Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

-New Home-

(บ้านหลังใหม่)

จุดเริ่มต้นของความรักต่างมุมมอ

 

"ถึงแล้วลูกกกกกก บ้านใหม่ของเรา! ^O^//"

 

     คุณพ่อแลดูจะดีใจไม่น้อยที่เราได้ย้ายบ้านหลังใหม่จากบ้านหลังเก่านั้นโดนปลวกขึ้นบ้านจนพวกเราอยู่ไม่ได้ เพื่อนสนิทของพ่อจึงชวนให้พ่อย้ายมาอยู่หมู่บ้านเดียวกันแถมยังเป็นบ้านข้างๆกันด้วยเพราะเจ้าของคนเก่าพึ่งย้ายออกไปได้ไม่นานมานี้นี่เองซึ่งนั้นก็ถือว่าโชคดีเลย

 

          ไม่อย่างนั้นเราคงจะไม่มีที่อยู่แหงๆ - - + +

 

           อ้อ! ลืมแนะนำตัวไปนะค่ะ ฉันชื่อ...

 

"แก้วเอ้ย! ถึงแล้วลูก ^^"

 

"อ้อค่ะ"

 

           เอิ่มมมม คงไม่ต้องหรอกมั้งว่าฉันชื่ออะไร ฮ่าๆๆ ก็คุณพ่อเล่นเรียกซะดังขนาดนั้นนี่เน๊อะ! ^___^

 

"พี่แก้วอ่ะนั่งเหม่อจนไม่รู้อะไรแล้ว ฮ่าๆๆ"

 

"เงียบไปเลยพีชชี่ นายอ่ะไม่เตือนพี่ว่าถึงแล้ว" ฉันหันไปเอานิ้วจิ้มที่หัวน้องชายวัย 8 ขวบ ของตัวเองอย่างหมั่นไส้หน่อยๆ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปช่วยพ่อยกของลง

 

"หนูช่วยค่ะพ่อ" ฉันบอกพ่อที่กำลังยกกล่องลังอยู่ข้างหลังรถ

 

"โอเค แต่เดี๋ยวลูกยกแค่กล่องลังพอนะ เดี๋ยวพวกของหนักๆพ่อจะยกไปเอง"

 

"ค่ะ" ฉันบอกแล้วพยักหน้ารับแล้วเอามือไปรับกล่องลังมาจากพ่อก่อนที่จะเดินเอาไปวางไว้ที่โต๊ะไม้หินอ่อนหน้าบ้าน

 

     บ้านหลังใหม่ที่พวกเราย้ายเข้ามานี่เป็นบ้านสองชั้นซึ่งภายนอกบ้านแลดูดีเลยทีเดียว รอบๆตัวบ้านก็มองดูสะอาดตา แถมยังมีสวนที่มีต้นไม้สนามหญ้าดอกไม้ที่ร่มรื่นเอาไว้ให้เดินเล่นกันด้วยแหละ ฉันมองไปรอบๆบ้านเพื่อให้เกิดความชินขณะที่ยกของเดินไปเรื่อยๆ

 

          จนกระทั่ง...

 

"อ้าวไอ้วิชัย! มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ยไม่เห็นโทรบอก"

 

"เมื่อกี้เอง"

 

     เสียงลุงอากิโอะ (เพื่อนพ่อคนที่บอกให้มาอยู่ด้วยนั่นแหละค่ะ) ฉันคาดว่าเขาคงจะเห็นว่าพ่อคงจะถึงที่นี่แล้วเลยเดินมาดู ที่ฉันรู้จักชื่อเขาก็เพราะว่าพ่อชอบเล่าเรื่องของลุงอากิโอะให้ฟังบ่อยๆ ว่าท่านสองคนสนิทกันมากๆเลยล่ะ แล้วบอกก่อนว่าจะมาที่นี่ด้วยว่าบ้านที่เราจะย้ายมาคือบ้านข้างๆของลุงอากิโอะนั่นเอง

 

"อ้าว! นั้นใช่แก้วรึเปล่าน่ะ" ลุงอากิโอะถามเมื่อเห็นฉันเดินมา

 

"ใช่ๆ แก้วเอ่ย! นี่ลุงอากิโอะลูก ^^"

 

"สวัสดีค่ะลุงอากิโอะ^^" ฉันไหว้แล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับลุงอากิโอะ

 

"ส่วนนี่พีชชี่ลูกชายฉัน"

 

"หวัดดีคับลุงอากิโอะ ^__^" พีชชี่ที่พึ่งวิ่งตามฉันมาก็ยกมือไหว้ลุงอากิโอะเช่นกัน

 

"หวัดดีลูก เหลือเหมือนพ่อเลยนะเราอ่ะ"

 

