C H A N G E .

CHANGE

 

 

“คุณธาราคะดิฉันขอโทษด้วยนะคะ ป๊อปปี้ไม่ยอมลงมาท่าเดียว” คนพูดไหล่ตก แล้วโค้งบอกคุณผู้หญิงตระกูลชื่อดังของจีนที่มาเยี่ยมหล่อนอยู่บ่อยๆเช่นเดียวกับวันนี้

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณภา ฉันเข้าใจดี..ป๊อปปี้ก็คงทำใจไม่ได้อยู่น่ะค่ะ” ธาราพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่ถือสาอยู่แล้ว หล่อนเอื้อมมือลูบไหล่เพื่อนสาวเพื่อปลอบใจ

 

 

“ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วจริงๆค่ะ ฉันมองไม่เห็นหนทางที่จะทำให้ป๊อปปี้กลับมาเป็นคนเดิมแล้วจริงๆ”

 

 

“ใครบอกอย่างนั้นกันคะ ฉันเป็นเพื่อนคุณนะฉันคิดว่าเรายังมีทางแก้อยู่นะคะ”

 

 

     คุณผู้หญิงตระกูลดังของจีนพูดแล้วยิ้มเลศนัย  ธารามองคุณหญิงอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก

 

 

“ฟาง! มาหาแม่หน่อยลูก” ธาราตะโกนเรียกลูกสาวของตัวเองที่รออยู่ด้านนอกสักพัก ก่อนจะปรากฏร่างเล็กใบหน้าหวานสวยเหมือนเทพธิดา ใส่เดรสสีฟ้าอ่อนอย่างสุภาพ

 

 

            ภามองเด็กผู้หญิงอีกคนที่เดินเข้ามาในบ้านถ้าหล่อนจำไม่ผิด เด็กคนนี้คงเป็นลูกสาวของคุณธาราที่อยู่เยอรมันตั้งแต่เด็กเป็นแน่ ภารู้สึกว่าเด็กคนนี้มีอะไรบางอย่างที่หล่อนยังไม่รู้ แต่ทำไมกลับถูกชะตากับร่างเล็กตรงหน้าซะอย่างนั้น

 

 

“สวัสดีค่ะ คุณน้า”

 

 

“สวัสดีจ่ะ หนูฟาง ใช่มั้ยจ้ะโตเร็วมากเลยนะ” ภาแม่ของป๊อปปี้เอ่ยชมร่างเล็กที่เดินมาด้วยท่าทีสุภาพ

 

 

เธอจำได้ว่าตอนเด็กๆฟางกับป๊อปปี้สนิทกัน เด็กทั้งสองดูเหมือนจะรักกันมากเสียด้วย แต่พอฟางย้ายไปที่เยอรมันป๊อปปี้ก็กลายเป็นคนอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ถ้าไม่ได้มีหวังอาละวาดจนบ้านแตก

 

 

แต่กลับมาตอนนี้ดูเหมือนจะสวยจนผิดหูผิดตา ถ้าไม่บอกว่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กอายุสิบขวบเมื่อคราก่อนล่ะก็ภาก็คงคิดว่าเด็กตรงหน้าจะเป็นลูกสาวคนที่สองคนคุณธาราแน่

 

 

“ค่ะคุณน้า…ป๊อปปี้เปลี่ยนไปมากเลยหรอคะ”  เมื่อพูดถึงเพื่อนชายที่ชอบเล่นด้วยกันสมัยยังวัยละอ่อน ฟางก็หุบยิ้มเหมือนเป็นกังวล ก็เมื่อก่อนทั้งป๊อปปี้และฟางดูสดใสกันทั้งคู่ป๊อปปี้ก็เหมือนพี่ชายของเธอคนนึง ก็ไม่แปลกที่ฟางจะเป็นห่วงอยู่อย่างตอนนี้

 

 

