เพลิงแห่งรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ยที่ชั้นต้องมาซวยซ้ำซวยซ้อนกับเรื่องพวกนี้ ต้องมาเจอไอ้โจรโม่ง
โรคจิตที่เอาชั้นมาเป็นคนใช้อีกเนี่ย อี๋ สกปรก ร้อน กรี๊ดดดด อะไรเนี่ย โยนมาทำไม”ทางด้านเฟย์
ที่ถูกเขื่อนทำทีเป็นโจรจับตัวเฟย์มากำลังถูกเขื่อนใช้ให้ซักผ้าให้โดยที่เธอต้องซักมือไปแล้วก็บ่น
โวยวายไปทำให้เขื่อนที่อยู่อีกห้องเดินเข้ามาแล้วโยนเสื้อแจ้กเก็ตตัวเองใส่กะละมังที่มีผงซักฟอง
กับน้ำกระเด็นใส่หน้าของเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พูดมากอยู่ได้น่ารำคาญจริงโว้ย ไม่เอาไปขายที่ซ่องแล้วให้มาทำงานก็ยังจะบ่นอีก นี่ถ้าปากว่าง
มากก็เอานี่ไปคาบเลยสิวะ”เขื่อนเริ่มรำคาญเฟย์ก็รีบเล่นบทโหดก่อนที่จะเอาไม้แขวนเสื้อให้เฟย์
คาบ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไอ้บ้า ชั้นไม่ใช่เด็กละนะยะ โอ๊ยแล้วนี่เสื้อบ้าบออะไรเนี่ยทั้งสกปรกทั้งเหม็น ชั้นต้องมายอมทำ
อะไรให้นายทำไมเนี่ย แฟนก็ไม่ใช่ นี่แน่ะๆๆๆๆ”เฟย์โวยวายก่อนจะวักน้ำผงซักฟอกในกะละมังสาด
ใส่เขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะบ้ารึไงยัยบ้า ชั้นเปียกหมดแล้วนะ อยากโดนยิงไส้แตกรึไง นี่มีปืนนะเว้ย”เขื่อนตกใจก่อนจะปัด
ป้องและหาทางเอาคืนเฟย์จนตัวเปียกทั้งคู่ก็รีบโวยวายก่อนที่จะแกล้งขู่ให้เฟย์นิ่งแล้วเดินหนีเข้า
มาในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชิ ถ้ามีปืนชั้นก็เห็นแต่แรกแล้วย่ะ โอ๊ย เปียกหมดแบบนี้เดี๋ยวค่อยกลับมาซักอีกรอบแล้วกัน”เฟย์
แลบลิ้นใส่เขื่อนที่เดินไปแล้วว่าก่อนที่ดูสภาพตัวเองที่เปียกเลอะก็เดินกลับเข้ามาในบ้านที่เขื่อนขัง
ตัวเองเพื่อหาเสื้อผ้าเปลี่ยนพลันสายตาเฟย์หันไปเห็นเงาของเขื่อนที่กำลังถอดเสื้ออยู่หลังม่าน
ฉากที่กั้นไว้ก็ยิ้มออกมาก่นที่จะคว้าเอาโคมไฟย่องเข้าไปหมายจะฟาดเขื่อนให้สลบแล้วตัวเองจะ
ได้หนีกลับบ้านมาได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยัยแสบนะยัยแสบ ทั้งแสบทั้งร้ายไม่มีใครเกิน”เขื่อนที่กำลังถอดหมวกไอ้โม่งและเสื้อตัวเองออก
แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดไม่ทันระวังว่าเฟย์นั้นเดินย่องเข้ามาประชิดตัวและเตรียมจะฟาดโคมไฟใส่
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย/เหวอ”แต่แล้วเฟย์ที่ตั้งท่าจัดการเขื่อนนั้นก็สะดุดกับสายไฟของโคมไฟแล้วร้องทำให้เขื่อน
หันไปมองแล้วเอาตัวรับเฟย์จนล้มไปทั้งคู่โดยที่เขื่อนนั้นขึ้นคร่อมทับร่างบางของเฟย์ไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นาย”เฟย์มองหน้าเขื่อนที่เอาหมวกไอ้โม่งออกแล้วก็อึ้งเมื่อจำได้ว่าเขื่อนคือใคร
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ชั้นอธิบายได้นะ โอ๊ย”เขื่อนพยายามจะพูดแต่ต้องร้องเมือ่ถูกเฟย์ผลักออกแล้วชกเข้าเต็ม
เบ้าตา
 