"อยู่แล้วคับ พ่อผมหล่อที่สุดในโลกกกก"

 

"ฮาๆๆๆ"

 

     พวกเราส่งเสียงเฮฮาขณะที่ลุงอากิโกะก็ช่วยกันยกของเข้าบ้านส่วนน้ามาซากิภรรยาของลุงอากิโอะก็คอยเอาน้ำเอาท่ามาให้เราดื่มกัน และตอนนี้มันก็ใกล้จะหกโมงครึ่งแล้วด้วย หลังจากที่พ่อมาถึงที่นี่ก็ประมาณ 3 โมงกว่าๆ เพราะของเรามีไม่ค่อยเยอะ อีกอย่างบ้านนี้เป็นบ้านที่มีของอยู่ครบแล้ว ราคาก็สูงอยู่ แต่พ่อฉันมีเงินจ่ายซื้อบ้านหลังนี้มา

 

     อ้อ! ลืมบอกไปว่าในวันพรุ่งนี้ฉันจะต้องย้ายเข้าโรงเรียนใหม่ในชั้นมัธยมปีที่5 ฉันย้ายจากบ้านหลังเก่ามาก็ต้องย้ายโรงเรียนด้วย เพราะมันจะไปสะดวกในการไปกลับโรงเรียนไงล่ะ

 

     เฮ้อ...หวังว่าการย้ายเข้าโรงเรียนใหม่จะเจอแต่เรื่องดีๆนะ!

 

"แล้วเรื่องโรงเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะแก้ว"

 

     ลุงอากิโอะถามระหว่างที่เรากำลังนั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกันอยู่ที่บ้านของลุงอากิโอะ หลังจากจัดของเสร็จลุงอากิโอะเลยชวนมาทานข้าวที่บ้าน

 

"ทำเรื่องย้ายเข้าแล้วค่ะ พรุ่งนี้ก็ไปเรียนได้เลย ^^"

 

"เรียนอยู่ที่เดียวกับลูกลุงเลย เจ้าโทโมะนะ แต่มันชอบกลับบ้านดึกทุกวันเลยเพราะไปเล่นกีฬากับเพื่อนเลยไม่ได้อยู่เจอพ่อหนูกับหนูแล้วก็น้องชายหนูด้วย"

 

     จริงสิ! ลืมบอกไปว่าลุงอากิโอะนั้นมีลูกชายชื่อ 'โทโมะ' เป็นลูกชายคนเดียวแถมยังอายุเท่าฉันอีก เขาเรียนที่เดียวกับฉัน แต่ฉันยังไม่เคยเจอเขาเลย

 

"ลูกแกนี่ดีนะ ขยันเล่นกีฬา" พ่อฉันพูด

 

"แหม น่าเสียดายที่ไม่ได้อยู่เจอแก้วลูกแก จะได้รู้จักกันเร็วๆ"

 

     ตอนนั้นลุงอากิโอะกับพ่อมองหน้ากันยิ้มๆ แล้วก็มองมาที่ฉัน ฉันก็ทำหน้างงนิดๆ ก่อนจะก้มกินข้าวต่อ แต่ฉันก็รู้สึกแปลกๆแล้วซิเนี่ย

 

     นี่พ่อกับลุงอากิโอะคงไม่คิดที่จะจับคู่ให้ฉันใช่ไหม? =///=

 

     บอกเลยนะว่าฉันเป็นคนที่ อึนสุดๆอ่ะ พูดไม่ค่อยเก่ง เข้าสังคมไม่เก่งอะไรทำนองนี้โลกภายนอกก็ไม่ค่อยรู้อะไรสักเท่าไหร่ ก็...จะเรียกว่าเป็นผู้หญิงอ่อนแอก็ได้นะไม่ว่ากัน

 

     ก็นะ...เป็นผู้หญิงที่ถูกเลี้ยงมาโดยคุณพ่อเพียงคนเดียวเพราะว่าแม่หย่าขาดจากพ่อไปตั้งแต่แม่คลอดพีชชี่ พ่อฉันก็ทำงานรับจ้างทั่วไปไม่ได้ทำงานประจำเลยกลับบ้านไม่เป็นเวลา ฉันก็ต้องอยู่ดูแลพีชชี่ช่วยสอนการบ้านนู่นนี้ และอีกบลาๆ

 

                สักพักต่อมา...

 

"เดี๋ยวหนูช่วยล้างนะค่ะน้ามาซากิ" ฉันเดินไปในห้องครัวแล้วเห็นว่าน้ามาซากิกำลังล้างจานเลยอาสาจะไปช่วย

 

"อ้อ ไม่เป็นไรจ้ะหนูแก้ว เดี๋ยวน้าล้างเอง"

 

"ไม่เป็นไรค่ะน้า ให้หนูช่วยน้าดีกว่าค่ะ ^^"

 

"ฮ่าๆ ตามใจละกัน"

 

      น้ามาซากิหันมายิ้มให้ฉัน ฉันก็รับจานมาแล้วช่วยน้ามาซากิล้าง น้ามาซากิเขาก็พูดชวนคุยโน่นนี่ตามประสาผู้หญิงใจดี แต่ว่าลุงอากิโอะกับน้ามาซากิใจดีจริงๆเลย

 

 

      ประมาณเกือบๆ2ทุ่ม...

 

"พ่อค่ะหนูไปเดินเล่นที่สวนนะ เดี๋ยวหนูมา" ฉันบอกพ่อหลังจากที่เราเดินมาถึงบ้าน

 

"งั้นก็ระวังตัวนะลูกมันดึกแล้ว"

 

"ผมไปด้วยได้ไหมฮะพ่อ?"

 

"เราอ่ะเข้าบ้านเลย พรุ่งนี้ต้องไปเรียนเช้า"

 

"ทีพี่แก้วยังไปได้เลย"

 

"พี่เค้าโตแล้ว ให้พี่เค้ามีพื้นที่ส่วนตัวบ้างสิ"

 

"โฮ่ พ่ออ่ะ Y^Y"

 

     เมื่อเห็นว่าพ่อเข้าบ้านไปแล้วฉันจึงเดินออกมาแล้วเดินไปที่สวนที่ตอนนี้มีผู้คนไม่มาก บางคนก็มาเล่นกีต้า มาออกกำลังกาย ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่มีแสงไฟส่องเพื่อไม่ให้เกิดความมืดจนเกินไป แล้วนั่งมองนู่นมองนี่ไปเฉยๆ

 

     เห็นมั้ย...ว่าฉันน่าเบื่อแค่ไหน มานั่งเงียบๆคนเดียวทั้งๆที่ผู้หญิงทั่วไปส่วนใหญ่ต่างพากันไปเที่ยวกับเพื่อนกับแฟน ซึ่งไอ้อย่างหลังเนี่ยฉันไม่ค่อยจะรับรู้มันหรอกว่ามันมีความสุขอย่างไร เพราะฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อน

 

     บอกตามตรงนะว่าฉันไม่ค่อยถูกกับพวกเสียงดังๆซักเท่าไหร่หรอกก็ตามประสาของผู้หญิงรักสงบ แต่คนส่วนมากจะมองคนแบบนี้ว่า 'หยิ่ง' ฉันเห็นบ่อยจนชินละ มันไม่เรียกว่าหยิ่งนะ ถ้าใครมาคุยกับฉัน ฉันก็คุยตอบตามมารยาทไม่ใช่เงียบแล้วเมินใส่เขาสักหน่อย =^=;;;

 

     หลังจากนั่งอยู่นานฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเลื่อนไปที่ 'สมุดบันทึก' แล้วกดพิมพ์ข้อความลงไป

 

     'ย้ายบ้านมาใหม่แล้ว แต่ทำไมเหงาจังเลยนะ...คงคิดถึงเพื่อนมั้ง คิดถึงพวกแกจังเลยนะ...'

 

     และเมื่อพิมพ์เสร็จกดบันทึกอะไรเรียบร้อยฉันเห็นว่าดึกมากแล้วแล้วจึงลุกจากเก้าอี้หันหลังเพื่อจะเดินกลับบ้าน

 

     และ...ระหว่างนั้นเอง!

 

ตุบ!!!

 

"กรี๊ดดดดด"

 

     ฉันกร๊๊ดออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆระหว่างที่กำลังสาวเท้าเดินออกจากสวน ก็มีผู้ชายคนหนึ่งกระโดนลงมาจากต้นไม้มาอยู่ตรงหน้าฉันโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวสักนิด จากนั้นผู้ชายคนนั้นเขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน

 

     ...เราสบตากัน...

 

     แต่ถึงแม้จะดึกแล้วแถมยังมีแสงไฟส่องมาเพียงเล็กหน่อยแต่ฉันสังเกตได้จากแสงไฟที่ส่องมาว่าเขาดูหล่อและดูดีมากๆเลยนะ ดวงตาสีน้ำตาลเฉียบคมที่เชื่อว่าใครได้มองต้องหลงเสน่ห์เขาแน่ๆ ใบหน้าหวานๆ แต่แอบโหดนิดๆ กับชุดนักเรียนที่หลุดหลุ่ยเนคไทที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยเท่าไหร่ แบบผู้ชายประภทอะไรนะที่เขาเรียก อ้อ! Bad Boy ผมของเขาเป็นสีส้มออกน้ำตาลผสมกัน ความสูงที่คาดว่าน่าจะประมาณ 180 ซม. มันทำให้เขาดูดีมากๆเลย

 

"..."

