เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขึ้นมาทำไม ลงไป”โทโมะมองแก้วที่ขึ้นรถมากับตัวเองก็รีบไล่และไม่มองเธอจนทำให้แก้วรู้สึกถึง

ความโกรธของชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ แก้วไม่ลง”แก้วพูดพร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยแทนเครื่องยืนยันว่าเธอไม่ไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดี ไม่ลงใช่มั้ย”โทโมะเหล่มองแก้วนิดนึงก่อนที่ขับรถออกไปอย่างรวดเร็วทำให้แก้วที่แม้จะคาด

เข็มขัดนิรภัยแล้วก็ไม่วายกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนจะรับหาที่จับยึดเอาไว้ด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะบ้าไปแล้วรึไงโทโมะ อย่าเอาเรื่องของฟางมาทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้เลยนะ”แก้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยด

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะเบรกรถอย่างแรงกลางท้องถนนก่อนที่จะขับไปจอดข้างทางแล้วเดินลงมาจากรถ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ หยุดเดี๋ยวนี้เราบอกให้หยุดไงล่ะ”แก้วตกใจรีบลงจากรถแล้วตามโทโมะที่เดินออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ/ปล่อย อย่ามายุ่ง”แก้วทนไม่ไหวรีบคว้าแขนของชายหนุ่มแต่ถูกโทโมะสะบัดออกอย่าง

ไม่ไยดีทำให้แก้วอึ้ง

 

 

 

 

 

“มันจะเกินไปแล้วนะโทโมะ นายทำแบบนี้มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะ เรื่องมันเกิดขึ้นมา

แล้ว และอีกอย่างอย่าทะเลาะกับอาตัวเองเพียงเพราะเรื่องผู้หญิงคนเดียวเลยนะ”แก้วพยายามพูด

ให้โทโมะได้คิด

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

 

ทันทีที่โทโมะได้ยินแก้วเปรียบเทียบฟางเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งก็ผลักแก้วล้มอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเรียกฟางว่าแค่ผู้หญิงคนหนึ่งนะ ฟางมีค่ามากกว่านั้น”โทโมะรีบว่าปกป้องฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงที่เป็นชนวนของอาหลานที่รักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆที่โตมาด้วยกันต้องแตกคอน่ะหรอ

สมควรจะต้องปกป้องอยู่ โอ๊ย แก้วเจ็บนะ”แก้วที่โมโหกับความเอาแต่ใจองชายหนุ่มก็ว่าก่อนจะ

ร้องออกมาเมื่อถูกโทโมะกระชากแขนให้ลุกขึ้นมาตามแรงตัวเองก่อนจะบีบแขนแก้วอย่างแรงจน

แก้วร้องออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องนี้คนที่ผิดก็คืออาป๊อป อาป๊อปที่เห็นแก่ตัวแย่งคนรักองเราไปหน้าด้านๆแบบนี้ต่างหากจำไว้

เธอเองก็ผิดเหมือนกันแก้วรู้เอาไว้ซะ ผิดที่รู้ความจริงแต่ไม่บอกเรา ถ้าเธอบอกเราตั้งแต่แรกเรื่อง

คงไม่บานปลายมาถึงตอนนี้รู้เอาไว้ซะ นับต่อจากนี้เธอกับเราไม่ใช่เพื่อนกันอีกแล้ว”โทโมะระเบิด

อารมณ์ทั้งหมดใส่แก้วก่อนที่ตัวเองจะผลักแก้วล้มลงอีกครั้งแล้วเดินขึ้นรถไปโดยทิ้งแก้วไว้ตรงนั้น

ลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ ฮึกฮือๆ อีตาบ้าเอ้ย”แก้วที่เสียใจที่ถูกชายหนุ่มตัดรอนความสัมพันธ์ออกมาอีกครั้งยืนมอง

