ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

                      

 

 

 

 

 

                            ภายใต้ห้องนอนของฟาง มีเสียงร้องไห้อยู่ จู่ๆแม่ฟางก็เข้ามา

 

 

 

 

แม่: ฟาง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ 

 

 

 

 

แม่: พิมเล่าทุกอย่างให้แม่ฟังหมดแล้วนะ แม่ว่า ฟางควรคุยกับป๊อบหน่อยมั้ย 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ค่ะ หนูไม่มีอะไรจะคุยกับเค้า หนูทำถูกแล้ว เค้ากำลังจะแต่งงาน หนูไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเค้าอีก ทุกอย่าง มันควรจะเป็นแบบนี้ มันดีแล้วค่ัแม่ 

 

 

 

 

แม่: แล้ว ฟางไม่รักป๊อบปี้แล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ หนู....หนู  หนูไม่ได้รักเค้าแล้ว 

 

 

 

 

 

แม่: แม่เป็นแม่ฟางนะ ทำไมแม่จะดูลูกตัวเองไม่ออก 

 

 

 

 

 

ฟาง: รัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ เค้ากำลังจะแต่งงาน และที่สำคัญ ผู้หญิงที่เค้าจะแต่งงาน เค้ารักป๊อบปี้มาก รักมาก ซึ่งหนูเชื่อว่า ถ้าเค้าได้แต่งงานกัน มันก็คงจะดี หวายจะได้เลิก ระรานพิม แล้วก็ทุกคน 

 

 

 

 

 

แม่: โดยการ เสียสละ ตัวเอง ขนาดนี้เลยเหรอ ลูกเสียใจ ป๊อบปี้ก็เสียใจ และที่สำคัญ ป๊อบปี้เค้าไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น การที่ลูกบอกเค้าว่ารักคนอื่น มันก็ไม่ถูก 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่หนู..... 

 

 

 

 

 

แม่: แล้วแต่ฟางเถอะ แม่เคารพในการตัดสินใจของลูก เพราะแม่เอง ก็คงเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้ไม่ได้ แต่แม่จะบอกไว้อย่างนึง ว่า ป๊อบปี้เค้ารักฟางมาก เค้าถึง กลับมาทำอย่างงั้น กับฟาง โดยการแกล้ง แก้แค้น หรืออะไรก็ตาม ถ้าเค้าหมดรักแล้วจริงๆ เค้าคงไม่ทำหรอกลูก แล้วตอนนี้ เค้าก็รู้ความจริงแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: มันมีอะไรที่ลึกไปกว่านั้น หนูก็บอกไม่ได้ แต่หนูคิดว่า หนูทำถูกแล้วค่ะ 

 

 

 

 

แม่: เอาล่ะ แม่ไปนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: หนูขอโทษ ที่บอกแม่ไม่ได้ (ลูบท้องเบาๆ) ฟางรักป๊อบ แต่ฟางก็ทำแบบนั้นไม่ได้ ฟางขอโทษ แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