C H A N G E .

 
CHANGE
 
“ฟางน่ะ น่ารักดีนะ”
 
          ร่างสูงที่เตรียมท่าจะเดินไปจำต้องหันมาหาต้นเสียง ใบหน้าคมกำลังแดงระเรื่อมือทั้งสองที่ค่อยๆกำจนแน่น ป๊อปปี้สบตากับอีกคนด้วยใจร้อนรุ่ม เมื่อเห็นรอยยิ้มเยอะเย้ย
 
“ว่าไงนะ..”
 
“ฉันบอกว่า..ฟางน่ารักดี แฟนนายหรอป๊อปปี้” กวินเดินจ้ำอ้าวเข้าไปตรงหน้าป๊อป ร่างสูงกระตุกยิ้มพลันเมื่อเห็นสีหน้าของอีกคนที่กำลังเดือดเต็มที่
 
“…อย่ายุ่งกับเธอ” ว่าแล้วสายตาคมก็มองหน้าคนตรงหน้าอย่างฉุนเฉียว เรียกรอยยิ้มของกวินได้อีกอย่างเคย
 
“ตอบไม่ตรงประเด็นนี่..” ว่าพลางค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ “แฟนนายหรอ..”
 
“…”
 
“ไง..ตอบไม่ได้รึไง คำถามง่ายๆเองนะ…” ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะกระแทกเสียงใส่หนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินออกไปไม่ลืมที่จะกระแทกไหล่ของอีกครั้งอย่างแรง
 
“….”
 
            เขาคิดไม่ออกว่าตอนนี้ควรทำอย่างไรต่อไป..ยังไงก็ยอมให้กวินยุ่งกับฟางไม่ได้..ทำอย่างนั้นไม่ได้
 
 
“ไอป๊อป  ไปแดกข้าวกัน..” โทโมะเดินมาคล้องคอเพื่อนสนิทก่อนจะทำหน้าเหยเก เมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนรักไม่สู้ดีนัก
 
“..กูไม่หิว”
 
“ มึงเป็นไรวะ..หน้ามึง..ดูไม่ค่อยดีนะเว้ย” โทโมะถามขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เพื่อนตัวของจะเบี่ยงตัวเดินออกไป ทิ้งไว้แค่เขาที่ยืนอยู่เพียงคนเดียว
 
            ป๊อปปี้เดินออกมาอยู่ใต้ต้นไม้สักพัก นั่งหวนนึกถึงคำพูดของกวินที่ไม่รู้จะเอาจริงหรือไม่
         
          ..แต่เขายอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ พลันนึกถึงเรื่องไปเที่ยวครั้งนี้..ทั้งๆที่คิดว่าจะเปลี่ยนใจให้ฟางไปด้วยอยู่แล้วเชียว ดันมาได้ยินคำพูดของกวินความคิดก็พลันวนกลับมาที่เดิม
 
 
 
            ยังไงฟางก็ไปไม่ได้…
 
 
            เขาไม่ให้ไปเด็ดขาด!
 
 
 
“โอ้ย!” เสียงร่างสองร่างเดินชนกันอย่างจัง ร่างเล็กเกือบจะหงายหลังล้มลงไปกับพื้นแต่ดันโชคดีที่คู่กรณีช่วยเอาไว้ได้
 
“นาย! โทโมะ!” เสียงแหลมแป๊ดดังขึ้น แก้วเห็นอย่างนั้นก็ถอนใจเฮือกใหญ่ รีบปล่อยอีกคนโดยที่คนตัวเล็กยังไม่ทันได้ตั้งตัว
 
“รู้งี้ไม่น่าช่วยเล้ยยย” ว่าไปแล้วก็โดนจิกตากลับมาอีกครา
 
“ฉันก็ไม่ได้อยากให้นายมาแตะเนื้อต้องตัวเหมือนกันนั่นแหละ!ไอ้บ้ากาม!” คนตัวสูงได้ยินอย่างนั้นก็เลือดขึ้นหน้า อุตส่าห์อยู่เฉยๆนะ แต่คนตัวเล็กนี่สิที่หาเรื่องให้เขา
 