โทโมะที่ขับรถออกไปและไม่คิดจะรอรับเธอเหมือนเดิมก็ร้องไห้ออกมาก่อนจะทรุดนั่งลงข้างทาง

ตามลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

 

ฟางที่ปลีกตัวจากัดการเรื่องทุกอย่างข้างล่างเสร็จก็เดินเข้ามาในห้องป๊อปปี้พร้อมอุปกรณ์ทำแผล

เพราะเมื่อกี้หลังจากมีเรื่องป๊อปปี้ก็ขึ้นห้องและไม่ยอมลงมาอีกเลย ซึ่งข้อนี้ฟิญและคนในบ้านรู้ดีว่า

เวลาป๊อปปี้เครียดหรือโมโหอะไรมามักจะไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งย่ามกวนใจเด็ดขาด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้รึไงว่าเวลาชั้นโกรธไม่ให้ใครเข้ามาในห้องชั้น ออกไป”ป๊อปปี้มองฟางที่เดินเข้ามาก็รีบไล่

 

 

 

 

 

 

 

“คุณมีเลือดออกชั้นว่าคุณทำแผลก่อนเถอะค่ะ”ฟางมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มที่ตอนนี้มีแต่รอย

ฟกช้ำจากการชกต่อยจนมีเลือดออกมา ก็พูดขึ้นก่อนที่จะเดินมานั่งข้างเตียงหมายจะทำแผลให้

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

กล่องปฐมพยาบาลถูกป๊อปปี้ปัดลงพื้นอย่างแรงอย่างไม่ไยดี

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนที่มีเรื่องกับชั้นคือหลานชั้น คนที่ประกาศปาวๆว่ารักเธอปกป้องเธอ เธอคงจะดีใจสินะที่เห็น

ผู้ชายแสดงความรักต่อเธอแบบนี้ สมใจล่ะสิที่มารยาเธอใช้ได้ผล”ป๊อปปี้แค่นหัวเราะออกมาก่อน

จะพูดประชด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ อย่าทำแบบนี้สิ คุณกำลังเจ็บตัวนะคุณต้องทำแผล”ฟางพูดและข่มอารมณ์ให้เย็นก่อนจะ

เก็บของ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จำเป็น ตัวชั้นมันมีแต่แผลไม่จำเป็นต้องให้ใครมาสนใจ อ๋อ หรือว่านี่คือ1ในมารยาของเธอที่

เอาไว้มัดใจผู้ชายด้วยการทำดีเพื่อซื้อใจเค้าสินะ แล้วหลังจากนั้นค่อยปอกลอก”ป๊อปปี้รีบว่าฟาง

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ทุเรศ ความคิดคุณนี่มีแต่เรื่องติดลบตลอดเลยนะ อยากจะเข้าใจอย่างงั้นชั้นก็ขอตัว”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวจะไปไหนเล่า อุตส่าห์ถ่อมาอ่อยชั้นถึงห้องแล้วคิดว่าจะออกไปง่ายๆงั้นหรอ”ป๊อปปี้รีบคว้า

ร่างบางของฟางเข้ามากอดรัดเอาไว้ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจแล้วเหวี่ยงฟางลงไปนอนที่

เตียงโดยร่างสูงรีบทาบทับร่างบางเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณจะทำอะไรน่ะปล่อยนะ”ฟางตกใจพยายามขัดขืนชายหนุ่มสุดพลัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ชั้นกำลังหงุดหงิด เธอในฐานะนางบำเรอของชั้นก็ต้องทำหน้าที่นี้สิ ปรนเปรอชั้นให้เหมือน

กับที่ใช้มารยาใช้เสน่ห์ยั่วยวนให้ผู้ชายทั้งหมดมาหลงเธอกับชั้นสิ อะไรกันเป็นถึงพริตตี้มีหนุ่มมา

ติดพันแค่นี้กลับทำสะดีดสะดิ้งเล่นตัวไว้เพื่อโก่งราคาตัวเองล่ะสิท่า”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนจะว่าพาล

