เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

ตึง

 

 

 

ตัง

 

 

 

 

 

 

 

เสียงดังแปลกๆที่ดังมาจากชั้นล่างปลุกให้ฟางที่หลับอยู่ลงมาดูด้วยความตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่จะทำอะไรน่ะจ้ะ เดี๋ยวฟางทำเองจ้ะ”ฟางตกใจเมื่อเห็นแม่ของเธอที่กำลังหัดเข้าครัวทำกับข้าว

อยู่ก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เราทำกับข้าวให้แม่กับน้องกินทุกเข้าแม่อยากทำให้เราบ้างนี่นา”หวายพูดแล้วมองไปที่ครัวที่

เลอะเพราะฝีมือเธอ ก็ยิ้มเอนๆกับลูกสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปนั่งเถอะค่ะเดี๋ยวฟางจัดการเอง”ฟางยิ้มก่อนจะเดินไปจัดการทำความสะอาดครัวที่เลอะคราบ

แล้วทำอาหารเช้าให้ใหม่ทั้งหมดก่อนที่จะนั่งทานข้าวกับแม่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้ววันนี้นึกยังไงคะถึงได้ตื่นแต่เช้าแบบนี้”ฟางมองหวายที่แต่งตัวดีก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หลังจากเรื่องบ้าๆเมื่อวันก่อนทำให้แม่คิดได้แล้วล่ะว่าแม่มันเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องคอยดีแต่สร้าง

ปัญหามาให้เราปวดหัว คนเป็นแม่ก็ควรจะหาเลี้ยงลูกไม่ให้มางอมืองอเท้าให้เราทำงานหนักคน

เดียว บ้านนี้มีปากท้องอยู่หลายคน คนทำงานมีคนเดียวมันจะไปพออะไรล่ะ ไหนจะต้องส่งบ้าน ใช้

หนี้เค้าอีก ส่งยัยเฟย์เรียนอีก แม่ว่าแม่จะหางานทำ แล้วให้เรามีเวลาพักผ่อนมากขึ้น เราเหนื่อยมา

มากแล้วล่ะฟาง”หวายพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่อย่าคิดมากอย่างนี้สิจ้ะ ฟางไม่ลำบากเลย ฟางเต็มใจทำเพื่อแม่นะจ้ะ”ฟางพูดแล้วยิ้มอย่างตื้น

ตัน

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ ฟางลูก”หวายอึ้งไม่คิดว่าลูกที่เกิดจากความสนุกเหลวแหลกของเธอเมื่อครั้งวัยรุ่นจะได้เชื้อ

ของพ่อที่มีความคิดและใจเย็นมาทั้งหมดแบบนี้ ก็รีบดึงฟางเข้าไปสวมกอดด้วยความรักและซึ้งใจ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะเล่นละครฉากใหญ่เพื่อไปรับรางวัลแม่ลูกดีเด่นอยู่หรอ ซึ้งดีเนาะ”เฟย์เดินลงมาเห็นภาพนั้นก็

รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาพูดมากน่าลงมาก็ดีละ มากินข้าวซะสิจะได้ไปเรียน”หวายรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ล่ะค่ะ เพราะสายแล้ว และอีกอย่างมีแต่กับข้าวพื้นๆของทอด เดี๋ยวอ้วน”เฟย์พูดแล้วเดินเชิด

ออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยววันนี้ ฟางพักอยู่บ้านก็ได้นะ แม่จะไปหางานทำเอง”หวายพูดแล้วยิ้มก่อนจะเดินออกไปจาก

บ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวไปหาเด็กๆดีกว่า”ฟางยิ้มกับความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีของคนเป็นแม่ ก็จัดการ

ทำความสะอาดบ้านช่องและจัดการตัวเองก่อนที่จะหยิบกีต้าร์ตัวโปรดแล้วออกไปที่มูลนิธิอย่างที่

ชอบทำประจำ

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย อะไรเนี่ย อีงานสมัยนี้ทำไมมันหายากหาเย็นจริงจริ๊ง เดินจนส้นสูงจะหลุดแล้วเนี่ย”ไม่ทัน

ครั่งวันหวายที่เดินหัวเสียออกมากบริษัทแห่งหนึ่งก็บ่นอุบพลางเดินไปทีร้านขายน้ำข้างทางเพื่อซื้อ

น้ำมาดื่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นไง มันอยู่นั่นไง ไปตามจับตัวมันมา”ระหว่างที่หวายดูดน้ำอยู่นั้น เสี่ยเจ้าของบ่อนและลุกน้องที่

