สิ่งที่เติมเต็ม

     วันนี้เป็นวันอะไนของฉันเนี่ย....  ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง เหนื่อย ฉันเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อย.... ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเกิดมาทำไม ฉันทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่างหนึ่งเลยอ้า.... น้ำตาบ้านี่ก็ไหลได้ไหลดี ฮือ.... ฉันไม่อยากอยู่แล้ว ฉันอึดอัดเหลือเกินนนนน  พระเจ้าคะ ได้โปรดรับฉันไปอยู่ด้วยที
    .... “ไม่ร้องนะครับ” ในขณะที่ฉันกำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่ อยู่ๆก็มีผ้าเช็ดหน้าลอยมาอยู่ตรงหน้าฉัน  พร้อมกับเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาคนนั้น เอ๊ะ เค้าเป็นใครกัน???ฉันว่าฉันไม่เคยเห็นแล้วก็ไม่เคยรู้จักเขาเลยนะ
   .... “ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ ผมเห็นคุณร้องไห้น่ะ เลยเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้ ไม่เอา ไม่ร้องนะคุณ” เขาพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น ถ้าผู้หญิงคนอื่นเห็นต้องกรีดร้องเสียงดังขึ้นมา พร้อมกับตะปบเขาทำสามีเลยแหละ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์คิดจะทำอะไรแบบนั้นหรอก  แล้วเขาก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับฉันอีกครั้ง ฉันรับมาเช็ดน้ำตา ให้ตายเถอะ  ตอนนี้ฉันคงหน้าสมเพชมากเลยสินะ ฉันหันกลับไปมองหน้าเขาที่ยังจ้องหน้าฉันอยู่  “ขอบคุณนะคะ สำหรับผ้าเช็ดหน้า” เค้าพยักหน้า “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชื่อป๊อบปี้นะ แล้วคุณชื่ออะไรหรอ” “ฉันชื่อฟางค่ะ” ยิ่งมองยิ่งหลงใหล ยัยฟางงง หยุดคิดนะไม่เอาๆๆ  “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับฟาง ดูฟางเด็กกว่า งั้นพี่เรียกน้องฟางดีกว่าเน๊อะ เรียกพี่ว่าพี่ป๊อบนะครับ” “ได้ค่ะพี่ป๊อบ” เอ็ยยย น่ารักอีกแล้วว ยิ้มอันแสนอบอุ่น  ฉันกระดี้กระด้าอยู่ในใจ ไม่แสดงออก แต่ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ฉันร้องไห้อยู่ เปลี่ยนโหมดเร็วจังฉัน บ้าไปแล้วฉัน  “น้องฟางร้องไห้ทำไมหล่ะครับ อกหักหรอ” “เปล่าหรอกค่ะ ฟางมีปัญหานิดหน่อยหน่ะค่ะ แต่ชั่งมันเถอะ เดี๋ยวฟางจะร้องไห้อีก 55555 “ “นั่นิเน๊อะ ไปเดินเล่นมั้ย เดี๋ยวพี่พาไป” “อืมมมม ก็ได้ค่ะ” เรายิ้มให้กัน แล้วพี่เค้าก็พาฉันเดินเที่ยว พี่เค้าน่ารักมากเลย เราสนิทกันเร็วมาก พี่เขาเป็นคนเฟรนลี่มากก เมื่อเราเดินเที่ยวกันเสร็จแล้ว  เราก็มานั่งอยู่ร้านปังเย็นร้านหนึ่ง
“น้องฟางจะกินอะไรครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” แน่ใจนะคะ ว่าพี่ป๊อบจะเลี้ยงฟางอะ ฟางกลัวพี่ป๊อบจะหมดตัว 5555” “แค่นี้เอง ให้พี่เลี้ยงฟางทั้งชีวิตพี่ก็เลี้ยงได้” พี่ป๊อบพูดพลางยิ้ม ฉันนี่สตั้นเลยยยย อร๊ายยย “ให้จริงเถอะค่ะ 55555  งั้นฟางสั่งเลยนะ” เต็มที่เลยครับ”  “ฟางไม่เกรงใจแล้วนะคะ” “คร้าบบบบบ” ตามใจด้วยย น่ารักกกก “เอา*@#$%%&&#$@%^&%%#&$%&$% แค่นี้ค่ะ พี่ป๊อบเอาอะไรคะ” “ไม่อะครับ เดี๋ยวพี่แย่งฟางกินดีกว่า5555” “งั้นรอักครู่นะคะ” พนักงานคนนั้นมองพี่ป๊อบตาเป็นมันเลย ชิ หมันไส้ ขอโทษ คนนี้ของฉันย่ะ (เขาเป็นของเธอตอนไหนยะ) (เออหน่า...) หน้าบึ้งสิคะ ชิ นี่ก็ยิ้มให้เค้าด้วย หน้าหมันไส้ “เป็นไรครับน้องฟาง หน้าบึ้งๆ” “เปล่าค่ะ”  
“ของมาเสิร์ฟแล้วค่ะ” ชิ มาเร็วไปมะ หน่ะ ยังจะมามองพี่ป๊อบของฉันอีก ฮึ้ยยย แล้วพนักงานคนนั้นก็เดินออกไป “น้องฟางไม่เป็นอะไรแน่นะครับ” “แน่ค่ะ” ฮึ้ยนี่ก็ยังมาถามอีก “หึงพี่หรอ” เฮ้ยยย จะบ้ากาละมัง มาถามอะไรตรงๆแบบนี้เนี่ย เขินนะ "ใครหึงคะ หึงใคร ฟางเปล่าสักหน่อย" "ก็พี่เห็นฟางแปลกๆนี่ พี่ก็นึกว่าหึงพี่ที่ยิ้มให้พนักงานคนนั้นซะอีก 555555" แหน่ะมีทำหน้าล้อเลียนอีก "ไอ้พี่บ้า กินไปเลยนะ" เขิน "คร้าบบบบบ"  
  พอกินกันเสร็จ "พี่ขอไปส่งเราที่บ้านนะ" "ไม่เป็นไรค่ะ แค่พี่ป๊อบเลี้ยงฟางนี่ก็เกรงใจจะแย่แล้วว" ฉันพูดด้วยควาเกรงใจ "แต่นี่มันเย็นแล้วนะ เดี๋ยวพี่ไป่งดีกว่า เดี๋ยวน้องฟางของพี่โดนฉุดขึ้นมา จะว่าไงหล่ะ" อร๊ายย น้องฟางของพี่ อร๊ายยย เขินแป๊บ "นะ ให้พี่ไป่งเถอะนะ" "ค่ะ ไปก็ไป" แล้วพี่ป๊อบก็พาฉันไปที่รถพี่เขา เอ้ยรถหรูมากอะ รวยน่าดูเลย "โห นี่รถพี่ป๊อบหรอคะ" "5555 คร้าบ รถพี่เอง" "งั้นพี่ป๊อบก็รวยมากเลยหน่ะคะ" "ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ" ไม่เท่าไหร่นี่ยังขนาดนี้เลย  แล้วถ้ารวยมากๆนี่จะขนาดไหนเนี่ย "นี่ขนาดไม่เท่าไหร่ของพี่ป๊อบยังขนาดนี้เลย  ถ้ารวยจะขนาดไหนเนี่ย" "ก็พี่คงรวยพอที่จะเลี้ยงน้องฟางได้ทั้งชีวิตพี่แหละครั้บ 5555" นั่นโดนอีกแล้ว เขินสิคะ อร๊ายยย "พี่ป๊อบบ้า" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
อร๊าบยยยย เป็นไงบ้างอะ เม้นด้วยน้าาาาา เรื่องแรกกกกกกก มั้ง55555