เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับฟิญ พ่อพาฟางเค้ามาส่งที่บ้านแม่เค้าเฉยๆน่ะลูกแล้วเลยมาหาลุงเขื่อน อย่าน้อยใจพ่อสิ

เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพ่อจะพาไปทะเลเอามั้ยครับ เจ้าหญิงของพ่อ แต่วันนี้พ่อมีธุระด่วนจริงๆ เอ่อ

พอดีลุงเขื่อนไม่ค่อยสบายน่ะลูก พ่อเลยมาหา อย่างอนนะครับ ครับเดี๋ยวพ่อจะกลับไป”ป๊อปปี้ที่

แต่งตัวแล้วเดินออกมาคุยกับฟิญที่โทรมาหาเขาเกือบ70สายแต่เขาไม่ได้รับเพราะมัวแต่จัดการแม่

ตัวดีของเขาจนมืดค่ำพลางโกหกให้ลูกสาวคลายกังวล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ทำเป็นนอนสบาย ชอบนักรึไง นอนอยู่ในที่แบบนี้”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องเห็นฟางนอนแน่นิ่งก็

อดว่าไม่ได้

 

 

 

 

 

“นี่ชั้นพูดไม่ได้ยินรึไง ฟาง”ป๊อปปี้แปลกใจที่เห็นฟางไม่หันมาเถียงตัวเองเหมือนก่อนก็กระชาก

ฟางให้หันมา ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างบางสลบไปแล้ว ป๊อปปี้มองฟางนิ่งก่อนที่จะค่อยๆนั่งลงข้าง

ฟางพลางสำรวจดูตามร่างกายของฟาง

 

 

 

 

 

“น้ำตา”ไม่ใช่เขาไม่เคยเห็นฟางร้องไห้ แต่เมื่อเห็นคราบน้ำตาที่ยังเกาะตรงหางตาของฟางก็ชะงัก

ก่อนที่จะใช้นิ้วกรีดตามคราบน้ำตาเหล่านั้นก็ต้องตกใจกว่าเดิมที่สัมผัสถึงไอร้อนที่ออกมากตัวฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แผลอักเสบ”ชายหนุ่มเลื่อนมองไปที่แผลที่หน้าผากที่เกิดจากการทะเลาะของเขาและโทโมะและ

ทำให้ฟางโดนลูกหลงไปด้วย แล้วคิดย้อนถึงความโกรธของเขาเมื่อตอนบ่ายที่พาลมาลงกับฟาง

ทั้งๆที่ฟางพยายามขอร้องให้เขาอย่าทำร้ายเธอเพราะเธอยังเจ็บแผล แต่ด้วยโทสะที่เขามีอยู่กลับ

ไม่ฟังและทำร้ายร่างกายด้วยการข่มเหง บังคับขืนใจเธอหลายครั้งทั้งๆที่เธอเองก็ไม่เต็มใจรับมัน

มาเลยด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“เลือด”แล้วป๊อปปี้ต้องตกตะลึงมากกว่าเดิมเมื่อสำรวจตามร่างบางแล้วพบว่าเขาได้ทำรุนแรงกับ

เธอ บริเวณกลีบกุหลาบบางของเธอนั้นมีรอยเลือดจากการกระทำที่แสนป่าเถื่อนของเขาเมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อย่าเป็นอะไรนะฟาง”หัวใจของเขาหล่นวูบเมื่อเห็นฟางที่ตัวร้อนไม่ได้สติและถูกตัวเอง

ทำร้ายก็รีบจัดแจงแต่งตัวให้ฟางให้เรียบร้อยในเสื้อเชิ้ตของเขาก่อนที่เขาจะพาเธอไปโรงพยาบาล

ที่ใกล้ที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนสายของวันต่อมาแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นที่แขนของเธอถูกต่อสาย

ให้น้ำเกลือก็พบว่าเธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แล้วนี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หรือว่าจะเป็นเขา”ฟางนิ่วหน้าครุ่นคิดถึงป๊อปปี้เมื่อวานแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนใจร้ายแบบนั้นเราจะร้องไห้ให้เค้าทำไม เราเป็นแค่นางบำเรอให้กับเค้า เราก็ต้องทนกับสิ่งที่

