All of mine [1D Short Fiction || zarry ]

แฮรี่ POV.

หลังจากที่ผมตัดสินใจคบกับเซน มันเป็นการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตผม

ผมโชคดีที่เกิดมาในโลกที่สังคมสามารถเข้าใจในการรักกันของเพศเดียวกัน
ถึงใครจะมองยังไงผมก็ไม่สน ผมสนใจแค่คนที่ผมรักและเค้าก็รักผม

ความจริงที่สังคมสร้างขึ้นมาในแต่ละที่มันแตกต่างกัน อะไรคือความเหมาะสม

ใจเรารู้ดีที่สุด

เซนอาจจะเหมาะหรือไม่เหมาะสมกับผมก็ได้ใครจะรู้ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมมั่นใจ

คือสิ่งที่เซนได้กระทำให้ผม เค้าแสดงให้ผมเห็นโดยที่ไม่ต้องพูดอะไรมากแต่ผมสามารถเข้าใจมันได้เป็นอย่างดี

อย่างที่ว่ากันว่าการที่เรารู้สึกรักใครสักคนถ้ามันทำให้คุณต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเค้าคนนั้นแสดงว่านั่นไม่ใช่ความรักที่แท้จริง

อาจเป็นเพียงความหลงในชั่วเวลาหนึ่ง
ถ้าเราไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเวลาอยู่กับคนที่เรารักมันจะเป็นหนทางสู่การจากลา

แต่สำหรับผมกับเซนสิ่งนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด

เซนสามารถรับตัวตนและนิสัยที่แท้จริง
ของผมได้ มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ และอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน โดยไม่ต้องพยายามเป็นอีกคนหรือบังคับให้ตัวเองทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เพื่อทำให้อีกฝ่ายมีความสุข

ผมจำคำพูดของเซนได้ดี

'แฮซคือความสุขของเซนนะ'

ความรู้สึกพิเศษที่แสดงออกทางร่างกายหรืออารมณ์ไม่ใช่สัญญาณพิสูจน์ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคุณคือความรักเสมอไป

หากเป็นความรักที่แท้จริงแล้วคุณควรสามารถให้เหตุผลได้ด้วยว่าคุณรักเขาเพราะอะไร

ทั้งนี้

เหตุผลที่คุณนำมาใช้ควรพิจารณาจากการกระทำของเขาจริง ๆ ไม่ใช่สิ่งที่คุณจินตนาการขึ้นเอง

ผมรักเซนเพราะทุกครั้งที่ผมนึกถึงคนที่จะใช้ชีวิตร่วมกับผมและคนๆนั้นก็มีแต่เซนที่ผมมองเห็น ผมรักทุกๆการกระทำที่เซนทำ
ทุกๆอย่างที่เซนสนใจ
รักที่เซนเป็นเซน

ตลอดเวลาที่คบกันทำให้ผมรู้จักตัวตนของเซนมากขี้น เซนที่ภายนอกดูร้าย เจ้าชู้ เย่อหยิ่งไม่สนใจใคร แต่จริงๆแล้วเซนเป็นห่วงแต่คนรอบข้าง อบอุ่น อุ่นใจที่ได้อยู่ด้วย เป็นผู้ชายที่ เป็นสุภาพบุรุษดีๆคนนึงเลยก็ว่าได้

ผมมีความสุขที่การตัดสินใจของผมมันถูกต้องอย่างที่สุด

.
.

"พักผ่อนมากๆนะแฮรี่ ตอนเย็นก็ไปทำงานที่คลับอีก"
พอลบอกกับผมด้วยความเป็นห่วง

"ครับขอบคุณมากครับพอล"

การพักผ่อนของผมถึงแม้จะได้พักแค่แปปเดียว แต่ผมก็รู้สึกว่ามันนานขอแค่ได้พักก็เพียงพอแล้ว

.
.

เซน POV.

บางครั้งจริงๆแล้วเราเอา 'เหตุผล'
มาเทียบกับ 'ความรู้สึก' ไม่ได้ เพราะเหตุผลไม่ใช่คำตอบของทุกสิ่ง ต่างคนต่างความคิด ต่างคนต่างมอง ถึงแม้จะเป็นคนรักกันก็เถอะ

ในเมื่อคิดจะรักแล้วก็ไม่จำเป็นต้องไปครุ่นคิดหาเหตุผล

เพราะความรักคือเหตุผลของทุกอย่าง

ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมารองรับเสมอไป ไม่ต้องมีที่มา ไม่ต้องหาที่ไป หากจะรักใครสักคนเรื่องของเหตุผลสำคัญน้อยกว่าจิตใจ

ขอเพียงแค่หัวใจได้รู้สึกว่า 'รัก'ก็เพียงพอแล้ว ปล่อยให้หัวใจได้ทำหน้าที่ของมัน อย่าไปใช้ให้สมองสั่งการหัวใจเกินพอดี

ผมรักที่แฮซเป็นแฮซ

'เซนเป็นทุกอย่างของแฮซนะ'

เจ้าของเสียงหวานจะรู้มั้ยว่าผมมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึง

.

