สายลมแห่งรัก

หมดภาระหน้าที่ก็ถึงวันหยุดของเหล่านางฟ้าและเทวดาบนร่างมนุษย์ทุกคน
 
พรึ่บ !!
 
 
"นี่มันอะไรตาป๊อบ !!" คุณหญิงรัศมีปากระดาษจำนวนหนึ่งใส่ป๊อบปี้ด้วยคารมปะทุ
 
"อะไรครับคุณแม่" ป๊อบปี้ตกใจเล็กน้อย ก็จะหยิบกระดาษขี้นมาดู
 
"ไปทำงามหน้าอะไรไว้ล่ะ หึ!!" คุณหญิงรัศมีนั่งลงที่โซฟาอย่างกระฟัดกระเฟียด
 
กระดาษทั้งหมดเป็นรูปที่ป๊อบปี้และฟางไปเที่ยวเล่นกัน ทานข่าว และกิจกรรมต่างๆรวมไปถึงรูปที่ป๊อบปี้เดินเข้าห้องเดียวกันกับฟาง ซึ่งส่อไปในด้านลบแน่นอน
 
"คือ แค่เพื่อนนะครับแม่ ป๊อบไม่ได้อะไรเลยนะ" ป๊อบปี้แก้ตัวทันทีก่อนจะรีบอธิบาย
 
เพี๊ยะ !!!
 
"นี่ฉันยอมให้แกไปทำงานที่แกอยากจะทำ ทั้งๆที่รู้ว่าต้องคลุกคลีกับนังผู้หญิงสกปรกๆบนเครื่อง แต่เห็นว่าแกรักที่จะทำ ฝากฝังให้แกเป็นอย่างดี ทำไมแกมันไม่รักดีแบบนี้ห๊ะป๊อบปี้ !" คุณหญิงโวยวายลูกชายหัวแก้วหัวแหวนสุดรักสุดหวง
 
"แม่ครับ พอแล้วครับ ผมเจ็บ ! แม่ฝากงานให้ผมทำไม ที่ผมเข้าใจมาทั้งหมดว่าผมทำงานนี้ได้ด้วยความสามารถทั้งหมดของผม ความจริงคือแม่ฝากหรอ แม่คิดว่าแม่มีบุญคุณกับสายการบินนี้ แล้วแม่จะทำอะไรก็ได้หรอครับ เหอะ !! คงอื่นรู้คงอายตาย ผมไม่ชอบ !" ป๊อบปี้มองคุณหญิงด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะเดินขึ้นห้อง
 
 
"ตาป๊อบ ! แกอย่ามาเล่นลิ้นกับแม่นะ แกว่าแม่ได้ยังไงห๊ะ !!" คุณหญิงตะโกนไล่หลังก่อนจะทรุดตัวนั่งลงที่โซฟา 
 
 
"ถ้าคุณอยู่ คุณคงกำราบลูกได้นะคะ คุณไพศาล ฉันแค่ไม่อยากให้ลูกต้องตายแบบคุณ ถ้าลูกประสบแบบคุณ แล้วฉันจะอยู่กับใคร" คุณหญิงพูดหน้ารูปใหญ่ที่เคยเป็นประมุขของบ้าน แต่เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ประมุขของบ้านไม่ได้กลับมาอีกเลย 'เครื่องบินตกระเบิด ไม่มีใครรอดในเที่ยวบินนั้นสักคน' นั่นทำให้เสียคุณไพศาลไป และป๊อบปี้เอง อยากสานต่ออาชีพที่รักของพ่อ แต่แม่ ไม่อยากจะเสียลูกไปดั่งเช่นคุณไพศาล
 
 
"พ่อครับ ผมผิดหรือ ที่อยากทำงานที่ผมรัก งานที่พ่อรัก ผมมีความสุขกับมัน แต่ทำไมแม่ไม่เห็นเลยล่ะครับพ่อ" ชายหนุ่มพูดต่อหน้ากรอบรูปที่ถ่ายคู่กับบิดา ก่อนสายน้ำแห่งความมน้อยใจจะไหลออกมา 'ถ้างานที่ได้มา ก็อยากได้ด้วยความสามารถของตนเอง' 
 
 
"นี่แก ดูนี่สิ ข่าวเด็ดของวันนี้" แบมเอารูปต่างๆมาแชร์เพื่อนๆในสายการบินให้ดู
 
"อีฟาง !" พิมกระชากรูปไปก่อนจะเดินไปหาฟางที่ห้องพักของเหล่าแอร์และสจ๊วต
 
 
ผลั่ก !
 
"แกมายุ่งอะไรกับกัปตัน" พิมบีบแขนฟางอย่างแรง ก่อนจะดึงให้ฟางหันหน้าหาตน
 
"ก็แล้วทำไม!!" ฟางผลักพิมออกก่อนจะปัดเนื้อตัวและจัดเสื้อผ้า พิมมองฟางอย่างอึ้งๆ เพราะเธอเองไม่เคยเห็นฟางจะสู้ใครเลย
 
"แกกล้าสู้ฉันหรอ" พิมลุกขึ้นชี้หน้าฟาง
 
"แกเป็นใครทำไมฉันจะสู้ไม่ได้ ?" ฟางมองหน้าอย่างหาเรื่อง
 
"เตือนไว้เลยนะ อย่ามายุ่งกับกัปตันอีก" 
 
 
"กัปตันเป็นผัวเธอรึไง ? เจียมตัวหน่อยมั้ย เขาไม่เคยเล่นกับหล่อนด้วยซ้ำ อย่าเยอะ !!" ฟางมองเหยียดก่อนจะเดินกระแทกไหล่พิมออกไป
 
แปะๆๆๆๆ !!!
 
"ยัยฟาง วันนี้แกผีเข้าหรือเปล่าไปสู้ยัยพิม แต่ก็ดีละ ฉันสะใจชะมัดเลย" หวายปรบมือก่อนจะเม้าท์มอยกับฟางและหัวเรากันสองคน
 
 
"ไงล่ะแก เกือบโดนมันเฉาะหน้ามั้ยล่ะ" แบมเดินไปช่วยพิม
 
 
"ฉันไม่ยอมมันหรอกนะ" พิมมองอย่างแค้นใจ และสะบัดตัวออกจากแบมอย่างแรง
 
"ยัยบ้าเอ้ย !! เดี๋ยวก็เปลี่ยนพวกซะหรอก" แบมโมโหและเดินไปทำงานทันที
 
 
 
เรื่องนี้ไม่มีใครดูแล้วอ่อออออ ฮืออออออออออออออออออ เสียใจจจ