ไม่เคยลืมเธอ...

  
 
 
                หลังจากหาอาวุธเอามาไว้ใกล้ๆมืแแล้ว ทั้งสามคนก็เอาเชือกมามัดไว้เหมือนเดิมแต่มัดแค่หลวมๆ เพื่อรอจังหวะหนี ก่อนหน้านี้ฟางกำลังจะโทรศัพท์แต่เมื่อเอาออกมาแบตหมด ทำให้ต้องหาวิธีหนีด้วยตัวเอง
 
 
 
 
ฟาง: โทรศัพท์ไม่น่าแบตหมดเลย 
 
 
 
 
แก้ว: ชั่งเถอะ ตอนนี้ก็รอแค่จังหวะหนี 
 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ย ! 
 
 
 
พิม: ฟาง เป็น อะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
 
ฟาง: อึก โอ๊ย มัน ปวดท้องอ่ะ 
 
 
 
 
แก้ว: เอาไงดีอ่ะ ถ้าปล่อยไว้ อันตรายแน่ๆ 
 
 
 
 
พิม: ไหวมั้ย ฟาง 
 
 
 
ฟาง: อืม หาทางหนีเถอะ 
 
 
 
 
แก้ว: งั้น เดี๋ยวฉันร้องเรียกพวกมันนะ โอ๊ยย ช่วยด้วยๆๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
เข้ม: เสียงไรว่ะ 
 
 
 
หวาย: มันร้องแหกปากอะไรกัน ไปดูซิ
 
 
 
 
 
เข้ม: ครับ 
 
 
 
 
 
พิม: ช่วยด้วยๆเพื่อนฉันปวดท้อง 
 
 
 
 
เข้ม: เป็นไร 
 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ยๆๆ ฉันปวดท้องอ่ะ ไม่ไหวแล้ว พาฉันไปโรงบาลเถอะนะ โอ๊ยๆ
 
 
 
 
 
 
เข้ม: พวกมึง 2 คนดูไว้นะ กูจะไปบอกคุณหนู 
 
 
 
 
            แก้วกับพิมอยู่กันคนละมุม ฟางอยู่ตรงกลาง ทำให้ลูกน้องสองคนของหวายมุ่งที่ฟางจากนั้นแก้วและพิมพยักหน้ากันก็ค่อยๆลุกขึ้นแล้วย่องเข้ามาทุบหัวสองคนอย่างแรงและทุบซ้ำอีกเพื่อให้แน่ใจว่าสลบแล้ว
 
 
 
 
พิม: ฟาง ลุกขึ้นเร็ว 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: มีอะไร พวกมันเป็นไร 
 
 
 
 
เข้ม: นังผู้หญิงที่ท้อง มันบอกว่า ปวดท้องครับ
 
 
 
 
หวาย: เหรอ หึ ดี ปล่อยมันไว้แบบนั้นแหละ ให้มันแท้งลูกตายไปเลย สมน้ำหน้า ฉันเริ่มหิวแล้ว แกไปซื้อไรมาให้ฉันหน่อยซิ 
 
 
 
 
เข้ม: ได้ครับ คุณหนู 
 
 
 
 
หวาย: เออว่าแต่พวกมันมีคนเฝ้าแล้ว ใช่มั้ย 
 
 
 
 
เข้ม: ครับ
 
 
 
หวาย: แกเอารถฉันไปก็ได้ กุญแจ 
 
 
 
 
เข้ม: ครับ คุณหนู 
 
 
 
 
แก้ว: มัน อยู่ข้างล่าง สองคน แล้วก็หวาย ไอเข้มนั้นไปข้างนอกแล้ว 
 
 
 
 
 
ฟาง: อะไรอ่ะพิม
 
 
 
พิม: ปืน เอาไว้ป้องกันตัว 
 
 
 
 
แก้ว: ดีนะ ที่เคยไปเรียนยิงปืนกัน 
 
 
ฟาง: แต่ถ้าไม่จำเป็น ก็ไม่ควรยิงนะ มันอันตราย
 
 
 
 
พิม: แต่ฉันได้โทรศัพท์มาด้วย 
 
 
 
แก้ว: รีบโทรหาโทโมะ ไม่ก็ป๊อบปี้เลย
 
 
 
 
พิม: อืม 
 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ย ! 
 