ครืดๆๆๆ

.

"Hiเซนพูด.....ว่าไงนะ..ได้ๆจะไปเคลียร์เดี๋ยวนี้ล่ะ..ขอบใจ"
เฮ้ออออ งาน งาน งาน เป็นเซนทำไมต้องเหนื่อยด้วยว่ะเนี้ย

พระอาทิตย์คล้อยหายลับไปจากขอบฟ้าสีครามที่มืดสลัว ร่างสูงยังคงนั่งทำงานอยู่อย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย

'เอกสารไรเยอะแยะจังว่ะ ไอ้เตี้ยได้เข้ามาเคลียร์งานบ้างมั้ยเนี้ย อย่าให้ได้เจอนะไอ้ลู'

เฮ้อ..ผมถอนหายใจเป็นสิบๆรอบทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ได้ช่วยให้งานเสร็จไวเลยก็ตาม
ก็มันน่าเบื่อมั้ยล่ะวันนี้กะจะไปนอนบ้านแฮรี่ตีเนียนว่าง่วงสักหน่อย หมดกันแผนที่วางไว้ แฮซนะแฮซทำไมใจร้ายกับเซนจังอยากนอนด้วยก็ไม่ให้นอน คนเค้าอยากอยู่ใกล้ๆรู้บ้างมั้ยยยย คิดถึงงงง เซ็ง เซ็งโว้ยยยยย

ติ๊ด

"ขอเครื่องดื่มกระแทกปากหน่อย"

"ได้เลยครับไอ้แขก"
เสียงเพื่อนซี้ตอบกลับมาอย่างกวนส้นบาทา ไอ้ลูอิส!!!

.
.

แสงสีเสียงที่กระหน่ำเปิดใส่กันอย่างกลัวว่าจะน้อยหน้ากัน ผู้คนขยับตัวตามเสียงเพลงไม่ว่าจะด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือยั่วยวนใคร
ทุกคนก็ล้วนมีความสุข สถานที่นี้เหมาะกับนักท่องราตรีหรือคนที่หาคู่นอน

แต่คงไม่ใช่กับชายผมหยิกร่างขาวบอบบางคนนี้ที่มาที่นี่เพราะหน้าที่ พนักงานเสิร์ฟหน้าหวานที่ทั้งหญิงทั้งชายเห็นแล้วคงต้องตกหลุมรักและตะลึงในความหล่อ น่ารัก

แต่เค้ามีเจ้าของหัวใจแล้วนะจ้ะ
แฮรี่ในชุดขาวดำสุภาพก้าวขาเรียวเสริฟ์เครื่องดื่มอย่างไม่หยุดหย่อน

ตุบ

"ก้นงอนดีจังนะน้องชาย"
เสียงเนิบนาบและสายตาลวนลามที่มองมายังใบหน้าสวย

'ไอ้คนลามก ไร้มารยาท อยากนักก็เอาเงินสกปรกแกไปซื้อสิ หรือว่าไม่มีใครอยากนอนด้วย ไอ้แก่ตัณหากลับ'

ได้แค่คิดอยู่ในใจทำไงได้ล่ะไอ้เราเป็นแค่เด็กเสริฟ์ขืนมีเรื่องคงโดนไล่ออกแน่

แฮรี่ได้แต่เก็บอารมณ์โกรธขึ้งของตัวเองไว้ในใจ และเดินไปยังเคาเตอร์บาร์

"เป็นไงบ้างแฮรี่ หน้าตานายไม่โอเครเลย"
เสียงหนุ่มผมทองที่ยืนอยู่ด้านในเคาเตอร์บาร์ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

"นิดหน่อยอ่ะไนล์ แล้วนายล่ะ"

"ก็ดีนะ"

"หมายถึงหัวหน้าหรอ"
แฮรี่พยักเพยิดหน้าไปทางลูอิสที่กำลังเดินตรวจดูความเรียบร้อยของเครื่องดื่มด้านในเคาเตอร์บาร์

"บ้า หัวหน้ายิ่งกว่าดีซะอีก"
ไนออลยิ้มและเขินกับคำพูดของตัวเอง
อะไรของมันเนี้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ

"ฟอดดดดด หอมจัง"
ลูอิสพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มประสานกับตาสีฟ้าใส

"บ้าทำไรเนี้ยคนเยอะแยะ"
ไนออลพูดดุแต่เขินจนหน้าแดงสร้างเสียงหัวเราะให้ทั้งผมและลูอิส ฮ่าๆๆๆๆ