“นี่ฉันยังไม่ทำอะไรเธอเลยนะ!มากล่าวหาคนอื่นแบบนี้ได้ไงวะ!” ไม่ว่าเปล่าขายาวๆก็เริ่มเขยิบเข้าไปใกล้จนร่างเล็กต้องถอยห่าง
 
“ไอบ้านี่!ถอยออกไปเลยนะเว้ย!” มือบางดันอกกว้างให้ถอยออกห่าง เมื่อรู้ว่าตัวเองมาถึงทางตันเข้าให้แล้ว
 
“ไม่ถอย!เธอต้องขอโทษฉันนะ..แก้ว” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน คำหลังที่เธอไม่เคยได้ยินจากปากร่างสูง คือชื่อจริงๆของแก้ว โทโมะไม่เคยออกออกมามีแต่เรียกว่าทอมบ้าง ปากเสียบ้าง
 
 
 
            แต่เวลาได้ยินมันดูตะหงิดๆใจนิดหน่อย...
 
 
 
“ออกไปนะ..ไอ้บ้าโมะ..” ดวงตาเล็กที่สั่นเครือ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเลื่อนใบหน้าคมเข้ามาใกล้ๆมากยิ่งขึ้น แก้วเบือนหน้าหนีเพราะหัวใจเธอมันกำลังเต้นแรงจนแทบจะทะลัก
 
“เวลามองเธอใกล้ๆแล้วเนี่ย…น่ารักเหมือนกันแฮะ” ดวงตาคมสำรวจใบหน้าเล็กที่ขึ้นสีจัด ก่อนที่คนที่เสียงเปรียบจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของอีกคน
 
“ออกไปนะไอ้โรคจิต!!!!” ไม่อยู่เฉยขาเรียวก็ยกขึ้นปึกที่จุดกึ่งกลางระหว่างขาของอีกคนจะคนตัวสูงขดตัวอย่างรวดเร็ว
 
“โอ้ย!ธะ...เธอ!” มือหนาปิดแก่นกายตัวเองด้วยความเจ็บปวด ร่างสูงค่อยๆทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างรวดเร็ว
 
“แบร่!ไอลามก!สมควรแล้ว!” ว่าแล้วก็วิ่งหนีตะเลิดออกไป ทิ้งให้อีกคนนั่งกุมของสงวนของตัวเองด้วยความแค้นใจ
 
“แสบจริงๆนะแก้ว" ใครที่กล้าทำกับเขามากขนาดนี้ก็คงไม่พ้น ยัยปากจัดแก้วอีกแล้ว
 
 
            ฝากไว้ก่อนเถอะ…
 
 
            คนตัวเล็กนั่งกินข้าวเพียงลำพัง ใบหน้าเล็กตากลมโตที่ดูน่ารัก หรือแม้แต่รอยบุ๋มข้างแก้มจึงเกิดเป็นที่สนใจของเพื่อนหลายๆคนโดยเฉพาะกับเพศตรงข้าม….เฟย์ก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่สนใจเสียงรอบข้างที่คอยกระแซะไม่หยุดหย่อน
 
“เฟย์จ๋า ไม่คุยกับฉันจริงๆหรอ นี่ฉันมาตามจีบเธอเลยนะ” ว่าแล้วคนพูดก็ตัดสินใจนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่ยังคงไม่สนใจคนพวกนั้น
 
 
            ทั้งๆที่ความจริงแล้วเธอกำลังกลัวมากก็ตาม…
 
 
“….”
 
“เงียบอีกแล้วหรอ ทำไมชอบเงียบจังวะ มีปากทำไมไม่พูดครับ..เป็นใบ้หรอ” ผู้ชายร่างท้วมอีกคนเดินเข้ามาใกล้ ไม่ว่าเปล่ายังคว้าจานของร่างเล็กแล้วปัดมันออกไป
 
“…นะ..นาย ต..ต้องการ อ..อะ..ไร” เลือกถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตาโตมองคนเกเรที่รุมล้อมเขาสี่ห้าคน
 
 
 
            และนี่..คือสาเหตุที่เฟย์ไม่อยากมีเพื่อนคนอื่นอีก นอกจากแก้ว
 
 
 
