ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
หวาย: ป๊อบ เมื่อกี้ในงาน ทำไมคุณพูดแบบนั้น 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมพูดความจริง ผมพูด เพราะว่ามันคือความจริง 
 
 
 
 
 
หวาย: แต่มันหักหน้าหวายนะ พูดไปได้ไง ว่า แต่งเพื่อรับผิดชอบ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เพราะผมไม่ได้รักคุณไง ผมถึงพูด 
 
 
 
หวาย: แล้วรัก นังฟาง เหรอ ห่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ใช่ แล้วจะทำไม หวาย ฟังให้ดีนะ ผมหมดความอดทนเต็มทีแล้ว เลิกเรียกฟางว่า นังฟางซักที ฟางอ่ะ มีค่ามากกว่าที่คุณจะขึ้นไอขึ้นอี แล้วก็ไอเรื่องที่เคยทำไว้กับฟางกับโทโมะ ผมรู้หมดแล้ว ผมไม่เข้าใจคุณจริงๆ จิตใจคุณทำด้วยไรอ่ะ (ส่ายหัวเบาแล้วเดินไป) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: อร๊าาาายยยย ป๊อบปี้ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ป๊อบ !
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ท่าทาง จะเอาจริงแล้วนะ 
 
 
 
 
 
พิม: งานแต่ง จะมีมั้ยนะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่มีซิดี คนแบบนี้นะ โธ่ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ใจเย็นๆที่รัก 
 
 
 
 
 
พิม: เออ ช่วงนี้ พ่อกับแม่ฟางไปวิปัสสนาสามสี่วัน อยู่กับฟางสองคนเหงาแย่เลย 
 
 
 
 
 
แก้ว: เออ จริงด้วย พิมก็ดูๆฟางหน่อยแล้วกัน ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ 
 
 
 
 
โทโมะ: ฟางเป็นไรเหรอ 
 
 
 
 
 
พิม: ก็ฟางอ่ะ อาการแปลกๆ เดี๋ยวอาเจียน เดี๋ยวเวียนหัว ได้กลิ่นอาหารก็เหม็นไปหมด 
 
 
 
 
 
 
 
               หวายที่มาแอบฟังก็ต้องตกใจ 
 
 
 
 
 หวาย: หรือว่า มันจะท้อง นังฟาง มันต้องท้องแน่ๆเลย ฉันไม่ยอมให้ไอเด็กเวรนั่นมาเกิดหรอก รวมทั้งแกด้วย แกกับลูกแก ต้องหายไปจากโลกนี้ นางฟาง มารหัวใจ