สะกดรอยตามหวายมาก็รีบชี้ก่อนที่จะรีบวิ่งหมายไปจับตัวหวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยะ อย่านะ อย่าทำอะไรชั้นเลยนะเสี่ย ตอนนี้ชั้นกำลังหางานทำเอาเงินไปใช้หนี้อยู่”หวายรีบพูด

เมื่อวิ่งไปสักพักก็ล้มก่อนที่จะถูกลูกน้องของเสี่ยเจ้าของบ่อนล้อมไม่ให้หนีไปได้ก็รีบขอร้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอแหล กูไม่เชื่ออะไรมึงอีกแล้วอีหวาย แสบมากนะมึง ทำทีเป็นเอาลูกมาให้กู สุดท้ายก็ซ้อน

แผนพาลูกหนี กูยังไม่ทันได้กิน ต้องไปนอนในคุกตั้ง2คืน กูไม่สนว่ามึงจะมีเงินรึไม่มี แต่วันนี้ มึง

ต้องชดใช้ทบต้นทบดอกให้กู”เสี่ยโวยวายทำให้หวายยิ่งกลัวอีกใจก็สงสัยกับคำพูดของเสี่ย แต่

ด้วยความกลัวที่มีมากกว่ากลับต้องรีบหาทางหนีทีไล่ แล้วหวายก็ถีบเข้าที่ลูกน้องเสี่ยคนหนึ่งแล้ว

รีบวิ่งฝ่าวงล้อมของลุกน้องเสี่ยออกมาอย่างไม่คิดชีวิต

 

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยด

 

 

 

 

 

 

ระหว่างที่หวายตกใจกลัววิ่งทะเล่อทะล่าออกไปมีรถคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”หวายกรีดร้องสุดเสียงก่อนที่จะล้มพับลงก่อนที่รถคันนั้นจะถึงตัวแค่ฉิวเฉียด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย กลับกันก่อน”เสี่ยตกใจก่อนจะรีบสั่งลูกน้องให้รีบหนีเอาตัวรอดไปก่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรบ้างรึเปล่าครับคุณ”ปลื้มรีบลงจากรถมาประคองร่างไม่ได้สติของหวายแล้วพยายามเรียก

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อกี้นายชนเค้ารึเปล่าปลื้ม”ป๊อปปี้เดินลงจากรถมาพลางถามโดยที่ยังไม่ได้มองหน้าหวาย

 

 

 

 

 

 

“เปล่าครับเมื่อกี้ผมเหยียบเบรกได้ทัน แต่คุณผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นลมไปก่อน”ปลื้มพูดก่อนที่

ป๊อปปี้จะเดินมาที่หน้ารถเพื่อดูใกล้ๆแล้วต้องอึ้งเมื่อเจออดีตคนเคยรักอย่างหวายนอนสลบอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเอาอย่างงี้ พายัยนี่ขึ้นแล้วขับกลับบริษัทชั้นเดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาร้ายๆก่อนที่จะสั่งคนสนิท

ให้พาตัวหวายขึ้นรถไปกับตัวเอง แล้วขับเลี้ยวกลับไปที่บริษัทของเขาที่หวายพึ่งออกมาเมื่อก่อน

หน้านี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะ อืม นี่ชั้นยังไม่ตายหรอ นี่เธอช่วยชั้นไว้แล้วเป็นคนพาชั้นมาที่นี่งั้นหรอ”หวายลืมตาตื่นมาพบ

ว่าเธออยู่ในบริษัทที่เธอมาสมัครงานทิ้งไว้เมื่อกี้ ก่อนจะรีบถามปลื้มที่จัดการทำแผลที่ถลอกตาม

แขนขาให้หวายเสร็จและกำลังเก็บอุปกรณ์ ปลื้มยิ้มไม่ตอบอะไรหวายก่อนที่จะเก็บของแล้วเดิน

ออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอไม่เป็นอะไรมากชั้นก็ดีใจแล้วล่ะหวาย”ป๊อปปี้เดินสวนกับปลื้มเข้ามาแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ปะ ป๊อป”หวายอึ้งและชาไปทั่วร่างเมื่อเจอกับอดีตคนรักสมัยวัยรุ่นอย่างป๊อปปี้ ก็หน้าถอดสี

 

 

 

 

 

 

 

“นี่หวายจะไปไหนน่ะ พึ่งฟื้นมาเดี๋ยวหน้าก็มืดหรอก”ป๊อปปี้รีบคว้าตัวหวายมากอดแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“น่ะมาหาทางเอาคืนกันใช่มั้ยป๊อป ป๊อปจะเอาคืนหวายจากเรื่องเมื่อก่อนสินะ”หวายร้อนตัวแล้วรีบ

ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันหวาย นี่ป๊อปเข้ามาช่วยหวายแล้วพาหวายที่เองนะ ถ้าป๊อปคิดจะเอาคืนป๊อปไม่ปล่อยให้

หวายนอนข้างถนนเหมือนเดิมรึไง ส่วนเรื่องเมื่อก่อนงั้นหรอ มันผ่านมานานแล้ว ป๊อปไม่โกรธแล้ว

ล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะป๊อปปี้ ที่ยังแสนดีเหมือนเดิม”หวายมองป๊อปปี้ที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเหมือนครั้ง

ยังเคยคบกันในวัยรุ่นแล้วพูดขึ้น ทำให้ป๊อปปี้ชะงักแอบกำมือแน่นเพราะคำพูดนี้เหมือนกันมีดที่

กรีดแทงเข้าไปในใจของเขาให้หวนคิดถึงคำพูดหวานๆของผู้หญิงคนนี้ที่เป็นน้ำผึ้งหลอกล่อให้

แมลงหน้าโง่อย่างเขาติดกับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วหวายบอกป๊อปได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมพวกนั้นถึงตามไล่หวาย”ป๊อปปี้แสร้งทำทีเป็นถาม

หวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกนั้นคือเจ้าหนี้หวายเองล่ะ หวายติดหนี้พวกนั้น เลยถูกตามล่า”หวายก้มหน้ารู้สึกปิดแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ตามล่างั้นหรอ นี่หวายติดหนี้พวกนั้นเท่าไหร่ล่ะ บอกป๊อปได้มั้ย”ป๊อปปี้ทำทีตกใจจก่อนจะรีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ประมาณ5ล้านน่ะ ทั้งต้นทั้งดอก จริงสิ ถ้าพวกนั้นไม่ได้ตัวหวาย พวกนั้นจะต้องไปที่บ้านแน่ๆ

เฟย์ ฟาง”หวายพูดก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วรีบลุกพรวดพราดขึ้นมาคิดถึงลูกสาวทั้ง2คนของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ระวังหน่อยสิหวาย งั้นเอาอย่างงี้เดี๋ยวป๊อปไปส่งแล้วกันนะ”ป๊อปปี้รีบดึงหวายไปกอดแนบอกแล้ว

ทำท่าทีเป็นว่าหวังดีกับหญิงสาวทำให้หวายอึ้งกับความห่วงใยของป๊อปปี้ก่อนที่จะอาสาพาหวาย

ไปส่งที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายล่ะพวกนั้นจริงๆด้วย นี่แสดงว่าลูกหวายยังไม่กลับบ้านแน่ๆ พวกนั้นเลยยืนรอที่หน้าบ้าน”เมื่อ

ป๊อปปี้ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านก็ต้องตกเพราะเป็นไปอย่างที่เธอคิดไว้ พวกของเสี่ยนั้นมายืนรอที่

หน้าบ้านของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นหวายรออยู่นี่นะ/ป๊อปปี้จะไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้นิ่งสักพักก่อนจะเดินลงรถพร้อมกับกำชับไม่ให้

หวายลงไป หวายอึ้งมองอดีตแฟนหนุ่มอย่างตกใจที่ป๊อปปี้เดินจากรถแล้วตรงไปหาเสี่ยเจ้าของ

บ่อน

 

 

 

 

 

 

 

“พวกคุณเป็นเจ้าหนี้ของคนบ้านนี้สินะ”ป๊อปปี้เดินไปหาเสี่ยเจ้าของบ่อนก่อนที่จะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่แล้วจะทำไม แกเป็นใครไม่ทราบ เอ๊ะ รึว่าจะเป็นผัวใหม่นังหวายล่ะ”เสี่ยเจ้าของบ่อนรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น แต่ชั้นยินดีที่จ่ายหนี้ของยัยนั่นให้เอง เท่าไหร่นะ5ล้านทั้งต้นทั้งดอกเลยใช่

มั้ย”ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนที่จะควักสมุดเช้คและปากกาออกมากสูทตัวนอกแล้วเขียนจำนวนเงินก่อนจะ

ยื่นให้เสี่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แกเป็นใครกันแน่ถึงได้จ่ายหนี้ให้นังหวายมัน”เสี่ยอึ้งก่อนที่จะรีบรับเช้คนั้นมาด้วยความดีใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นจะเป็นใครมันไม่สำคัญหรอกนะ จะสำคัญก็จริงที่ว่าต่อจากนี้ไป ถือว่าแม่นั่นจ่ายหนี้ให้หมด

