ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
 
 
พิม: ฟางวันนี้ ไปทำงานรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อ่อไป พิมกลับก่อนได้เลยนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ฉันไปส่งที่แมนชั่นมั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: ไม่เป็นไร กลับบ้านก่อนนะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: งั้นกลับดีๆล่ะกัน 
 
 
 
 
 
 
พิม: จ้า ไปล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: อ้าว จะกลับแล้วเหรอจะ พิมเพื่อนรัก 
 
 
 
 
 
พิม: หวาย อืมจะกลับแล้ว 
 
 
 
 
 
หวาย: โชคดีนะ ขอให้ระหว่างทางกลับ พบกับความสุขนะ  (ฟางเห็นหวายคุยกับพิมแล้วเดินออกไปแต่พิมกลับมีสีหน้ากังวลแปลกๆ) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: มายืนทำไร ไม่กลับบ้านเหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ........ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ถามไม่ได้ยินรึไง 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ เดี๋ยวก็กลับ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ขอดูโทรศัพท์หน่อย 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ขอโทษนะค่ะฉันคงให้คุณไม่ได้ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ทำไมจะไม่ได้ หล๊า อย่าลืมซิ ว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฉันไม่ให้ คุณอย่าลืมซิ ว่าตอนนี้ฉันไม่กลัวคุณแล้ว อยากร้ายมาฉันก็จะร้ายกลับ การที่คุณใช้สิทธิ์เรื่องวันนั้นมาอ้าง มาทำตัวเป็นเจ้าของตัวฉันชีวิตฉัน งั้นโทโมะ พี่ริท และผู้ชายอีกมากกก ก็คงจะใช้สิทธิ์นี้กับฉันทุกคนแล้ว ล่ะมั้ง (พูดพูดจาทำหน้ากวนประสาทป๊อบปี้)
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ:  ฟาง !!
 
 
 
 
 
 
 
 
ริท: ฟาง
 
 
 
 
ฟาง: พี่ริท ?
 
 
 
 
ริท: พี่มารับไปร้านอ่ะ พอดีมาซื้อของแถวนี้ จำได้ว่าฟางทำงานที่นี่ ก็เลยมารับไปร้านด้วยกัน 
 
 
 
 
 
ฟาง: เอ่อ (หันไปมองป๊อบปี้ก็นึกสนุกอยากเอาคืน) อ่อ ดีเลยค่ะ ไปค่ะ จะได้รีบไปกัน ยืนตรงนี้นานๆ หายใจไม่ค่อยออก ไปค่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: หึ ไปค่ะ ชิ! 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่ริท คือว่า ฟางว่าวันนี้ฟาง ขอลางานดีกว่า 
 
 
 
 
ริท: ทำไมล่ะ มีอะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
ฟาง: คือ ฟางต้องรีบไปอ่ะค่ะ ไว้ค่อยบอกวันหลังนะ ไปก่อนนะค่ะ (นึกถึงพิมก็อดเป็นห่วงไม่ได้) 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ฟาง ทางนี้ 
 
 
 
 
 
ฟาง: โทโมะ รีบไปกันเถอะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: หึ งานไม่ทำ พอไอบริกรมารับก็ไปกับไอโทโมะต่อ จริงๆเลยนะ ธนันต์ธรญ์ ! (แอบขับรถตามมาเห็นฟางลงกลางทาง แล้วก็ขึ้นรถไปกับโทโมะ ยิ่งเพิ่มความโมโหให้เป็นล้านเท่า) 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ว่าแต่ มีเรื่องอะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
 
ฟาง: รีบไปหาพิมก่อนเถอะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไปหาพิม 
 
 
 
 
ฟาง: อืม เราไม่ใจไม่ดีเลย เหมือนว่า พิมกำลังตกอยู่ในอันตราย 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อ่อๆโอเคๆ ฟางบอกทางล่ะกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                            ก่อนไปที่พักพิมแวะซื้อข้าวกลับไปกิน ระหว่างทางไปที่พัก ต้องเดินเข้าไปในซอย เปลี่ยวๆ แต่วันนี้พิมรู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนสะกดรอยตามมาตลอดตั้งแต่หน้าบริษัทแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: เฮ้ออ วันนี้กว่าจะได้กิน มืดเลย 
 
 
 
 
 
.... : จะไปไหน จ้ะน้องสาว 
 
 
 
 
พิม: ...... (รีบเดินไม่ตอบ) 
 
 
 
 
 
....... : ถามว่าจะไปไหน ให้พวกพี่ไปส่งมั้ย 
 
 
 
 
 
 
พิม: ไม่อ่ะ 
 
 
 
 
 
 
.... : เดี๋ยวซี่ 
 
 
 
 
 
 
พิม: กรี๊ดดด พวกแก จะทำอะไร 
 
 
 
 
 
.... :  ให้พวกพี่ไปส่งนะ 
 
 
 
 
 
 
พิม: ไม่ อย่านะ ช่วยด้วยค่ะๆๆๆ 
 
 
 
 
 
 
 
.....: จะร้องทำไม ห้ะ อยากโดนเหรอ เฮ้ย จัดการตรงนี้แหละ  ( เข้าไปรุมพิม พิมก็ร้องให้คนช่วย) 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: โทโมะๆ นั่นๆ พวกนั่นทำไรอ่ะ เฮ้ยย พิมนิ รีบลงเร็วๆ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เฮ้ย !!! ทำไรอ่ะ !! 
 
 
 
 
 
 
พิม: ช่วยด้วยค่ะ ช่วย อืออ  (ถูกผู้ชายอีกคนเอามือจี้ข้างหลังแล้วหลบตรงพุ่มไม้มืด) 
 
 
 
 
 
 
 
 
..... : อ่อ พอดีรถเสียนะคับ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ตุบ (ถีบหน้า) รถเสียพ่...เหรอห้ะ 
 
 
 
 
 
.... : เฮ้ยย ไอนี่วอนโดนตีน มายุ่งไรด้วยว่ะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เอาตัวผู้หญิงมา 
 
 
 
 
 
 
..... : ผู้หญิงที่ไหน ไม่มี 
 
 
 
 
 
ฟาง: พิม พิม 
 
 
 
 
 
..... : อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น นังนี่ตาย 
 
 
 
 
 
ผลัวะ ๆๆ  (ในจังหวะที่โทโมะ ต่อสู้กับอีกคน คนที่ถือมีดก็มอง จังหวะเพลอ ฟางส่งสายตามองพิมแล้วพยักหน้า พิมใช้ศอกเข้าที่ท้องของโจรอีกคน) 
 
 
 
 
 
 
 
             ทุบๆๆๆ ตุบๆๆๆ 
 
 
 
 
 
ฟาง: (ใช้ไม้ตีอีกคนจนสลบไป) พิม เป็นไงบ้าง (ฟางรีบกอดพิม) 
 
 
 
 
พิม: อึก อึก ฮืออ ฟางๆ ฉันกลัวอ่ะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ : พิม ฟาง รีบไปเถอะ. (โทโมะ ที่จัดการโจรอีกคนสลบก็เรียก) 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไปพิม เร็วๆ ( จากนั้นก็รีบขึ้นรถออกกันไป) 
 
 
 
 
 
 
            
โทโมะ: ดีนะที่มาทัน มันยังไม่ได้ทำอะไรใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
พิม: อืม 
 
 
 
 
ฟาง: พิม รีบไปเก็บของนะ แล้ว ไปอยู่กับฉันก่อน  เธอไม่ปลอดภัยแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
พิม: แต่ว่า 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เชื่อฟางเถอะพิม มันอันตรายเกินไป ผู้หญิงคนเดียวเดินแแบบนี้ ไม่ปลอดภัยหรอก
 
 
 
 
 
 
พิม: ก็ได้ 
 
 
 
 
 
 
ปล. วันนี้อัพให้ยาวๆเลย ว่างทั้งวัน (:  *ถ้าไม่เผลอหลับนะ 555