เขาทำร้ายเราแบบนี้ให้ได้สิยัยฟาง”ฟางพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความช้ำใจไม่ให้ไหล

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวขอตรวจร่างกายก่อนนะคะ”นางพยาบาลเดินเข้ามาตรวจร่างกายให้กับฟางทำให้ฟางรีบปาด

น้ำตานั้นทิ้งทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”ฟางปรับเสียงให้เป็นปกติแล้วรีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นพาเธอมาเองล่ะ ทำไม คิดว่าโทโมะสุดที่รักของเธอพามารึไง”ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฟางแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมไม่ปล่อยให้ชั้นตายๆไปเลยล่ะคะ ผู้หญิงไร้ค่าอย่างชั้น มันก็สมควรแล้วนิถ้ามันจะตายในที่

โสมมแบบนั้น ที่ๆไม่มีเกียรติหรือศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงเหลืออยู่”ฟางเมินป๊อปปี้แล้วพูดนิ่งๆเย็นชา

ใส่เขาจนป๊อปปี้รู้สึกได้

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาทำอวดดีพูดจาแบบนี้กับชั้นนะ ชั้นจะไม่มีวันปล่อยให้เธอตายหรอก เพราะว่าเธอยังติด

หนี้ที่ต้องใช้ชั้นอีก เอ๊ะ จริงสิ ค่ารักษาพยาบาลที่ชั้นพาเธอมาที่นี่อีกนี่ก็คงต้องคูณเข้าไปในจำนวน

หนี้สินที่เธอกับแม่เธอติดค้างชั้น รับรอง คราวนี้เธอได้ใช้หนี้ให้ชั้นไปตลอดทั้งชีวิตแน่ๆ”ป๊อปปี้หา

เรื่องพูดออกมาอย่างสะใจหวังจะให้ฟางหันกลับมาว่าเขาเหมือนเคย

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็เอาชีวิตชั้นไปเลยสิคะ ฆ่าชั้นให้ตายไปเลยถ้ามันจะทำให้คุณสะใจ ที่ได้แก้แค้นแม่ชั้น ดูถูก

ชั้นไม่เคยเห็นชั้นมีค่าอะไรอยู่แล้วนิ”ฟางเสียใจที่ถูกชายหนุ่มดูถูกซ้ำแล้วซ้ำเล่าความอดทนขาด

ผึงก็รีบคว้ามีปอกผลไม้ที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาหมายจะฆ่าตัวตาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้ายคุณคะ วางมีดลงก่อนค่ะ”พยาบาลตกใจก่อนจะรีบออกไปตามหมอทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้นะฟาง”ป๊อปปี้อึ้งที่ฟางคิดแบบนี้ก็ตกใจก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปยื้อแย่งมีดมา

จากฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยนะ ชั้นอยากตาย ปล่อย”ฟางแผดเสียงร้องแล้วกรี๊ดออกมาด้วยความอัดอั้น ก่อนที่จะง้าง

มีดหมายฟันไปทั่วแล้วร้องไห้ทำให้ป๊อปปี้ต้องกอดรัดฟางเพื่อป้องกันไม่ให้ฟางทำร้ายตัวเองอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทางนี้ค่ะคุณหมอ ฉีดยาเลยค่ะ”แต่ก่อนที่เรื่องวุ่นวายจะมีไปมากกว่านั้น หมอและบุรุษ

พยาบาล2คนรีบตามนางพยาบาลที่ออกไปตามพวกหมอเข้ามาพร้อมกับยาคลายเครียดแล้วฉีด

เข้าไปที่แขนของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้คนไข้ได้รับยาคลายเครียดแล้วเดี๋ยวคุณไปทำแผลก่อนเถอะค่ะเลือดออกใหญ่

แล้ว”พยาบาลหันไปมองที่แขนป๊อปปี้ที่ถูกฟางเอามีดฟันก็ตกใจแล้วรีบพาป๊อปปี้ไปทำแผลทันที

 

 

 

 

 

 

“เลือดออกซะบ้างก็ดี จะได้รู้ว่าทำยัยนี่เจ็บแค่ไหน”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆเมื่ออยู่ในห้องตรวจและถูกหมอ

หนุ่มคนหนึ่งพันแผลให้เสร็จ

 

 

 

 

 

“ถ้ารู้ว่าทำเค้าเจ็บทำไมนายไม่พูดกับสาวน้อยคนนี้ดีๆล่ะป๊อป”หมอคนดังกล่าวได้หันไปดุเพื่อน

ชายของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลยปั้นจั่น ขืนพูดดีๆกับยัยนี่ไปมีหวังก็เหลิงพอดี ยัยนี่น่ะลูกหนี้ขัดดอกชั้นเท่านั้นล่ะ

น่า”ป๊อปปี้เดินตามปั้นจั่นเข้ามาในห้องตรวจเพื่อให้เพื่อนชายทำแผลให้ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่สิ่งที่นายทำมันมากเกินกว่าเจ้าหนี้ลูกหนี้เค้าทำกันนะป๊อป อย่าคิดนะว่าชั้นไม่รู้ว่านายทำอะไร

เธอบ้าง ชั้นเป็นหมอชั้นตรวจร่างกายสาวน้อยคนนั้นชั้นรู้ว่านายข่มขืนเธอ นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรอ

วะ”ปั้นจั่นพูดดุเพื่อนชายที่ทำในสิ่งที่ไม่ควรกับลูกผู้หญิงแบบนั้น

 

 

 

 

 

“ชั้นเป็นเจ้าของยัยนี่นะชั้นจะทำอะไรก็เรื่องของชั้นล่ะน่า นายเองเป็นหมอก็รักษาคนไข้ไปไม่ต้อง

มาสอน”ป๊อปปี้รีบพูดเถียงปั้นจั่นทันที

 

 

 

 

 

“ชั้นก็แค่อยากจะเตือนนายในฐานะเพื่อน อายุเราก็มากแล้วนะผ่านอะไรมากกันตั้งเยอะแยะ ทำร้าย

สาวน้อยคนนั้นไปแล้วได้อะไร ระวังเถอะผลสุดท้ายจะเป็นตัวนายเองล่ะที่ต้องมานั่งเสียใจกับการก

ระทำ”ปั้นจั่นพูดเตือนสติ ทำให้ป๊อปปี้เงียบเมื่อทำแผลเสร็จเขาก็เดินกลับเข้าไปนั่งเฝ้าฟางที่ห้อง

เงียบๆและไม่ไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”แก้วไอออกมาอีกครั้งหลังจาก2วันก่อนที่โทโมะข่มขืนเธอในห้องนอน เขาก็หนีหายไป

นอนที่บ้านของเพื่อนไม่ยอมกลับบ้านมาหาเธอและคริสอีกเลย แก้วรู้สึกเสียใจและป่วยขึ้นมาแต่

ต้องซ่อนอาการไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่สบายรึเปล่าหนูแก้ว”คริสที่กลับมาจากงานเลี้ยงเห็นแก้วนั่งอ่านหนังสือข้างล่างกลางดึกก็ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ช่วงนี้ฝนตกแทบทุกวัน สงสัยแก้วคงโดนละอองฝนน่ะค่ะเลยเป็นหวัดนิดหน่อย”แก้วพูดแล้ว

ยิ้มให้กับแม่สามีของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดูแลตัวเองบ้างนะลูก แม่เป็นห่วงหนู เห้อ โทโมะนะโทโมะตั้งแต่แต่งงานไปก็มัวแต่เถลไถลแบบ

นี้ แล้วนี่แม่จะต้องไปดูงานที่ญี่ปุ่นโดยไม่กังวลอะไรได้มั้ยเนี่ย”คริสบ่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าบ่นเลยค่ะคุณแม่ แก้วไม่เป็นไรจริงๆไปนอนเถอะนะคะ เดี๋ยวแก้วนั่งอ่านหนังสือสักพักก็นอน