 
 
 
 
 
 
 
“พาชั้นกลับบ้านเดี๋ยวนี้ไม่อย่างงั้นชั้นจะอาละวาดแล้วก็โวยวายแจ้งตำรวจลากนายเข้าคุกข้อหา
กักขังหน่วงเหนี่ยวบุคคล”เฟย์โวยวายเสียงดังก่อนที่จะง้างทุบตีเขื่อนโดยที่เขื่อนตกใจรีบวิ่งหนี
เฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ยัยบ้า เลิกไล่ตามชั้นสักทีชั้นเจ็บนะ”เขื่อนวิ่งหนีไปรอบๆบ้านแล้วพลางหลบเฟย์ที่ขว้างปาข้าว
ของใส่
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ทำให้เจ็บนั่นล่ะ สมน้ำหน้าอยากจะแกล้งชั้นทำไมล่ะไอ้ลุงโรคจิต”เฟย์ว่าอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ใครลุง ชั้นยังไม่แก่ขนาดลุงนะยัยเด็กบ้า ช่วยไม่ได้อยากจะนิสัยเสียทำไมล่ะ”เขื่อนรีบเถียงกลับ
 
 
 
 
 
 
“ชั้นก็เป็นของชั้นแบบนี้แล้วนายมายุ่งอะไรด้วยล่ะ ยุ่งเรื่องชาวบ้านตลอดเลยนะ”เฟย์ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ชั้นไม่ชอบให้เธอมาทำร้ายพี่สาวเธอรู้เอาไว้ซะว่าพี่เธอเค้าลำบากเพื่อเธอกับแม่มากนะ พี่สาว
เธอเค้านักเธอกับแม่เธอไม่อย่างงั้นเค้าคงไม่อดทนทำงานหนักเพื่อพวกเธอหรอ รักพี่ให้มาๆหน่อย
สิ”เขื่อนเตือนด้วยความหวังดีทำให้เฟย์นิ่งชะงักแล้วคิดถึงฟางที่แม้ว่าเธอจะอาละวาดเกลียดเธอ
สักเท่าไหร่แต่ฟางก็เลือกท่ะนิ่งเงียบไม่ตอบโต้และทำหน้าที่พี่สาวที่ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่นิ่งไปนี่สำนึกผิดแล้วสินะ โอ๊ย”เขื่อนเห็นเฟย์เลิกไล่ตัวเองก็เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะร้องเมื่อถูก
เฟย์เตะเข้าที่หน้าแข้ง
 
 
 
 
 
“พูดมากน่า ตอนนี้ชั้นอยากกลับบ้านพาชั้นไปส่งด้วย’เฟย์พูดก่นจะเดินหนีเขื่อนไป
 
 
 
 
 
 
 
