ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
หวาย: ป๊อบจะกลับมาแล้ว แกไปกับฉันนะยัยพิมพรุ่งนี้ 
 
 
 
 
พิม: อืมได้สิ 
 
 
 
 
หวาย: กลับไปห้องแกได้แล้ว ฉันจะนอนแล้ว 
 
 
 
 
 
พิม: โอเค 
 
 
 
 
 
 
หวาย: เดี๋ยวๆ เอาชุดนี้ไปรีบให้หน่อย ฉันว่าช่วงค่ำจะชวนป๊อบไปดินเนอร์ซักหน่อย 
 
 
 
 
 
พิม: อ่อ เดี๋ยวฉันเอามาให้พรุ่งนี้นะ 
 
 
 
 
หวาย: อืม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ถึงซักที
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ตาป๊อบ ทางนี้ลูก
 
 
 
 
ป๊อบ: โอ๊ยยคิดถึงแม่ที่สุดเลยย จุ๊บๆ (หอมซ้ายหอมขวา) 
 
 
 
 
 
 
พ่อ: เป็นไงไอลูกชาย เหนื่อยมั้ย 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ก็เหนื่อยอยู่เหมือนกันครับ อ้าวหวายพิม มาด้วยเหรอ 
 
 
 
 
 
หวาย: ป๊อบ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ (ยื่นดอกไม้ให้ป๊อบปี้) 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ขอบคุณครับ มากัน 2 คนเหรอ 
 
 
 
 
 
พิม: อืม ฟางโทโมะแก้ว ไม่ได้มาอ่ะ โอ๊ย!(โดนหวายหยิกแขน) 
 
 
 
 
ป๊อบ: ดีแล้ว เพราะว่าฉันไม่อยากเจอ กลับกันเถอะครับทุกคน 
 
 
 
 
หวาย: แกจะพูดหา อะไรห้ะ พูดชื่อมันอีกทำไม แกนี่มัน 
 
 
 
 
พิม: ฉันลืมไปว่า!! 
 
 
 
หวาย: แกอย่าลืมบ่อยๆนะ แล้วแกก็อย่าลืมสิ ว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะแกเป็นคนทำ (พูดให้พิมรู้สึกผิด) 
 
 
 
 
พิม: หวาย บอกป๊อบเถอะนะ 
 
 
 
 
 
หวาย: แกใช้สมองส่วนไหนคิด แกจะบ้าเหรอ ป๊อบต้องเป็นของฉัน ถ้าแกคิดจะบอกเรื่องนี้กับใครนะ แม่แกเดือดร้อน แน่ จำเอาไว้   ไปได้แล้ว ป๊อบไปไหนแล้วเนี้ย 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: เฮ้ออ