ใส่ฟางอย่างดูถูก

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมันก็มีค่าในสายตาของคุณแค่นี้สินะ ปล่อยชั้น ชั้นจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วจำเอาไว้เลยนะว่า

คุณจะเป็นคนสุดท้ายบนโลกนี้ที่ชั้นจะใช้มารยาและเอาใจคุณ ปล่อย”ฟางดิ้นและพยายามพูดจา

ร้ายๆเพื่อหวังให้ป๊อปปี้ปล่อยเธอ แต่ไม่เลย ชายหนุ่มกลับบดจูบฟางทันทีทำให้ฟางรับรู้ถึงคาว

เลือดที่ซึมเข้ามาในปากเธอจากชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเธอไม่ทำงั้นชั้นก็ทำเองแล้วกัน ให้สมกับหนี้ที่เธอติดชั้นอยู่”ป๊อปปี้พูดจบก็ก้มลงซุกไซร้ตาม

ร่างบางของฟางอย่างหื่นกระหาย โดยที่ฟางดิ้นขัดขืนแต่สุดท้ายก็สูแรงของชายหนุ่มที่ปรนเปรอ

เธอไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ กลางคืนทีไรแกก็ออกไปเที่ยวทุกทีไม่คิดจะอยู่บ้านอยู่ช่องรึไงเฟย์”หวายนั่งดูทีวีอยู่ชั้น

ล่างเห็นเฟย์แต่งตัวเตรียมออกไปเที่ยวกับเพื่อนเป็นประจำก็พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ไม่ใช่พี่ฟางนะแม่ที่ต้องมานั่งอุดอู้ทำเป็นคนเรียบร้อยแต่จริงๆแล้วกลับชอบอ่อยผู้ชายแบบนั้น

ถ้าจะร้ายก็ร้ายให้สุด”เฟย์แขวะถึงฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ฟางมันไปทำอะไรให้แกนักหนาห้ะเฟย์ถึงได้จงเกลียดจงชังมันนักทั้งๆที่มันน่ะรักแกเหมือนน้อง

แท้ๆ”หวายพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เฟย์ไม่คิดอยากจะมีพี่แบบมัน ถ้าแม่รักมันมากนักก็ตามมันไปอยู่บ้านผู้ชายที่มันหนีตามไปเลย

สิไม่ต้องมาอยู่บ้านพ่อเฟย์ อียหงุดหงิด”เฟย์โพล่งออกมาตามประสาเด็กเอาแต่ใจก่อนที่จะเดิน

ออกไปจากบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“นังลูกบ้า แค่กๆ”หวายไอออกมาแล้วอดบ่นเฟย์ไม่ได้ก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปนอน แต่

แล้วก็หน้ามืดล้มตกบันไดลงมาหมดสติอยู่ในบ้านตามลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ ทำหน้ามุ่ยทำไมล่ะแก ถ้าแกเบื่อบ้านนั่นมากแกก็มาอยู่หอชั้นมั้ยล่ะเดี๋ยวชั้นมีงานให้แกทำ

ด้วยเลยอ่ะ”เพื่อนในกลุ่มของเฟย์พูดทักเมื่อเห็นเฟย์มาหาเขาแล้วทำหน้ามุ่ยไม่สนุกกับปาร์ตี้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาอ่ะ หรอกน่ะมีแต่พวกหัวงูลามกชั้นไม่อาด้วยหรอก เบื่อ”เฟย์พูดพลางดื่มเหล้าในแก้วจน

หมด

 

 

 

 

 

 

 

“โน่นก็ไม่เอานี่ก็ไม่เอา เมื่อกี้ชั้นเห็นเจ้าของคลับนี้อ่ะเค้ามองแกนะ แกไม่สนใจไปนั่งดริ้งกับเค้ารึ

ไงด้านบนนั้นน่ะ อายุมากหน่อยแต่รวยนะแก”เพื่อนของเฟย์รีบยุพลางชี้ไปที่กวินที่อยู่ตรงมุมส่วน