“คิดถูกคิดผิดวะเนี่ยที่มายุ่งกับเรื่องของยัยตัวแสบ เด็กอะไรร้ายยิ่งกว่าแม่มด”เขื่อนบ่นอุบแล้วมอง
เฟย์ที่เดินเชิดเลิกกลัวเขาแล้วก็ถอนหายใจบ่นตัวเองที่ดันมายุ่งเรื่องไม่เข้าเรื่องครอบครัวของฟาง
แบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยววันนี้ฟางขอตัวไปเยี่ยมแม่ก่อนนะคะพี่แก้ม แล้วจะกลับมาทันก่อนที่เจ้านายทั้ง2ของพี่แก้ม
มาแน่นอนค่ะ”หลายวันต่อมา เมื่อทุกอย่างเริ่มลงตัวในช่วงที่ฟางต้องมาทำงานใช้หนี้ที่บ้านป๊อปปี้
แล้วฟางก็สบโอกาสที่ทั้งป๊อปปี้และฟิญไม่อยู่ขออนุญาตพี่เลี้ยงคนสนิทกลับบ้านไปเยี่ยมหวาย
และเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”แก้มยิ้มแล้วโบกมือลาฟางที่เดินไปขึ้นแท็กซี่ด้วยความเอ็นดูแล้วคิดถึง
หลายวันก่อนที่ฟางอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ว่าป๊อปปี้และฟิญเลิกแกล้งเธอแล้ว แต่ด้วยเพราะที่ฟางนั้นไม่ใช่ผู้
หญิงขี้แงเจ้าน้ำตาทำให้เธอเลือกที่จะนิ่งเฉยไม่ตอบโต้อะไร2พ่อลูกเลย ทำให้ป๊อปปี้และฟิญถึง
กับเบื่อที่เห็นฟางทำตามคำสั่งพวกเขาหมดทุกอย่างจนดีเยี่ยม ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อยๆเลิกแกล้งฟาง
ไปเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่ เฟย์ อยู่บ้านกันมั้ย ฟางกลับมาเยี่ยมแม่กับเฟย์นะ”ฟางลงจากรถเข้ามาในบ้านพลางตะโกน
หาทุกคน
 
 
 
 
 
 
 
“แม่”เมื่อขึ้นมาชั้นบนฟางต้องช้อคเมื่อเห็นหวายล้มสลบอยู่ที่พื้นก่อนที่จะพยายามแบกหวายลงไป
ชั้นล่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรกันน่ะฟางเกิดอะไรขึ้น”โทโมะที่ตั้งใจจะเอาช่อดอกไม้มาให้ฟางก็ต้องตกใจเมื่อเห็น
ฟางที่หิ้วปีกหวายที่สลบไม่ได้สติเดินออกมาจากในบ้านอย่างยากลำบากก็รีบเข้าไปช่วยอุ้มหวาย
แทนฟาง
 
 
 
 
 
 
“โทโมะช่วยฟางช่วย แม่เป็นอะไรก็ไม่รู้”ฟางไม่รู้จะหันหน้าเข้าพึ่งใครแล้วก็รีบบอกโทโมะก่อนที่
จะขอร้องโทโมะให้ช่วยขับรถพาแม่ของเธอไปหาหมอที่โรงพยาบาลซึ่งโทโมะเองก็ไม่ปฏิเสธที่จะ
ช่วยฟางอยู่แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หมอคะ แล้วนี่แม่ของชั้นเป็นยังไงบ้างคะหมอ”ฟางรีบเข้าไปถามหมอที่ตรวจอาการของหวาย
 
 
 
 
 
 
 
