรกับหมอนั่นล่ะ”
“คือ…เราสนิทกัน..ตั้งแต่เด็กแล้ว เราเป็น..เพื่อนกันค่ะ” ทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดแบบนี้ ทั้งที่แก้วก็บอกว่าไม่ควรอยู่ใกล้แท้ๆแต่จะทำไงได้
“เพื่อน?”
“อ..อื้ม..”
“เธอดูกลัวๆฉันนะฟาง”
“ป…เปล่าๆ คือ…ฉัน…”
“ฟาง!” ขอบคุณสวรรค์! ที่ส่งคนเข้ามาขัดจังหวะได้พอดี แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่…
“ป๊อปปี้…” เมื่อเห็นดังนั้นฟางก็รีบลุกขึ้นยืนปัดทรายที่เปื้อนกางเกงออกแล้วขยับออกห่างจากกวิน
“หึ” กวินกระตุกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นตาม
“มากับฉัน” ป๊อปปี้คว้าข้อมือบางไว้แล้วทำท่าจะลากออกไป แต่ฟางจะสะบัดมือออกเหมือนปฏิเสธเขาตั้งแต่ต้นแต่ก็ทำไม่ได้ ป๊อปปี้มองเธออย่างเคืองๆ
“นี่! นายจะพาฟางไปไหน” กวินก็คว้ามืออีกข้างของฟางไว้
“ปล่อยมือฟางเดี๋ยวนี้นะครับ”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่…นายจะทำไมล่ะ”
ให้ตาย…เหมือนกำลังดูศึกชิงนางหรืออะไรสักอย่างที่ตัวปัญหาจะเป็นใครไมไ่ด้นอกเสียจากฟางนี่สิ..แย่จริงๆเลย
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับ คนของผม เพราะงั้น..คนอื่น ไม่เกี่ยว” ป๊อปปี้ว่าจบก็ปัดมือกวินทิ้งแล้วลากฟางให้เดินตามเขาไป
สงครามครั้งนี้จะไม่หยุดเพียงแค่นี้แน่…ป๊อปปี้
CHANGE
“วู้ววววว เฟย์มาเซลฟี่เร็ววว” เสียงเจี๊ยวจ๊าวของแก้วเรียกให้เพื่อนรักอีกคนที่ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่บนชายหาดมาถ่ายรูปด้วยกัน
ชุดเสื้อผ้าของทั้งสองคนเปลี่ยนไปจากเดิมเยอะ ตอนนี้แก้วใส่กางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาขาวที่ไม่ค่อยมีใครเคยเห็นมากนักส่วนเฟย์ก็ใส่เสื้อแขนกุดชิลๆ
“หนึ่ง..สอง…แช้ะ!”
“คิกๆๆๆ มาดูกันๆ” แก้วหยิบรูปภาพที่สไลด์ออกมาจากม้วนกล้องแล้วพลิกดูให้ชัดเจน
“เห้ย!!” ร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อในภาพนี้ไม่ได้มีแค่ทั้งคู่…
“ฉันหล่อดีว่าม่ะ”
“อ…ไอบ้ากาม!”
“-_-” กะไว้แล้วไม่มีผิด
โทโมะและเขื่อนที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่มีใครทราบได้จู่ๆก็มาโผล่ในเฟรมของแก้วด้วยนี่สิ
“นายจะมาสิงในรูปของฉันทำไมวะ! รกว่ะ” น้ำเสียงที่ดังขึ้นอย่าหงหงุดหงิด แก้วเบ้ปากพูดก่อนจะลงมือกดลบภาพนั้นทิ้งไปอย่างไม่คิด
“นี่เธอลบทำไมห้ะ!” โทโมะฉุน
“ก็ฉันเพิ่งบอกอยู่ว่ามันรก! ไม่เข้าใจรึไง ไม่ว่าภาพไหนที่มีนายฉันก็จะลบให้หมด หรือแม้จะติดแค่แขนเสื้อนายฉันก็จะทำ”
“เหอะ ที่ฉันมาแทรกเนี่ยก็เพื่อปิดแขนอันล่ำๆของเธอต่างหากล่ะ” โทโมะพูดนิ่งๆแล้วทำหน้ากวนโอ้ยใส่แก้วอีกครั้ง
“ออกไปไกลๆฉันเลยนะไอ้!...”
“มานี่มา”
“เห้ย! อร๊ากกกกกกกกกกก ไอบ้า ปล่อยฉันนนนนนน! นายจะปล่ำฉันรึไงไอหื่นนนนน!!”
“ฉันไม่คิดสั้นแบบนั้นหรอกน่า! แค่จับตัวเธอก็ขยักแขยงพอแระ..มานี่!”