ตัวมองเฟย์ด้วยความสนใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รวยงั้นหรอ”เฟย์พูดแล้วยิ้มก่อนที่จะยกแก้วเหล้าตัวเองแล้วชูแทนการทักทายให้กวินก่อนที่จะ

เดินขึ้นไปหากวินชั้นบนแล้วยิ้มหวานใส่ชายหนุ่มให้ติดกับเข้าไปหาเธอใกล้ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ยกวินมีเด็กใหม่มาหรอวะ แนะนำให้ชั้นรู้จักหน่อยสิ”ไม่ทันที่กวินและเฟยืจะทำอะไรเขื่อนก็เดิน

เข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

 

“นาย/ยัยตัวแสบ”เขื่อนและเฟย์ต่างตกใจเมื่อเห็นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวเขื่อนแกรู้จักน้องเค้าหรอ”กวินมองท่าทีของเขื่อนและเฟย์ก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“รู้สึ ก็ยัยนี่คือคนที่ชั้นพาขึ้น คอน โอ๊ย ปล่อยนะเด็กบ้า”เขื่อนรีบพูดก่อนที่จะถูกเฟยืฟาดแล้วลาก

เขื่อนออกไปข้างนอกร้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นายจะตามจองล้างจองผลาญชั้นไปถึงไหน ไหนตกลงกันแล้วไงว่าเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก”เมื่อ

ออกมาข้างนอกเฟย์ก็รีบโวยวายใส่เขื่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ พอเสียเวอร์จิ้นไปแล้วนี่อาหาญกล้าให้ท่าผู้ชายเลยนะเด็กน้อย คิดว่าผู้ชายอย่างกวิน

เพื่อนชั้นมันดูเกมส์เธอไม่อกรึไง เด็กนักศึกษาเอ๊าะๆอ่ะมันฟาดมาเรียบแล้ว อย่างเธอนี่ถ้าจะคั่ว

นานสุดก็คงสัก2อาทิตย์มั้ง หรือถ้ายังตามราวีไม่เลิกก็เอาเงินฟาดหัว เอ ดูจากราคาแล้วไม่น่าถึง

แสน”เขื่อนรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศเลิกประเมินคนอื่นเดี๋ยวนี้นะ ชั้นเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ”เฟย์โวยวายพลางทุบตี

เขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ยัยเด็กบ้าก็ช่วยทำตัวมีค่าให้มองหน่อยสิแต่งตัวโป๊เที่ยวกลางคืนอ่อยผู้ชายมันจะมีผู้ชายดีๆ

ที่ไหนเค้าจะเอา หัดทำตัวน่ารักๆแบบพี่สาวเธอหน่อยสิ”เขื่อนรำคาญเฟย์ก็รีบดึงมือทั้ง2ข้างยึดไว้

ไม่ให้ตีแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องเอาชั้นไปเทียบกับนังฟาง มันไม่ใช่พี่ชั้นชั้นเกลียดมัน คอยดูนะ ชั้นก็เป็นของชั้นแบบนี้

แล้วจะทำไมชั้นจะหาผู้ชายดีๆรวยๆให้ได้และชั้นต้องมีชีวิตที่ดีกว่ามัน”เฟย์โพล่งออกมาอย่าง

เหลืออดก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปข้างใน

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยเด็กแสบเอ้ย”เขื่อนถอนหายใจแล้วมองตามอย่างเอือมระอาแล้วเดินเข้าไปข้างในบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำกำลังลุกจากเตียงก็ชะงักเมื่อป๊อปปี้คว้ามือเธอเอาไว้

 

 

 

 

 

 

‘จะไปไหนล่ะ’ป๊อปปี้ที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำไว้เหมือนเธอก็คว้าข้อมือบางไว้แล้วถาม

 

 

 

 

 

