กาลครั้งหนึ่ง ณ หัวใจ

 
 
 
 
ร่างสูงนั่งมองเอกสารในมือด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นี่แค่ไม่มีเลขาแค่นี้มันทำให้เขาวุ่นวายขนาดนี้
เชียวหรือ ไม่น่าใช่ แต่มันก็เป็นไปแล้ว เขาจึงประกาศรับสมัคร หวังเพียงแค่ใครสักคนที่พร้อม
ทำงานให้เขาอย่างจริงใจกับมัน ไม่เหมือนคนที่แล้วๆมาที่มาทำเพียงเพราะเงิน แค่เงินเดือนไม่พอ
เลยหรือ ถึงกับต้องหาทางลัดเกาะเขาแบบนั้น
 
 
 
 
 
 
“ คุณภาณุค่ะ คนที่มาสมัครงานรอสัมภาษณ์แล้วค่ะ ” หัวหน้าพนักงานของบริษัทจิระคุณเดินเข้า
มาแจ้งให้นายใหญ่ของเธอทราบ
 
 
 
 
 
 
“ ครับ ” ป๊อปปี้เพียงแต่เงยหน้าจากเอกสารในมือมองแล้วตอบรับเพียงแค่นั้น
 
 
 
 
 
 
“ สวัสดีค่ะ ” ฟางเดินเข้ามาหลังจากพี่พนักงานคนนั้นเดินมาบอกเธอ
 
 
 
 
 
 
“ สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ ” ป๊อปปี้เชิญนั่งโดยที่สายตายังไม่ละไปจากแฟ้มตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ
 
 
 
 
 
 
“ เอ่อ ฉันชื่อธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์นะคะ จบบัญชี จุฬามาค่ะ นี่เอกสารค่ะ ” ฟางทำตัวไม่ถูก เมื่อคน
ที่จะสัมภาษณ์เธอไม่สนใจเธอเลย
 
 
 
 
 
 
“ ... ” เขายื่นมือมารับเอกสารจากเธอ แต่เขาไม่มองหน้าเธอ นี่เธอเริ่มอึดอัดแล้วนะ ไม่มองหน้า
กันอย่างนี้จะคุยกันยังไงให้รู้เรื่องล่ะ
 
 
 
 
 
 
“ คุณ ” เมื่อความเงียบเข้ามาปกคลุม เธอจึงเรียกเขาเบาๆ
 
 
 
 
 
 
“ ว่าไง ” นั่นแหละ เขาจึงได้เงยหน้ามามองเธอ เธอจึงส่งยิ้มบางๆให้
 
 
 
 
 
 
“ จะไม่ถามอะไรหน่อยหรอค่ะ ฉันมาให้คุณสัมภาษณ์นะ ไม่ได้จะมานั่งดูคุณทำงานแบบนี้ ” ฟาง
ว่าเขา แต่เธอก็ไม่มีความกล่ามากพอที่จะมองหน้าเขาไปด้วย เธอกลัวสายตาคนจะตาย
 
 
 
 
 
 
“ นี่เธอ ” ป๊อปปี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าเหน็บแหนมเขา
 
 
 
 
 
 
“ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งจะให้คุณโกรธ ขอโทษนะคะ ” ฟางเมื่อเห็นเขาเริ่มขึ้นเสียงก็รีบยกมือ
ไหว้ ถ้าเขาไม่รับเธอ เธอก็ไม่ได้งานนะสิ
 
 
 
 
 
 
“ อืม ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย คุณพร้อมทำงานเมื่อไร ” ป๊อปปี้ลดเสียงลงเมื่อเห็นว่าเธอตรงหน้าดู
ตกใจไม่ใช่น้อย
 
 
 
 
 
 
“ ห้ะ ทำไมง่ายจังล่ะค่ะ ” ฟางถามตาโต นี่เขายังไม่ได้ถามอะไรเธอเลยสักคำนะ เธอได้งานแล้ว
หรอ
 
 
 
 
 
 
“ เอ้า ไม่ดีหรอ ” ป๊อปปี้ส่ายหน้าน้อยๆ ผู้หญิงนี่เป็นเพศที่เข้าใจอะไรยากไปมั้ย ง่ายก็บ่น ยากก็ว่า
เห้อ
 
 
 
 
 
 
“ เอ่อ ดีค่ะ ฟางพร้อมทุกเมื่อค่ะ ” ฟางที่ยังงงๆก็พูด
 
 
 
 
 
 
“ ดี งั้นป่ะ ” ป๊อปปี้ลุกขึ้น แล้วเดินตรงไปที่ประตู
 
 
 
 
 
 
“ ไปไหนค่ะ ” ฟางที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเขามาก็ทักท้วงเมื่อเห็นเขาจะขึ้นรถ
 
 
 
 
 
 
“ มาสิ ฉันไม่พาเธอไปขายหรอกน่า ” ป๊อปปี้ตอบแบบไม่ตรงคำถาม แล้วก้าวขาขึ้นไปนั่งรอบนรถ
สักพักร่างบางก็ตามขึ้นมานั่งคียงข้างเขา
 
 
 
 
 
 
“ คุณค่ะ เราไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้เลยนะคะ ฟางว่ามันเร็วไปนะ ว้าย ” เธอเริ่มบ่นทันทีที่เขาออก
รถ ก็เธอคิดว่าความเร็วแบบนี้มันไม่ควรมาอยู่บนพื้นถนนนี่ น่าจะไปอยู่บนสนามแข่งมากกว่า
 
 
 
 
 
 
“ เงียบน่า ” ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนที่เขาจะขับรถแวะเข้าปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งที่ไม่ได้ดูหรู
หรามากนัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ จะซื้ออะไรหรอค่ะ ฟางไปซื้อให้ได้นะ ” ฟางถามเมื่อเขาจอดรถหน้าเซเว่น
 
 
 
 
 
 
“ มา ไปด้วยกัน ” ป๊อปปี้เปิดประตูรถแล้วเดินออก เขาไม่ได้จะเดินเข้าเซเว่นแต่เขากลับเดินลัด
เลาะไปทางข้างหลังที่เป็นป่าไม้ทึบๆนั่น
 
 
 
 
 
 
“ คุณค่ะ ฟางไม่ไปได้ไหม มันน่ากลัวนะ ” ฟางที่เดินตามเขาก็เริ่มกลัว เพราะข้างทางมันมีแต่ป่า
ทึบน่ะสิ เขาจะมาทำไมกันนะ
 
 
 
 
 
 
“ อยากได้งานไม่ใช่หรอ ตามมาสิ ” ป๊อปปี้พูดแล้วเดินต่อ
 
 
 
 
 
 
“ คุณมาทำอะไรที่แบบนี้ค่ะ มันรกออก ” เธอเดินตามเขาเข้าไปจบพบกับบ้านหลังหนึ่ง จะเรียกว่า
ร้างก็ได้
 
 
 
 
 
 
“ ดูนี่สิ น่ารักมั้ย ” ป๊อปปี้เปิดประตูเข้าไป ฟางตาโตทันที ข้างในกับข้างนอกทำไมมันแตกต่างกัน
ลึกลับขนาดนี้ ข้าวของเครื่องใช้แสนแพงถูกประดับอยู่ในนี้ หรือเศรษฐีเขาชอบทำอะไรแบบนี้กัน
 
 
 
 
 
 
“ ค้ะ ?” ฟางเดินไปดูใกล้ๆ แล้วชะโงกดูในมือเขา ลูกหมาตัวน้อยๆในแอ้งแม้งในมือเขา
 
 
 
 
 
 
“ นี่ไง อ่ะ ไม่กวนแล้วหมูนอนนะๆ ” ป๊อปปี้วางน้องหมาที่นามว่าหมูลงที่เดิมก่อนจะเดินมานั่งตรง
โซฟา
 
 
 
 
 
 
“ คุณภาณุ บอกได้หรือยังค่ะ พามาทำไมกัน ” ฟางที่สงสัยก็ถาม
 
 
 
 
 
 
“ ก็พามาเล่น ” เขาตอบแบบไม่ใส่ใจนัก
 
 
 
 
 
 
“ ทำไม ? ”เธอคิดว่าเขากวนประสาทเธออยู่นะ
 
 
 
 
 
 
“ จะสงสัยอะไรนักหนา นั่งนี่สิ ” ป๊อปปี้ตบที่นั่งตรงข้างๆเขา ฟางยอมไปนั่งแล้วกำลังจะอ้าปาก
ถามในสิ่งที่เธอสงสัย
 
 
 
 
 
 
“ เอางี้นะ วันนี้เราเป็นเพื่อนกัน ไม่มีเจ้านายไม่มีลูกน้อง แล้วพรุ่งนี้เราจะกลับไปเป็นเจ้านายกับ
เลขาเหมือนเดิม ” เขาพูดแล้วพิงหัวกับไหล่เธอ เธอตกใจ !
 
 
 
 
 
 
“ คุณ ” ฟางพูดแล้วจะขยับตัวหนี
 
 
 
 
 
 
“ ฉันเหนื่อย ขอพักหน่อยนะ ” เขาพูดนั่นแหละถึงทำให้เธอยอมอยู่นิ่งๆ เขาคงเหนื่อยจริง คิ้วเขา
ถึงขมวดมุ่นขนาดนั้น เขาเครียดอะไรกันนะ ทำไมทำหน้าเหมือนแบกโลกทั้งใบแบบนี้ล่ะ
 
 
 
 
 
 
“ ฟางไม่รู้ว่าคุณเจออะไรมา แต่ฟางจะเป็นกำลังใจให้นะ ” ฟางเอื้อมมือไปลูบคิ้วที่ผูกเป็นโบว์นั้น
ออกแล้วพูดให้กำลังเขาก่อนจะหลับตาด้วยความเพลีย
 
_____________________________________________________________
 
ฉันรู้ว่ามันแปลกกก 555555 เอาน่า อัพค่า