แล้ว”แก้วฝืนยิ้มก่อนที่จะให้คริสขึ้นไปนอนส่วนเธอก็เดินทอดน่องออกมาบริเวณริมสระน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เราจะไม่มีวันญาติดีกันอีกแล้วสินะโทโมะ”แก้วที่หย่อนขานั่งอยู่ริมสระน้ำพูดตัดพ้อออกมา

 

 

 

 

 

 

“แน่นอน นับแต่นี้ไป ชั้นไม่มีเพื่อนอย่างเธอ”โทโมะที่กลับมาจากบ้านเพื่อนแล้วเห็นแก้วก็รีบว่า

ทำให้แก้วตกใจรีบลุกขึ้นจากสระขึ้นมาและมองโทโมะด้วยความระเเวงว่าเขาจะทำร้ายเธอแบบทุก

คืนที่ผ่านมารึเปล่า

 

 

 

 

 

"แล้วนี่มานั่งเสนอหน้าอะไรตรงนี้ไม่ทราบ หรือว่าเป็นเมียที่ดีมานั่งรอผัวล่ะ หึ หรือไม่ก็อดอยาก

ปากแห้งอยากมานั่งให้ท่าคนสวนคนขับรถให้มาคลายเหงาเพราะผัวไม่กลับมาทำการบ้านให้งั้นสิ

งี้ล่ะ อะไรที่มันน่าเบื่อใครเค้าจะไปอยากอยู่ด้วย"โทโมะด่าว่าแก้วด้วยคำพูดที่เสียดแทงหัวใจที่

บอบช้ำของแก้วให้ช้ำลงไปอีกทำให้คนฟังอย่างแก้วยิ่งน้ำตาร่วง

 

 

 

 

 

 

 

“ช่วยตอบชั้นสักคำได้มั้ยโทโมะ ว่าชั้นเลวมากนักหรอที่เลือกจะทำตามคำสั่งของคนที่ชั้นรัก มัน

คือความผิดมากเลยงั้นหรอ”แก้วพูดขึ้นเสียงสั่น

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ มันคือความผิดของเธอ เธอนั่นล่ะที่ผิดที่ไม่ยอมขัดขืนทั้งๆที่รู้ว่าชั้นรักฟางมากแค่ไหน แต่ก็

ยังยอมแต่งงาน นี่อดอยากจากอาป๊อปมาเลยกลัวจะไม่มีใครเอาสินะ เลยต้องมาแต่งงานกับชั้น

ก็ดี ชั้นเลยจัดนรกบนดินนี้ให้กับคนทรยศความเป็นเพื่อนของชั้นอย่างเธอ”โทโมะด่าว่าแก้วอย่าง

เผ็ดร้อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

แก้วที่เสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ถูกคนที่เธอแอบรัดพูดจาว่าเธอมาโดยตลอดก็ตบจนหน้าหัน

 

 

 

 

 

 

 

 

"ได้ ตบใช่มั้ย"โทโมะที่มามากหันขวับมามองแก้วด้วยสายตาที่โกรธจัด

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”แต่แล้วแก้วต้องกรีดร้องออกมาเมื่อถูกโทโมะที่บันดาลโทสะผลักแก้วตกน้ำไปอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ ไม่ต้องมาทำสำออยชั้นไม่มีวันช่วยเธอหรอกน่า”โทโมะกอดอกมองแก้วที่จมลงไปก้นสระ

และไม่คิดจะช่วยเพราะเขาจำได้ว่าสมัยเด็กแก้วเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนและเขากับป๊อปปี้

ยังไปให้กำลังใจถึงขอบสระเวลาแก้วซ้อมว่ายน้ำอยู่บ่อยๆแค่นี้แก้วไม่ตายง่ายๆแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เลือด”แต่แล้วโทโมะต้องตกใจเมื่อเห็นรอยเลือดจางๆลอยมาบริเวณผิวน้ำก็รีบโดดน้ำลงไปช่วย

แก้วขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว ฟื้นสิแก้ว”เมื่อช่วยแก้วขึ้นมาได้เขาต้องตกใจเมื่อที่หัวของแก้วมีเลือดออกอาจเป็นเพราะเขา

ผลักเธอหัวโขกกับอะไรสักอย่างก่อนจมน้ำแน่ๆมิน่าล่ะ แก้วถึงไม่ว่ายน้ำขึ้นมาเลย ความรู้สึกวูบ