"ไปต่อที่ห้องกันนะ"
สาบานว่ากระซิบ ถ้าจะกระซิบแบบนี้
ก็ตะโกนเลยจะดีกว่า

"ใครจะไปกับคนขี้โกหก"

"โอ๋ๆๆๆ หายงอนพี่เถอะนะน้องออล"
ลูอิสทำออดอ้อนไนออลด้วยท่าทีน่ารักน่าเอ็นด ูผมพึ่งเคยเห็นลูอิสในมุมนี้เป็นครั้งแรกนับเป็นบุญตาผมรึเปล่าเนี้ย

"พี่ทำไปเพราะความจำเป็นจริงๆนะ ไม่ได้มีเจตนาโกหกหลอกลวงน้องออลเลย ยกโทษให้พี่นะ นะครับเด็กน้อยของพี่"
พูดพลางโคลงมือบนเส้นผมสีทองอย่างน่ารัก

"ขอคิดดูก่อน"
ไนออลพูดพลางเชิดหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นลูกอ้อนของลูอิส

"ไปทำงานได้แล้ว"
ไนออลออกปากไล่ลูอิสที่เป็นหัวหน้า

"ไม่ไปจนกว่าออลจะยกโทษให้พี่"
ลูอิสพูดจาอย่างเป็นต่อ

"ก็ได้หายโกรธแล้ว"

"หายโกรธแล้วทำไงจ้ะ"

"ค่อยไปคุยกันที่บ้านได้มั้ยอ่ะ"

"ไม่ได้ครับ เร็วๆสิ"
ลูอิสพูดพลางยื่นหน้ามาใกล้ไนออล

"ถ้าช้าสองข้างนะ"

"จุ๊ปปป พอใจแล้วใช่มั้ย"

"ที่สุดเลย"
ลูอิสยิ้มอย่างมีความสุขแล้วเดินไปทำงานต่อ

.
.

"อ้าวรายการเครื่องดื่ม ตายแล้วสั่งมาตั้งนานแล้วด้วย"

"มีอะไรหรอไนออล"
ผมถามไนออลอย่างสงสัย

"มีแขกสั่งเครื่องดื่มมาน่ะ แต่สั่งมาตั้งนานแล้วด้วย"

"ชั้นไหนล่ะเดี๋ยวฉันไปเสริฟ์ให้"

"บนสุดเลยมีอยู่ห้องเดียว ฝากด้วยนะแฮรี่"

"อื้ม ไม่มีปัญหา"
ชั้นบนสุดหรอ นั่นห้องเจ้าของโรงแรมนี้หนิ นี่เราต้องนำเครื่องดื่มไปเสริฟ์เจ้าของที่นี่เลยหรอ เเล้วมาเสริฟ์ช้าด้วย ตายแล้วจะโดนด่าอะไรมั้ยเนี้ย
ผมนึกภาพชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของที่นี่ยืนด่าผมอย่างเกรี้ยวโกรธ
เย็นไว้แฮรี่ เราอาจคิดไปเองก็ได้

ติ้งงงงง..

ผมก้าวเท้าออกมาจากลิฟต์ ...ว่างเปล่า... เงียบสงัดราวกับไม่มีคนอยู่บนนี้ ผมเดินไปหยุดอยู่ตรงประตูไม้สีเข้ม ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

ออดๆ

ผมกดกริ่งหน้าประตูห้อง เงียบไม่มีเสียงใดหรืออะไรตอบกลับมาเลยหรือว่าจะไม่มีคนอยู่ ผมยืนรอเนิ่นนาน จนหันหลังให้ประตูกะเดินกลับไปทำงาน และแล้ว

แกร็ก...


"มาช้าจังว่ะไอ้เตี้ย"

ผมหันกลับไปมองเจ้าของห้องที่สั่งเครื่องดื่ม


"แฮรี่/เซน"

อะไรกันเซนขึ้นมาทำอะไรบนนี้ เซนมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไง หรือว่าเซนเป็นเจ้าของที่นี่ ไม่น่าไม่จริงเซนไม่เคยโกหกผม

ผมยืนนิ่งตัวแกร่ง และเงียบไม่มีคำพูดใดออกจากปากเราทั้งสองคนและเซนก็ทำลายความเงียบนี้ลง

"แฮรี่ คือเซนอธิบายได้นะ เข้ามาในห้องก่อนนะ"
เซนพูดพร้อมกับหยิบถาดเครื่องดื่มไปวางบนเคาท์เตอร์บาร์ภายในห้อง

ผมยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม นี่มันเรื่องอะไร ผมงง ไม่อยากรับรู้อะไร เซนปิดบังอะไรผมอยู่

ซวบบบ

"พูดอะไรหน่อยได้มั้ย อย่าเงียบไปแบบนี้สิ แฮซ"
เซนพูดพลางกอดผมไปด้วย
ผมยังคงยืนนิ่งเหมือนเดิม ผมไม่รู้จะพูดอะไร ความคิดในสมองตีกันมั่วไปหมด

"แฮซ เซนขอร้องล่ะพูดอะไรมั้งได้มั้ย"

"ให้พูดอะไรล่ะ เซนอยากให้แฮซพูดอะไร"

"ขอบคุณนะแฮซขอบคุณที่ยังเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อนี้ เซนขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงแฮซ
แฮซอย่าโกรธเซนเลยนะ"


"ปล่อย มีใครรู้เรื่องนี้อีกมั้ย ตอบตามความจริงนะ"
เซนผละอ้อมกอดออกอย่างช้าๆ ดวงตาสีน้ำตาลเฮเซลประสานกับนัยน์ตาสีเขียวมรกตอย่างจริงจัง


"ทุกคน.. ไม่ใช่ว่าเซนตั้งใจจะโกหกแฮซนะ แต่เซนกลัวว่าถ้าแฮซรู้ เราจะไม่เหมือนเดิม เพราะแฮซไม่เหมือนคนอื่น หลายคนที่เข้ามาในชีวิตเซนไม่มีใครให้ความรักที่แท้จริงเลย ทุกคนหวังเพียงแค่เงิน ไม่มีใครรักเซนที่เป็นเซนได้เหมือนกับแฮซนะ แฮซไม่เคยรังเกียจผู้ชายที่ขี่มอเตอร์ไซด์ แฮซไม่รักเกียจพนักงานชั่วคราวอย่างเซน แฮซ.."


"หยุดเถอะ พอเถอะเซน"


"เซนจะไม่ขอให้แฮซไม่โกรธเซน แต่เซนขอให้แฮซรักเซนเหมือนเดิม คุยกับเซนเหมือนเดิม"
เซนพูดด้วยสายตาจริงจังแต่แฝงความรักความจริงใจไว้ในนั้น


"ที่แฮซบอกให้หยุดเพราะนี่หมดเวลางานแฮซแล้ว แฮซจะกลับบ้าน"

ผมพูดหน้านิ่งๆ แต่ในใจกลับยิ้มไม่หุบ เซนรักผมมากจริงๆ


ความจริงผมไม่โกรธเซนหรอกนะ เพราะผมรู้ตั้งแต่ตอนทำงานด้วยกันที่ร้านกาแฟแล้วล่ะ

ผมอยากรู้ว่าเซนจะทำยังไง
และผมก็คิดไม่ผิดจริงๆที่รักผู้ชายตรงหน้านี้
'เซน มาลิค'

ในฐานะที่ผมเป็นพนักงานใหม่ เข้าทำงานได้ไม่กี่เดือนก็ต้องรู้จักหน้าคร่าตาคณะผู้บริหารและบอสใหญ่ไว้ด้วยเผื่อเจอจะได้ทำตัวถูก

แต่ก็นะดันมาเจอในสถานะพนักงานชั่วคราว ผมก็ต้องเลยตามเลย ถ้าผมบอกเรื่องนี้ให้เซนรู้เค้าจะโกรธผมมั้ยน้า

ไม่รู้ตอนไหนที่เซนโอบกอดผมจากทางด้านหน้าแล้ววางมือบนสะโพกผม พอรู้ตัวหน้าก็อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

"แฮซไม่โกรธเซนใช่มั้ย"
เซนถามพร้อมกับทำสีหน้ายั่วผม

"อื้ม ไม่โกรธ ปล่อยได้แล้ว จะกลับบ้าน"

"ให้จุ๊ปก่อนแล้วจะไปส่งถึงบ้านเลย"
ถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เลย หึหึ ╮(╯3╰)╭

"ไม่เอา อย่าแกล้งกันสิเซน"

"แค่จูบเอง นะ นะ"
เซนขยับหน้าเข้ามาใกล้ผมจนสัมผัสถึงลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดใบหน้าผม

"แค่จูบ ห้ามเอาลิ้นเข้ามานะ"
แฮรี่พูดด้วยใบหน้าที่แดงถึงใบหูและลำคอน่าสัมผัสนั้น


...

..

.


______________________________________

หวายยยยยย พาร์ทหน้ามี nc นะจ้ะกี่บวกไม่รู้

รู้แต่แต่งนานมากกกก ฮ่าๆๆๆๆ

ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย

ขอโทษด้วยจ้าาาา

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านกันนะ

เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะ

รักคนอ่านจุ๊ปๆ

↖(^ω^)↗(>^ω^<)↖(^▽^)↗└(^o^)┘