“พูดแล้วหรอตัวเล็ก ฮ่าฮ่าฮ่า น่ารักจังเลยนะเราอ่ะ” ร่างสูงอีกคนเอื้อมมือจับแก้มของอีกคนอย่างถือวิสาสะ ร่างเล็กก้มหน้าไม่อยากต่อสู้ใดๆทั้งสิ้น เพราะรู้ว่าขืนสู้ไปก็ไม่มีประโยชน์
 
            ทุกการกระทำของคนพวกนั้นถูกจับจ้องกับผู้คนทั้งโรงอาหาร ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยหรือบางคนก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วเฟย์จะโดนแบบนี้ 
 
“อ…ออกไปนะ” เฟย์เขยิบหนีคนตัวโตกว่าอย่างกล้าๆกลัว
 
“กลัวหรอจ้ะน้องเฟย์..ไม่ต้องกลัวนะจ้ะ พี่อยู่ตรงนี้เองนะ” คนพวกนั้นค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กแล้วคว้าแขนเล็กนั้นไปอย่างรวดเร็ว เฟย์ทำหน้าเหยเกเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่แขนอย่างแรง
 
“ป…ปล่อยนะ” ดวงตากลมโตเริ่มสั่นไหว คลอไปด้วยน้ำตาเต็มทน
 
 
หมับ!
 
“เห้ย….ทำไรวะ” เสียงเรียบนิ่งดังขึ้นด้านหลังคนที่คว้าแขนร่างเล็ก 
 
         ใบหน้าคมคายจมูกโด่งได้รูปพร้อมกับผิวสีแทนที่เป็นเอกลักษณ์ของคนที่เพิ่งมาใหม่ คนตัวสูงจ้องหน้าคนที่บีบแขนเฟย์อย่างเคียดแค้นดวงตาคมมองอีกคนอย่างไม่ลดละ..และเธอก็จำผู้ชายตรงหน้าได้ดี…
 
“เขื่อน..”
 
“…มึงทำไรวะ!” เขื่อนตะคอกใส่นักเลงตรงหน้าอยางเหลืออด เมื่อเห็นน้ำตาของเฟย์ที่ไหลลงมา
 
“มึงเป็นใครวะ!มึงกล้าตะคอกใส่กูหรอ!”
 
ผัวะ!
            หมัดหนักๆของเขื่อนทุ้มเข้าใส่หน้าของอีกคนจนหน้าหันไปอีกทางพวกนักเลงที่ล้อมเฟย์มองเขื่อนแล้วบิดข้อไม้ข้อมืออย่างหาเรื่อง
 
            ทั้งสามคนเข้าล้อมรอบเขื่อนแทนเมื่อเห็นว่าลูกพี่ของตัวเองนอนจมกองเลือดที่เขาเพิ่งชกไปเมื่อครู่ ร่างสูงกวาดสายตาดูนักเลงทั้งสามอย่างเอาเรื่อง
 
ผัวะ!ผัวะ!
“มึง!!” ส่งเสียงร้องไม่ลดละ ร่างสูงส่งหมัดหนักๆไปอีกครั้ง ไม่ลืมที่จะเตะส่งท้าย เมื่อเห็นด้านหลังมีนักเลงอีกสองคนที่เตรียมจะเอาเรื่องเขา หากแต่เท้าขาวๆก็ไวเท่าความคิด
 
ผลั่ก!
            ก่อนจะเตะหนักๆไปหาอีกสองคนจนล้มไปกองกับพื้น ดูเหมือนไอลูกพี่มันจะไม่ยอมเมื่อพยายามลุกขึ้นมาต่อสู้อีกครั้ง หมัดหนักๆของร่างสูงก็ทุ้มเข้าใส่จนอีกคนล้มไปกองกับพื้นอีกครั้ง
 
 
“มึงจำเอาไว้!อย่ายุ่งกับคนของกู!” ว่าเสร็จเขื่อนจึงคว้าแขนเล็กก่อนจะพาลากออกไปอย่างรวดเร็ว
 
               ไม่ได้ดูสีหน้าของอีกคนเลยว่ากำลังตกใจมากแค่ไหน..เฟย์จึงยอมโดนอีกคนลากออกไปอย่างง่ายดาย ด้วยหัวใจที่กำลังเต้นอย่างหนัก..ไม่นานทั้งสองจึงวิ่งมาไกลพอสมควร เขื่อนพาเฟย์มาในมุมๆหนึ่งของโรงเรียนซึ่งคนตัวเล็กเองก็ไม่รู้ว่ามันคือตรงไหนของโรงเรียนกันแน่
 
“แฮ่ก แฮ่ก” เสียงหอบหายใจของเขื่อนเรียกสายตาของร่างเล็ก มือบางค่อยๆแตะบนไหล่กว้างอย่างช้าๆแล้วค่อยลูบมันเหมือนช่วยให้ผ่อนคลาย
 
            เขื่อนก้มหน้ามองคนตัวเล็กที่เผยยิ้มให้กับเขาอย่างเป็นมิตร..ใบหน้าคมที่เห็นอย่างนั้นอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
 
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม..” เขื่อนถาม
 
“อ..อื้ม แต่เขื่อนดู..บาดเจ็บนะ” สีหน้าของคนตัวเล็กที่ดูกังวลมาก  ทำเอาคนมองหัวใจเต้นรัว
 
“ฉันไม่เป็นไรหรอก…แค่ได้ช่วยเฟย์ เรื่องแค่นี้เล็กน้อย” เอ่ยออกไปแล้วหวังจะให้คนตัวเล็กคลายความกังวลลงได้บ้าง แต่ไม่เลย..เฟย์ส่ายหน้าเบาๆแล้วก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
 
“เราขอโทษนะ…”
 
“ห…เห้ย ขอโทษไรอ่ะเฟย์ ฉันเต็มใจช่วยเธอนะ” คนหน้ายาวรีบแย้งขึ้นมาทันที
 
“เป็นเพราะเรา.เขื่อนถึงเจ็บตัวแบบนี้ ความจริงแล้ว…เขื่อนไม่ต้องมาช่วยเราก็ได้นะ” คนตัวเล็กหลบสายตาคมที่มองเธออย่างไม่ลดละ
 
 
            เป็นเพราะเธอแท้ๆเลย…
 
 
“เพราะฉันอยากช่วยเธอต่างหากล่ะ..เฟย์ ฉันคิดว่า..เอ่อ...” เขื่อนจับไหล่เล็กที่สั่นเทาให้เผชิญหน้ากับตัวเอง แล้วค่อยๆเอื้อมมือเกลี่ยน้ำตาของอีกคนเบาๆ
 
 
“….”
 
 
 
“ฉันคิดว่า…ฉันชอบเธอ”
 
 
 
            เฟย์สบตากับอีกคนด้วยหัวใจที่สั่นระรัว ใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนมาใกล้คนตัวเล็กเรื่อยๆจนอีกคนสั่นไปหมด..เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ถึงได้ค่อยๆหลับตาแล้วรับสัมผัสของอีกคนที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้จนจมูกของเราทั้งสองแตะกัน
 
“….”
 
“ต่อจากนี้ไป ให้ฉันปกป้องนายนะคยองซู” ว่าจบก็ดึงอีกคนที่ปิดตาลงเข้าสู่อ้อมกอดของตัวเองอย่างรวดเร็ว เฟย์สะดุ้งโหยงเมื่อแขนยาวที่กอดรัดเธอจนแน่น มือบางที่กำลังสั่นอย่างไม่มั่นใจ ว่าควรกอดตอบหรือไม่…แต่สุดท้ายแล้ว
 
 
 
            เฟย์ก็ทำไม่ได้…
 
 
 
“เราขอโทษนะ..” 
 

จบไปอีกตอนแล้วนะครัช เขื่อนเฟย์มาแต่ไกล..ตอนหน้าป๊อปฟางแน่ๆ 
ฝากติดตามด้วยนร้าาาา หายไปนานต้องขอโทษด้วยนร้าา (รร.เปิดแล้ว)
หวังว่ายังมีคนให้กำลังใจไรต์อยู่นะ 
 
เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนน
โหวตตตตตตตตตตตตตตตตต
ติดตามมมมมมมมมมมมมมมม