“อ…ไอโรคจิตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต!!!” จู่ๆโทโมะก็คว้ามือแก้วให้เดินตามเขาไปเหลือเพียงแค่เขื่อนกับเฟย์ที่มองหน้ากันอยู่อย่างนั้น
“ดี…ขอนั่งด้วยคนนะ” เขื่อนกล้าๆกลัวๆที่จะนั่งลงข้างๆอีกคนเพราะมันกำลังทำให้เขาใจสั่น..
ป๊อปปี้ลากฟางไปยังมุมๆหนึ่งที่ค่อนข้างเปลี่ยวคนเช่นกันแต่ก็ยังอยู่ในละแวกชายหาดอยู่ดี เขารู้สึกเหมือนความอดทนของเขาเริ่มหดลงๆ ตอนที่เห็นกวินกับฟางอยู่ด้วยกัน หัวใจของเขาเหมือนหยุดเต้นแต่ในนั้นมันเต็มไปด้วยความรู้สึกหลายๆอย่าง
“ปล่อยนะป๊อป จะพาฉันไปไหน”
“….”
“ฉันเจ็บแล้วนะ ปล่อยสักทีสิ!”
ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยมือฟางออก ร่างเล็กจับข้อมือของตัวเองที่แดงระเรื่อ เจ็บจริงๆ..
“เราต้องคุยกัน”
“คุยเรื่องอะไร? เรื่องที่ฉันแอบหนีนายมาน่ะหรอ เหอะ! ที่จริงฉันไม่ได้ผิดเลยนะ ก็นายไม่ยอมให้ฉันมาเองนิ”
“แล้วเธอมาทำไม” พยายามทำให้ใจสงบที่สุด
“ก็ฉันบอกนายไปแล้วนิ ว่าฉันอยากมาทะเล..ฉันอยากมาตั้งนานแล้วนายก็รู้ไม่ใช่รึไง..หรือว่านายจะลืมมันไปแล้ว..”
“….”
“….คงลืมมันไปแล้วสินะ” ฟางพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ
“อย่ายุ่งกับหมอนั่น” ป๊อปปี้เอ่ยจริงจัง เขารู้สึกใจคอไม่ดีเอาซะเลย แม้เขาจะไม่รู้ก็เถอะว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ แต่เขาไม่อยากให้ฟางอยู่ใกล้กวินเลย
“นายหมายถึง…”
“พี่กวิน เธออยู่ห่างๆเขาซะ อย่าคุย อย่ามองหน้า อย่านั่งด้วยกันหรือแม้แต่เดินใกล้กันก็อย่า!” เหมือนว่าป๊อปปี้จะเก็บไม่ได้แล้วจริงๆ
“ป๊อป…”
“เธอไม่ต้องรู้เหตุผลหรอกว่าทำไม..แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”
“งี่เง่า…ไร้สาระ นายจะให้ฉันอยู่ห่างจากเขาเพียงแค่นายกับเขาเป็นศัตรูกันอย่างนั้นน่ะหรอ?”
“เธอรู้?…”
“ฉันรู้จากแก้วว่านายกับพี่กวินเป็นศัตรูกัน เพราะงั้น..มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันไม่ใช่หรอ” นี่มันกวนโมโหกันชัดๆ
“เธอเลิกทำตัวแบบนี้สักทีฟาง! เธอไม่รู้หรอกว่าทำไมฉันถึงต้องทำแบบนี้! เธอมันจะไปรู้อะไรวะ อยากอยู่ใกล้มันมากรึไงไอพี่กวินนั่นน่ะห้ะ!”
เส้นความอดทนขาดผึง..เขาอารมณ์ร้อนและโกรธคนตรงหน้าสุดๆ ฟางรู้ดีว่าป๊อปปี้กำลังโกรธหนักดังนั้นเธอต้องใจเย็น…เธอต้องเป็นน้ำที่ดับไฟของป๊อปปี้
“ไม่ใช่อย่างนั้นป๊อป…”
“เออได้! ต่อจากนี้เธอจะไปอยู่ใกล้ชิดมันยังไงก็ได้ แต่ระหว่างเธอกับฉัน..ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก”
เซฮุนตัดสินใจทำท่าจะเดินออกไปถ้าไม่ติดที่ฟางทำแบบนี้กับเขา…
“เห้ย!! เป็นบ้าอะไรของเธอวะ!” คนตัวเล็กกระโดดขี่หลังร่างสูงอย่างรวดเร็วโดยไม่กลัวว่าป๊อปปี้จะโยนเธอทิ้งหรือไม่ เธอเพียงแต่ต้องการให้ป๊อปปี้อารมณ์ดีขึ้นก็เท่านั้นเอง
“ขอโทษ…” คนบนหลังเอ่ยเสียงแผ่วข้างหูของอีกคน โดยวางคางไว้บนไหล่กว้างนั้น
“….”
“โอเค…ฉันสัญญาจะไม่ยุ่งกับพี่กวิน”
“….”