หนึ่งที่รู้สึกผิดก็เกาะกินหัวใจโทโมะก่อนจะรีบผายปอดช่วยชีวิตแก้วทันที

 

 

"แค่กๆ"แก้วสำลักน้ำออกมาทำให้โทโมะโล่งอกก่อนจะประคองกอดแก้วแล้วหาผ้าเช็ดหน้าที่เปียก

น้ำของเขาคอยกดเลือดของแก้วเอาไว้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว โทโมะ หนูแก้ว นี่อย่าบอกนะว่าทะเลาะกันจนทำร้ายกันเข้าแบบนี้น่ะ”คริสที่ได้ยินเสียง

โหวกเหวกก็รีบมาบริเวณสระน้ำแล้วว่าด้วยความตกใจ

 

 

 

 

 

 

“ปะ เปล่าค่ะคุณแม่ คือแก้วไม่สบายเลยหน้ามืดตกลงไปในสระจนหัวแตกโชคดีที่โทโมะกลับบ้าน

มาพอดีเลยเห็นแก้วเข้าเลยช่วยแก้วไว้ได้ทัน”แก้วรีบพูดเพราะไม่อยากให้โทโมะมีเรื่องทะเลาะกับ

แม่ของเขาก็รีบแก้ต่างให้ทันที

 

 

 

 

 

“แม่บอกแล้วใช่มั้ยลูกว่าหนูไม่สบายหนูควรขึ้นไปนอน ดีนะที่โทโมะมาเจอเข้าก่อนไม่งั้นแม่เสีย

ลูกสะใภ้คนเก่งของแม่ไปจะว่ายังไง ถ้างั้นโทโมะไปส่งหนูแก้วที่โรงพยาบาลทีนะลูก”คริสพูดก่อน

ที่โทโมะจะประคองแก้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องและเพื่อเตรียมตัวพาไปโรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าคิดนะว่าช่วยพูดให้ชั้นแล้วชั้นจะให้อภัยเธอ”โทโมะแขวะแก้วเมื่อขึ้นมาบนห้องด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็ไม่คิดว่านายจะให้อภัยอยู่แล้วล่ะ มาเหนื่อยๆก็ไปพักผ่อนเถอะ คนอย่างชั้นไม่ตายง่ายๆ

หรอก”แก้วมองโทโมะที่ไม่เคยมองตัวเองดีก็เสียใจก่อนที่จะเดินหนีเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

เพื่อไปโรงพยาบาลคนเดียว โดยที่น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาอาบทั้ง2แก้มด้วยความช้ำใจอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่จ๋า ฮึก ฮือๆ”เสียงฟางละเมอร้องหาหวายทำให้ป๊อปปี้ที่นอนเฝ้าร่างบางในโรงพยาบาลตื่นมาก

ลางดึกด้วยความตกใจก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงคนไข้ที่ฟางนอนอยู่ พบว่าหญิงสาวละเมอ

และร้องไห้ออกมาก็แอบโล่งใจนึกว่าฟางเป็นอะไรไปอีก

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”แต่แล้วชายหนุ่มต้องร้องเสียงหลงเมื่อฟางที่ละเมออยู่นั้นเอามือฟาดกลางอากาศมาโดน

แผลที่เเขนของตัวเองที่พึ่งทำแผลไปเมื่อตอนกลางวัน

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงร้องเสียงดังของป๊อปปี้ก็รีบลุกขึ้นดูก็ต้องตกใจเมื่อเห็น

ป๊อปปี้ถอยห่างแล้วกุมแขนตัวเองมองฟางอย่างไม่ไว้ใจ

 

 

 

 

 

 

“หึๆสมน้ำหน้า/นี่เธอว่าไงนะ”ฟางแอบยิ้มแล้วว่าเบาๆก่อนที่ป๊อปปี้จะได้ยินแล้วรีบเงยหน้าดุฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“สมน้ำหน้าคุณน่ะสิ แล้วนี่มืดค่ำป่านนี้แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะคะเดี๋ยวลูกคุณก็เป็นห่วงแย่”ฟางพูดขึ้นมาและพลางบ่นชายหนุ่มที่ไม่ยอมกลับบ้านไปหาลูก

 

 

 

 

 

“ชั้นบอกฟิญแล้วว่าชั้นมีเคลียร์งานที่บริษัทยาวทั้งคืนพรุ่งนี้กลับ ลูกกับบ้านไม่ได้หายไปไหน

หรอกน่า”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งลงข้างฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นิสัยแย่โกหกลูกตัวเองผู้ใหญ่อะไร”ฟางบ่นเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“เพราะชั้นเป็นต้นเหตุให้เธอต้องเข้าโรงพยาบาลชั้นต้องรับผิดชอบไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องรับผิดชอบผู้หญิงไร้ค่าอย่างชั้นหรอกค่ะ ชั้นมันก็แค่นางบำเรอที่ระบายอารมณ์คุณเท่านั้น

คุณอยากจะทำอะไร ทำร้ายชั้นอีกเท่าไหร่ชั้นก็ต้องรับมันได้ให้สมกับหนี้ที่ชั้นติดคุณไว้จะได้หมดๆ

จบสิ้นสักที”ฟางพูดแกมประชดชายหนุ่มแล้วเมินมองไปทางหน้าต่าง

 

 

 

 

 

“อยากจะใช้หนี้ให้มันจบๆไวๆงั้นหรอ ดี รู้หน้าที่ตัวเองก็ดีแล้วนิว่าต้องตอยเป็นนางบำเรอบำเรอให้

ชั้น”ป๊อปปี้หงุดหงิดใจที่เห็นฟางเมินใส่ตัวเองอีกแล้วก็รีบพูด

 

 

 

 

“อ๊ะ นี่คุณจะทำอะไรน่ะ อย่านะนี่มันโรงพยาบาลนะคุณ”ฟางต้องตกใจเมื่อจู่ๆป๊อปปี้กระโดดขึ้น

เตียงมาทาบทับเธอไว้แล้วล้อคตัวเธอด้วยตัวของเขาไม่ให้เธอหนีไปไหน

 

 

 

 

 

 

“ก็ให้เธอทำให้ชั้นมีความสุขไงล่ะ ตอนนี้ชั้นเมื่อยเพราะต้องนอนโซฟาแข็งๆนั่น ดังนั้นชั้นจะนอน

บนเตียงนี้ ห้ามบ่นกับเจ้านายของเธอ”ป๊อปปี้รีบว่าก่อนที่จะดึงฟางมากอดแนบอกแล้วหลับตาทิ้ง

ให้ฟางอ้าปากเหวอกับการกระทำของชายหนุ่มแล้วพยายามดิ้นยุกยิกในอ้อมกอดเพื่อหวังให้ป๊อปปี้

รำคาญแล้วลงไปจากเตียงคนไข้ของเธอ

 

 

 

 

 

 

"ชั้นชอบจริงๆเวลาที่เธอบ่นใส่ชั้นนะ เพราะมันน่ารักกว่าที่เธอเย็นชาใส่เมื่อตอนกลางวันซะ

อีก"ป๊อปปี้ที่รู้สึกว่าฟางดิ้นไม่ยอมนอนก็บดจูบฟางทันทีก่อนที่จะพูดแล้วรีบหลับตาหนีฟาง

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ ถ้าถูกหมอกับพยาบาลว่าวันพรุ่งนี้ชั้นจะสมน้ำหน้าคุณ คนบ้า"ฟางหน้าแดงจัดเมื่อได้ยินคำ

พูดของป๊อปปี้เเล้วเงยหน้ามองร่างสูงที่หลับตาไปแล้วก็พูดก่อนจะหลับตาลงบ้าง

 

 

 

 

 

 

นั่นไง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายผีเข้าผีออกนะพระเอกนางเอก ไม่ต้องห่วงนะไรเตอร์ไม่ปล่อยให้ดี

กันนานหรอก เดี๋ยวอุปสรรคก็มาเพิ่แล้วจ้าาา

 

 

อย่าลืมติดตามกันนะๆๆๆๆๆ