ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
พิม: หาอยู่ตั้งนาน ฟาง 
 
 
 
ฟาง: มีอะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
พิม: เรียกประชุมด่วน 
 
 
 
 
 
******* พิม ฟาง แก้ว ******** ทำงานที่เดียวกัน*******
 
 
 
 
 
 
                 หลังจากการประชุมจบลง ทุกคนมีสีหน้าที่เศร้าตามๆกัน เมื่อบริษัทกำลังจะถูก  take over โดยมีบริษัทใหญ่ที่จะมาซื้อต่อ เนื่องจากบริษัท กำลังจะล้มละลาย พิม: ไม่น่าเลย 
 
 
 
ฟาง: คิดมากไปรึเปล่า ไม่ใช่ว่าพวกเราจะโดนไล่ออกซักหน่อย 
 
 
 
 
พิม: แต่ก็นะ ชั่งเถอะ อ้าวแก้ว จะไปไหนอ่ะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: กลับบ้าน ขอตัวก่อนนะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: แก้ว แกจะคุยกับฉัน ไม่ได้เลยเหรอ คำเดียวก็ได้ 
 
 
 
 
พิม: แก้ว นั่นสิ คุยกันหน่อยเถอะ พวกเธอเป็นเพื่อนกันนะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ขอโทษนะ พิม เพื่อนฉันตายไปนานแล้ว (พูดจบก็เดินออกไป) 
 
 
 
 
 
 
พิม: เฮ้ย ฟางไม่ร้องนะ 
 
 
 
 
ฟาง: อือออ อึกก อืออออ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ่ะ ทำไม 
 
 
 
 
พิม: ฟาง โธ่ฟาง ไม่ร้องนะ (กอดปลอบฟาง) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ฉันขอโทษ ฟาง ฉันขอโทษ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แม่ครับ คุยกับใครอยู่ 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: อ่อ คุยกับคุณป้าอ่ะ เรื่องป๊อบปี้ กลับมาแล้วนะ นี่เราไม่รู้เหรอ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมไม่ได้คุยกับป๊อบมันนานแล้วครับ 
 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: อ้าวนี่แม่ไม่รู้เลยนะเนี้ย 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ขอตัวก่อนนะครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ป๊อบ 
 
 
 
ป๊อบ: อ้าวหวาย มาทำอะไรเหรอ 
 
 
 
 
หวาย: คือว่า เมื่อวีนก่อนอ่ะ ที่สนามบิน อ่ะ พอดีว่า กะจะชวนป๊อบ ไปกินข้าวอ่ะ ที่ป๊อบกลับมา แต่ว่า ป๊อบไปก่อนก็เลย 
 
 
 
 
ป๊อบ: อ่อโทษนะที่เลยมารยาทอ่ะ งั้นวันนี้ที่หวายมา เรื่องนี้ช้ะป่ะ งั้นเดี๋ยว รอป๊อบแปบบนะ 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูหวาย จะออกไปไหนกันจ้ะ 
 
 
 
 
หวาย: คือจะออกไปทานข้าวกันนะค่ะ 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: อ่อ โอเคๆงั้นป้าไม่กวนล้ะ
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไปกันเถอะ