กาลครั้งหนึ่ง ณ หัวใจ

-

เขียนโดย ไอออนลบ

วันที่ 12 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 13.20 น.

  3 chapter
  4 วิจารณ์
  6,824 อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2) แปลก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

ร่างสูงนั่งมองเอกสารในมือด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นี่แค่ไม่มีเลขาแค่นี้มันทำให้เขาวุ่นวายขนาดนี้

เชียวหรือ ไม่น่าใช่ แต่มันก็เป็นไปแล้ว เขาจึงประกาศรับสมัคร หวังเพียงแค่ใครสักคนที่พร้อม

ทำงานให้เขาอย่างจริงใจกับมัน ไม่เหมือนคนที่แล้วๆมาที่มาทำเพียงเพราะเงิน แค่เงินเดือนไม่พอ

เลยหรือ ถึงกับต้องหาทางลัดเกาะเขาแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

“ คุณภาณุค่ะ คนที่มาสมัครงานรอสัมภาษณ์แล้วค่ะ ” หัวหน้าพนักงานของบริษัทจิระคุณเดินเข้า

มาแจ้งให้นายใหญ่ของเธอทราบ

 

 

 

 

 

 

“ ครับ ” ป๊อปปี้เพียงแต่เงยหน้าจากเอกสารในมือมองแล้วตอบรับเพียงแค่นั้น

 

 

 

 

 

 

“ สวัสดีค่ะ ” ฟางเดินเข้ามาหลังจากพี่พนักงานคนนั้นเดินมาบอกเธอ

 

 

 

 

 

 

“ สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ ” ป๊อปปี้เชิญนั่งโดยที่สายตายังไม่ละไปจากแฟ้มตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

 

“ เอ่อ ฉันชื่อธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์นะคะ จบบัญชี จุฬามาค่ะ นี่เอกสารค่ะ ” ฟางทำตัวไม่ถูก เมื่อคน

ที่จะสัมภาษณ์เธอไม่สนใจเธอเลย

 

 

 

 

 

 

“ ... ” เขายื่นมือมารับเอกสารจากเธอ แต่เขาไม่มองหน้าเธอ นี่เธอเริ่มอึดอัดแล้วนะ ไม่มองหน้า

กันอย่างนี้จะคุยกันยังไงให้รู้เรื่องล่ะ

 

 

 

 

 

 

“ คุณ ” เมื่อความเงียบเข้ามาปกคลุม เธอจึงเรียกเขาเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“ ว่าไง ” นั่นแหละ เขาจึงได้เงยหน้ามามองเธอ เธอจึงส่งยิ้มบางๆให้

 

 

 

 

 

 

“ จะไม่ถามอะไรหน่อยหรอค่ะ ฉันมาให้คุณสัมภาษณ์นะ ไม่ได้จะมานั่งดูคุณทำงานแบบนี้ ” ฟาง

ว่าเขา แต่เธอก็ไม่มีความกล่ามากพอที่จะมองหน้าเขาไปด้วย เธอกลัวสายตาคนจะตาย

 

 

 

 

 

 

“ นี่เธอ ” ป๊อปปี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าเหน็บแหนมเขา

 

 

 

 

 

 

“ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งจะให้คุณโกรธ ขอโทษนะคะ ” ฟางเมื่อเห็นเขาเริ่มขึ้นเสียงก็รีบยกมือ

ไหว้ ถ้าเขาไม่รับเธอ เธอก็ไม่ได้งานนะสิ

 

 

 

 

 

 

“ อืม ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย คุณพร้อมทำงานเมื่อไร ” ป๊อปปี้ลดเสียงลงเมื่อเห็นว่าเธอตรงหน้าดู

ตกใจไม่ใช่น้อย

 

 

 

 

 

 

“ ห้ะ ทำไมง่ายจังล่ะค่ะ ” ฟางถามตาโต นี่เขายังไม่ได้ถามอะไรเธอเลยสักคำนะ เธอได้งานแล้ว

หรอ

 

 

 

 

 

 

“ เอ้า ไม่ดีหรอ ” ป๊อปปี้ส่ายหน้าน้อยๆ ผู้หญิงนี่เป็นเพศที่เข้าใจอะไรยากไปมั้ย ง่ายก็บ่น ยากก็ว่า

เห้อ

 

 

 

 

 

 

“ เอ่อ ดีค่ะ ฟางพร้อมทุกเมื่อค่ะ ” ฟางที่ยังงงๆก็พูด

 

 

 

 

 

 

“ ดี งั้นป่ะ ” ป๊อปปี้ลุกขึ้น แล้วเดินตรงไปที่ประตู

 

 

 

 

 

 

“ ไปไหนค่ะ ” ฟางที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเขามาก็ทักท้วงเมื่อเห็นเขาจะขึ้นรถ

 

 

 

 

 

 

“ มาสิ ฉันไม่พาเธอไปขายหรอกน่า ” ป๊อปปี้ตอบแบบไม่ตรงคำถาม แล้วก้าวขาขึ้นไปนั่งรอบนรถ

สักพักร่างบางก็ตามขึ้นมานั่งคียงข้างเขา

 

 

 

 

 

 

“ คุณค่ะ เราไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้เลยนะคะ ฟางว่ามันเร็วไปนะ ว้าย ” เธอเริ่มบ่นทันทีที่เขาออก

รถ ก็เธอคิดว่าความเร็วแบบนี้มันไม่ควรมาอยู่บนพื้นถนนนี่ น่าจะไปอยู่บนสนามแข่งมากกว่า

 

 

 

 

 

 

“ เงียบน่า ” ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนที่เขาจะขับรถแวะเข้าปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งที่ไม่ได้ดูหรู

หรามากนัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ จะซื้ออะไรหรอค่ะ ฟางไปซื้อให้ได้นะ ” ฟางถามเมื่อเขาจอดรถหน้าเซเว่น

 

 

 

 

 

 

“ มา ไปด้วยกัน ” ป๊อปปี้เปิดประตูรถแล้วเดินออก เขาไม่ได้จะเดินเข้าเซเว่นแต่เขากลับเดินลัด

เลาะไปทางข้างหลังที่เป็นป่าไม้ทึบๆนั่น

 

 

 

 

 

 

“ คุณค่ะ ฟางไม่ไปได้ไหม มันน่ากลัวนะ ” ฟางที่เดินตามเขาก็เริ่มกลัว เพราะข้างทางมันมีแต่ป่า

ทึบน่ะสิ เขาจะมาทำไมกันนะ

 

 

 

 

 

 

“ อยากได้งานไม่ใช่หรอ ตามมาสิ ” ป๊อปปี้พูดแล้วเดินต่อ

 

 

 

 

 

 

“ คุณมาทำอะไรที่แบบนี้ค่ะ มันรกออก ” เธอเดินตามเขาเข้าไปจบพบกับบ้านหลังหนึ่ง จะเรียกว่า

ร้างก็ได้

 

 

 

 

 

 

“ ดูนี่สิ น่ารักมั้ย ” ป๊อปปี้เปิดประตูเข้าไป ฟางตาโตทันที ข้างในกับข้างนอกทำไมมันแตกต่างกัน

ลึกลับขนาดนี้ ข้าวของเครื่องใช้แสนแพงถูกประดับอยู่ในนี้ หรือเศรษฐีเขาชอบทำอะไรแบบนี้กัน

 

 

 

 

 

 

“ ค้ะ ?” ฟางเดินไปดูใกล้ๆ แล้วชะโงกดูในมือเขา ลูกหมาตัวน้อยๆในแอ้งแม้งในมือเขา

 

 

 

 

 

 

“ นี่ไง อ่ะ ไม่กวนแล้วหมูนอนนะๆ ” ป๊อปปี้วางน้องหมาที่นามว่าหมูลงที่เดิมก่อนจะเดินมานั่งตรง

โซฟา

 

 

 

 

 

 

“ คุณภาณุ บอกได้หรือยังค่ะ พามาทำไมกัน ” ฟางที่สงสัยก็ถาม

 

 

 

 

 

 

“ ก็พามาเล่น ” เขาตอบแบบไม่ใส่ใจนัก

 

 

 

 

 

 

“ ทำไม ? ”เธอคิดว่าเขากวนประสาทเธออยู่นะ

 

 

 

 

 

 

“ จะสงสัยอะไรนักหนา นั่งนี่สิ ” ป๊อปปี้ตบที่นั่งตรงข้างๆเขา ฟางยอมไปนั่งแล้วกำลังจะอ้าปาก

ถามในสิ่งที่เธอสงสัย

 

 

 

 

 

 

“ เอางี้นะ วันนี้เราเป็นเพื่อนกัน ไม่มีเจ้านายไม่มีลูกน้อง แล้วพรุ่งนี้เราจะกลับไปเป็นเจ้านายกับ

เลขาเหมือนเดิม ” เขาพูดแล้วพิงหัวกับไหล่เธอ เธอตกใจ !

 

 

 

 

 

 

“ คุณ ” ฟางพูดแล้วจะขยับตัวหนี

 

 

 

 

 

 

“ ฉันเหนื่อย ขอพักหน่อยนะ ” เขาพูดนั่นแหละถึงทำให้เธอยอมอยู่นิ่งๆ เขาคงเหนื่อยจริง คิ้วเขา

ถึงขมวดมุ่นขนาดนั้น เขาเครียดอะไรกันนะ ทำไมทำหน้าเหมือนแบกโลกทั้งใบแบบนี้ล่ะ

 

 

 

 

 

 

“ ฟางไม่รู้ว่าคุณเจออะไรมา แต่ฟางจะเป็นกำลังใจให้นะ ” ฟางเอื้อมมือไปลูบคิ้วที่ผูกเป็นโบว์นั้น

ออกแล้วพูดให้กำลังเขาก่อนจะหลับตาด้วยความเพลีย

 

_____________________________________________________________

 

ฉันรู้ว่ามันแปลกกก 555555 เอาน่า อัพค่า

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา