ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
 
โทโมะ: ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ไปไหนของเค้านะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แก้วยังไม่รับโทรศัพท์อีกเหรอ 
 
 
 
 
โทโมะ: ยังว่ะ บอกว่าจะไปหาฟางที่บ้านแป๊ปนึงแล้วก็จะมาที่นี้เลย แต่ว่า โทรไปก็ไม่รับว่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: งั้นลองโทรหา พิมกับฟางดิ เดี๋ยวกูโทรหาพิมให้ (เพราะรู้ว่าถ้าโทรหาฟางคงไม่รับ) 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เออๆ...... ไม่รับว่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่รับเหมือนกัน 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไปดูที่บ้านฟางดีกว่า 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เออ ไปเถอะ 
 
 
 
 
 
                 
 
 
 
 
แก้ว: เอาไงดีอ่ะ มันปิดไว้หมดเลย ไม่เห็นอะไรเลย แล้วเราจะรู้ได้ไงว่า ที่นี้ที่ไหน 
 
 
 
 
พิม: อ่อ นึกออกแล้ว (จากนั้นพิมก็ใช้ปากพยายามดึงผ้าที่ปิดกระจกออก)
 
 
 
 
แก้ว: ได้นิดนึงก็ยังดี เราช่วยกันดูดีกว่า ว่า มันผ่านไรมาบ้าง 
 
 
 
 
 
ฟาง: เออ ใช่ โทรศัพท์ โทรศัพท์อยู่ในกางเกงนิ 
 
 
 
 
 
 
พิม: แล้วจะทำไงดีล่ะ ถูกมัดไว้แบบนี้ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เอางี้ ฟางหันหลังมา (แก้วที่บอกฟางให้หันหลังมาแล้วพยายามใช้มือที่ถูกมัดแกะเชือกให้ฟาง) 
 
 
 
 
 
พิม: ได้มั้ยๆ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ใกล้ออกแล้วๆ
 
 
 
 
 
ฟาง: หลุดแล้ว 
 
 
 
 
พิม: รีบโทรเลย 
 
 
 
 
 
แก้ว: เฮ้ย รถจอดแล้ว!! 
 
 
 
 
พิม: เป็นป่าทั้งนั้นเลยอ่ะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ฟางแกต้องหนีไปนะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เอาอ่ะ ไม่ฉันไม่ทิ้งแกกับพิมหรอก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ลงมาได้แล้ว ไปเอาตัวมันลงมา 
 
 
 
 
 
เข้ม: คุณหนูครับ เชือกในมือ มันหลุดครับ 
 
 
 
 
 
หวาย: เชือกแกเหรอ นังฟาง ! เพี๊ยะ ! มัดไว้ให้แน่นกว่าเดิม 
 
 
 
 
 
 
เข้ม: เข้าไป อยู่ในห้องนี้นะ อย่าทำตัวมีปัญหา ถ้าไม่อยากตายเร็วๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: รถแก้วก็อยู่ ทำไมมันเงียบจังว่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เข้าไปดูเถอะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้วๆ ฟาง พิม ไปไหนกันหมดอ่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ:  ข้างบนก็ไม่มี แต่ห้องฟางมันของกระจัดกระจาย เต็มห้องเลยว่ะ (ตะโกนมาจากด้านบน)  
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เฮ้ยๆ 
 
 
 
 
ป๊อบ: อะไรว่ะ (รีบวิ่งลงมาจากข้างบน) 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มึงดูดิ (ยื่นซองยาให้) 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ยา.....ยาบำรุงครรภ์ ของ...ฟะ..ฟาง ฟางท้อง!!!!! 
 
 
 
 
 
โทโมะ: กูว่าต้องเกิดเรื่องแน่เลย ว่ะเอาไงดีว่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ฟางต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆเลย 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หรือว่า จะโดนลักพาตัว อะไรว่ะ (เหมือนเหยียบอะไรเข้า) 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: สร้อยข้อมือ สร้อยมันเหมือนของ....ของหวาย (จากนั้นทั้งคู่ก็มองหน้ากัน)
 
 
 
 
โทโมะ: กูว่า ต้องเป็นหวายๆแน่ๆเลยว่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: กูลองโทรหาหวายดู 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: รับมั้ยว่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่รับว่ะ ปิดเครื่อง 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ทำไงดีว่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ทำไมฟาง ฟางไม่บอกกูเลยว่ะ ว่าฟางท้อง 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ที่แท้อาการพวกนั้นก็คือ อาการแพ้ท้องเองเหรอ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ป่านี้ ฟางกับลูกจะเป็นไงบ้าง โธ่เว้ยยย!!! ถ้าเกิดงานนี้ หวายทำอีกล่ะก็ กูไม่ยอมแน่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
             วันนี้น่าจะอัพ จนจบล่ะน้าาาาาา