 

"..."

 

     ตอนนั้นทั้งเขาและฉันไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรใดๆออกมาทั้งนั้น ผู้ชายนั้นมองหน้าฉันนิ่งๆแค่เพียงเเว๊บเดียวก่อนที่เขาจะย่อตัวลงจนฉันพึ่งสังเกตได้ว่าในมือเขาข้างหนึ่งกำลังประคองลูกแมวตัวเล็กๆอยู่ด้วย สงสัยที่เขาปีนต้นไม้ต้องไปช่วยแมวตัวนี้แน่ๆเลย

 

"เมี๊ยว.."

 

     เมื่อเขาปล่อยแมวออกจากมือ แมวตัวนั้นก็ร้องแล้ววิ่งออกไปจากตรงนี้ ผู้ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นยืนตามความสูงเขาไม่ได้มองฉันเลย แต่..ฉันคิดว่าเขาน่าจะพูดปลอบขวัญกันบ้างนะ เช่นว่า 'ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคับ' ไม่ใช่มาทำหยิ่งใส่กันแบบนี้

 

     และหลังจากที่ผู้ชายคนนั้นเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพายไ้ข้างหนึ่งแล้วอีกมือก็ถือสเก็ตบอร์ด เขาก็เดินผ่านฉันไปหน้าตาเฉยและไม่คิดจะหันกลับมามองแม่แต่หางตา

 

     เหอะ! อ่ะจ้ะ! รู้ว่านายมันหล่อมาก! แต่ฉันไม่ชอบคนที่ทำนิสัยหยิ่งใส่กันนะ

 

     ตอนที่ฉันกำลังเดินผ่านหน้าร้านค้าหน้าหมู่บ้าน สายตาฉันก็ดันเหลือบไปเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังยืนซื้อน้ำอยู่ แล้วเขาก็หันมาเห็นฉันพอดีในตอนที่จ่ายเงินเสร็จ!

 

ขวับ!

 

     วินาทีนั้นฉันรีบหันหน้ากลับแบบที่เนียนที่สุดเหมือนวาเมื้อตะกี้ไม่ได้มองเขา แต่ทว่าเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินตามมาทำให้ฉันรู้ว่าเขาคงจะพักอยู่ที่นี่ แล้วนี่ก็มืดแล้วด้วย มีแต่แสงไฟริมฟุตบาตที่ฉันกำลังเดินเล่นอยู่เท่านั้นที่ส่องแสง

 

     ตี๊ด... ติ๊ด...

 

     "ว่าไงค่ะพ่อ?" และแล้วเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉันจึงรีบหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นพ่อโทรมานั่นเอง

 

     [ลูกจะกลับบ้านแล้วยังแก้ว?]

 

     "กำลังเดินกลับค่ะพ่อมีอะไรหรือเปล่า?"

 

     [พ่อจะไปเขียนรูปน่ะ มีลูกค้าจ้าง]

 

     "พ่อต้องไปตอนนี้เลยหรอค่ะมันดึกแล้วนะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงห่วงพ่อนิดๆ เพราะท่านมัวแต่ทำงานจนบางครั้งไม่ได้พักเลย แล้วตอนนี่มันก็ดึกแล้ว

 

     [มันเป็นงานเขียนงานแต่งงานนะลูก เจ้าบ่าวเค้าอยากได้ภาพสดๆนะเพราะพรุ่งนี้เค้าจะแต่งงานแล้ว เลยอยากให้ของขวัญตอนขึ้นหอ ^__^]

 

     "อ๋อ.. งั้นพ่อแค่นี้นะหนูถึงหน้าบ้านแล้ว"

 

     ฉันบอกปลายสายก่อนจะกดวาง แล้วหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูรั้ว แล้วหันกลับไปมองว่าผู้ชายคนนั้นเดินมาทางนี้หรือเปล่า แต่ไม่มีวี่แววเขาเลย ผู้ชายคนนั้นคงไม่ได้เดินมาทางนี้หรอกมั้ง บ้านเขาคงอยู่อีกซอย

 

     แต่ทว่า...ตอนที่ฉันไขกุญแจเสร็จก็มีความรู้สึกเหมือนมีคนกำลังแอบมองอยู่เลย ด้วยความที่กลัวจึงไม่ได้หันกลับไปอีก ฉันรีบเดินเข้ามาก่อนที่จะปิดประตูรั้ว แล้วเดินเข้าบ้านไป

 

     เฮ้อ...ให้ตายเจอแต่เรื่องแปลกมืดๆค่ำๆ

 

 

เม้นให้กำลังใจไรเตอร์หน่อยยง้าบบบบ <3 หนุกไม่หนุกบอกได้เลยจะเอาไปปรับปรุง