“ขี้เก็กง่ะ ชิส์” ฟางสะบัดหน้าไปอีกทาง อายนะ!
“หึ” ป๊อปปี้กระตุกยิ้มกับท่าทางของคนบนหลังที่มักจะทำตัวเป็นเด็กๆเสมอ ใบหน้าคมเอียงคอสบตากับคนบนหลังจนหน้าทั้งคู่ใกล้กัน ถึงขั้นที่จมูกแตะกัน แต่กลับไม่มีใครยอมผละออกไปก่อนแค่นั้น
“ป๊อปปล่อยฉันลงได้แระ” ฟางพูดเสียงนอยด์ๆ ก็แหม่ ลงทุนง้อขนาดนี้แล้วไม่มีคำว่าขอบใจดีใจอะไรจากอีกคนเลยนิ
ถ้าถามว่าทำแบบนี้ทำไมฟางก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน..เธอคิดเพียงว่าคนอย่างป๊อปปี้น่ะต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป แล้วอะไรๆมันจะดีขึ้นเอง
“ขึ้นมาเองคิดว่าจะลงง่ายๆไง?” เหล่ตามองขนบนหลังอย่างมีเลศนัย
“อะไรของนาย..”
“อยากเล่นไม่ใช่หรอน้ำทะเลน่ะ” คนพูดกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะพาฟางวิ่งออกไปยืนริมน้ำ
“เหว่ออออออ ทำอะไรเนี่ยป๊อปปปปปปป!! เห่ยยยยย” ฟางกอดคอป๊อปปี้แน่นขึ้นเพราะร่างสูงกลับทำท่าจะเหวี่ยงเธอให้ตกน้ำน่ะสิ
“หึๆ วู้ววววว ฮ่าฮ่า”
“…..” เหมือนฟางจะสตั้นไปสามวิ…เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงเหมือน..
“ฮ่าฮ่า สนุกมั๊ยล่ะห้ะ”
“ป…ป๊อปปี้..”
“….” คนอุ้มแหงนหน้ามองคนบนหลังสบตาเข้าด้วยกันอีกครั้ง..
“เมื่อกี้นาย…หัวเราะ? ใช่มั๊ย” เหมือนฟางจะน้ำตาคลอ..เธอไม่ได้ยินหัวเราะหัวเราะมานานแค่ไหนแล้ว …
“….”
“ฉันไม่ได้หูฝาด…จริงๆหรอ”
“….” ป๊อปปี้ไม่ตอบอะไร..เขากลับทำหน้านิ่งอีกหนเมื่อฟางพูดแบบนั้นแต่เขายังไม่ได้ละสายตาจากฟางไปไหน
“โกรธฉั…อื้อ!O_O!!”
ริมฝีปากบางถูกฉกฉวยจากคนอุ้มอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวใดๆ…เธอค่อยๆหลับตาลงช้าๆ หัวใจสั่นระรัว ไม่ได้มีการแลกลิ้นอะไรทั้งสินมันเป็นเพียงแค่การแตะปากแล้วส่งความรู้สึกต่อกันร่างบางกำปกเสื้อของอีกคนแน่น มันอ่อนโยนและช่างอ่อนหวาน…
ภาพทั้งหมดถูกทอดผ่านดวงตาของอีกสองคนที่ยืนมองป๊อปปี้และฟางอย่างอึ้งๆ..
“เด็ดสัด” โทโมะมองไปยังสองคนแล้วกลืนน้ำลาย..อึก
“พ…พี่ฟาง…” ไม่คิดเลยว่าจะต้องมีวันนี้ แก้วมองอย่างอึ้งๆไม่แพ้คนข้างๆ
“เพื่อนกู…ใจกล้าชิบหาย”
“….”
โทโมะมองแล้วกลืนน้ำลายไปไม่รู้กี่อึก ยิ่งกว่าดูภาพบาดตาบาดใจอีกแฮะ…
“ฉันว่า../ฉันว่า…” อุย…เหมือนว่าจะหันมาผิดจังหวะ..ลืมไปว่าหน้าใกล้กัน ทำให้ทั้งคู่..จมูกชนกัน
“….”
“….”
นี่มันเรื่องอะไรกัน..หัวใจที่เต้นรัวแรงจนแทบทะลักตอนนี้คืออะไร..
ก็ไม่รู้ทำไมไรต์ถึงหยุดตรงนี้5555 ป๊อปฟางขอหวานบ้างไรบ้างเนอะ >< หวังว่าจะถูกใจนักอ่านทุกคนเน้ออออ
ให้กำลังใจกันได้ ด้วยการ เม้น โหวต แนะนำ ติดตาม ให้คะแนน ได้เรื่อยๆนร้าไรต์รอเสมอ ><
1เม้น = 1 กำลังใจ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