แล้ว อย่าได้ส่งพวกมาตามรังควานหรือตาราวีลูกสาวบ้านนี้อีก เข้าใจนะ”ป๊อปปี้พูดสั่งเสี่ยเจ้าของ

บ่อนและลูกน้องที่มาด้วยด้วยท่าทีเอาจริง จนทำให้พรรคพวกของเสี่ยนิ่งสักพักก่อนที่จะเดินกลับ

ออกไปตามที่ตกลงกันไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ป๊อปจะบ้ารึไง เอาเงินพวกนั้นไปให้เสี่ย มันไม่ใช่เรื่องของป๊อปแท้ๆ นั่นเงินตั้ง5ล้านเชียวนะ

ไม่ใช่500บาทถึงจะให้กันง่ายๆแบบนี้”ทันทีที่พวกเสี่ยเดินออกไปหวายก็รีบลงมาจากรถแล้วพูด

ขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นมันก็แค่เศษเงินเท่านั้นล่ะน่าหวาย เทียบไม่ได้เลยกับชีวิตคนเรานะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะสบตากับ

ดวงตากลมของหวายแล้วแสร้งทำทีเป็นห่งใยแล้วเอื้อมมือไปกุมมือทั้ง2ข้างของหวายเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นะ นี่ป๊อปมาช่วยหวายแบบนี้ เพราะอะไรกันหรอ”หวายหน้าแดงแล้วถาม ถึงแม้เธอจะผ่านการ

แต่งงานมาแล้วถึง2ครั้ง แต่เธอยอมรับได้เลยว่าป๊อปปี้นั้นแม้จะอายุมากแล้วแต่เขากลับดูมีเสน่ห์

ชวนมองเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้เลยหรอหวายว่าที่ป๊อปช่วยหวายนั้นเพราะอะไร นี่ป๊อปอดทนมา10กว่าปีที่จะไม่เห็นหน้าของ

หวาย จนกระทั่งวันนี้วันที่โชคชะตาพาหวายมาเจอกับป๊อปอีกครั้ง”ป๊อปปี้พูดจาหว่านใส่หวายเพื่อ

ให้หวายเริ่มเคลิบเคลิ้มและหลงเชื่อกับเจตนาที่เคลือบแฝงความร้ายกาจของเขาครั้งนี้ หวายอึ้ง

ก่อนที่ภาพวันคืนเก่าๆที่เธอเคยคบป๊อปปี้เมื่อนานมาแล้วผุดเข้ามาในหัว แล้วภาพวันที่เธอมักง่าย

อยากรวยและสบายทางลัดด้วยการหนีไปแต่งงานกับพ่อของฟางที่ตอนนั้นเป็นนักธุรกิจและมา

ติดพันเธอ หวายนิ่งก่อนที่น้ำตาแห่งความรู้สึกผิดนั้นมันจะพาลไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะการติดสินใจโง่ๆในวันนั้นที่หวายเลือกที่จะทิ้งป๊อป ทิ้งคนดีๆอย่างป๊อปไปเลือกความสุข

สบายที่มันหลงเข้ามาเพียงชั่ววูบ หวายทำให้ป๊อปต้องเสียใจ หวายมันโ.เองป๊อปที่ไม่เลือกป๊อป

ตอนนั้น”หวายพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่พรั่งพรูออกมาให้กับชายหนุ่ม ป๊อปปี้ลอบมองหวายที่

หันหลังไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาก็แอบเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ในมารยาหญิงของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะหวาย อย่าร้องไห้เลยนะครับคนดี ตอนนี้เราก็อยู่ที่นี่ด้วยกันแล้ว อดีตจะเป็นยังไงมัน

ไม่สำคัญหรอกนะหวาย ป๊อปยังไม่ลืมหวายนะเราเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งก็ได้”ป๊อปปี้แสร้งทำเป็นไป

ปลอบใจหวายก่อนที่หวายจะซึ้งกับความซื่อสัตย์ของเขาแล้วกอดป๊อปปี้แน่นโดยที่ชายหนุ่มยิ้ม

ออกมาเมื่อทุกอย่างลงล๊อค

 

 

 

 

 

 

 

แผนการของลุงป๊อปเริ่มขึ้นแล้ว และหนูน้อยฟางจะทำยังไงน้อ ยิ่งเข้าใจผิดแบบนี้อีก

 

 

ไม่ว่าเรื่องจริงะเป็นยังไง ขอแค่ได้จิ้นคนที่เรารักแบบนี้ไปนานๆก็พอ ว่ามั้ยทุกคน