“ใช่แล้วล่ะ ป๊อปปี้เปลี่ยนไปมากตั้งแต่เลิกกับมายด์ ทั้งๆที่เรื่องนี้มันก็ผ่านมาปีกว่าแล้ว แต่ป๊อปปี้ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ถ้าไปเรียนก็ไปเรียนเฉพาะวันสอบเท่านั้น”

 

      คนเป็นแม่พูดอย่างท้อใจกับลูกชายของตัวเอง หากแต่ไม่นานหญิงสาวกลับถูกมือร่างเล็กที่นั่งข้างๆรวบเข้าไปกอบกุมไว้

 

 

“คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวหนูจะคอยดูแลป๊อปเอง คุณน้าคงเหนื่อยมาหลายวันทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง” ฟางพูดแล้วคลี่ยิ้มให้หญิงสาวด้วยความจริงใจ

 

 

“ใช่ คุณภาไปพักผ่อนบ้างเถอะค่ะ ฉันได้รับข่าวจากคุณนพดล [พ่อของฟาง] ว่าคุณวายุ(พ่อป๊อปปี้)อยากพบคุณด้วย” ธาราคุณผู้หญิงตระกูลนีระสิง เอ่ยขึ้นก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้าง

 

 

            พ่อของป๊อปปี้หรือวายุ จิระคุณ ทำงานอยู่ในตระกูลนีระสิง เช่นเดียวกันทั้งสองบ้านเป็นเพื่อนสนิทรักใครกัน มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พ่อของป๊อปปี้ย้ายไปอยู่ที่จีนนานพอสมควร แต่เขาก็ยังคงได้รับรู้ข่าวสารจากภาผู้เป็นภรรยาอยู่เสมอ หากแต่ครั้งนี้เขาจึงขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทอย่างนพดล (พ่อฟาง) เพื่อนสนิทบ้าง นพดลจึงส่งตัวให้ฟางมาคอยดูแล

 

 

“ตอนนี้เลยหรอคะ!” ภาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับลูกชายเธอเลยแต่นี่จะให้เธอไปเฉยๆนี่น่ะหรอ

 

 

“คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หนูจะดูแลป๊อปปี้เองคุณน้าไปหาคุณอาเถอะ”  ฟางเอ่ยแล้วส่งยิ้มหวานอีกครั้ง ภามองดูทั้งคู่สลับกันด้วยความลังเล แน่นอนว่าหล่อนไว้ใจฟางว่าจะดูแลป๊อปปี้ได้ แต่การที่เขาไม่ได้บอกกล่าวลูกชายตัวเองก่อนที่จะไป ป๊อปปี้จะโกรธรึเปล่าล่ะ

 

 

“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นน้าฝากป๊อปปี้ไว้กับฟางด้วยนะ”

 

 

 

          ภายในห้องนอนกว้างพบร่างสูงนอนตะแคงข้างใต้ผ้าห่มตัวโปรดดังเดิม หากแต่ร่างสูงใต้ผ้าห่มนั้นไม่ได้หลับตาลงนอนเลยแม้แต่น้อย เขาอยู่แต่ในห้องมืดนี่ตลอดหลายวัน เมื่อห้องนี้มันเป็นความทรงจำของเขากับมายด์อยู่ทุกครานี่ จะให้ลืมง่ายๆก็คงจะไม่ไหว

 

 

            ป๊อปปี้ปิดตาลงพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินลงมาเสียได้ ทั้งๆที่เขาพยายามเก็บกั้นมันไว้แล้วก็ตาม เรื่องเมื่อปีก่อนป๊อปปี้ไม่สามารถลืมมายด์ได้ ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเขาทั้งหมดเพราะอารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ความรักของป๊อปปี้ก็จบลงเมื่อเธอตัดสินใจเดินจากเขาไปเรื่อยๆ ป๊อปปี้ยังคงรอเวลาให้มายด์กลับมาเหมือนเดิม

 

 

แกร้ก!