‘ก็กลับห้องน่ะสิคะ คืนนี้มันก็หมดหน้าที่นางบำเรอของชั้นแล้วนี่’ฟางนิ่งก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

“ใครว่าหมด ยังไม่หมดเธอยังเหลือหน้าที่ดูแลชั้นอีกอย่างนี่อย่าอู้สิ ชั้นซื้อเธอมาแพงนะ

ตั้ง10ล้าน จะมานอนรอชั้นบนเตียงอย่างเดียวไม่ได้ ต้องบริการดูแลชั้นทุกเรื่องสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วชี้

ไปที่กล่องปฐมพยาบาลที่ฟางเอามาในตอนแรก ฟางลุกไปหยิบกล่องพยาบาลที่หล่นตรงปลาย

เตียงหลังจากศึกหนักของเขาและเธอ แล้วยอมนั่งทำแผลให้ป๊อปปี้โดยที่ชายหนุ่มนั่งเงียบไม่พูด

อะไรแล้วจ้องมองฟางนิ่งๆทำให้ฟางรู้สึกยิ่งประหม่ากว่าเดิมเมื่ออยู่ในห้อง2ต่อ2กับป๊อปปี้แล้วไม่มี

คำพูดใดๆออกมาจากปากทั้งคู่แบบนี้

 

 

 

 

 

 

”เสร็จแล้วค่ะ ชั้นขอตัว”ฟางที่กลั้นใจนั่งทำแผลป๊อปปี้ต่อจนเสร็แล้วรีบพูดและรีบเก็บข้าวของ

ทันที

 

 

 

 

 

“อื้ออ”เมื่อทำแผลเสร็จแล้วฟางกำลังจะลุกออกไปก็ต้องตกใจเมื่อถูกร่างสูงดึงกลับมานั่งที่ตักจะ

ช้อนใบหน้าของฟางเข้ามาบดจูบอย่างร้อนแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำบ้าอะไรของคุณ ชั้นเหนื่อยแล้วนะ”ฟางหน้าแดงจัดแล้วรีบเบือนหน้าหนีชายหนุ่มเมื่อถอนจูบ

ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ถือว่านี่คือรางวัลที่เธอบริการชั้นดี ไม่ว่าจะงานบ้านรึบนเตียง”ป๊อปปี้ตอนจูบฟางออกมาก่อนจะ

พูดจาร้ายกาจตามแบบฉบับทำให้ฟางผลักชายหนุ่มแล้วรีบสวมเสื้อผ้าก่อนที่จะกลับไปที่ห้องตัว

เองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนร้ายกาจแบบนั้น เรายอมให้แค่ร่างกายเท่านั้นล่ะ อดทนไว้ยัยฟาง”ฟางที่รีบเข้ามาในห้องแล้ว

รีบเอามือถือที่ปากตัวเองที่ถูกชายหนุ่มจูบอย่างแรงก่อนที่จะพูดเตือนตัวเองไว้

 

 

 

 

 

 

มาดูกันว่าพระเอกรึนางเอกเรื่องนี้ใครกันที่ใจแข็งกว่ากัน แล้วใครจะรักก่อน

 

 

 

 

ขอบคุณ คุณkobkobากน้า ที่กลับไปเม้นเรื่องเก่าของไรเตอร์ทุกเรื่อง สาเหตุที่ไรเตอร์

ชอบอัฟฟิคจนจบมีแค่เหจุผลเดียวเลยล่ะ คือ ฟิน จ้าาา อยากทำให้มันจบๆด้วย

 

ทำให้ไรเตอร์อ่านคอมเม้นแล้วยิ้มอ่ะซึ้งมากเลยไม่คิดว่าจะมีคนติดตามฟิคไรเตอร์ขนาดนี้

อ่ะ ขอบคุณมากๆๆๆๆ เลยนะ จะพยายามคิดมุกคิดแนวแปลกๆมาให้อ่านนะ อย่าหายกัน

ไปไหนน้า