“คนไข้มีอาการเครียดมากส่งผลให้สภาพจิตใจย่ำแย่และทรุดลงป่วยได้ง่ายครับ และเมื่อสักครู่
หมอได้ตรวจร่างกายของคนไข้โดยละเอียดพบว่าคนไข้เป็นมะเร็งในสมองระยะที่2ทางที่ดีอย่าให้
คนไข้คิดมากหรือมีอาการเครียดนะครับ เพราะจะทำให้คนไข้ยิ่งอาการกำเริบ ส่วนตอนนี้ก็ให้คนไข้
นอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลและต้องมาทำคีโมเพื่อรักษาอีกทีนะครับและส่วนค่าใช้จ่ายขอเชิญญาติ
คนไข้เข้าไปคุยรายละเอียดกับหมดที่ห้องพักด้วยนะครับ”หมอพูดถึงอาการของหวายทำให้ฟางอึ้ง
ไม่คิดว่าหวายจะเป็นมะเร็งสมอง
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นยังไงบ้างฟาง บอกเรามาสิ”โทโมะที่รอฟางหน้าห้องก็รีบเข้ามาถามเมื่อฟางเดินออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“แม่เครียดมากจนเป็นมะเร็งสมองแล้วต้องมาทำคีโมอีก ลำพังค่ายาพวกนี้ก็แพงหลายบาทแล้ว
ไหนจะค่าต้องมาทำคีโมแยกอีกทุกเดือนเป็นแสนๆอีก แล้วฟางจะทำยังไงต่อไปดี”ฟางน้ำตาไหล
ออกมาด้วยความอัดอั้นที่จู่ๆปัญหาต่างๆก็ถาโถมเข้ามาในชีวิตจนโทโมะอดสงสารฟางไม่ได้ก็รีบ
ดึงเธอไปกอดปลอบ
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าร้องไห้เลยนะฟาง ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ เอาอย่างนี้สิเดี๋ยวฟางยืมตังค์โทโมะก่อนดีมั้ย”โท
โมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้นะโทโมะ เอ่อ ฟางไม่อยากจะรบกวนเรื่องเงินกับโทโมะน่ะ เดี๋ยวฟางว่าฟางจะลองดูพวก
เงินเก็บแล้วก็ไปถามงานจากเจ้บีบีดู มันคงมีเงินพอที่จะเป็นค่ายาได้ยู่ล่ะ”ฟางที่นิ่งคิดถึงคำพูด
ป๊อปปี้ที่ว่าเธอเกี่ยวกับเรื่องโทโมะก็รีบปฏิเสธโทโมะแล้วคิดหาทางหาเงินมารักษาหวายด้วยตัว
ของเธอเอง โทโมะทึ่งที่ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้มีความเข้มแข็งมากกว่าที่เขาคิดไว้มากก็เลื่อนมือเข้าไป
กุมมือฟางแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ถ้ามันไม่ไหวจริงๆขอให้ฟางจำไว้นะว่าโทโมะยังอยู่กับฟางไม่ไปไหนและยินดีที่จะช่วยเหลือ
ฟางทุกอย่าง”โทโมะพูดแล้วยิ้มทำให้ฟางตื้นตันกับความดีของโทโมะก็โผกอดโทโมะแน่น โทโมะ
มองฟางที่ร้องไห้กอดเขาก็ใจเต้นรัวก่อนจะผละฟางออกมาแล้วเอื้อมมือมาซับน้ำตาให้กับฟาง
ทั้ง2ข้าง ฟางมองความอ่อนโยนที่โทโมะดีกับเธอก็หน้าแดงเช่นเดียวกับโทโมะที่ใจเต้นรัวเมื่อมอง
หน้าฟางใกล้ๆชัดๆก่อนค่อยขยับเข้าไปใกล้ฟางแล้วโน้มหน้าลงไปจูบเธออย่างอ่อนโยนโดยที่ฟาง
เองก็ไม่ปฏิเสธเขาเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กลับบ้านมาซะมืดค่ำเลยนะ นี่บ้านของชั้นไม่ใช่โรงแรมนะที่ใครอยากจะเข้ากี่โมงก็ได้น่ะ”เมือ่ฟาง
กลับเข้ามาในบ้านตอนค่ำก็ต้องหยุดเมื่อเห็นป๊อปปี้และฟิญยืนกอดอกรออยู่ที่หน้าประตูใหญ่ของ
บ้านตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษค่ะพอดีว่าวันนี้ฟางไปเยี่ยมแม่ที่บ้านแล้วแม่ฟางป่วยฟางเลยต้องรีบพาแม่ไปที่โรง
พยาบาล กว่าจะจัดการอะไรให้เรียบร้อยก็กลับมาตอนค่ำแบบนี้”ฟางนิ่งก่อนที่จะพูดกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“โกหกล่ะสิ เธอน่ะแอบหนีไปเที่ยวกับพี่โทโมะ แถมยังไปคิสกันในที่สาธารณะแบบนั้นด้วย ตอนนี้
ป้าคริสเค้ารู้เรื่องที่เธอไปจูบกับพี่โทโมะแล้วและเค้าก็ไม่พอใจมากด้วย”ฟิญพูดก่นจะโชว์รูปในมือ
ถือที่คริสได้รับมาจากคนที่รู้จักไปเจอแล้วส่งมาให้ป๊อปปี้ดูและแทบปรี้ดแตกพลางให้ป๊อปปี้ช่วยคิด
หาทางแก้
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาทำงานใช้หนี้ชั้นแต่กลับโร่เอาตัวเข้าแลกกับผู้ชาย มารยาอยากจะสบายทางลัด นี่ไปได้กันถึง
ไหนต่อไหนแล้วล่ะถึงได้กลับเอาป่านนี้ ทำตัวร่านเหมือนแม่ไม่มีผิด”ป๊อปปี้โกรธที่ฟางทำตัว
เถลไถลก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
ฟางที่เครียดเรื่องของหวายอยู่แล้วก็ทนไม่ไหวง้างมือตบหน้าป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
“เลิกดูถูกแม่ชั้นสักทีเถอะค่ะ ถ้าอยากให้ชั้นทำงานใช้หนี้ชั้นกะทำให้แต่ระหว่างที่ชั้นใช้หนี้ให้คุณ
ชั้นเองก็จะหางานพิเศษของชั้นทำเหมือนกัน เพื่อจะได้มีเงินมาใช้คืนคุณแล้วไปพ้นๆกที่นี่สัก
ที”ฟางว่าใส่ป๊อปปี้ก่อนที่จะเดินหนีทุกคนกลับเข้าห้องไป
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ยอมให้ยัยเด็กใจแตกอย่างเธอมาเป็นหลานสะใภ้ชั้นหรอก”ป๊อปปี้โมโหฟางที่ทำตัวไม่ดีก็
ว่าไล่หลังโดยไม่รู้เลยว่าฟางนั้นอ่อนแอมากจนถึงกับร้องไห้และวิ่งหนีไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว่าไงคะเจ้บีบี ช่วงนี้มีงานอะไรให้ฟางทำบ้างมั้ยคะ”วันต่อมา ฟางได้มาหาเจ้บีบีที่คอนโดแล้วรีบ
ถามงาน
 