 

 

          เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง ป๊อปปี้ที่นอนอยู่บนเตียงจำต้องเช็ดคราบน้ำตาที่ติดบนแก้ม แล้วหลับตาลงอย่างเคย เขาคิดว่าคงจะเป็นแม่ที่มักจะเข้ามาเรียกเขาให้ลงไปข้างล่างอย่างเคย

 

 

 

            เสียงฝีเท้าที่เข้าใกล้ป๊อปปี้เรื่อยๆแต่แปลกที่ป๊อปปี้รู้สึกว่าคนที่เข้ามาไม่ใช่แม่ของเขา ร่างสูงเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยแล้วถ้าอย่างนั้นจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่แล้วจะเป็นใครกัน..

 

 

 

            ป๊อปปี้รู้สึกถึงฝีเท้าที่ค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ด้านหน้าเขา เรื่อยๆครานี้ล่ะเขาถึงได้รู้ว่าคนที่เข้ามาไม่ใช่แม่ของเขา เพราะปกติจะได้กลิ่นน้ำหอมประจำตัวแม่ แต่นี่กลับไม่มีกลิ่นเลยแม้แต่น้อย..เมื่อคิดได้ดังนั้นป๊อปปี้ก็เริ่มอยู่ให้นิ่งที่สุด....

 

 

 

ผลึ่บ!

           

 

            หากแต่มือร่างสูงเร็วเท่าความคิด เมื่อป๊อปปี้รู้สึกที่แรงสัมผัสบนหน้าผากของตัวเองได้เพียงชั่วครู่ ร่างสูงก็คว้าแขนบางนั่นไว้ก่อนจะดึงเข้ามาหาตัวแล้วพลิกให้อีกคนอยู่ใต้ร่าง กลายเป็นว่าป๊อปปี้กำลังคร่อมใครคนนั้นอยู่

 

 

“ป๊อปปี้!” ร่างเล็กตกใจเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ใต้ร่างเพื่อนชายวัยเด็ก แน่นอนว่าคนที่คร่อมอยู่นั้นมองไม่เห็นเธอแน่ เพราะห้องมันมืด

 

 

“ผู้หญิง? นี่เธอเป็นใครฮะ!เข้ามาห้องฉันได้ยังไง!” ป๊อปปี้ตะคอกใส่คนตัวเล็กใต้ร่าง เขาไม่เห็นหน้าแต่พอจะรู้ว่าเป็นผู้หญิงหลังจากที่ได้ยินเสียงเมื่อครู่

 

 

            หากแต่คนขึ้นคร่อมคงไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าเขาใกล้กับอีกคนมากเกินไปเสียแล้ว ร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่างรับรู้ถึงลมหายใจที่กระแก้มของอีกฝ่าย

 

 

“นาย..จำฉันไม่ได้หรอป๊อป”

 

 

“….”

 

 

“ฉันเอง ฟาง”  คนขึ้นคร่อมเงียบไปชั่วครู่ เพื่อประมวนผล ป๊อปปี้มองดูหน้าของอีกฝ่ายแม้จะเห็นเป็นแค่เงาดำก็เถอะ

 

 

“ว่าไงนะ”

 

---

เห่ยแกรรรรรรร ฟิคใหม่เว้ยยย55555 ห่างหายกันไปแสนนานจนคิดว่าไรต์ได้สูบพันธ์ไปแล้ว5555 -_- ฟิคเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ตั้งใจแระว่าจะแต่งให้จบก็หวังมากเหมือนกันเนอะ ><

 

ตอนแรกขอดูเรทติ้งหน่อยยยย  ความเห็นว่ายังไงกันบ้างงง ผิดพลาดตรงไหนหรืออยากแนะนำตรงไหนก็ถาม ก็บอกกันได้นะ

 

รับฟังทุกคำติชมเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จุ้บ -3-

 

 

ฝากด้วยงับ --