 
 
แก้ว: ฟางปวดท้องอีกแล้วเหรอ 
 
 
 
ฟาง: อืม โอ๊ย ! 
 
 
 
แก้ว: ทนๆหน่อยนะ 
 
 
 
พิม: ฮโหล ฮโหล ป๊อบ 
 
 
 
ป๊อบ: พิมเหรอ พิม ว่า ว่างไง
 
 
 
 
พิม: ตอนนี้คือ 
 
 
 
 
ป๊อบ: พวกเรกำลังไปช่วย เออ พิม ฟางเป็นไงบ้าง 
 
 
 
 
พิม: ตอนนี้ฟางปวดท้อง แต่ว่า พวกเรา จัดการไปได้สองคน แต่ก็ยังมีอีกสองคนเฝ้าแล้วก็หวาย ส่วนลูกหวายคนนึงออกไปข้างนอกเอารถหวายไป พวกเรากำลังหาทางหนี
 
 
 
 
ป๊อบ: เอาอย่างงี้ อยู่ที่นั้น ตอนนี้พวกเราใกล้ถึงแล้ว พิม ป๊อบขอคุยกับฟางหน่อย
 
 
 
พิม: อืมโอเคๆ ฟาง อ่ะ (ยื่นโทรศัพท์ให้) 
 
 
 
 
ฟาง: แต่ว่า 
 
 
 
แก้ว: แกอย่าเพิ่งคิดอะไรเลยฟาง ป๊อบเป็นห่วงแกมากนะ คุยกับเค้าหน่อยเถอะ
 
 
 
 
ฟาง: ฮะ ฮโหล 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ฟางเป็นไงบ้าง ฟาง ป๊อบดีใจนะที่ฟางไม่เป็นไร ฟาง ฟางปวดท้อง ฟางรอป๊อบอีกนิดเดียวนะ ป๊อบจะรีบพาฟางกับลูกไปหาหมอ อดทนหน่อยนะฟาง อดทนไว้นะ 
 
 
 
 
ฟาง: ป๊อบ อึก ฟางขอโทษ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง อย่าเพิ่งพูดไรนะ อย่าคิดมาก อดทนไว้ก่อนนะ อดทนนะ 
 
 
 
 
ฟาง: อืม อืม ฟางจะรอป๊อบนะ 
 
 
 
ป๊อบ: ครับ ป๊อบรักฟางนะ 
 
 
 
 
โทโมะ: ขอคุยด้วยดิ
 
 
 
 
ป๊อบ: ขอคุยกับแก้วหน่อยโทโมะอยากคุยด้วย
 
 
 
ฟาง: แก้ว โทโมะ 
 
 
 
 
แก้ว: โทโมะๆ
 
 
 
โทโมะ: แก้วๆ เป็นไงบ้าง 
 
 
 
แก้ว: ฉันไม่เป็นไร ปลอดภัยดี นายรีบๆมานะ 
 
 
 
โทโมะ: ได้ๆ รออีกนิดนะ พวกเราใกล้ถึงล่ะ อดทนนะ 
 
 
 
แก้ว: อืม พวกเราจะรอนะ 
 
 
โทโมะ: ได้ รอฉันนะ 
 
 
แก้ว: อืม 
 
 
 
 
 
พิม: อยู่ที่นี้หรือ หนี 
 
 
 
แก้ว: เอางี้ อยู่ที่นี้ จนกว่าป๊อบปี้โทโมะจะมา พอพวกนั้นมา เราค่อยหาทางหนีไปหาโทโมะป๊อบปี้
 
 
 
 
 
พิม: โอเค
 
 
 
แก้ว: ฟาง ไหวนะ 
 
 
 
ฟาง: อืม อึก มัน โอ๊ย ฉันจะอดทน 
 
 
 
แก้ว: หลานน้า อดทนอีกนิดนะ พ่อเค้ากำลังมาช่วย (ลูบท้องฟางแล้วพูด) 
 
 
 
พิม: เอาไอสองคนนี้ไปมัดไว้ดีกว่า ฟางนั่งรอตรงนี้นะ 
 
 
 
ฟาง: อืม