 
 
 
 
 
 
“ช่วงนี้เจ้ไม่ว่างเลยสิฟาง นังแซนดี้มันชวนเจ้ไปทำงานเมคอัพที่กองถ่าย เลยปล่อยงานไปให้คน
อื่นแล้วไม่ได้เก็บงานให้เราด้วยสิ ก็เจ้เข้าใจว่าเราเรียนจบแล้วจะเลิกทำงานพวกนี้นินา เจ้ขอโทษ
นะลูก”เจ้บีบีพูดขึ้นแล้วมองฟางที่เดินคอตกออกไปจากห้องตัวเองด้วยความสงสารแต่ก็ช่วยเธอไม่
ได้เพราะตอนนี้เธอยุ่งเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
 
“น้องฟางเด็กของบีบีใช่มั้ยลูกนี่เจ้วิกกี้เอง”ฟางเดินชนกับใครคนหนึ่งก่อนที่วิกกี้จะรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อค่ะนี่เจ้ไม่พาเด็กสังกัดเจ้ไปทำงานหรอคะ”ฟางถามกลับแล้วนึกถึงวิกกี้ที่ชอบพาเด็กในสังกัด
ไปแคสงานละครโฆษณามากมายและครั้งหนึ่งเคยอยากได้เธอจากบีบีไปถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ
นิตยสารเซ็กซี่แต่ตอนนั้นบีบีรีบห้ามเอาไว้เพราะฟางยังเรียนอยู่
 
 
 
 
 
 
“วันนี้คงไม่ล่ะจ้ะ เด็กเจ้มันเบี้ยวงานคิดแล้วหงุดหงิด งานนี้ได้เป็นแสนๆแท้ๆ”วิกกี้บ่นอุบให้ฟางฟัง
ทำให้ฟางหูผึ่งเมื่อได้ยินจำนวนเงิน
 
 
 
 
 
“ถ้าเด็กสังกัดเจ้ไม่ว่างให้ฟางทำงานแทนก็ได้นะคะเจ้ช่วงนี้ฟางว่างพอดีค่ะ”ฟางรีบพูดเสนอตัวเอง
ให้วิกกี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้เค้าไม่อยากให้ฟางมาเป็นหลานสะใภ้ตัวเองต้องเข้าใจหน่อย555
 
 
 
เอาละไงหวายป่วยยย เเล้วฟางจะทำไมน้อออออออ