ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: อะไรนะ นี่เราจะได้ออกจากบ้านหลังนี้จริงๆเหรอแม่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่พิม: จะเสียงดังทำมั้ย เรานี้ รีบๆเก็บของ อีก2 วันจะได้กลับบ้านยาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: ก็หนูดีใจนิแม่ จะได้ไปจากบ้านนี้ซักที อยู่มาตั้งแต่เด็ก โดนหวายแกล้งใช้นั่นใช้นี่อยู่ได้ถ้าให้เลือกนะ หนูอ่ะ อยากอยู่บ้านสวนยายมากกว่าอีก 
 
 
 
 
 
 
 
แม่พิม: ก็ที่แม่ต้องมาอยู่กรุงเทพก็เพราะว่าเรา แม่คิดถึงอนาคตเรา เออใช่ แม่จะอยู่ที่สวนกับป้าพรเลยนะ แล้วเราจะอยู่ที่ไหน 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: ตอนหนูทำงานหนูพอมีเงินเก็บอยู่บ้างแม่ไม่ต้องห่วงหนูหรอก 
 
 
 
 
 
 
แม่พิม: ก็ดีแล้ว บางที แม่ก็อยากคืนชีวิตอิสระให้พิมนะลูก 
 
 
 
 
 
 
พิม: แม่อย่าคิดอย่างงั้นเลย พิมดีใจแล้วก็โชคดีมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่นะ พิมสัญญาว่าพิมจะทำงานเก็บเงินเลี้ยงแม่เอง แม่รู้มั้ยมีบางเรื่องที่พิมควรทำแต่ก็ยังไม่ได้ทำ 
 
 
 
 
 
 
 
แม่พิม: ลูกพูดอะไร แล้วทำไมไม่ทำล่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: พิมต้องรอให้แม่ไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยก่อน พิมถึงจะทำได้
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่พิม: ถ้ามันจำเป็นแล้วเป็นสิ่งที่ถูกต้องก็ทำเถอะลูก แม่เชื่อว่าสิ่งที่พิมกำลังจะทำ มันเป็นเรื่องดีๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: ค่ะ มันเป็นเรื่องดี ความจริงจะได้กระจ่างซักที  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ความจริงงงงง อาารายยนนะ 55 (: